Sint-Anna-ten-Drieën
De preekploeg houdt van een reactie
E-mail ons!

Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier. Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.

Zoeken in blog

  • Website parochie
  • Preekstoel
  • Portaal preken.be
  • ANNA3
  • Sint-Anneke Centrum
  • 26-06-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Niet in je een(d)tje - 13e zondag door het jaar C 2016 - Vakantieviering - Fred

    Dertiende zondag door het jaar C 2016 - Zaterdag 25 en zondag 26 juni 2016

    Eerste lezing: Het eerste boek Koningen 19, 16-21 - 'De roeping van Elisa'
    EvangelieLucas 9, 51-62 - 'Een ongastvrij dorp in Samaria'

    --- Vakantieviering ---

    Preekbeurt hebben bij een vakantieviering is tegelijkertijd heel moeilijk en heel gemakkelijk. 
    Moeilijk, want er zijn al zoveel vakantievieringen geweest met mooie teksten, prachtige verhalen en bezinningen en heel diepgaande filosofische beschouwingen. Hoe kan je daar nu nog iets nieuws of iets origineels aan toevoegen? 
    Anderzijds gemakkelijk, want een vakantieviering mag een beetje simpel en luchtig zijn, je moet niet te diep gaan en overal niet te zwaar aan tillen.

    Toch zou ik een drietal zinnetjes uit het evangelie van vandaag willen herhalen en een beetje toelichten. 
    Om te beginnen: Jakobus en Johannes vragen aan Jezus of ze geen vuur uit de hemel moeten laten neerdalen om de Samaritanen te vernietigen. De Samaritanen waren immers de vijanden. Maar Jezus wijst hen streng terecht: niemand mag met geweld gedwongen worden Jezus te volgen. 
    Het is vandaag een heel actuele les, voor vele mensen en ook voor ons. Al te vaak gebruiken mensen geweld – fysiek of mentaal – om hun gelijk te halen. En dan kan het zowel gaan over geloof en religie, als over culturele eigenheid, filosofische of politieke overtuiging of wat dan ook. Dat soort geweld wijst Jezus af, dat soort geweld wijzen christenen af.

    Tweede zinnetje: De vossen hebben een hol, de vogels van de hemel een nest, maar de Mensenzoon kan nergens zijn hoofd neerleggen. Jezus en zijn volgelingen hebben nergens een woonplaats, een rustplaats, een vast verblijf. Jezus is altijd op weg, nergens thuis en tegelijk ook overal thuis. De beelden zijn veelzeggend: vossen zijn geen huisdieren, ze verblijven in holen. En vogels vliegen rond, ze zijn nog vrijer. Het is blijkbaar het lot van christenen, ook in de vakantie: nergens en ook overal thuis te zijn.

    En, ten derde: Wie de hand aan de ploeg slaat en dan nog eens omkijkt, deugt niet voor het koninkrijk van God. Anders gezegd: je moet niet omkijken, niet aarzelen, er is geen weg terug. Je moet vooruit kijken, niet in het verleden leven, niet kijken naar vroeger, vol heimwee naar hoe het vroeger was.

    Daar kunnen we wel een beetje verder over doordenken. We staan aan het begin van de vakantie en dus begint er over een paar maanden weer een nieuw werkjaar. En dat nieuwe werkjaar zal een paar veranderingen met zich meebrengen in onze parochie en misschien zijn er een aantal mensen niet zo heel gelukkig met de toekomst die zich aandient. Maar het is niet anders en vol nostalgie achterom kijken zal niets oplossen.

    Na de vakantie zal er geen eucharistieviering meer zijn in de Sint-Lucaskerk, niet op zondag, niet op zaterdag, niet op feestdagen, helemaal geen vieringen meer. Heel wat mensen die zich in die kerk thuis voelden en nog altijd voelen, verliezen die thuis. Niet de parochiepriester, niet de verrekijker, niet de parochiegemeenschap hebben dat beslist, maar het is niet anders. En we zullen er mee moeten leven. 
    Achterom kijken zal niet helpen.

