Sint-Anna-ten-Drieën

De preekploeg houdt van een reactie

E-mail ons!

Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier. Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.

Zoeken in blog

	Website parochie
	Preekstoel
	Portaal preken.be
	ANNA3
	Sint-Anneke Centrum

30-10-2011
Doe wie je bent - 31e zondag A 2011 - Gie
Eenendertigste zondag door het jaar A 2011 - Zaterdag 29 en zondag oktober 2011 Eerste lezing: 1 Tessalonicenzen 2, 7b-9.13 - 'Wij wilden u ons eigen leven schenken' Evangelie: Mattheus 23, 1-12 - 'Ze handelen niet naar hun woorden' Laatst hadden we het er op de preekploeg over dat die oude teksten van de lezingen zo moeilijk zijn. Een tekst uit het Evangelie, daar kun je natuurlijk niet omheen. Maar die andere lezingen uit het Oude Testament of een brief van Paulus aan de eerste christenen, dat is toch oud, dat is toch ballast, daar jaag je de jonge mensen mee uit de kerk. Dan maar het evangelie van vandaag. Het lijkt wel of de farizeeën de laatste weken in de aanbieding zijn. Voor twee weken stonden ze samen met de herodianen bij Jezus met een Romeinse munt. Vorige week samen met de sadduceeën in verband met het voornaamste gebod. En vandaag zijn de schriftgeleerden en farizeeën ter sprake. Toch gebeurt het maar zelden dat Jezus over farizeeërs een echt complimentje geeft zoals vandaag: Doet en onderhoudt daarom alles wat zij u zeggen. De rest van het verhaal gaat verder de negatieve toer op: handelt niet naar hun werken enzovoort. Het lijkt daarbij wel of niet zozeer Jezus, maar vooral Mattheus de farizeeën een sneer geeft. Horen wij dan niet Jezus aan het woord in dit evangelie? Jawel! Maar het zijn de evangelisten die de woorden voor ons hebben opgeschreven. En die waren bepaald géén goede maatjes met de Joodse schriftgeleerden en de farizeeën. Zíj leggen Jezus de harde woorden in de mond als huichelaars en witgekalkte graven. Uiteraard had Jezus het regelmatig over Farizeeërs. Zoals in de parabel waarin Hij een schijnheilige Farizeeër en een vrome tollenaar, als extreme typetjes tegenover elkaar zet. Zoals wij het zouden kunnen hebben over een vrijgevige Schot of over een slim blondje. Hij heeft het niet over een vrome Farizeeër en een inhalige tollenaar. Dat zou maar al te gewoon en voor de hand liggend zijn. Hij besluit ook niet met iets als: zo handelen nu àlle Farizeeërs of zo zijn nu àlle tollenaars. Integendeel! Hij besluit met: deze tollenaar ging gerechtvaardigd naar huis. Jezus had trouwens ook goede contacten, zowel met farizeeën als met tollenaars. Denk aan Simon de farizeeër bij wie Hij ging eten. Of aan Nicodemus, die met hem in het geheim diepzinnige gesprekken voerde. Dat was ook een farizeeër. Jezus ging ook eten bij de tollenaar Zacheus, die daarna, uit dankbaarheid, de helft van zijn bezit aan de armen schonk. Verder wil ik er op wijzen dat de apostel Mattheus zelf een tollenaar was. En Paulus, die was van huis uit farizeeër. Jezus zelf was een bijbelkenner. Hij kende de schriften zeer goed. Hij was dus een vrome schriftgeleerde. En zo nauw verwant met de farizeeën. Waarschijnlijk waren de farizeeërs veel verdraagzamer dan de schrijvers van de evangeliën ons willen laten uitschijnen. Zij waren dorpsschrijvers en kleine theologen. Omdat zij erg vasthielden aan hun jood-zijn, bestudeerden zij de schrift tot in het kleinste detail. Zij waren dus ook schriftgeleerden. Eigenlijk trachtten zij de traditie en de joodse cultuur te bewaren door zich totaal af te zonderen van die Griekse invloeden. De naam 'farizeeër' betekent zoveel als 'afgezonderde'. Zij legden aan de mensen uit hoe zij moesten leven volgens de Wet, het Verbond tussen God en het volk van Israël. Zij zochten