Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Een Man aan het meer en enkele vissers die hun job laten staan en Hem volgen. Een kleine anekdote, maar dat feit heeft de wereld veranderd.
Het Jezus-verschijnsel heeft een wending gegeven aan de geschiedenis. Ondanks de ontsporingen, de afwijkingen, de wreedheden zelfs die in Jezus’ naam bedreven zijn, heeft heel het Jezusgebeuren, ‘het westen’ en ‘een stuk van de wereld’ tot een leefbaar huis gemaakt.
Het bezorgde ons een wereld waarin niet alleen kathedralen en kunstwerken tot stand kwamen, (denken we hier maar aan; ‘de woorden van Marc, verleden week, over het Lam Gods! En zie net de voorbije week werd het prachtige kunstwerk “De aanbidding van het Lam Gods” van de gebr. Van Eyck; terug in de St Baavskathedraal te Gent geplaatst!)
Dat Jezusverschijnsel bezorgde ons ook een wereld waar vooral een moreel aanvoelen kon groeien met aandacht en voorkeur voor de lijdende medemens, en een moraal die gegrondvest was op heilige fundamenten.
In die meer dan 2000 jaar is er heel wat gebeurd! En wij luisteren nog steeds naar de verhalen die de vissers van weleer hebben opgetekend! Ze hebben een traditie op gang gebracht die ook leeft tot op vandaag. De traditie van geregeld samenkomen, naar woorden luisteren gegrondvest op heilige fundamenten, en erdoor geraakt worden, of ons erdoor laten raken.
Geraakt worden is voelbaar! Het doet iets met ne mens! Het doet nadenken, overwegen, en ja soms ook handelen. Soms kunnen we niet anders dan iets doen met wat ons raakt.
Wandelen in de stad en we zien een bedelaar. We moeten er zelfs niet voor naar ’t stad lopen. Vele zondagen achteraan onze kerk. Hoe dikwijls overwegen we niet of we iets geven of niet! Hoe dikwijls twijfelen we en denken we verder dan er ons vlug vanaf maken met een kleinigheid in het potje te gooien.
Geraakt worden, het is voelbaar! Het doet iets met ne mens!
Horen we de cijfers van ‘kom op tegen kanker’! 26% meer dan 2 jaar geleden! Een waar teken van solidariteit. Kanker! We worden er allen mee geconfronteerd! Wanneer een zus of schoonzus, een opa of nonkel, een vriendin of buurvrouw erdoor getroffen wordt, worden ook wij erdoor geraakt.
Het zet ons aan het denken, het doet ons overwegen wat we kunnen doen. Ons geraakt zijn zet ons in beweging. We beseffen dat er veel geld nodig is om onderzoek te doen, om mensen middelen te geven tot genezen, en we geven.
Geraakt worden, het is voelbaar! Het doet iets met ne mens!
Een nieuwe reeks van “Down the road” begint! Velen hebben een enorme bewondering voor Dieter die zo vlot omgaat en ja zelfs die gasten met het syndroom van Down in z’n hart sluit. Dieter die met hen op reis gaat. Het is veel meer dan op reis gaan! Hij wil dat syndroom van Down beter leren kennen en leren hoe je daarmee door het leven gaat. Hij wil ook dat deze mensen alle kansen krijgen om in de maatschappij erkend en gewaard te worden. Dieter hij houdt van die mensen.
Geraakt worden, het is voelbaar! Het doet iets met ne mens!
Vandaag staan we terug aan de oever van het meer, staan we terug voor dezelfde uitnodiging:
‘Kom, volg mij.’
Al is een tijdperk voorbij! Al is er veel verdwenen! We zijn terechtgekomen bij de kern van de zaak.
Zoals we op ons 1ste communiezieltje, geraakt werden door Jezus die met ons wou zijn.
Zoals we geraakt worden wanneer toch nog één van onze kleinkinderen of achterkleinkinderen zo teder in de kerk voor Jezus staat.
Zo is het ten diepste nog altijd!
Geraakt worden door Jezus die ons van Zijn Vader vertelde.
Zijn Vader die ons allen in z’n armen sluit, van ons houdt en niet anders wil dan dat we het goed hebben en dat we er samen voor zorgen, dat alle mensen het goed hebben. Jezus die een wending aan de geschiedenis bracht.