    In de maanden juli en augustus zullen er bovendien heel wat gebedsvieringen zijn. In feite meer gebedsvieringen dan eucharistievieringen. Ook dat is onvermijdelijk. Herman heeft zoals bekend drie parochies en kan maar in één kerk tegelijkertijd zijn. En ook hij heeft in de vakantiemaanden nog andere opdrachten en activiteiten. En de collega-priesters die af en toe in zijn plaats voorgaan zijn niet meer zo talrijk en worden er niet jonger op. En we moeten begrijpen dat ook zij recht hebben op wat rust en vakantie. 
    Ook met die realiteit moeten wij in de toekomst steeds meer leren leven.  

    Gelukkig hebben wij in onze parochie vier gebedsleiders, twee vrouwen en twee mannen. En zij blijven bereid om vieringen te leiden en voor te gaan en wij geraken steeds meer vertrouwd aan hun aanpak, aan hun manier van werken. Ze gaan trouwens niet alleen zomaar voor in een viering, ze hebben er ook heel wat werk, heel wat voorbereiding aan. Laten we dat maar blijven waarderen en appreciëren en niet zagen en zeuren dat er weeral geen priester voorradig is.

    Gelukkig hebben wij ook nog altijd mensen die de vieringen voorbereiden, zowel de eucharistievieringen als de gebedsvieringen. We zijn één van de weinige parochies waar je elke zondag een misblaadje krijgt, met alle teksten en liederen, aangepast aan de viering van die week. En er zijn een viertal groepjes die om de beurt zo een  misblaadje maken. Gemiddeld één per maand dus en ze trekken er elke keer een avond voor uit. En die misblaadjes helpen ons om te herbronnen, om te vieren en te bidden, elke zondag opnieuw. 
    Laten we daar ook maar tevreden en blij mee  zijn.

    Ook deze viering vandaag is door zo een werkgroepje voorbereid en gemaakt. En ze moesten dat doen in moeilijke omstandigheden, met nogal wat technische problemen. Maar het is weer een mooie viering geworden, met als eerste lezing een liedje van Herman Van Veen.
    Dat mag je trouwens in de vakantie in elke viering verwachten, dat hebben we ook al afgesproken. Niet alleen is onze tentoonstelling gebouwd rond werken van Herman Van Veen, elke week kan je de komende maanden genieten van één van zijn mooie liedjes, als eerste lezing. Weer iets om ons gelukkig over te voelen. En weer iets om naar uit te kijken … 
    Voor iedereen: een deugddoende vakantie!

    26-06-2016 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    19-06-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Durf te breken - 12e zondag door het jaar C 2016 - Jan W

    Twaalfde zondag door het jaar C 2016 - Zaterdag 18 en zondag 19 juni 2016

    Eerste lezing: De brief aan de Galaten 3, 26-29 - 'Bewijsvoering: wet en geloof'
    EvangelieLucas 9, 18-24 - 'Het lijden van de Mensenzoon en zijn volgelingen'

    Alles achterlaten zoals Jezus zegt in Lucas is een hele opgave. Zomaar je leven achterlaten alles en iedereen, wordt dat vandaag nog van ons verwacht? En hoe vertaal je dat dan naar vandaag?
    Misschien is dit wel haalbaar op veel kleinere schaal. Eigenlijk kan je in het evangelie van vandaag lezen dat Jezus aanspoort om dingen anders te doen en een omslag te maken.

    Ter voorbereiding van deze preek grasduinde ik wat rond ter inspiratie en ik kwam uit bij een artikel van de correspondent. Daarin werden leerlingen van het vierde middelbaar bij wijze van experiment gevraagd om gedurende vijf dagen hun smartphone aan de balie van de school af te geven. Doorheen die vijf dagen hielden de leerlingen een dagboek bij met hun schrijfsels over hoe het is om les te volgen zonder smartphone. 
    De deelnemers van het experiment schreven op dat ze meer met elkaar praten en beter opletten in de les. Dat laatste verbaasde mij nu niet zo direct. 