naar nieuwe vormen om de gelovige betrokkenheid van mensen te vergroten. Zo wilden ze het 'oude' geloof een steuntje in de rug geven. Het volk respecteerde hen ook, omdat zij zelf ook leefden naar die voorschriften. Eigenlijk waren ze lang niet zo slecht. Hoe komt het dan toch dat Jezus het zo dikwijls met hen aan de stok had? De farizeeërs waren toch huichelaars, en grote tegenstanders van Jezus. Dat zijn ze in de christelijke wereld. Maar in de Joodse traditie golden zij als grote figuren, als collega-rabbijnen van Jezus. Hoe kwamen wij dan aan zo'n totaal andere kijk op de zaak? Door die voortdurend herhaalde negatieve verhalen, hebben de farizeeën bij de christenen een zeer slechte naam gekregen. Zo zijn zij voor ons, door de eeuwen heen, alsmaar huichelachtiger geworden. Het klopt dat de Farizeeën zich vaak verzetten tegen Jezus. Vooral omdat Hij omgaat met de mensen die zij absoluut wilden mijden: tollenaars en zondaars. Ook was in de tijd van Jezus het naleven van de talloze voorschriften een doel op zichzelf geworden. En vooral daar heeft Jezus kritiek op. Voor Hem is de Wet er voor de mensen en niet andersom. Jezus van zijn kant werd, al in zijn tijd, als buitengewoon charismatisch gezien. Zijn boodschap over vergeving en over de grenzeloze liefde van God en zijn meeslepende verhalen over Gods rijk, spraken de mensen meer aan dan de abstracte schriftuitleg door de traditionele geleerden. Voor ons is Hij de Meester, de Rabbi bij uitstek, de Messias. Vandaag roept Jezus ons op om dienaar te zijn, gelijk wat onze eigenlijke taak is. Wie de grootste onder u is, moet de dienaar van allen zijn. Wie zichzelf verheft, zal vernederd worden en wie zichzelf vernedert, zal verheven worden. De kunstmatige vergelijking tussen de huichelachtige farizeeër en de berouwvolle, nederige tollenaar blijkt nog altijd door te werken op de waarop wij, om goed te zijn, ons nederig moeten gedragen. Het lijkt of wij, door de eeuwen heen, de echte boodschap van Jezus uit het oog verloren zijn. Net zoveel als voor Jezus de geest van de wet belangrijker is dan de letter ervan, net zo weinig verwacht Hij van ons dat wij, in plaats van nederig, kruiperig worden. Mijn juk is zacht en mijn last is licht, zegt Jezus. Kom naar Mij toe, allen die afgemat en belast zijn, en Ik zal u rust geven. Neem mijn juk op en kom bij Mij in de leer, omdat Ik zachtmoedig ben en eenvoudig van hart, en u zult rust vinden voor uw ziel. Aan dienen moet je niet ten onder gaan, maar er juist van openbloeien. Toch maar eens luisteren naar de eerste lezing, hoe de ex-farizeeër, Paulus, dat aanpakt bij de christenen van Tessalonica: Broeders en zusters, wij zijn met u omgegaan zoals een moeder voor haar kinderen zorgt. Zo lief waart gij ons geworden, dat wij graag niet alleen het evangelie maar ook ons eigen leven hadden geschonken. Gij weet toch hoe wij, terwijl wij het evangelie verkondigden, dag en nacht hebben gewerkt, om maar niemand van u tot last te zijn Paulus is inderdaad komen preken, het evangelie komen verkondigden. Maar tegelijkertijd heeft hij gewerkt voor zijn kost. Dit is niet (meer) de oude farizeeër waarvoor alleen het woord en de letter belangrijk zijn. Dit is een man die tegelijk toont hoe hij de boodschap die hij verkondigd, ook in praktijk ter harte neemt. Zo weten wij wat ook ons te doen staat. We hoeven niet allemaal op de preekstoel te kruipen om het woord van God te verkondigen. Zijn juk is zacht en zijn last is licht. Wat wij ook doen in Gods-dienst, zelfs het meest alledaagse, laten wij het doen in dienstbaarheid en vanuit het hart. Amen. 30-10-2011 om 17:29 geschreven door de preekploeg Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)

