Lieve mensen,
Wanneer de liturgie ons samenbrengt en ons leest uit de Schrift, komt Jezus weer tot leven om het goede van het leven in ons gaande te houden. Om het goede van het leven te blijven proeven en doorgeven.
Jezus, Hij was voortdurend onderweg!
Onderweg om mensen te ontmoeten!
Ja, letterlijk om mensen te leren ont-moeten! niet-moeten!
Mensen in nood voelden bij en door Jezus hoe zij niet in die benarde situatie moesten blijven zitten, hoe zij eruit geholpen werden en zich er verder konden uithelpen.
Wetsgeleerden voelden met en door Jezus hoe zij niet zo hoog van de toren moesten blazen, en wat hartelijker en wat nederiger hun beleid konden voeren.
Ja Jezus was altijd onderweg, heeft veel gezien, kon genieten van de vogels in de lucht en de bloemen op het veld.
Hij heeft het weerbarstige zwoegen gezien van de landbouwers en het langzame groeien en rijpen, tot het oogsten van de granen en vruchten.
Het gaf Hem inspiratie en voedde de gelijkenissen en parabels waarmee hij de mensen tot nieuwe inzichten bracht.
Nieuwe inzichten?
Alhoewel, want Jezus was er niet de uitvinder van.
Hij was hiermee op het spoor gekomen dat wijze mensen vóór Hem hadden bewandeld en ook nog velen na Hem.
Jezus, Hij zag het vertrouwen en het geduld van de landbouwer, gegroeid uit de ervaring van elk zaadje dat tot wasdom komt wanneer het gezaaid wordt in goede aarde.
Goede aarde die de landbouwer wist te voeden en bewaren.
Dat was toen! En vandaag is het niet anders denk ik.
Ook nu zijn onze landbouwers nog ons grote voorbeeld van vertrouwen en geduld
Ook nu brengt de aarde nog vruchten voort uit eigen kracht
Ook nu keert elke bloem zich telkens weer op eigen kracht naar het licht
Met deze gedachten blijven zij het grote voorbeeld voor het werk, in de scholen, in de welzijnszorg, in het bewegingsleven, hier midden onder ons
het grote voorbeeld overal waar mensen samen-leven.
Elk zaadje dat gezaaid wordt zal vruchten voortbrengen uit eigen kracht. Hoe klein ook, als we het maar zien en bemoedigen.
Bemoedigen om die menselijke aarde te voeden en bewaren.
Een schouderklopje, een proficiat, even tijd hebben, stilstaan bij, niet vertrappelen, zijn de beste meststoffen, geven de beste groeikansen
Eén zaadje, met wat regen met wat zon, en het barst van leven!
Waar wachten we op?
Het voorbije jaar, weet je nog ? Blijf in uw kot! was de eerste boodschap!
Maar vanaf de eerste zonnestralen rukten we met zn allen, elk moment we de tijd kregen, uit naar buiten!
We genoten van de ontluikende magnoliabloem, van madeliefjes in het gras, van de sleutelbloemen in het wild en de vergeet me-nietjes die we niet gezaaid hadden
en we doen het nog!
De terrassen terug open! Overal mensen die mekaar gemist hebben!
Overal mensen die weet hebben van eenzaamheid en verbondenheid.
Eén terrasje, thuis of elders, doet wonderen!
Eén zaadje, met wat regen met wat zon, en het barst van leven!
Waar wachten we op?
Beseffen we niet meer als tevoren hoe belangrijk dat éne meisje, Anuna De Wever wel is om ons wakker te houden? En durven we zien, hoe dat éné meisje duizenden scholieren, een nieuwe generatie, vrijdags op de been bracht, ja, deed spijbelen voor het klimaat?
laat maar groeien
Eén zaadje, met wat regen met wat zon, en het barst van leven!
Waar wachten we op?
