Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Zou het altijd koek en ei geweest zijn, bij die eerste leerlingen van Jezus?
Misschien niet, het waren tenslotte mensen zoals wij. En als er in de Handelingen van de Apostelen een ideaal beeld van de jonge kerk getoond wordt, is dat inderdaad een ideaal zoals de kerk had willen zijn, maar was de werkelijkheid waarschijnlijk minder fraai.
Het zou wel eens kunnen zijn dat Marcus zijn evangelie geschreven heeft met de leerlingen voor ogen zoals hij die kende. En dat hij zijn evangelie geschreven heeft geschreven met ons voor ogen, voor al die leerlingen over tweeduizend jaar heen, die met vallen en opstaan proberen de weg van Jezus te volgen. Misschien kunnen wij ons herkennen in het verhaal dat we daarnet hoorden.
Jezus vraagt daarin: "wat kan ik voor u doen?". Hij vraagt dat ook aan ons. Hij vroeg het, vlak voor dit verhaal, in de tekst van vorige week, aan Jakobus en Johannes. Die vroegen macht en aanzien. Zij hadden geen zicht op wie Jezus was, en wat hij deed. Maar de kerk is niet de plaats waar machtigen de baas kunnen spelen - of ze zou het niet mogen zijn. De kerk, wij, zijn de mensen die Jezus proberen te volgen, en desnoods ook hun kruis opnemen.
En nu zit daar een blinde bedelaar. Dat is ook een leerling. En ook wij kunnen die bedelaar zijn. Ja, hij spreekt zelfs zoals wij, de wat ouderen onder ons zullen hem zelfs in het Grieks begrijpen. Want in de oude tekst van ons evangelie staat "heb medelijden" er als "eleison". Dat herkennen we nog. En misschien, misschien, herkennen we ons ook in de vraag om medelijden.
Weer vraagt Jezus: "wat kan ik voor u doen?". En deze keer kan hij het doen. Bartimeüs heet de man, dat betekent: "de zoon van de eerbare". Voor Jezus is die man van een eerbaar geslacht. Hij ziet Jezus met de ogen van het geloof zoals hij is. De zoon van David is niet gekomen om te heersen. Hij kan niet al het lijden bij toverslag wegnemen. Hij is de man van het medelijden, hij neemt het lijden van anderen op zijn schouders.
Als Jezus hem roept, gooit Bartimeüs zijn mantel weg, zijn oude leven laat hij achter zich. Voor Marcus is hij de echte leerling, want hij volgt Jezus op zijn weg. En die weg gaat naar Jeruzalem, een paar regels verder vertelt Marcus het verhaal van de triomfantelijke intocht. Een paar bladzijden verder voert de weg naar het kruis.
Daar zullen de vooraanstaande leerlingen het laten afweten. Zij vluchten, hun geloof was niet groot genoeg, bij hen was alle hoop afwezig. Maar ik denk dat Marcus hier laat aanvoelen dat die blinde bedelaar Jezus zal blijven volgen. Hij weet wat lijden is. Maar bij hem blijft de hoop aanwezig dat er zelfs uit lijden zonder uitzicht verlossing kan komen.
Wie zijn wij in dit verhaal? Jakobus en Johannes, die het goed menen, maar er niet veel van snappen?
Mensen uit de massa, die op Bartimeüs neerkijken omdat iedereen dat doet, en hem dan op handen dragen, omdat Jezus aandacht voor hem heeft? Of die blinde sukkelaar, die het niet meer ziet zitten maar die de hoop niet opgeeft?
Waarschijnlijk een stukje van elk. Maar dit verhaal wil ons de moed geven om de mantel van twijfel en wanhoop af te gooien en desnoods op de tast Jezus te volgen. Om mensen te worden, die medelijden hebben zoals Jezus, en door dat medelijden anderen doen opstaan en uitzicht geven. Mensen ook, die als het echt donker wordt, de hoop niet verliezen, omdat ze geloven dat onze vraag naar ontferming - eleison - gehoord wordt.
Mensen die zoals Jezus blijven vertrouwen dat de weg die ze gaan, gebaand wordt door God die alles ten goede leidt.
Het is vandaag missiezondag! - 29e zondag door het jaar B 2015 - Hilda
Negenentwintigste zondag door het jaar B 2015 - Zaterdag 17 en zondag 18 oktober 2015
Eerste lezing: Jesaja 53, 10-11 - 'Hij gaf zijn leven als zoenoffer'
Evangelie: Marcus 10, 35-45 - 'De Mensenzoon is gekomen om zijn leven te geven'
-- Missiezondag --
Lieve mensen,
Het is vandaag missiezondag!
Jezus de grootste Missionaris ooit!