24-10-2011
Gebouwd met kleine en mooie steentjes - 30e zondag A 2011 - Ria
Dertigste zondag door het jaar A 2011 - Zaterdag 23 en zondag 24 oktober 2011 Eerste lezing: Exodus 22, 20-26 - 'Ge hebt zelf als vreemdeling in Egypte gewoond' Evangelie: Matteüs 22, 34-40 - 'De Heer beminnen met heel uw hart' Vorige week hoorden we de discussie van Jezus met de Farizeeën en de Herodianen over de belasting aan de keizer. Het verhaal gaat verder: Matteüs vertelt ons een volgend twistgesprek. Ditmaal gaat het over het voornaamste gebod. De ondervrager nu is een farizese wetgeleerde. Het is een vraag om Jezus te beproeven en dat woord beproeven heeft een nare bijklank want was het niet de duivel die Jezus op de proef stelde, Hem beproefde? Het antwoord van Jezus geeft aan dat Hij goed thuis was in de Schriften want Hij combineert in Zijn antwoord verschillende schriftverzen met elkaar. Het eerste gebod komt uit Deuteronomium en zit in het dagelijks gebed van de joden, het tweede gebod,maar Hij zegt er onmiddellijk bij daaraan gelijk is een citaat uit Leviticus. De Schriftgeleerde zal deze citaten herkennen en dus einde ondervraging! Waar gaat het om vandaag? Wat bedoelt Jezus wanneer Hij ons vraagt God lief te hebben en wel met heel ons hart, onze ziel en ons verstand? Misschien moeten we eens kijken hoe Hij dat deed! De teksten uit het evangelie wijzen ons op de intieme band die Jezus met God had. Hij noemt Hem vader, Hij nam de tijd om met God in gesprek te gaan, Hij trok zich in stilte terug en keerde zich naar binnen. Biddend en werkend maakte Jezus van zijn leven één groot gebed! En wij? Nemen wij de tijd nog om even alleen te zijn en biddend onze ziel voor God open te stellen? Soms doet een lied ons herinneren: Laat ons bidden in de stilte van ons hart. Mensen die het wel doen en daar durven over praten, erkennen dat het gebed hen heel dikwijls inzicht doet krijgen en zeker rust geeft in moeilijke en drukke momenten in hun leven. Met een moderne reclame slogan zou ik zeggen: Zeker doen Ook in het tweede gebod:je naaste liefhebben, gaat Jezus ons voor. Hij was liefdevol maar Hij liet niet met zich sollen. Waar nodig, kon Hij fel uit de hoek komen. Elkaar liefhebben betekent niet dat we elkaar altijd lief vinden, maar wel dat we elkaar serieus nemen,dat we voor elkaar dezelfde rechten en kansen willen geven die we zelf hebben, dat we voor de ander ook een mooi en gelukkig leven wensen en dat we bereid zijn ons deel daarin te doen, dat we zorg blijven dragen voor elkaar. Reeds ten tijde van Jezus waren er zogenaamde genootschappen van liefdadigheid in elke gemeente. zij deelden aalmoezen uit, anderen kregen taken toegewezen die verband hielden met de plichten die de geboden van de joodse traditie hen oplegde: bij huwelijke of bij begrafenissen. Plichten waaraan sommigen zich niet konden kwijten omdat ze te arm waren of te ziek of om andere dwingende redenen. Door heel de geschiedenis zien we dat mensen zich het lot van anderen aangetrokken hebben en dat allerlei caritatieve initiatieven genomen werden. Neemt niet weg dat de gesel van de armoede als een zeer dikke rode draad door de geschiedenis van de mensheid trekt. Voor een groot deel is deze ellende te wijten aan een gebrek aan naastenliefde en respect voor het leven van de medemens. Wanneer we de vreselijke mistoestanden in grote delen van de wereld zien, en we zien ze , mede door het raam op de wereld dat we allen in huis hebben, onze T.V., dan weten en zien we dat corruptie en machtswellust de basis van al deze ellende is. Waar is de naastenliefde en het respect voor het leven gebleven? Alle organisaties ten spijt, die mede door onze bijdrage en steun van diverse overheden prachtig werk verrichten,toch verandert zo weinig in de miserie van ganse bevolkingsgroepen. Het rijk Gods is nog niet voor morgen, maar we kunnen wel een klein beetje helpen, want aan die ommekeer kunnen we zelf wel meewerken. Het gevaar bestaat dat we zelf ook verharden, we geloven soms niet meer dat het kan, dat ook wij ons steentje kunnen bijdragen en dat het helpt. En tocheen vriendelijk gezicht, een helpende hand, een steuntje en een opbeurend woord, niet alleen voor onze kennissen of vrienden maar voor iedereen die ons pad kruist. Wat minder ergernis voor storend gedrag, het zou onze omgeving al wat zonniger maken. Het rijk Gods wordt niet met grote stenen gebouwd maar met kleine en mooie steentjes die elk van ons kan bijdragen. Persoonlijk gebed van Erwin Roosen: Wil mij ogen geven,die zien waar en wanneer Mensen in nood zijn, God Wil mij oren geven,die met liefdevolle aandacht Luisteren naar het levensverhaal van armen en kleinen. Wil mij een mond geven, waarmee ik woorden van troost kan spreken. Wil mij handen geven die jouw vriendschap Voelbaar maken voor anderen; En voeten die wegen van vrede gaan. En vooral: wil mij een hart geven dat durft beminnen En dat van elk stukje aarde een stukje hemel probeert te maken. 24-10-2011 om 00:00 geschreven door de preekploeg Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)

