Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
"Ik geef jullie een nieuw gebod: dat jullie elkaar liefhebben". Jezus vraagt het aan zijn leerlingen op het einde van zijn leven, tijdens het laatste avondmaal. Voor vele mensen is het herkenbaar. Het is de wens van zowat elke moeder of vader: dat na hun dood de kinderen zouden blijven overeenkomen, elkaar blijven zien en graag blijven zien.
Het klinkt wel wat vreemd dat Jezus het een "nieuw" gebod noemt. Het was toch al langer het hoogste, het voornaamste gebod, het gebod dat de hele Thora samenvat. Maar we moeten iets verder lezen: jullie moeten elkaar liefhebben zoals
Ik jullie heb liefgehad.
En dat is al heel wat moeilijker. Toen Jezus zijn leerlingen die opdracht meegaf, was Judas net vertrokken om Hem te verraden. Maar Jezus blijft ook Judas liefhebben. Zouden wij dat ook doen?
Want liefde beschouwen wij vaak als een gevoel. Wij houden van mensen omdat wij ons bij hen goed voelen. Het klinkt een beetje raar als men ons oplegt mensen graag te zien. Dat men van liefde een gebod maakt, een verplichting. Dan hebben we niet meer over een gevoel, maar over een daad of zelfs een levenswijze.
Liefde wordt dan een werkwoord. En dat is wel nieuw.
En het is nodig het af en toe weer nieuw te maken, te vernieuwen. "Daaraan zal iedereen kunnen zien dat jullie leerlingen van Mij zijn", zegt Jezus, "als jullie onder elkaar de liefde bewaren". En is dat zo? Zien ze dat aan ons? Ziet men dat in de kerk van vandaag? Het doet mij denken aan een verhaal van Gerben Heitink. Het verhaal heeft als titel "De Reddingspost" en kort samengevat komt het hierop neer.
Aan een gevaarlijk stuk kust bevond zich een eenvoudige reddingspost. Een schuurtje met één reddingsboot en een handvol vrijwilligers. Maar telkens iemand in moeilijkheden verkeerde, gingen zij de zee op om hen te redden. En vele geredde schipbreukelingen en anderen die erover hoorden, wilden dit prachtige werk steunen. En ze brachten geld bijeen.
Met dat geld werden nieuwe boten gekocht en nieuwe mensen aangetrokken. Het schuurtje werd een stenen gebouw. Er kwamen echte bedden en goed meubilair. En een aantal jaren later werd het reddingsstation meer en meer ook een clubhuis. Het was mooi en het werd er gezellig.
Er werd zelfs vast personeel aangeworven en betaald om schipbreukelingen te redden. Want het aantal vrijwilligers om dat te doen, daalde. Ze zaten liever in het clubhuis, gezellig bij elkaar en vertelden daar verhalen over vroeger. Het wapen van de reddingsdienst prijkte nog wel op de voorgevel van het gebouw, ze droegen een zilveren speldje op de revers van hun jasje en in de zaal hing nog altijd het model van een reddingsboot. Maar op zee gingen ze steeds minder en minder graag.
En toen was er eens een hevige storm met een geweldige schipbreuk als gevolg. En de redders het betaald personeel brachten tientallen half verkleumde en bemodderde mensen aan land. Het waren Aziaten en Afrikanen en er was een lichte vorm van paniek in het clubhuis. Al die vieze mensen in hun mooi en gezellig gebouw! Inderhaast werden tenten opgezet en douchecabines.
En een paar dagen later was er een grote ledenvergadering.
Een aantal clubleden wilde de reddingsdienst maar liever opheffen. Het gaf alleen maar ongerief en verstoorde de knusse gezelligheid van het clubhuis. Maar anderen verzetten zich: redden van mensen, dat was toch oorspronkelijk de doelstelling geweest? Als we dat niet meer doen, zegden ze, verloochenen we onze oorsprong, onze eigenheid.
Het verhaal gaat nog even verder en eindigt in feite negatief en weinig hoopvol. Daarom laat ik het liever open eindigen. Maar evengoed moet het ons te denken geven. Het is af en toe nodig eens terug te keren naar de bron, naar waar we eigenlijk vandaan komen. In ons geval, naar de oorsprong, de essentie, het wezen van ons geloof en van de kerk.
En Jezus gaf het zijn leerlingen mee op het einde van zijn leven.