Jezus terug laten binnenkomen als toen, is die kinderlijke tederheid herinneren en toelaten met de ervaring dat het die moeite waard was en is.
Is weten:
Geraakt worden ‘door Hem’! Het doet iets met ne mens!
Die rare uitdrukking kan begrijpelijker worden als we denken aan de uittocht uit Egypte: de Israëlieten hebben toen een lam geofferd en gegeten, dat hen als het ware de kracht gaf om het vol te houden in die gevaarlijke tijden. Dat lam werd symbool van bevrijding. Johannes noemt Jezus ‘het Lam Gods’, want hij zal ons bevrijden, zoals Israël bevrijd werd van de Egyptenaren.
Deze oude, eerbiedwaardige uitdrukking horen we tijdens de eucharistieviering, voor de communie: “Dit is het Lam Gods dat wegneemt de zonden der wereld.” En we antwoorden: “Heer, ik ben niet waardig dat Gij tot mij komt, maar spreek ik en ik zal gezond worden.”
We komen niet altijd overeen, de mensen die zich met de liturgie bezighouden. Over dat “niet waardig”. De ene zegt: “Ik krijg dat niet over mijn lippen. Dat is een taal om mensen klein te houden. Ze zijn juist wel waardig”
En dan zijn er anderen die zeggen: “Die woorden zijn realistisch. Wij mogen niet de illusie hebben en geven dat we geen fouten maken, integendeel. We moeten die onder ogen durven zien. Jezus kwam toch om zondaars te redden?”
Misschien hebben we alle twee gelijk. ‘Zonde’ is een lelijk woord, en dikwijls wordt het gebruikt om mensen met hun neus in hun fouten te wrijven. Maar het kan ook betekenen dat we ver verwijderd blijven van onze idealen. “’t Is zonde” zeggen we soms. We bedoelen dan: “Zoiets zou er niet mogen zijn. Dát willen we niet.” Maar we doen het toch, dikwijls tegen beter weten in. We voelen ons soms zo onmachtig om betere mensen te zijn. En we voelen ons zo onmachtig om onze wereld beter te maken, om mensen en een wereld te worden ‘naar Gods beeld en gelijkenis’.
Da’s zonde.
Maar de Jezus die wij uit dat evangelie leren kennen, ziet in ons veel meer dan onze gebreken, en dan onze onmacht. Als wij bidden ‘ontferm u over ons”, dan vragen we dat hij kijkt naar onze goede wil. Hij doet veel meer. Hij vindt ons waardig, om met hem mee te werken, met vallen en opstaan. Hij roept ons en zegt: “Plus est en vous”: jullie zijn veel meer waard dan jullie zwakke kanten.
Vorige week vertelde Gie in zijn preek hoe wij in Jezus ‘gedoopt’ zijn, zoals een koekje in de koffie: wij zijn van zijn kracht doordrenkt. En volgende week horen we het vervolg van dit evangelie: “De volgende dag stond Johannes daar met twee van zijn leerlingen.
Hij zag Jezus die voorbijkwam en sprak: ‘Zie, het Lam Gods.’ De twee leerlingen hoorden hem dat zeggen en gingen Jezus achterna.” Het evangelie wil ons niet vernederen. Het wil ons zelfvertrouwen geven om ook Jezus achterna te gaan.
Vorige maandag waren er bakkers die hun etalage al vol worstenbrood hadden liggen. Zelfs zij zijn het er blijkbaar niet over eens hoe lang Kerstmis eigenlijk duurt.
Voor de Kerk is het duidelijk. Zij wil vandaag, met de doop van de Heer, de Kersttijd afsluiten.
Maar binnen in ons is er het menselijke stemmetje dat daartegen protesteert. Hoezo afsluiten? De hele advent lang hebben we er naar uitgekeken, een kerstboom en het hele huis versierd en ook onszelf opnieuw klaargestoomd.
Het Kind werd geboren. De herders zijn gekomen en later ook de koningen.
De liefde van de mens gaat door de maag. Misschien hebben we met Kerstmis kalkoen gegeten en vorige week mogelijk driekoningentaart en morgen zeker nog worstenbrood of appelbollen.
In de omgeving van Doornik is er op verloren maandag nog altijd een hele feestmaaltijd, met alles erop en eraan. Onze driekoningentaart en ons worstenbrood zijn daar een overblijfsel van.