15-10-2011
Kruis of munt - 29e zondag A 2011 - Fred
Negenentwintigste zondag door het jaar A 2011 - Zaterdag 15 en zondag 16 oktober 2011 Eerste lezing: 1Tess 1, 1-5b - 'Wij gedenken uw geloof, hoop en liefde' Evangelie: Matteus 22, 15-21 - 'Geef aan God wat God toekomt' Interviews met politici op radio of televisie worden druk bekeken en zijn ook vaak boeiend en interessant. Maar soms zijn journalisten er vooral op uit lastige vragen te stellen. Vragen om de politicus erin te laten lopen, om hem in verlegenheid te brengen. Een journalist mag natuurlijk kritisch zijn, maar sommige vragen zijn gewoon een dilemma: er is geen goed antwoord op mogelijk. Wat de geïnterviewde ook zegt, het is altijd verkeerd. Of het kan verkeerd uitgelegd worden. Die techniek is niet nieuw, zoals we in het evangelie hoorden. Jezus krijgt daar ook zulk een vraag voorgeschoteld. "Mag je belasting betalen aan de keizer of niet?". En die vraag wordt Hem gesteld door twee groepen mensen. De Farizeeën, die tegen de Romeinse bezetter waren, en de aanhangers van Herodes, die met de Romeinen collaboreerden. Eigenlijk zijn zij vijanden of toch tenminste tegenstanders. Zeker als het gaat over al dan niet belasting betalen aan de bezetter. Wat dat betreft stonden ze lijnrecht tegenover elkaar. Maar de haat of de angst voor Jezus brengt hen blijkbaar samen. En ook voor Jezus is op het eerste gezicht een goed antwoord onmogelijk. Zegt Hij ja, dan heult Hij mee met de Romeinen en is Hij ook een collaborateur. Zegt Hij nee, dan roept Hij op tot verzet, tot rebellie. En wat doet Hij? Hij vraagt hen een Romeins muntstuk te tonen. Daarop staat de beeltenis van de keizer en een randschrift op de munt noemt hem zelfs een goddelijke keizer. En dan spreekt Jezus die bekende woorden uit: "Geef aan de keizer wat de keizer toekomt, en aan God wat God toekomt." Hij duidt daarmee aan dat de keizer geen God kan zijn. En als de keizer in zijn muntstuk dat wel suggereert, geef hem dan dat geld maar terug, zegt Jezus. Eigenlijk zit het geheim van dit verhaal in een verzwegen zinnetje, zo schrijft Erik Vanden Berghe. De afbeelding van de keizer maakt duidelijk dat de munt inderdaad van hem is. Dus: geef hem die maar terug, want het is zijn bezit. Maar als mens ben je beeld van God. Je bent dus niet bestemd om aan de keizer gegeven te worden, maar aan God. Want van de keizer kan je misschien een afbeelding maken, maar van God niet, daar waren de Joden ook heel streng in. Wie God wil zien, wil ontmoeten, kan dat enkel via mensen. De mens is geschapen naar Gods beeld, en God laat zich aan ons enkel kennen via onze medemensen. Geef aan God wat aan God toekomt, kan zo gaan betekenen: geef aan je medemensen wat hen toekomt. En dan krijgen we al een heel ander verhaal. Dan is het geen strikvraag of geen dilemma meer. Dan heeft het te maken met de dagdagelijkse realiteit. Toevallig is het vandaag ook missiezondag. En is het niet zo dat missionarissen ons vaak een voorbeeld geven van hoe het moet: elke mens datgene geven wat hem toekomt. Ook de arme, misdeelde en onderdrukte mens. We zitten op het einde van de week van de Fair Trade. Ook hier staat de bekommernis voorop om ieder mens te geven wat hem toekomt, waar hij recht op heeft. Ook de hardwerkende boer of arbeider in het zuiden. Maar we kunnen het ook dichter bij huis zoeken. Het is vaak balanceren op een slappe koord om iedereen te geven wat hem toekomt, waar hij of zij recht op heeft. Zeker als we mensen zelf laten oordelen waar ze recht op hebben. Dan kunnen er conflicten van komen. Hoe vaak komt het in een gezin niet voor dat zoon of dochter vindt dat de anderen altijd voorgetrokken worden, altijd meer krijgen. En toch probeer je als ouder heel eerlijk iedereen te geven wat hem of haar toekomt. Het is soms moeilijk al je kinderen en kleinkinderen en familieleden en buren te geven waar zij recht op hebben. Niemand te bevoordelen, niemand te benadelen. En hoe hard je ook je best doet, hoe kan je vermijden zelfs maar de indruk te geven iemand voor te trekken? En zelfs in ons eigen, strikt persoonlijk leven zijn wij vaak op zoek naar evenwicht. Alleen maar in de verdeling van onze tijd. We moeten ons werk de tijd geven waar het recht op heeft. Maar ook ons gezin en onze hobby's en interessepunten, ons sociaal leven, de engagementen die we zijn aangegaan. Alles en iedereen geven wat hen toekomt. Moeilijk soms! Daarom alleen al is het goed dat we af en toe samen komen om over dat soort dingen eens even na te denken. Elkaar te bemoedigen en wat inspiratie vinden bij teksten uit de bijbel, bij wijze lessen van Jezus. Hoe deed Hij het? Welke verhalen en parabels vertelde Hij en wat betekenen die nu nog voor ons? Want soms zijn wij een klein beetje zoals de Farizeeën en Herodianen. We lachen in ons vuistje wanneer een politicus strikvragen krijgt voorgeschoteld en zich in allerlei bochten moet wringen om zich eruit te praten. Soms zijn wij zelfs een beetje als de keizer. Zijn wij zo fier op onszelf en wat we doen en wanen we ons zelfs een beetje goddelijk. Als je denkt dat je God bent, hou die munt dan maar, zegt Jezus. En als de keizer dat denkt, geef hem dan dat geldstuk maar terug. Hij mag het hebben. Ik vond over dat evangelie nog een mooie woordspeling in "Kerk en Leven" van de hand van Kris Depoortere. Jezus wordt gevraagd om kruis of munt te spelen. Hij wijst de munt af. Hij kiest voor het kruis. Hij neemt het met liefde op. 15-10-2011 om 20:40 geschreven door de preekploeg Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)