    Het lijkt wat vreemd dat de verbinding tussen jongeren een electronisch toestel is in plaats van elkaar. 
    Om het nu zo te stellen zou je kunnen zeggen dat een smartphone een product van de markt economie, een product om winst uit te slaan in het centrum staat van het leven van jongeren. En dat klopt niet, jongeren geven zelf aan dat ze automatisch meer met elkaar beginnen praten, dat er dus meer verbondenheid is.
    Smartphones zijn ok. Vroeger letten wij ook niet altijd op, maar we letten dan vooral samen niet op. Het verschil zit hem in de verbondenheid. Onderzoek heeft trouwens uitgewezen dat het gebruik van smartphones in de klas de schoolprestaties verminderen.
    De jongeren gaven aan dat ze in het begin het ontzettend moeilijk hadden zonder smartphone, maar aan het einde van de week zagen ze het voordeel er van in. Ze waren rustiger en lette beter op.
    Dit is een voorbeeld op kleine schaal over hoe mensen worden uitgedaagd om dingen achter te laten, hun gewoontes en denkpatronen om tot iets positiefs te komen. 

    Als we naar een voorbeeld op grote schaal kijken denk ik aan de Amerikaanse verkiezingen. U heeft er misschien al van gehoord de democratische presidentskandidaat Bernie Sanders is een beetje een vreemde eend in de bijt. Op zijn manier heeft hij drastisch afstand genomen van de klassieke vorm van verkiezingen om een hoger doel te bereiken met namen meer democratie.
    Naast Sanders zijn er twee andere grote kandidaten, Clinton ook van de democratische partij en Donald Trump.
    Zowel de campagne van Clinton als die van Donald Trump worden financieel gesteund door bedrijven in ruil voor toegevingen op het beleid dat ze gaan voeren ten voordele van de bedrijven die ondersteunen. 
    In die zin is Sanders een vreemde eend in de bijt. Hij krijgt geen steun van de bedrijven, maar haalt het geld rechtstreeks op bij zijn aanhangers, zo'n 7,4 miljoen aanhangers. Doordat hij zich niet moet plooien naar de eisen van de geldschieters legt hij de wondes van  Amerika bloot. De publieke armoede en de private rijkdom, tweeverdieners die niet rondkomen. In één jaar tijd is hij van lid van de democratische partij in 2015 naar presidentskandidaat gegaan. 

    Sanders breekt op die manier met een traditie binnen de verkiezingen van Amerika omdat hij een ander gat, veel veel groter gat vult: solidariteit, rechtvaardigheid en eerlijkheid. Toevallig ook de waarden van de democratie. Iets waar het zuivere kapitalisme nooit aan kan beantwoorden. 

    Het lijkt minder drastisch dan je leven achterlaten zoals Jezus voorstelt, maar het vergt veel politieke moed om op te komen voor de waarden waarin je gelooft. En dat is denk ik wat Jezus bedoelde. Daar betaal je een prijs voor.
    Vermoedelijk zal Sanders het niet halen omdat hij de bedrijven en dus het grote kapitaal niet mee heeft, maar dwingt Clinton wel om een meer links parcours te volgen wil ze de volgers van Sanders meehebben. 

    Durf te breken, durf om te slaan is de boodschap van het evangelie. ik wens jullie nog een fijne zondag toe

    19-06-2016 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    11-06-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Laten we dat samendoen - 11e zondag door het jaar C 2016 - Jan VN

    Elfde zondag door het jaar C 2016 - Zaterdag 11 en zondag 12 juni 2016

    Eerste lezing: Het tweede boek Samuël 12,7-10.13 - 'De straf van David'
    EvangelieLucas 7,36-50.8,1-3 - 'Aan tafel bij een farizeeër - een zondige vrouw'