De kern is: dat jullie elkaar liefhebben, dat jullie goed zijn voor elkaar, dat jullie voor elkaar zorgen. Daaraan kan je herkennen dat jullie mijn leerlingen zijn, aan de onderlinge liefde. Dat is een oud gebod, maar ook een nieuw gebod: één dat altijd moet vernieuwd worden.
Er zijn nogal wat mensen die veel verwachten van onze nieuwe paus, Franciscus.
Misschien brengt hij de kerk wel terug wat dichter bij haar oorsprong, haar fundamentele doelstellingen. En de belangrijkste vragen zijn dan niet: gaat deze paus het celibaat afschaffen, gaat hij de liturgie aanpassen, gaat hij de curie hervormen? Maar wel: slaagt hij erin de kerk opnieuw te maken tot een groep mensen die elkaar graag zien? Met vooral aandacht voor de zwaksten. Zoals in de titel van dat boek van monseigneur Gaillot indertijd:
Als de kerk niet dient, dient ze tot niets
We hadden onlangs een tweetal gespreksavonden over de toekomst van onze parochie. Het waren goede en deugddoende avonden. Er worden plannen gemaakt en initiatieven genomen. En er gaan nog gesprekken komen, we blijven werken aan de toekomst.
Maar ook hier moeten we er allemaal over waken dat we dat ene en grootste gebod in acht blijven nemen. Het is natuurlijk belangrijk dat we waken over onze gebouwen, over onze vieringen, onze liturgie, onze verenigingen. Maar het allerbelangrijkste is dat mensen elkaar graag blijven zien.
Het is vandaag de vierde zondag na Pasen, en elk jaar wordt er op die zondag een deel gelezen uit tiende hoofdstuk van het evangelie van Johannes. Dat is natuurlijk geen spectaculaire boodschap .Daar zat je niet op te wachten
Maar in deze lezing noemt Jezus zichzelf de goede herder die in alle omstandigheden voor zijn schapen blijft zorgen. En vandaag voegt Hij daaraan toe dat hij hun naam kent, dat zijn schapen naar Hem luisteren en Hem volgen en dat hij Herders nodig heeft.
Daarom is het traditioneel vandaag ook roepingenzondag. Vroeger werd daarbij uitsluitend gedacht aan een roeping tot priester, pater of zuster.
Zij werden dus uitdrukkelijk geroepen om goede herders te zijn. Maar die roeping geldt niet meer alleen voor hen, ze geldt voor alle mensen.
Dus vandaag wordt aan u gevraagd om die goede herder te zijn . want allen zijn wij Gods kinderen, dus zijn we allen geroepen om goede herders te zijn voor onze medemensen.
Deze tekst, dit evangelie, kan eigenlijk niet schoner uitkomen
Vorige dinsdag zaten we in een behoorlijk gevulde zaal van het Cultureel Centrum ter Schelde samen te zoeken hoe we dit alles in de toekomst kunnen waarmaken. Hoe onze parochie verder moet in de toekomst. Ten eerste met één kerk in plaats van twee.
We kregen de voor- en nadelen van de Lucaskerk en van de Sint Anna-ten-Drieënkerk op een rijtje. Allemaal goed voorgekauwd.
Crisis in de kerk? Dat woord heb ik niet gehoord.
Neen, het werd een samen zoeken, hoe doen we het verder?
Aan de hand van 4 vragen konden we ons oriënteren:
1e vraag:
Blijven we verder werken aan een gemeenschap van gelovige mensen op deze Linkeroever?
Daar is wel een beetje roeping voor nodig.
Goed, laat ons eerlijk zijn: wij komen naar de kerk vooral omdat we mekaar willen terugzien, willen ontmoeten. De meeste mensen komen naar de kerk als er wat te doen is, dus voor gelegenheidsvieringen .doopsel, vormsel en communie, uitvaarten, maar ook voor boetevieringen, feestvieringen, gedachtenisvieringen. Er zijn zo vele redenen om uitgenodigd om geroepen te worden.
Je zou gemakkelijk kunnen zeggen, het brokkelt af, we zien het verminderen, wat is het percentage van het aantal mensen op deze linkeroever dat we bereiken?
Maar dat deden we niet !