09-10-2011
Dag chronisch zieke mensen - 28e zondag A 2011 - Marina
Achtentwintigste zondag door het jaar A 2011 - Zaterdag 8 en zondag 9 oktober 2011 *Dag van de chronisch zieke mensen* Eerste lezing: Jesaja 25, 6-10a - 'De Heer zal een gastmaal aanrichten' Evangelie: Mattheus 22, 1-14 - 'Zie, ik heb mijn maaltijd klaar' Beste mensen Zoals ieder jaar,organiseert ziekenzorg op de tweede Zondag van oktober de nationale ziekendag Dit jaar in een nieuw jasje gestoken en krijgt een nieuwe naam,namelijk Dag van de chronisch zieke mensen". Met de naamsverandering zetten we die mensen sterker en beter in de kijker waar het op deze dag om draait. Blijft de bedoeling van deze dag aandacht vragen op mensen die het dagelijks niet zo gemakkelijk hebben om te leven met hun ziekte en alles wat ermee te maken heeft. We trachten de gezonde mensen hiermee te confronteren. Erop te wijzen dat chronisch ziek zijn,niet zo van zelfsprekend is. En je meestal niet ziet. daar moeten we bij stilstaan. Vb.ms,vvs, moeten vaak horen "maar je ziet er toch goed uit" "vorige week zag ik je nog rondfietsen,nu kun je zelf de vuilzak niet buiten zette" We weten dat leven met een chronisch zieke een hele opgave is,en heel wat veranderingen geeft in het leven van de zieke zelf, maar ook van zijn familie en zijn vriendenkring. Onze moderne samenleving kan niet zo goed omgaan met kwetsbaarheid. Ze heeft onvoldoende aandacht voor zieke,eenzamen,en ouderen. Zij raast maar door... Het grote woord van de moderne tijd is juist maakbaarheid. De moderne mens wil zo graag alles beheersen en plannen. Maar de diepste dingen in ons leven zijn niet zomaar maakbaar. Liefde en vriendschap bijvoorbeeld. En blijven niet heel ons leven ons onverwachte dingen overkomen? Een politieke crisis,een ongeval of een tegenslag. Ook moderne mensen blijven kwetsbaar. Een chronisch ziekte en ongeneeslijke ziekte zijn ook onvoorziene dingen. Een chronische of ongeneeslijke ziekte overvalt ons En schudt ons hele leven door elkaar Op zichzelf kunnen wij daar niks aandoen,tenzij de dokters hun werk laten doen Waar wij wel iets aan kunnen doen, is die zieke nabij zijn. Warmte en vriendschap geven. Tijd maken voor hen. Luisteren naar hun verhaal.. Hen laten aanvoelen dat ook zij er nog bij horen. Zelfs in Jezustijd was het al zo. De blinde bedelaar Bartimeus is een beeld voor mensen langdurig aan de kant van de samenleving. Kwetsbare mensen mogen niet in beeld verschijnen. Ze mogen de pret niet bedreven. Ze worden weg gehouden, ja, hun mond wordt toegesnauwd. Ze mogen zich niet laten horen of zien. Jezus doet het anders. Hij haalt de blinde uit zijn uitsluiting. Hij brengt hem weer in de kring Zelfs op de eerste rij Dit is ons eerste huiswerk vanuit het evangelie vandaag. Als parochie, ziekenzorg beweging, als christenen zijn we opgeroepen om de moderne samenleving wakker te maken voor kwetsbare en broze mensen.We kunnen al beginnen in onze eigen buurt. Wat kunnen zieken of eenzamen blij zijn wanneer ze een knipoog of een glimlach krijgen, wanneer ze warme aandacht krijgen