    Wekelijks beluisteren wij in onze viering een eerste lezing én een lezing uit het evangelie. 
    Met deze een vraag aan de mensen van de verschillende werkgroepen die de liturgie voorbereiden én/ of de mensen uit het platform Andersziens die kiezen welke tekst als eerste lezing wordt genomen: “Lieve mensen, spaar mij toch van lezingen die echt moeilijk zijn en die na 5 minuten niemand nog kan navertellen. Mijn exegetische of theologische kennis is niet van het niveau dat ik klaar en duidelijk de boodschap van wat bedoeld wordt in oude lezingen en geschriften voor u kan verduidelijken. 
    Meteen stelt zich dan de vraag in hoeverre de tekst tot onze verbeelding spreekt en hoe wij met de betekenis ervan verder moeten in de week die voor ons ligt. Al kan de laatste zin u misschien wel bijgebleven zijn: De Heer heeft u deze zonde vergeven: u zult niet sterven. En juist over zonde en vergeven gaat deze viering.

    Ik probeer toch maar een poging doen om wat te analyseren, om uit deze teksten iets te leren. 
    Het was niet niks wat David had gedaan. Hij was verliefd geworden op de vrouw van een ander. Hij liet de man van zijn vriendin tijdens een veldslag op de gevaarlijkste plaats detacheren: en wat hij gepland had, gebeurde: de man sneuvelde. David kon zijn gang gaan.
    Moordenaar en wellusteling, dat was hij. God nam dat niet van David. Via de profeet Natan zegt Hij: ‘Je hebt Mij geminacht; je hebt alle normen aan je laars gelapt; Ik zal je'. 

    Maar wat gebeurt er?  
    David buigt zijn hoofd. Hij zegt: 'Ik heb tegen de Heer gezondigd'. Hij heeft berouw. Op hetzelfde moment laat God zijn woede varen, en zegt: ‘Dan wil Ik je vergeven, je zult niet sterven'.  God accepteert hem weer, zelfs zodanig dat iemand van zijn nageslacht, Jezus zelf zal zijn. Gods Zoon neemt zijn naam als achternaam. Onvoorstelbaar wat de kracht van berouw kan zijn!

    En bekijken we dan ook even het evangelie vandaag. Een “zondige” vrouw staat centraal. Waarom schildert men in het evangelie de vrouw zo dikwijls af als zondig? De mannen moesten er in die tijd niet voor onderdoen… Het was niet niks wat die vrouw in het evangelie allemaal uitgespookt zal hebben. Wat ze fout heeft gedaan, wordt ons niet verteld. In ieder geval staat ze in heel de stad bekend als een zondares. 
    Iedereen wijst haar na. Maar Maar wat gebeurt er?                                                                                                                                            

    Ze kust overvloedig Jezus zijn voeten, dat was in die tijd het sterkste gebaar van onderdanigheid en berouw, ze balsemt zijn voeten met een product dat ze van haar werk zal meegebracht hebben, ze droogt zijn voeten met haar haren. De tekst is bijna sensueel. En op niet mis te verstane wijze biedt ze haar excuus, haar berouw aan.

    En de reactie van Jezus is: ‘Ga in vrede, het is goed zo'.
    Ook hier wordt de kracht van het berouw, van het excuus en van het vergeven sterk benadrukt.

    Bij Simon zien we het omgekeerde. 
    Jezus verwijt hem een aantal tekortkomingen maar Simon reageert niet. Geen excuus komt over zijn lippen. En wat gebeurt er? Het oordeel van Jezus over hem is: ‘Jouw relatie tot Mij is op zijn zachtst gezegd onderkoeld'. Dat is wat hij bereikt omdat berouw niet over zijn lippen komt.
    We zouden deze voorbeelden kunnen bekijken als “verstoorde relaties”.

    Ook bij ons, in onze families, in onze buurt, op ons werk, in onze maatschappij, in onze vereniging, in onze parochie komen we situaties tegen waarbij er iets of iemand is waarmee we overhoopliggen, aan wie we excuus zouden moeten vragen.                                                  
    Vergeven zoals Jezus het ons vandaag voordoet, iemand op een geweldige manier nieuwe kansen geven, valt ons niet altijd gemakkelijk. Soms moet er nog veel water door de Schelde vloeien.

    Vrienden, meer kan ik niet duiden, een betere analyse kan ik niet maken.  Ik heb mijn best gedaan.