Hier zijn nog verzorgde vieringen waar veel mensen aan meewerken, hier is nog een parochieleven, op verschillende fronten, hier is nog inzet voor de anderen, door verschillende verenigingen. Hier zijn nog mogelijkheden dank zij voldoende goede infrastructuur en gebouwen van de parochie. Het profileert zich niet allemaal in het kerkgebouw. Maar de gemeenschap is er, er is een kudde, en er is nog een herder.
We zochten eerder naar de link, hoe kunnen we naar buiten komen met onze goede-wil-gemeenschap, en hoe kunnen we mensen aanspreken?
2e vraag:
In onze visietekst opteren we voor een open kerkin de brede zin van het woord Hoe?
Ja zet de deuren maar open, ik weet alleen niet of er dan iemand zal binnenkomen.
Maar toch zijn we bezig met zieken, met rouwende mensen, we zijn bekommerd om onze directe omgeving, ook voor eenzamen, daklozen en vreemdelingen. Jan Wouters doet goed werk in die richting, we willen er ook voor openstaan.
We zochten ook hoe we een dienende kerk konden zijn, waarvan ook onze paus Franciscus droomt. We hebben aandacht voor de wereldwinkel, voor welzijnszorg, voor broederlijk delen, voor de mazen van het net
Vraag 3 was een pak moeilijker:
Kiezen we voor een blijvende aanwezigheid in het Europark?
Als straks de Lucaskerk er niet meer is, zouden we toch graag nog een kleine ontmoetingsruimte hebben. Daar waar de mensen uit de buurt kunnen samenkomen.
Kunnen en willen we inspelen op de nieuwe ontwikkelingen in het Europark? Zijn er organisaties waarmee we kunnen samenwerken?
Willen we samenwerken met andere organisaties die in die buurt operationeel zijn?
We voelen aan dat we niet allemaal op eenzelfde lijn zitten. Een aantal mensen wil echt wel iets doen voor deze wijk. Anderen zeggen: we moeten ons niet opdringen, er zijn andere organisaties die hier veel sterker in zijn. Laat die maar doen
Ik ben benieuwd om de verslagen van alle gespreksgroepen te zien. Uiteraard kan ik mij, op dit moment, niet uitspreken over deze materie. Dat zou de zaak vooruitlopen.
Vraag 4, de laatste vraag was ook niet gemakkelijk:
Een Eco-kerk, hoe realiseren we dat?
Daar is niet iedereen in thuis. Ik zag wel wat gefronste wenkbrauwen, en terecht.
Een eco-kerk is niet alleen zonnepanelen op het dak en recyclage bij de vuilbakken
Het is ook soberheid, stilte en rust, eerbied voor de schepping, dankbaar Gods gaven aanvaarden en delen, gezondheid, niet altijd de winstdrang nastreven
Wat kan een parochie hier aan doen? In liturgie, activiteiten, beheer gebouwen, als medewerker?
Ik ga toch iets doen wat niet mag, en ga u toch al 2 antwoorden verklappen die ik in een werkgroepje hoorde.
Iemand droomde van een kloostertuin rond deze kerk, met veel kleine perkjes, omzoomd met buxus of palm en waar vrijwilligers kruiden en groenten in planten en onderhouden. Origineel toch?
En iemand anders zei: laten we stoppen met de misboekjes. Te veel papier, te veel bomen, te veel fotocopie-kosten, we projecteren gewoon alle teksten en we lezen deze af . Origineel toch?
Beste mensen, als brainstorming, gewoon uw gedachten eens laten lopen, kon deze avond tellen. Ik zag toch vele tevreden gezichten.
Je hebt de kans om de 2e avond ook mee te maken. Morgenavond in het Sint-Anneke Centrum bespreken we 4 nieuwe vragen. Iets concreter rond onze werking, de structuur van onze parochie, het engagement van de jeugd, de mogelijkheden van een kerkgebouw. Zorg dat je er bij bent !
Vacature:
Onze parochie werft aan:
mannen of vrouwen, gehuwd of niet,
met hart en geloof voor een betere wereld.
Bekwaamheden: een grote openheid voor de noden en de vragen van de mensen en de bekwaamheid daarin Gods uitnodiging te herkennen.
- We zijn op zoek naar mensen met de lange adem van Gods Geest
die anderen kunnen dragen over de kloven van conflicten
en door de woestijnen van ontmoediging heen.