Hij sprak voor iedereen die het wilde horen zover Hij kon gaan.
En velen van ons weten hoe gedreven jonge religieuzen, zusters, broeders, priesters en paters, naar Afrika, en Azië trokken, naar de noordpool en Zuid-Amerika! Die zusters en paters van weleer, ze deden het werk in hun context, in hun tijd, en ze deden prachtig werk!
Hoe we t ook draaien of keren, met de zusters en de paters werden duizenden scholen opgericht, duizenden ziekenhuizen geïnstalleerd, om onnoemlijk veel kinderen en mensen een beter leven te geven.
Hun werk wordt voortgezet, nog door enkele zusters en paters maar vooral door wie werken voor de vele NGOs die ontstaan zijn. Door de vele artsen, verpleegkundigen, sociologen, maatschappelijk werkers zonder grenzen of zonder vakantie. Door de vele die werken bij de ontelbare organisaties die zich inzetten voor een betere verhouding tussen noord en zuid, west en oost . Kortom door de velen die wakker liggen van de erbarmelijke toestand waarin mensen moeten leven en werken
Is het missiewerk uit de wereld? Ik denk het niet.
En meer nog, vandaag vraagt men in vele sollicitatiegesprekken, naar de missie van het bedrijf of van de organisatie. Ook vraagt men naar jouw eigen missie? Wat heb jij te bieden? Hoe zie jij jezelf deelnemen aan de uitbouw van het bedrijf of de organisatie? . Gaan wij nog werken met een zekere fierheid? Door mijn professionele inzet, door mijn aandacht voor het goed functioneren van collegas brengt het werk resultaat en groeit de organisatie waar ik werk, groeit het bedrijf waar ik werk.
Laat ik nog die fierheid toe?
Een eigenaar van een bedrijf, een bureauchef, gaat die nog prat op zijn of haar personeel? Verzorgt hij of zij haar personeel zodat hard werken ook aangenaam kan zijn? Is er aandacht voor een goede werkverdeling zodat iedere werknemer het kan volhouden en kan blijven werken
We kunnen het naïviteit noemen, maar wij die van hieruit vertrekken kunnen het ook een christelijke attitude noemen die groeit uit of die aansluit bij het evangelie dat we hier horen
En dan zien we dat de perspectiefwisseling waartoe Jezus ons oproept, niet tot stand komt door Zijn prediking, door Zijn verhalen, maar door de weg die Hij gegaan is.
Tot drie maal toe zegt Jezus dat Hij voor een lijdensweg staat, en nog horen zijn leerlingen het niet. Ze negeren die woorden en zien zich al samen met Jezus op een niet voor te stellen troon .
Onze levensweg loopt niet vlekkeloos op een te halen doel af, maar incarneert zich in ons, met vallen en opstaan De weg van het leven leven zoals die zich voordoet vraagt heel dikwijls heel veel moed en volharding vraagt om mensen om me heen die nabij blijven, die me niet in de steek laten wanneer ik het moeilijk heb
Zo zie ik ontzettend veel up to day missiewerk gebeuren rondom mij. Zovele van ons zijn begaan met het lot van de andere. Zovele partners verzorgen hun zieke partner.
Ouders zijn we voor het leven, maar zovele ouders liggen dagelijks wakker en zetten zich dagelijks in voor hun zorgenkind, een leven lang. Ziekenzorg zend bezoekers uit naar langdurig zieken die nog weinig familie of vrienden hebben. In t klokje trekt men zich het lot van de andere aan. Jan Wouters heeft aandacht voor de daklozen. Bij kind en gezin is ontzettend veel aandacht voor de moeders die geen raad weten, moeders met vele onbeantwoorde vragen. Ga zo maar door!
Lieve mensen, de leerlingen van Jezus, ze waren hardleers, slechts door het lijden, door de dood en de opstanding heen, krijgen ze al gaande het perspectief van Jezus in het vizier en worden ze stilaan zelf leerlingen van de weg.
Zo wens ik onszelf, dat we doorheen alle valkuilen, mooie mensen worden, de naam christen waardig, geloven kunnen, zoals onze geliefden ons hebben voorgedaan en ons zijn voorgegaan .
Geroepen om lief te hebben - 27e zondag door het jaar B 2015 - Marc
Zevenentwintigste zondag door het jaar B 2015 - Zaterdag 3 en zondag 4 oktober 2015
Eerste lezing: Genesis 2, 18-24 - 'Zij zullen volkomen één worden'
Evangelie: Marcus 10, 2-16 - 'Wat God verbonden heeft, mag een mens niet scheiden'
Zijn dit teksten die gescheiden mensen veroordelen? Ik durf hieraan te twijfelen. Ik wil deze tekst lezen in het licht van het hele evangelie, de Blijde Boodschap. De boodschap van de man die mensen deed opstaan, de man die de overspelige vrouw niet wou veroordelen.