vaan een buurman of buurvrouw. Het evangelie heeft nog een tweede oproep. Een oproep voor de zieke medemensen zelf "Blijf maar vertrouwen dat iemand je zal zien in de volheid van je mens zijn. Jij blijft ondanks je chronische ziekte een mens die kan meetellen. Jij kan anderen iets aanbieden van je rijkdom en ervaring als zieke." Jezus ziet het vertrouwen van de blinde en leert hem inzien dat hij er nog bij hoort. Dat hij ondanks zijn blindheid kan leven en gelukkig zijn. Kaatje vertelde, sinds de dag dat ik hoorde dat ik ziek was, en geconfronteerd werd met de dood, ben ik veel bewuster gaan leven. Ik ben een gelukkig mens geworden, omdat geluk in momenten zit, die ik heb leren zien.. Ik heb al heel wat van die momenten van geluk gehad. Want wat is geluk? Ik ben gelukkig omdat het omdat het mij vandaag nog altijd lukt om mindere momenten om te zetten naar positieve dingen. De bezorgdheid van onze zieke medemens vraagt dikwijls een enorme inzet. Vandaar dat vrijwilligerswerk zo waardevol is, en dat het goed is om deze mensen eens in de kijker ,of in de 'bloemekes' te zetten. Zieke mensen nabij zijn, hen laten voelen wat ze nog waard zijn. Regelmatig een huisbezoekje. Betrekken bij ontmoetingsdagen of uitstappen. Als vrijwilliger mee op vakantie gaan om zieken van s morgens tot s avonds een deugdoende vakantieweek te geven. Dat en nog meer,trachten onze vrijwilligers van ziekenzorg waar te maken. Het is een hele opdracht, maar een schone opdracht. Vrijwilliger zijn is een deel van je vrije tijd geven aan mensen die hulp nodig hebben. Meegaan in hun wereld van vreugde en van pijn, van gezondheid en van ziekte. Is mensen willen nabij zijn in hun eenzaamheid van lijden en in vreugde om het leven. Vrijwillige inzet is steeds opnieuw proberen iets door te geven waaraan mensen zich kunnen optrekken zonder rekening te houden met geld of tijd. Met een enthousiasme dat denkt met een warm hart. Vrijwillige inzet is heel veel geven, om nog meer te krijgen. Warme vriendschap en een intens vertrouwen. Als medewerker op ziekenzorgvakantie Het was deugddoend te mogen ervaren, hoe zieke mensen kunnen herleven wanneer ze de kans krijgen. Het zijn steeds onvergetelijke vakanties. Iedereen zorgde voor iedereen. En dat is eigenlijk wat ik jullie wil meegeven. Iedereen heeft recht op een hemel op aarde! Als iedereen erbij hoort, zowel zieken als gezonden, dan wordt het leven een feest. Ook iedereen van ons kan hieraan meehelpen. Een kleine attentie, bezoekje of aandacht voor een zieke vriend of buur geeft het gevoel er weer bij te horen, geeft weer zin aan je leven. Als we mekaar blijven dragen, als we zorgzaam in elkaars buurt blijven, dan kunnen er wonderen gebeuren. Gewoon door warme vriendschap te geven en te krijgen, bezorgd zijn om anderen, kan zoveel deugd doen.. En hiermee wil ik besluiten. Ik wens jullie, of je nu ziek bent of gezond eenzaam of arm Ik wens jullie van harte veel kleine wonderen op jullie levensweg 09-10-2011 om 00:00 geschreven door de preekploeg Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)