- Wij engageren diepgelovige christenen die zo sterk verankerd zijn in de waarde van het evangelie dat zij vrije ruimte kunnen geven aan nieuw gelovig leven.
Werkterrein:
- Van het Galgenweel tot aan de plage, randgemeenten inbegrepen. Het terrein is zo groot als de honger naar contact en zo bekrompen klein als de ziekenkamer van de stervende mens.
Werksfeer
- niet zo eenvoudig: een oude firma, soms gewantrouwd.
- Maar men komt er anderen tegen die ook blijven geloven dat het anders kan,
die verder blijven gaan in samen gedragen en gedeelde verantwoordelijkheid.
O ja: over wedde en beloning wordt er niet gesproken.
Alleen dit: "heb maar geen angst. Ik trek met je mee!" heeft Hij gezegd.
Jullie waren de schapen, maar ik maak herders van jullie.
Evangelie: Johannes 21, 1-19 - 'Zo moet Christus lijden en verrijzen'
Wij horen vandaag een groot deel van het 21ste en laatste hoofdstuk van het Evangelie volgens Johannes. De liturgie laat toe om daarin te lezen tot aan vers 14, aan het einde van de maaltijd, ofwel de lange versie tot aan vers 19, mét het gesprek tussen Jezus en Simon Petrus. Ik heb, om meer dan één reden, gekozen voor de lange versie.
Ook mijn preek zal vandaag misschien wat langer uitvallen.
Bijbelkundigen hebben lang gedacht dat dat laatste hoofdstuk later aan het evangelie werd toegevoegd. Vreemd genoeg komt Johannes, de beminde leerling, juist in dat hoofdstuk het meest ter sprake. Met andere woorden: zonder het 21ste hoofdstuk zou dit evangelie niet het evangelie van Johannes zijn.
Het geheel bestaat uit twee verschillende verhalen. Een verschijnings-verhaal en een roepingsverhaal.
Het verschijningsverhaal bestaat op zijn beurt uit twee delen: een wonderbare visvangst en een barbecue op het strand bij het meer van Tiberias.
De leerlingen nemen de draad terug op en gaan opnieuw vissen. Maar ze vangen niets. Jezus, die aan het strand staat, roept hen toe: gooi het net eens aan de andere kant uit. En daarna vangen ze een massa vis.
Vreemd genoeg wordt Jezus niet meteen door zijn leerlingen herkend. De uitspraak "midden onder u staat Hij die gij niet kent" geldt evenzeer voor hen.
Johannes, de leerling van wie Jezus veel hield, is de eerste die het in t oog krijgt: dit is de Heer. De overige leerlingen beginnen dat pas te snappen als ze samen met Hem brood breken en vis delen bij een houtskoolvuur. Ook al durven ze het niet vragen: ze zijn hier op dezelfde plek, aan het zelfde meer, waar Hij die andere keer vijf broden en twee vissen deelde voor zovelen: het Broodwonder. Dit kàn alleen de Heer zijn.
Zowel in het verschijningsverhaal als in het roepingsverhaal speelt Petrus de hoofdrol. In het eerste slooft hij zich wel erg uit. Hij neemt niet alleen het initiatief om terug te gaan vissen. Hij is het ook die meteen in het water springt om naar Jezus toe te gaan én hij is het die het zware net vol vissen aan land sleept.
Petrus heeft nog heel wat goed te maken sinds hij op Goede Vrijdag Jezus verloochende, wel driemaal opnieuw, nog voor het kraaien van de haan. Hier, opnieuw bij een houtskoolvuur, zullen de herinneringen daaraan hem danig parten spelen.
Na de maaltijd wordt Petrus door Jezus aangesproken, ook drie maal opnieuw. En eindelijk begint Petrus het te snappen. Jezus heeft niets aan wie Hem belijden met de lippen, maar in de steek laten als het erop aan komt. Jezus heeft nood aan wie Hem graag zien en die er alles voor over hebben om Hem te volgen met de daad. Alleen op zon volgers kan een kerk worden gebouwd.
Alleen aan zon mensen zegt Jezus: volg Mij.
Bij een houtskoolvuur met vis erop en brood daar aan het meer, op een frisse ochtend kort na Pasen, begon voor de leerlingen alles opnieuw.
Maar wat hebben wij daaraan? Waren wij er dan bij aan het meer van Tiberias?