    En nu gooi ik het bewust over een andere boeg.  Ik wil niet rond de pot draaien. Sinds 2004, precies 12 jaar geleden, zijn wij gefusioneerd met de 3 parochies. Ooit hadden we 3 kerken in een straal van 2 Km².  Straks nog maar 1.  Al 12 jaar werken we eraan om naar elkaar toe te groeien als één gelovige gemeenschap op Linkeroever. 2 weken geleden werd ons medegedeeld dat op het einde van de zomer een einde zal komen aan onze aanwezigheid én ons vieren in de Lucaskerk.

    Een vergelijking: Burcht – Kruibeke – Bazel – Steendorp hebben nog wel een kerkgebouw maar er zullen straks geen vieringen meer zijn, zelfs geen gebedsvieringen.  De mensen van die parochies worden gevraagd om naar Zwijndrecht of Temse te trekken. Geen 2 km maar 20 km ver soms.
    Deze evoluties maken heel wat mensen ongelukkig. Kan de beslissing die genomen werd aanleiding geven tot een verstoorde relatie in onze parochie en tussen onze parochianen?  Misschien wel.
    We kunnen nu 2 dingen doen. Doen zoals Simon en verbolgen zijn om wat er rond ons gebeurt.                                                                     Of doen zoals de zondige vrouw: het heft in handen nemen en dienstbaar en zelfs berouwvol handelen en dankbaar uitzien naar nieuwe kansen. Hoe dan? Ik schets enkele situaties uit de praktijk: Wij hebben of beter gezegd, we hadden toch een zeer brede waaier van verenigingen hier op de Linkeroever.

    Enkele hebben het heft in handen genomen en zijn, over de parochiegrenzen heen, gaan samenwerken. Anderen hebben het daar moeilijker mee. Nog anderen stoppen er mee. Nog anderen hebben het moeilijk met het idee van samenwerken of samenkomen met of op de andere kant. Langs de 2 kanten zeggen we “die van den andere kant moeten ook meewillen. Die van den andere kant moeten maar naar hier komen. En eerlijk is eerlijk: omwille van het kerkgebouw is het éénrichtingsverkeer.  We kunnen dat betreuren, maar het is niet anders. Anderzijds is – laten we ze bij naam noemen "de Sint-Anna-ten-Drieënkerk" l een kerkgebouw dat ons kansen geeft om minstens 2 maal in de maand een geweldig concert te geven en waar we tentoonstellingen organiseren.

    Waar mensen van heinde en verre naar toe komen en zeggen: “wauw wat is dat voor een mooie ruimte, gelukzakken zijn jullie”. En jullie vieringen zijn altijd zo verzorgd… Laatst telde ik tussen 550 aanwezigen in de kerk voor de uitvoering van de 9e symfonie van Beethoven, 65-koppig orkest en 130 zangers en solisten.  Ik zag in de kerk weinig parochianen. Op zich is dit niet zo’n probleem. Maar we stelden ons toch de vraag: “Maken we te weinig reclame?”
    Zijn wij ons wel bewust van de kansen die we krijgen?  Van onze eigen mogelijkheden?                                                                            

    Kunnen de lezingen van vandaag ons inspireren om aan onze relatie te werken, niet blijven verwijten, geen schuldigen zoeken, maar concreet met mekaar in dialoog gaan én de nieuwe kansen inzien? Wij nodigen u alvast uit op donderdag 23 juni voor een open Verrekijkeravond in het Cultureel Centrum ter Schelde.  Meer hoor je hierover nog in de mededelingen.

    Een relatie komt er sterker uit wanneer men erin slaagt om te vergeven.
    Een relatie versterkt als men erin slaagt om het goede te zien in de andere, om de kansen te zien die geboden worden.                                 Een relatie verbetert met een schouderklopje, eerder dan een verwijt. Ik wil hier op deze plaats niet verder in gaan op dit thema. Laten we dat samendoen, volgende week in het CCtS.  En nodig velen uit die hier vandaag niet zitten…. 
    En dan, vrienden, ik heb het gevoel dat de lezingen van vandaag ons dan toch een duidelijke boodschap meegeven!