01-10-2011
Van God is de aarde - 27e zondag A 2011 - Jan
Zevenëntwintigste zondag door het jaar A 2011 - Zaterdag 1 en zondag 2 oktober 2011 Eerste lezing: Paulus aan de christenen van Filippi 4, 6-9 - 'De God van vrede zal met u zijn' Evangelie: Mattheus 21, 33-43 - 'De wijngaard, verpacht aan wijnbouwers' Wij hoorden zo net een verhaal over een landeigenaar die een wijngaard aanlegt, hem met de beste zorgen omringt en daarna verpacht aan wijnbouwers. En als de tijd van de oogst aangebroken is, weigeren de pachters de opbrengst af te geven, ze martelen en doden de dienaren van de eigenaar en ook zijn zoon. Ze zeggen ook waarom ze dat doen: om zich meester te maken van de erfenis, dus van de wijngaard. Het is een merkwaardige redering. Die arbeiders zeggen: wij bewerken die wijngaard, dus hij is van ons. Toch denk ik dat Jezus hier een typisch menselijke trek aan het licht brengt: de neiging om wat niet van ons is toch als onze eigendom te beschouwen. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de manier waarop de mens met de aarde omspringt. Sinds zijn ontstaan heeft hij bossen platgebrand, duizenden diersoorten doen uitsterven en hele streken onleefbaar gemaakt. Waar hij kwam, maakte hij zich direct meester van alles en moest al het andere leven zich naar zijn wensen en zijn grillen plooien. Maar de aarde is niet van ons, ze is ons alleen in bruikleen gegeven, en we zijn met zijn allen vrolijk bezig ze te leeg te zuigen. Zo springt de mens met de aarde om, maar zo springt hij dikwijls ook om met zijn medemens. Door de eeuwen heen werden honderden miljoenen mensen zonder meer opgepakt, hun leven werd gekaapt, en ze werden als slaven verkocht op de slavenmarkten over de hele wereld. Ik ben sterker dan jij, dus jij bent mijn bezit, zo was de vreselijke overtuiging. Een overtuiging die leidde tot slavernij, uitbuiting, vernedering, genocide, moord op wereldschaal. Het is iets waar we als mens voor moeten oppassen: dat we ons geen meester maken over mensen die ons zijn toevertrouwd. Mannen die hun vrouw als een slavin, als een niets, als een niemand beschouwen. We zien het dikwijls in Arabische en in oosterse landen. Maar we zien ook vrouwen die pas tevreden zijn als hun man precies doet wat zij willen. En we zien ouders die hun kinderen als hun eigendom beschouwen, gezagsdragers die hun vereniging, hun gemeente, hun stad, hun land, hun Kerk als van hen beschouwen, hun eigendom, en zij doen ermee wat ze willen. Beste vrienden, zoals altijd moeten wij ons afvragen waar wij in die verhalen staan. Zijn wij als die arbeiders in de parabel van Jezus, en beschouwen wij alles wat, en iedereen die ons omringt als onze eigendom? Dit is van ons, hier mag niemand aankomen? Of beseffen wij dat we onze aarde in bruikleen hebben gekregen, en dat de mensen met wie we omgaan onze medemensen zijn, dus kinderen van een en dezelfde Vader. Hebben wij altijd en in alle omstandigheden dat respect voor onze aarde, voor elkaar en voor allen met wie me omgaan? Zo lezen we toch wel vele berichten in de kranten die ons beïnvloeden. Maar ik wil hier ook wel eens een paar feiten opnoemen die positief klinken. Met respect voor aarde en omgeving en medemens. Mijn bewondering voor mensen of organisaties die toch een plaatske open houden voor mensen op de dool. Jongeren die met veel enthousiasme een studierichting aanvatten, waardoor ze een waardevolle bijdrage hopen te leveren in de maatschappij. Leerkrachten die kinderen desnoods s morgens gaan ophalen aan huis en hen een maaltijd bezorgen voor de school begint. Medewerkers en sympathisanten van Pax Christi die het moeizame vredeswerk blijven verder zetten en toch bereiken dat er akkoorden worden ondertekend. Gewone mensen die zorgzaam omgaan met degene die minder snel is, minder consumeren, plezier beleven in een autovrije stad. Mensen die zich herscholen in wijsheid en spiritualiteit. Zo maar wat voorbeelden van eenvoudige dingen die jij en ik kunnen doen om deze plaats toch een beetje meer de hemel op aarde te laten zijn. Ik wil er tenslotte nog een andere kronkel aan toevoegen.wij zijn ook eigenaar van onze parochie, van alles wat deze parochie aan gebouwen heeft. Wij zijn ook eigenaar van de financiële druk die we hebben wanneer we gebouwen renoveren, wanneer we herstellingen dienen uit te voeren: Het klokske moet dringend een betere verwarmingsinstallatie hebben, het dak van het klokske lekt en gaan we volgende week herstellen, de oude pastorij aan de Gloriantlaan moet een goedkopere verwarming hebben, in het Cultureel Centrum ter Schelde zijn er kosten aan de verwarmingsinstallatie (waarom zegt hij dit nu allemaal?) Wel, voor dit alles, maar ook voor de sfeer zijn er de St Annekesfeesten. De opbrengst is echt bestemd voor onze eigendommen. Daarom moet je echt proberen er even binnen te lopen. Inspiratie: Romain Debbaut en Annemie Luyten 01-10-2011 om 19:13 geschreven door de preekploeg Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)