We horen hier volgens mij geen argument om mensen die hun huwelijksbelofte niet kunnen houden uit de gemeenschap te stoten, ze de communie te weigeren, ze met de nek aan te kijken. Ik geloof dat paus Franciscus dat ook niet wil.
Maar dat wil helemaal niet zeggen dat Jezus de trouw tussen man en vrouw, en tussen alle mensen, van welk geslacht ook, die zich voor het leven willen binden, niet belangrijk zou vinden. Hij verwijst juist naar het scheppingsverhaal om duidelijk te maken dat God mensen geeft aan elkaar om elkaar gelukkig te maken, en dat hun verbond onlosmakelijk moet zijn. Dat is geen hoogdravende poëtische praat, het is het diepste verlangen van al die mensen die in oprechte, eerlijke liefde elkaar het jawoord geven.
Er wordt gelukkig nog getrouwd, hier in de kerk komen precies stilletjes aan weer meer jonge mensen die in hun idealisme getuigen dat ze zich aan elkaar willen geven, in goede en kwade dagen, tot de dood hen scheidt. En we mogen gerust zijn: alle mensen die elkaar trouw beloven, ook holebi's, ook mensen buiten de kerk, zijn voor het overgrote deel bezield door dezelfde goede wil, en door de hoop dat zij erin zullen slagen hun droom waar te maken.
Nu zijn wij maar mensen, we proberen te leven naar de maat van het rijk Gods, maar we zijn niet volmaakt. We mislukken ook als we dat niet zouden willen, soms zijn we daar mee verantwoordelijk voor, soms overkomt het ons en brengt het leven ons in situaties die we eigenlijk niet willen. En het onlosmakelijk verbond kan stuk gaan, en dan worden er diepe wonden geslagen. Dat is iets om spijt over te hebben. Voor ieder die dit meemaakt, brengt dit leed mee.
Veroordeelt Jezus dan al die ongelukkige mensen? Ik denk het niet. Er zijn een paar woorden in dit verhaal die me doen vermoeden wat hij wél veroordeelt. Hij veegt de farizeeën de mantel uit, en noemt hen "harteloos en koppig". Ja, er was een voorschrift van Mozes om de echtscheiding te regelen. Jezus doet hier iets strafs: hij corrigeert Mozes! Hij wijst erop dat dit voorschrift mensenwerk is, en hij ontmaskert dat mensenwerk. Wat hij veroordeelt, denk ik, is het wegsturen van van de levensgezel, de verbondene, omdat men het beu is, omdat men geen goesting heeft, omdat men wel de goede dagen wil meepakken, maar liever weg is als de kwade dagen eraan komen. Het woord "verstoot" is hier veelzeggend: macht misbruiken om iemand weg te duwen.
Het is niet onze machteloosheid om goed te zijn die hij veroordeelt. Op zijn barmhartigheid en begrip kunnen we dan altijd rekenen. Hij maakt zich kwaad om ons harteloos en koppig gedrag tegenover elkaar, om ons machtsmisbruik dat liefde en trouw ondermijnt. Het zal de harteloze koppigheid zijn van zijn tegenstanders, die hem aan het kruis zal nagelen.
Onze evangelielezing eindigt met een ander tafereel. Hier gaat het niet meer om volwassenen met hun problemen, maar over kinderen. Voor de leerlingen zijn kinderen lastposten, die ze willen "verstoten" uit de kring rond Jezus. En weer maakt Jezus zich kwaad. Neen, kinderen zijn niet perfect. Zij kunnen liegen en pesten en afgrijselijk op de zenuwen werken. Maar tegenover volwassenen zijn kinderen de zwaksten. Zij zijn er afhankelijk van en zij verwachten bescherming, begrip, steun, in goed en kwade dagen.... Ik denk dat kinderen spontaan vertrouwen op volwassenen, helaas, kinderen moeten leren dat niet iedereen te vertrouwen is.
Maar voor hen is het Rijk Gods. Voor de zwaksten. Voor de kinderen die een hand zoeken in het donker, voor de uitgebuite arme, de zwervende vluchteling, de verstoten vrouw, de bedrogen man. Aan hun kant staat Jezus, hij neemt ze in zijn armen. En hij vraagt ons: "doe dat ook...".
Als gehuwden, als geliefden, als naaste, als ouder, als buur. In goede en kwade dagen. Als wij niet koppig en harteloos blijven, maar naast de zwaksten gaan staan, op hun niveau, als wij beseffen dat ook wij zwak zijn, dan kan God zich ook over ons ontfermen.
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