    11-06-2016 om 19:44 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    05-06-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Op het juiste moment op de juiste plek - 10e zondag door het jaar C 2016 - Hilda

    Tiende zondag door het jaar C 2016 - Zaterdag 4 en zondag 5 juni 2016

    Eerste lezing: Eerste boek der Koningen 17-24 - 'Elia in Sarefat'
    EvangelieLucas 7, 11-17 - 'Opwekking van de zoon van een weduwe uit Naïn'

    Lieve mensen,

    We worden het laatste halve jaar overstelpt met slecht nieuws!
    Voortdurend zeggen we: “zovele mensen op het verkeerde moment op de verkeerde plaats”!
    Het was zo op 16 november in Parijs, op 22 maart in Zaventem en Brussel, op 19 mei met Egyptair, 28 mei ronde van België, 30 mei aan de Libische kust, op 31 mei onweer over Frankrijk en Duitsland, en op alle momenten dat we van een ongeval, terreur of natuurramp horen…
    Zovele mensen zijn al gestorven, zo onverwacht op een plek waar ze op dat moment moesten zijn….
    ‘hun moment fatale’ !

    Vandaag horen we in de Bijbelverhalen juist het omgekeerde!
    Jezus treedt met wat luisterende volgers, de gemeente Naïm binnen, terwijl en rouwstoet de gemeente verlaat om een dierbare te begraven… Een weduwe overstelpt van verdriet, volgt als eerste de lijkbaar en komt oog in oog te staan met Jezus.
    Jezus komt oog in oog te staan met de weduwe.

    Een onnoemlijk mede-lijden overvalt Jezus bij het horen dat deze begrafenis gaat om de enige zoon van een vrouw die al weduwe is.
    In de Joodse cultuur van weleer, had men als weduwe niet veel rechten, om niet te zeggen ‘geen’! Het is de man die voor het gezin zorgt en in de gemeente recht heeft op het gemeenschapsleven, werk, inkomen, vergoedingen enz…
    De Joodse wetten vragen om een strenge naleving en Jezus, door zijn mede-lijden bewogen, riskeert celstraf, wanneer hij zijn mede-lijden en zorgzaamheid voor deze weduwe toont…. 
    En toch kan hij het niet laten stil te staan bij haar zo diep gekwetst zijn..
    Hij spreekt haar aan en raakt haar in het putteke van haar ziel. Alleen al het spreken van Jezus doet wonderen, dat die Jezus er is, maakt alles al zo anders…

    Mijn zoon is niet dood, weet ze na die ontmoeting met Jezus, “dood ben je nooit voor God” en “dood ben je pas wanneer jij mij bent vergeten…. “ zou Bram Vermeulen zingen…
    Lieve mensen, het gaat hier over sterven en diep verdriet dat dit met zich meebrengt. Ik moet het niet vertellen aan allen die een dierbare verloren hebben… 
    Het gaat ook over op-staan-ding! Over even verrijzen wanneer je op het juiste moment op de juiste plek de juiste persoon moogt ontmoeten….

    En ook hier en nu, is het  mogelijk dat je op ’t juiste moment, de juiste persoon tegenkomt die je raakt, iemand waarvan je even staat te kijken, die je verwondert en je dag goed maakt…
    Een van de dames in onze straat die haar hondje uitlaat heeft de laatste maanden verschrikkelijk veel pijn door regelmatige reuma- en jichtaanvallen. Haar hondje laat een paar keer per dag zijn pakje vallen op de stoep of op ‘t gras. Op nen morgen kon ze plots zich niet meer bukken om dat pakje op te rapen. Tranen overvielen haar van shrik dat ze dat pakje moest laten liggen… Een voorbijganger in een mooi  kostuum stopt en vraagt haar wat er aan de hand is. Ze zegt wat er gebeurt en kan niet direct stoppen met wenen. Die man neemt het plastiek zakje uit haar hand, doet het pakje erin en vraagt haar of ze thuis geraakt om iets tegen de pijn in te nemen… hij stapt met haar even mee in dezelfde richting naar de tram, en aan de hoek van haar straat neemt hij afscheid…
    Die dame straalde van geluk wanneer ze dit vertelde en was verwonderd dat ze die man nog nooit gezien had, al gaat die elke dag dezelfde weg naar de tram… Maar sindsdien zeggen ze mekaar bijna elke morgen vriendelijk goeie morgen…