Misschien wel. Johannes noemt vijf leerlingen met name: Simon Petrus, Thomas (dat betekent tweeling), Natanaël en de zonen van Zebedeus, dat zijn Johannes en Jacobus.
En dan nog twee andere leerlingen. Die namen mogen wij zelf invullen, eventueel met onze eigen naam: u en ik.
Aan de oever van het meer stond de Heer ook op ons te wachten. Ook wij zijn leerlingen van de verrezen Christus. Ook aan ons vraagt Hij om het net eens aan de andere kant uit te gooien. Ook aan ons vraagt Hij om Hem te (h)erkennen in onze medemens en Hem te volgen.
Hoe of waarheen, dat blijft een open vraag. Ook Petrus is van visser tot herder geworden. Wie zal dus zeggen welke weg of waarheen wij zullen gaan?
Ik had vroeger een vriend die graag striptekenaar wilde worden. Hij kon, net als Willy Vandersteen, met een paar lijnen Suske en Wiske, Lambik, of tante Sidonie op papier zetten.
Overtekenen en imiteren is een beetje als playbacken of karaoke: proberen je idool zo goed mogelijk na te doen. Al is het ene een beetje doen alsof en moet je bij karaoke wel zelf zingen.
Maar pas als het echt uit jezelf komt, pas als je zelf de tekenaar of de zanger wordt die in zijn spoor wil verder werken, dan ben je een volgeling.
Zo kunnen wij naast Petrus gaan staan. Jezus vraagt niet naar onze diploma's, niet naar onze successen. Hij vraagt alleen: "hou je van Mij".
Een houtskoolvuur met vis erop en brood is (niet toevallig) de titel van de visietekst waarin onze bisschop, Johan Bonny, een aantal overwegingen verzamelde rond christen-zijn en kerk-zijn vandaag. Hij wil ermee de richting aangeven die het bisdom Antwerpen de komende jaren zal uitgaan.
Nog concreter dan die van het bisdom, is de vraag van onze eigen parochie. Werken aan een gelovige gemeenschap op Linkeroever, hoe doen we dat best? Welke weg zullen wij gaan? Is onze boodschap interessant, ook voor jonge mensen?
Dat bespreken wij op twee gespreksavonden.
Nu dinsdag 16 april om 20 uur in het zaaltje van het Cultureel centrum ter Schelde en de week daarop, maandag 22 april, ook om 20 uur, in de zaal van het Sint-Anneke Centrum.
Blijven werken aan een gelovige gemeenschap op Linkeroever, is ook voor ons de draad terug opnemen. Fouten maken, vallen of teleurgesteld zijn mag. Maar ook doorgaan of (deels) opnieuw beginnen moet kunnen.
Als de kerken vandaag leeg lopen, dan hoeft dat niet te betekenen dat het evangelie onverkoopbaar geworden is. Misschien betekent het wel dat we terug moeten keren naar de methode van Jezus zelf: de vriendschap voor allen, te beginnen met de kleinsten. En daarbij het oude spreekwoord Woorden wekken, voorbeelden strekken.
Het evangelie vandaag vertelt hoe de traditie van Jezus' leerlingen begonnen is om op de eerste dag van de week samen te komen. Ze zijn ermee begonnen op de paasdag zelf: als er staat "op de avond van de eerste dag van de week", dan is dat die dag na de Sabbat, toen 's morgens Petrus en Johannes naar het graf waren gegaan en het leeg hadden gevonden. En dan kwam Maria Magdalena vertellen dat ze hem gezien had... maar blijkbaar geloofden ze haar niet, want 's avonds sluiten ze bang zich op.
En toch, ondanks hun ongeloof kwam Jezus binnen... Die overweldigende ervaring hebben ze beleefd en gevierd, elke eerst dag van elke volgende week. "Acht dagen later waren zijn leerlingen weer in het huis bijeen"....
Die wekelijkse vieringen waren meer dan het ophalen van een dierbare herinnering. Het verhaal is verder verteld in de jonge kerk, het wordt ons vandaag verteld, omdat het de betekenis van ons wekelijkse vieren duidelijk maakt: als zijn leerlingen samenkomen, die eerste dag van de week, geloven zij dat Jezus in hun midden is, dat hij de vrede brengt, dat hij ons zendt, vandaag, zoals de Vader hem heeft gezonden: om de blijde boodschap te verkondigen, om al weldoende onder de mensen rond te gaan. Elke zondag is het Pasen.