De preekploeg van Sint-Anna-ten-Drieën, Antwerpen Linkeroever

In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen.
Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt.
De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag.
Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek.
In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.

Blog als favoriet !

Klik hier
om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!

Archief per maand

	04-2025
	03-2025
	02-2025
	01-2025
	12-2024
	11-2024
	10-2024
	09-2024
	06-2024
	05-2024
	04-2024
	03-2024
	02-2024
	01-2024
	12-2023
	11-2023
	10-2023
	09-2023
	06-2023
	05-2023
	04-2023
	03-2023
	02-2023
	01-2023
	12-2022
	11-2022
	10-2022
	09-2022
	06-2022
	05-2022
	04-2022
	03-2022
	02-2022
	01-2022
	12-2021
	11-2021
	10-2021
	09-2021
	06-2021
	11-2020
	10-2020
	09-2020
	07-2020
	06-2020
	05-2020
	04-2020
	03-2020
	02-2020
	01-2020
	12-2019
	11-2019
	10-2019
	09-2019
	06-2019
	05-2019
	04-2019
	03-2019
	02-2019
	01-2019
	12-2018
	11-2018
	10-2018
	09-2018
	06-2018
	05-2018
	04-2018
	03-2018
	02-2018
	01-2018
	12-2017
	11-2017
	10-2017
	09-2017
	06-2017
	05-2017
	04-2017
	03-2017
	02-2017
	01-2017
	12-2016
	11-2016
	10-2016
	09-2016
	08-2016
	06-2016
	05-2016
	04-2016
	03-2016
	02-2016
	01-2016
	12-2015
	11-2015
	10-2015
	09-2015
	08-2015
	07-2015
	06-2015
	05-2015
	04-2015
	03-2015
	02-2015
	01-2015
	12-2014
	11-2014
	10-2014
	09-2014
	06-2014
	05-2014
	04-2014
	03-2014
	02-2014
	01-2014
	12-2013
	11-2013
	10-2013
	09-2013
	08-2013
	07-2013
	06-2013
	05-2013
	04-2013
	03-2013
	02-2013
	01-2013
	12-2012
	11-2012
	10-2012
	09-2012
	06-2012
	05-2012
	04-2012
	03-2012
	02-2012
	01-2012
	12-2011
	11-2011
	10-2011
	09-2011
	06-2011
	05-2011
	04-2011
	03-2011
	02-2011
	01-2011
	12-2010
	11-2010
	10-2010
	09-2010
	08-2010
	06-2010
	05-2010
	04-2010
	03-2010
	02-2010
	01-2010
	12-2009
	11-2009
	10-2009
	09-2009
	06-2009
	05-2009
	04-2009
	03-2009
	02-2009
	01-2009
	12-2008
	11-2008
	10-2008
	09-2008
	08-2008
	06-2008
	05-2008
	04-2008
	03-2008
	02-2008
	01-2008
	12-2007
	11-2007
	10-2007
	09-2007
	08-2007
	07-2007
	06-2007
	05-2007
	04-2007
	03-2007
	02-2007
	01-2007
	12-2006
	09-2005

30-10-2011 om 17:29 geschreven door de preekploeg

24-10-2011 om 00:00 geschreven door de preekploeg

15-10-2011 om 20:40 geschreven door de preekploeg

09-10-2011 om 00:00 geschreven door de preekploeg

01-10-2011 om 19:13 geschreven door de preekploeg