    Ik heb jaren in ’t revalidatieziekenhuis gewerkt en veel mensen pijn zien lijden. Pijn, zowel van binnen als vanbuiten. Elke woensdag is de specialist orthopedist in huis om de patiënten na hun operatie op te volgen… Die man die heeft de kunst van het luisteren en draagt een fijne humor in zich mee. Bovenop heeft hij de kunst van het bewonderen van zijn patiënten en kan hij het niet laten een schouderklopje te geven. En ook, hij eindigt zijn bezoekje altijd met een kwinkslag. 
    Nooit verlaat hij een kamer zonder er even gelachen is…! ’s Woensdags vertellen zijn patiënten altijd hoe ze er weer tegenaan kunnen. ’s Woensdags straalt heel ’t revalidatiecentrum…

    Zo zijn er tientallen voorbeelden die iets zeggen  over ‘in ’t putteke van je ziel geraakt worden’ en hoe je dat de kracht geeft om op te staan en verder te gaan… het zegt iets over zovele gewone mensen die aandacht hebben voor wat er rondom hen gebeurt en die vanuit die aandacht zo plots iets kunnen betekenen, iemand letterlijk en figuurlijk kunnen optillen…
    Geraakt worden, het is altijd even ’t gevoel van weer ‘kunnen op-staan’ Het is even op-gewekt-worden uit het donker, even het licht gewaar worden ….

    Lieve mensen wat wens ik ons allemaal, heel regelmatig, ‘op ’t juiste moment , op de juiste plaats’.


    Dankviering van de eerste communicanten en vormelingen.
    Na hun eerste communie en het vormsel komen de kinderen nog eens terug in een terugkomviering. Een wegwijzerviering waar ook de preek van de week naar werd aangepast.

    Dankbaar terugkomen van 1e communicantjes en vormelingen.

    Lieve kinderen 

    Wat ben ik blij dat jullie hier zijn! En… ik vermoed dat zaterdag 23 april of zondag 15 mei nog vers in jullie geheugen leeft.
    Jullie zijn toch als eerste communicantjes of als vormelingen naar hier gekomen, niet?

    Het was die bijzondere dag dat jullie ook hier vooraan samen zaten met jullie ouders, jullie meter en peter en allen die tijd en goesting hadden om te komen kijken. Een dag waarnaar jullie al lang uitkeken, die jullie al lang voorbereidden. 

    Je kwam doorheen het schooljaar een keer meer naar de kerk, naar de catechesemomenten waarin je ons kerkgebouw een beetje beter leerde kennen en wat er allemaal in gebeurt. 
    Momenten waarin je wat dieper inging op het levensverhaal van Jezus. Jezus die je wat beter leerde kennen.
    Je leerde hoe Hij naar de mensen keek, hoe bekommerd Hij was  om de mensen en 
    vooral bleef stilstaan bij de mensen die het moeilijk hebben in het leven. 
    Je leerde ook hoe vele van die mensen die Jezus ontmoet hadden, Hem nooit meer zouden vergeten. 
    Die Man had zo’n indruk op hen gemaakt, hen zo’n vertrouwen gegeven, dat ze dat moment nooit meer kwijtraakten. Dat moment had een stempel op hun leven gedrukt! Het was een moment om vast-te-houden!