Wie het juiste lot trekt of wie het stuk taart krijgt met de boon, die wordt voor één dag koning, zoals de kleine Jezus in de kribbe. Hij bepaalt het ritme van het feest, wanneer er gedronken wordt.
Wij kennen "de koning drinkt" alleen nog van enkele oude schilderijen waarop dat bonenfeest wordt uitgebeeld.
Nog elders in de wereld wordt koningstaart gegeten, zij het niet altijd op dezelfde dag. Zo wordt in Louisiana ook een taart gegeten met een klein porseleinen Jezuskindje erin. Maar pas op Vastenavond. Maar ja, daar komt Santa Claus ook pas met Kerstmis. Daar duurt het feestje dus nog langer.
Zoals Petrus op de berg Tabor drie tenten wilde bouwen, zo zouden ook wij wel willen dat het feest blijft duren. De Petrus in ons zegt dan: “laat de kerstboom nog maar even staan”, zodat het feestje nog wat langer duren.
Maar zoals Jezus daar op de berg Petrus terugroept, zo roept de échte Koning van de dag ook ons in het evangelie vandaag tot de orde.
Johannes wilde Hem tegenhouden. Maar Jezus zegt tegen hem: "Laat het nu maar gebeuren, zoals het past in Gods plan", laat ons nu maar volbrengen, al wat is vastgesteld.
En nadat Jezus gedoopt is, staat Hij op uit het water. En zie, de hemel gaat open en er klinkt een stem: “Dit is mijn Zoon, mijn veelgeliefde, in wie Ik welbehagen heb.”
Dat zijn niet toevallig bijna dezelfde woorden als bij Jesaja en identiek dezelfde die we later zullen horen op de berg Tabor.
Het is alsof Jezus, door dat doopsel, verandert in ‘de’ Christus. Dat Hij daardoor zelf gaat beseffen dat Hij een roeping te vervullen heeft.
Als wij nu, na de doop van de Heer, ons afvragen “hoe lang duurt Kerstmis eigenlijk?”, dan moeten wij ook aan onszelf de vraag stellen: “hoe lang duurt ons eigen christen zijn eigenlijk, na ons eigen doopsel?”
Daarstraks zongen we: “wij zijn in Hem gedoopt”.
Ik kan het niet laten om daarbij altijd te denken aan het speculaasje bij de koffie. Wij zijn in Hem gedoopt, wij zijn van Hem doordrongen.
Zo wil ik mij het doopsel van Jezus voorstellen: helemaal doorweekt in het water van de Jordaan. En daarmee ook helemaal ‘gesopt' in zijn opgave.
Misschien experimenteerden we ooit wat ’dope’ of drugs met je kunnen doen: helemaal ondergaan in roes. Of misschien moesten we lijdzaam ondervinden wat ‘dopen’ is, toen dat gebeurde als jonge student of als groene soldaat. Maar voor de meesten van ons bleef het dopen beperkt tot ons doopsel, lang geleden, héél voorzichtig en met een klein beetje water, boven een bronzen kuip. Ook al hebben wij er toen niets van begrepen, toch zijn wij mét en in Hem gedoopt.
Als wij "in Hem gedoopt" zijn, als wij helemaal van Hem doordrenkt raken, dan leert Christus ons ook met andere ogen kijken. Dan zalft Hij ons met zijn vuur. Dan leert Hij ons om in iedere mens onze naaste, als een andere Jezus, te herkennen en weten wij dat God liefde is.
Maar hoe lang mag Kerstmis dan wel duren? Wel, elke zondagsviering opnieuw staan we er bij stil dat de échte geboorte van Jezus Christus niet los kan worden gezien van zijn lijden, sterven en verrijzen.
Dus eigenlijk duurt Kerstmis… tot met Pasen.
Met die gedachte wil ik graag deze Kersttijd afsluiten.
Wegwijzerviering - Viering waar de eerste communicanten, vormelingen, gezinnen met kinderen en ook u en ik centraal staan
Vandaag vieren we het feest van de Openbaring, beter bekend als het feest van Driekoningen. In de bijbel wordt verteld hoe drie wijzen uit het oosten, uit verre landen, op bezoek gingen bij het kindje Jezus in de kribbe. Ze hadden geschenken mee en het verhaal toont aan hoe Jezus is geboren en gekomen voor alle volkeren op de hele wereld.