Jezus is onder ons, de vredebrenger, de levende. Het is dezelfde Jezus als die gekruisigd werd. Hij is een mens zoals wij: hij heeft ons leed tot in de gruwelijkste diepten gedragen. Daarom toont hij ons zijn wonden. Die zijn niet verdwenen.
Geloven in de verrijzenis betekent niet: geloven dat we het lijden kunnen ontwijken. Ook Jezus kon en wou het niet. Het betekent: geloven ondanks alles dat zelfs verschrikkelijk lijden de weg kan zijn naar nieuw, echt leven. Bij God is niets onmogelijk.
Is het een blind geloof? In de letterlijke zin wel: Thomas leert ons dat echt geloof het niet nodig heeft dat we de verrezen Heer kunnen zien en betasten. Maar, zegt onze tekst vandaag ook: er zijn zovele tekenen die ons op weg kunnen zetten naar het geloof dat Jezus de Christus is, de Zoon van God. Tekens zijn als wegwijzers: je moet ze willen lezen om de weg te vinden, je moet ze willen zien. Jezus heeft vele tekenen gedaan, maar ze werken alleen als men er voor open wil staan, als men zich wil laten raken door Jezus.
Dat geldt ook voor de wonderen: op zichzelf waren die niet genoeg om mensen tot geloof te brengen. En, staat er op vele plaatsen in het evangelie: het waren meestal de eenvoudigen, de kleinen, de zwakken, de mensen zonder pretentie, die begrepen hebben wat de boodschap van Jezus was, en die hadden daar geen mirakels voor nodig.
De evangelist zegt op het einde van onze evangelietekst dat er veel meer tekens zijn die Jezus gedaan heeft, dan die er opgetekend zijn. Ik denk dat er in de eerste lezing over zulke tekens verteld wordt. De gemeenschap van de jonge kerk deed "wonderen": zij leefden voorbeeldig eensgezind, zij wekten hoop bij wanhopigen, zij brachten rust aan rustelozen.
Zij waren bezield door Jezus, hij was in hen aan het werk. In zijn geest verkondigde de jonge kerk de Blijde Boodschap in woord én daad: en velen begrepen dat teken: zij geloofden in het evangelie.
Wij, de kerk vandaag, wij kunnen ook een teken zijn dat Jezus leeft en leven geeft. Ook wij worden gezonden door Jezus die in ons midden staat, ons vrede brengt, ons bezielen wil met zijn geest. Wij zijn teken, ieder op onze manier, groot of klein, jong of oud, door de manier waarom wij leven, in het goede dat we trachten te doen voor elkaar, in het lijden dat we proberen te dragen.
En misschien, misschien, ik wil voorzichtig zijn, kan onze grote kerk vandaag ook een teken zijn, die kerk met al haar zwakheden en schandalen. Iemand vertelde me dat zij per ongeluk natuurlijk naar die reeks over de Borgia's gekeken had: met al dat bloot, geweld, en sjieke kardinalen en pausen...
Het was in de periode dat de vorige paus ontslag nam en dat conclaaf begon. Lopen die huidige kardinalen toch wel rond in dezelfde kostuums en decors als in die film! Je zou denken: zie je wel, er is niets veranderd, die pracht en praal én corruptie zit er nog altijd.
Maar kijk, uit die pracht en praal komt een nederige oude man te voorschijn. Niemand heeft hij tot nu toe veroordeeld. Geen geen vorst wil hij zijn, maar een dienaar, die gevangenen opzoekt, zieken en kinderen troost, en in een eenvoudig appartementje woont in dat Vaticaan. Misschien is dat ook een teken dat de geest waait waar hij wil, ook in het Vaticaan dat soms een witgekalkt graf lijkt, maar dat met Gods hulp - misschien het graf kan worden waaruit een vernieuwde kerk verrijst.
Het is onze zending, van de hele kerk, een teken te zijn dat bij God niets onmogelijk is, dat kwaad en lijden overwonnen kunnen worden, dat wij, kleine mensen niet bang moeten zijn. De Heer komt vandaag, hier, doorheen de gesloten deuren van onze moedeloosheid en zegt ons "Vrede zij met u".
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
