Goede vrienden,

De lezingen van vandaag, uit de brief van Paulus aan de Korintiërs en uit het evangelie van Lucas, zijn ons goed bekend. Dan is het zaak om alert te zijn. Het risico bestaat immers dat we maar met een half oor luisteren, waardoor de Blijde Boodschap aan ons voorbij kan gaan. Als aandachtige luisteraars daarentegen, worden wij beloond. Wij vernemen vandaag van Jezus zelf wat de essentie is van zijn roeping.  

Zoals de profeet Jesaja het heeft voorgezegd, is Jezus - vanuit de Geest die op Hem rust - gezonden om aan armen de Blijde Boodschap te brengen, aan gevangenen hun vrijlating bekend te maken, aan blinden te melden dat zij zullen zien en om verdrukten te laten gaan in vrijheid. 
Of anders uitgedrukt, Jezus is ertoe geroepen om - vanuit de Goede (Heilige) Geest -  alle mensen die niet voluit kunnen leven, te bevrijden uit hun beklemming.

Met de plechtige uitspraak "Het Schriftwoord dat gij zojuist gehoord hebt, is thans in vervulling gegaan" bevestigt Jezus dat hij deze opdracht ten volle onderschrijft en alle consequenties ervan aanvaardt. 

Maar… is de kous hiermee voor óns dan af?
Of anders gezegd: volstaat het om deze evangelietekst enkel te betrekken op de figuur van Jezus? 

Deze vraag brengt ons naadloos bij de eerste lezing. Voor de apostel Paulus is er duidelijk meer aan de hand… 

-    Ook wij christenen leven (ongeacht onze herkomst, onze achtergrond), zoals Jezus, onder de genade van de Goede Geest. 
-    Wij vormen samen één lichaam dat de verrezen Christus handen en voeten wil/mag geven in deze wereld, één lichaam dat Jezus’ zending zó steeds opnieuw waar maakt. 
-    En ieder van ons heeft als lid van dit ene lichaam - naar eigen mogelijkheden en beperkingen - een volwaardige rol te vervullen voor het welzijn van het geheel.  

Wat betekent dit alles concreet voor ons anno 2025? 

Het evangelie leert ons alvast dat ons geloof nooit alleen iets innerlijk/geestelijk kan zijn. Ons geloof vraagt om actie. Hoe brengen wij, zoals Jezus, vreugde aan de armen? Hoe zorgen wij voor degenen die lijden? 

Vandaag, op de Wereld Lepra dag, kan dit zeker door een gift te doen aan de Damiaanactie. Maar de melaatsen staan in onze samenleving ook symbool  voor al degenen die aan de rand van de gemeenschap staan: de zieken, de armen, de eenzamen, de vluchtelingen. Hoe kunnen wij hen aanraken, zoals Jezus dat deed, en hen helpen hun waardigheid te herwinnen? Dat kan ook door een bezoek te brengen aan een zieke, door een maaltijd te delen met iemand die alleen is, door geregeld bij te dragen aan de Mazen van het Net,… 

En dan is er nog de eerste lezing…  

De oproep van Paulus tot eenheid in verscheidenheid is op deze laatste dag van de Gebedsweek voor de eenheid van de christenen, alvast zeer actueel maar ook confronterend. 
Wat wordt bedoeld met die eenheid onder de christenen en hoe kan ik eraan bijdragen? Maar ook, en dan wordt echt moeilijk: hoe moet ik mij verhouden tot het christelijk religieus fanatisme  dat in de naam van onze God en Jezus Christus, terug hoogtij viert op vele plaatsen, zowel in het nationalistische Rusland van Poetin als in het Amerika First van Trump, maar ook in toenemende mate op het Europese continent? 

Om met deze laatste vraag te beginnen... Voor zover, in de naam van God en van Jezus Christus, het eigen belang en het eigen grote gelijk worden opgeëist ten koste van de zwakkeren, wordt het evangelie nog min nog meer met de voeten getreden. Dan kan van eenheid moeilijk sprake zijn en is (zacht-)moedig verzet het enig mogelijke antwoord, naar het voorbeeld van Mariann Budde, de vrouwelijke bisschop van de episcopaalse kerk tijdens de gebedsdienst bij de inauguratie van Donald Trump tot president.   

Anderzijds heeft het authentiek doorleven van het evangelie bij christenen uit de vele verschillende denominaties, Katholieken, Orthodoxen, Protestanten,… geleid tot gelovige inzichten die elkaar bevragen, aanvullen, versterken. De oecumenische tocht die de eenheid zoekt binnen die verscheidenheid, is een verrijking die ons gebed ten zeerste verdient. 

Echter, voor velen onder ons zijn contacten met andersgelovige christenen een zeldzaamheid. Kunnen wij dan geen concrete bijdrage leveren aan de eenheid onder de christenen? Natuurlijk wel, in eerste instantie binnen onze eigen gemeenschap. En we moeten het misschien niet te ver gaan zoeken… De eenheid in verscheidenheid waarvan de apostel Paulus spreekt wordt ook waar gemaakt door eenvoudige dingen.  

Bijvoorbeeld door aandachtiger/liefdevoller te luisteren naar elkaar in een gesprek of tijdens een vergadering, door begripsvoller te zijn voor de omstandigheden die iemands standpunt verklaren dat ons niet zint, door af en toe eens een taak op ons te nemen die we minder prettig vinden maar die nodig is…  Zovele kleine dingen die eenheid en samenhorigheid versterken…

Zullen we hiervan alvast samen werk maken?   
Amen.