Bij ons is er aan Driekoningen een bekende traditie verbonden. Kinderen gaan van deur tot deur liedjes van Driekoningen zingen en ze krijgen dan van de mensen snoep en koekjes en soms ook wat geld. Het liedje dat ze daarbij zingen is wel een beetje raar.
Driekoningen, Driekoningen, geef mij een nieuwe hoed, mijne oude is versleten, mijn moeder mag het niet weten, mijn vader heeft het geld op de rooster geteld.
Waarom zingen kinderen dat?
Eigenlijk is het oorspronkelijk geen kinderliedje, maar een bedelliedje. Eeuwen geleden werd het gezongen door mensen die niet veel hadden om van te leven en hoopten dat koningen wat van hun bezit, van hun rijkdom zouden willen delen.
Geef mij een nieuwe hoed wil dan zeggen: geef mij nieuwe kleren. Want mijn oude zijn versleten. En mijn moeder mag het niet weten, want ik ben beschaamd dat ik zoiets durf vragen aan een koning of een rijke mens.
En mijn vader heeft niet veel geld meer. Een rooster is een plaat met allemaal gaatjes in en als je geld op de rooster telt, valt het er allemaal los door en heb je dus geen geld meer. Vroeger gingen mensen met dit lied bedelen om aan een beetje eten, wat kleren en een beetje geld te geraken.
Gelukkig moeten onze kinderen nu niet meer gaan bedelen. Ze zamelen met Driekoningen soms ook geld in voor hun club of jeugdbeweging. En soms ook voor een goed doel, zoals in de warmste week. Maar meestal is het gewoon leuk en is het prettig om snoep en wat geld te krijgen.
Zo waren er eens drie jongens die elk jaar samen Driekoningen gingen zingen. Ze gingen van deur tot deur, ze belden overal aan en na al die jaren kende in het dorp iedereen hen. Ze kregen meestal dan ook nogal wat snoep en vooral veel geld, dat ze nadien onder hun drieën verdeelden.
En elk jaar was het precies een beetje meer.
Maar dit jaar waren ze maar met twee, want één van hen was ziek. Ze hadden hem al een paar dagen niet meer gezien of gehoord en s morgens had zijn moeder gebeld dat hij niet mee kon. Hij lag ziek in bed. Dus gingen de andere twee zonder hem en bij elke deur waar ze aanbelden, zeiden ze: Er zijn dit jaar maar twee koningen, want de zwarte koning is ziek.
Op het einde telden ze hun geld en het was weer eens meer dan de vorige jaren.
Ze hadden iets meer dan 200 euro. Knap zei de ene, dat is voor ons elk 100 euro. Jamaar, zei de tweede, zouden we onze vriend ook niet iets gunnen? Hij kan er toch niet aan doen dat hij ziek is?
Ben je gek? zei de eerste opnieuw, wij hebben hier uren door de kou gelopen en hij heeft niets gedaan. Zou hij wel echt ziek zijn? Na wat over en weer gepraat, besloten ze hun vriend toch maar een bezoekje te brengen en ze kwamen overeen hem 20 euro te geven, 10 euro van elk.
Ze kwamen bij het huis aan en de moeder deed open. Ze liet hen binnen, maar hun vriend zagen ze niet.
En die moeder zag er heel triestig uit, ze had precies zelfs geweend. We komen onze vriend zijn deel van het geld geven zeiden ze met een klein stemmetje. Maar de moeder zei: Ik zal het hem straks wel geven, maar nu moet hij rusten. Het gaat niet zo goed met hem. De dokter is juist geweest en hij moet nog een hele tijd thuis blijven en medicijnen slikken. En die medicijnen zijn heel duur, ze worden niet terugbetaald door de ziekenkas. En mijn man zit juist zonder werk, ik weet niet hoe ik die dure medicijnen nog lang ga kunnen betalen.
De twee jongens wisten niet meer wat te zeggen. Ze keken naar elkaar en zonder af te spreken, namen ze de zak met geld en legden het hele bedrag, 200 euro, op tafel. Dat is voor hem, zeiden ze, Daar zijn we vrienden voor.
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