    Op de dag van je eerste communie en de dag van je vormsel werd het geluk van je leven als ’t ware: herboren! 
    Jullie waren terug het middelpunt van de belangstelling, net zoals de dag van jullie geboorte! 
    Het was een dag vol van ‘gaarne zien’! 
    De kadootjes, de wensen, de bloemen, de knuffels, de kusjes, ze waren allemaal voor ieder van jullie! 
    Het was alsof iedereen een beetje van die bijzondere aandacht en goedheid van Jezus in zich had…
    Je familie had tijd vrij gemaakt om er voor jullie en voor mekaar te zijn, gans de dag! 
    Het leven werd gevierd met jullie communiefeest!!
    De probleempjes van alle dag werden opzij geschoven en maakte, in de mate van ’t mogelijke, plaats voor vreugde en plezier… voor beseffen wat een deugd dat samenzijn kan doen, beseffen wat je voor elkaar kunt betekenen en beseffen dat  het niet alle dagen feest kan zijn… 

    Lieve kinderen en ouders, wat wens ik, en wat wensen wij allemaal dat die dag een grote indruk op jullie gemaakt heeft, ja, een beetje een stempel op je leven gedrukt heeft! Dat het een dag werd om niet vlug te vergeten, dat het een dag werd om vandaag dankbaar naar terug te kijken en om nog heel lang vast-te-houden. 

    05-06-2016 om 13:09 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    De preekploeg van Sint-Anna-ten-Drieën, Antwerpen Linkeroever

    In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen.
    Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt.
    De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag.
    Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek.
    In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.

    Blog als favoriet !
    Archief per maand
  • 03-2025
  • 02-2025
  • 01-2025
  • 12-2024
  • 11-2024
  • 10-2024
  • 09-2024
  • 06-2024
  • 05-2024
  • 04-2024
  • 03-2024
  • 02-2024
  • 01-2024
  • 12-2023
  • 11-2023
  • 10-2023
  • 09-2023
  • 06-2023
  • 05-2023
  • 04-2023
  • 03-2023
  • 02-2023
  • 01-2023
  • 12-2022
  • 11-2022
  • 10-2022
  • 09-2022
  • 06-2022
  • 05-2022
  • 04-2022
  • 03-2022
  • 02-2022
  • 01-2022
  • 12-2021
  • 11-2021
  • 10-2021
  • 09-2021
  • 06-2021
  • 11-2020
  • 10-2020
  • 09-2020
  • 07-2020
  • 06-2020
  • 05-2020
  • 04-2020
  • 03-2020
  • 02-2020
  • 01-2020
  • 12-2019
  • 11-2019
  • 10-2019
  • 09-2019
  • 06-2019
  • 05-2019
  • 04-2019
  • 03-2019
  • 02-2019
  • 01-2019
  • 12-2018
  • 11-2018
  • 10-2018
  • 09-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017
  • 06-2017
  • 05-2017
  • 04-2017
  • 03-2017
  • 02-2017
  • 01-2017
  • 12-2016
  • 11-2016
  • 10-2016
  • 09-2016
  • 08-2016
  • 06-2016
  • 05-2016
  • 04-2016
  • 03-2016
  • 02-2016
  • 01-2016
  • 12-2015
  • 11-2015
  • 10-2015
  • 09-2015
  • 08-2015
  • 07-2015
  • 06-2015
  • 05-2015
  • 04-2015
  • 03-2015
  • 02-2015
  • 01-2015
  • 12-2014
  • 11-2014
  • 10-2014
  • 09-2014
  • 06-2014
  • 05-2014
  • 04-2014
  • 03-2014
  • 02-2014
  • 01-2014
  • 12-2013
  • 11-2013
  • 10-2013
  • 09-2013
  • 08-2013
  • 07-2013
  • 06-2013
  • 05-2013
  • 04-2013
  • 03-2013
  • 02-2013
  • 01-2013
  • 12-2012
  • 11-2012
  • 10-2012
  • 09-2012
  • 06-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 03-2012
  • 02-2012
  • 01-2012
  • 12-2011
  • 11-2011
  • 10-2011
  • 09-2011
  • 06-2011
  • 05-2011
  • 04-2011
  • 03-2011
  • 02-2011
  • 01-2011
  • 12-2010
  • 11-2010
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 11-2009
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 02-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
  • 06-2007
  • 05-2007
  • 04-2007
  • 03-2007
  • 02-2007
  • 01-2007
  • 12-2006
  • 09-2005

    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs