Lieve mensen,
Vrijdagmorgen! 1 week voor het kerstfeestelijke Vlaanderen, krijgen we op onze nuchtere maag dat nogal wat Vlamingen openlijk toegeven dat zij na een feest graag zelf met hunnen auto naar huis rijden. En ze doen dat ook al hebben ze stevig alcohol gedronken, sommigen meer dan 7 glazen!
Vandaag 1 week voor het Kerstfeest wil men in de liturgie ons nog eens laten horen wie die Jezus wel is, die Jezus die zal geboren worden
Wanneer we naar de kerk komen om en gewone zondagsviering bij te wonen, worden we geconfronteerd met soms onaangename stukjes uit de bijbel.
De bijbel, een boek vol eeuwenoude levensverhalen van mensen onderweg!
Vooral verhalen van tegenspoed en ziekte, van onrechtvaardigheid en uitbuiting, van oorlog en vernietiging, van eigenwijze mensen en zieners.
En telkens opnieuw krijgen die verhalen de vraag en de boodschap voor een totale ommekeer!.
Vandaag is het niet anders.
Koning Achaz staat voor de verscheurende keuze: Zijn land wordt aangevallen en hij weet niet goed met wie hij een bondgenootschap kan sluiten. Welke naburige vorsten kan hij vertrouwen.
Jesaja komt als raadsman bij hem en wijst hem op de eeuwenoude belofte dat het nagaslacht van Abraham groot zal worden als de sterren aan de hemel.
Jesaja komt als van godswege met het gegeven dat Achaz vrouw zwanger is van een zoon en ze zal hem Immanuel noemen = God-met-ons.
Wat is mooier dan een troonopvolger? Waarom kies je ervoor je koninkrijk uit te breiden?
Achaz, hij kan die vage belofte, het teken van godswege niet overwegen en kiest voor oorlog.
Wat met de vele Achazen vandaag! Aleppo! We kunnen het niet meer horen! We hopen op een oplossing en staan machteloos! We hopen dat Kerstmis toch een dag wordt dat ze niet schieten!
In het evangelie gaat het over Jozef! Een verhaal dat zich afspeelt tijdens zijn slapen.
Is gaan slapen al niet het sterkste bewijs van vertrouwen in het leven? Elke avond gaan we moegewerkt slapen. En elke morgen worden we wakker! Zelden denken we erbij na!
Vroeger gaven ouders hun kinderen een kruisje met de woorden God zegen en bewaren je. Nu nog enkele grootouders. Een uitdrukking van beseffen dat we niet alles zelf in handen hebben.
In het evangelie volgens Mattheüs horen we hoe Jozef de hoofdrol heeft in het verhaal van Jezus geboorte. De andere evangelisten geven Maria de hoofdrol!
Jozef is een Jood die leeft in de Joodse traditie. De traditie die 613 wetten telt!
Jozef verneemt dat zijn verloofde, Maria, zwanger is!
Als hij zich opstelt volgens het joodse protocol, moet hij zijn verloofde in de steek laten. Wetend dat zij en haar kind geen kansen krijgen om hun leven fatsoenlijk uit te bouwen.
De Stem van Jozef s geweten roept weerstand op tegen het protocol.
Jozef ligt wakker, wikt en weegt en krijgt ook een teken van godswege aangereikt.
Jozef, geen groot grondbezitter die al dan niet kan uitbreiden.
Neen een eenvoudige man in de straat die de 613 wetten die hem gevangenzetten wil afleggen.
Hij kiest er tegenin want hij gaat radicaal voor de waardigheid van vrouw en kind.
We zijn de derde zondag van de maand. D.w.z. dat we met velen naar hier gekomen zijn met wat ons overkomen is. Het ergste wat een mens bijna kan meemaken: de dood! Soms veel te vroeg, of te plots, soms als een verlossing, en telkens op een andere manier, maar echt worden we op een dag geconfronteerd met de dood.
Pijn, dikwijls een ondraaglijke pijn, onnoemlijk groot verdriet, boosheid, teleurstelling, honderden vragen, maken dan deel uit van ons leven.
Wat nog aan moois en goeds rondom ons gebeurt kunnen we niet zien of aanvoelen.
Terecht! Want het leven lijkt bijna onmogelijk geworden, met het verlies van het innigste dat we hadden en wat we voor elkaar waren.
En toch, toch kwamen of komen nog elke dag kleine lichtpuntjes binnen. Tekens van goede buren die een potje soep brengen. Tekens van kinderen die je niet alleen willen achterlaten. Tekens van mensen die je stil en ongedwongen blijven betrekken in hun leven, die je blijven oproepen om langs te komen. Tekens van collegas die begripvol je heel lang de tijd geven om pijn en verdriet dat je zomaar overvalt te laten gebeuren, ook in hun bijzijn. Meer zelfs, ze durven je bij de schouder nemen.
Rouwen is dan hard werken om wat onmogelijk lijkt toch beetje bij beetje terug voor mogelijk te zien. Soms is het millimeterwerk en voelt het of we er nooit doorheen raken. Soms zetten we een grote stap vooruit.
Als we na jaren kunnen terugblikken zien we op wie we vertrouwen konden, zien we door hoeveel mensen we onbewust gesteund werden, geholpen werden, om te staan waar we nu staan. Heel onbewust, zovele tekens van godswege om het vol te houden in het leven.//
Vrijdag herkende ik ook goddelijke tekens in t journaal.
In Boom stopt de vrederechter zijn 35jarige carrière.
Een reporter vroeg hem welke raad hij aan zijn opvolger zou geven.
De vrederechter antwoordde: Dat hij tussen de mensen gaat leven en dat hij recht spreekt, echt recht spreekt, maar dat hij dat op een zeer menselijke manier doet.
En Sophie Dutondoir werd emotioneel intelligentie toegewenst! Is dat ook geen goddelijk trekje?
In Iedereen beroemd, maakt een jonge man door zeefdruk grafische fotos van zijn veel te jong demente Mama. Omdat hij zo innig van haar houdt zet hij zich in voor de warmste week met Music for Life, die vandaag begint!!!
Kan de laatste week voor Kerstmis mooier zijn dan dat? 1300 projecten staan in de kijker! Getrokken door duizenden enthousiastelingen die opkomen voor mensen in armoede, voor mensen met een grote of kleine handicap, voor mensen met een chronische ziekte als Mucovisidose of MS of ALS of
Enthousiast: het woord is immers afkomstig van het Griekse ἔνθεος (entheos), wat zoveel betekent als van God vervuld.
Duizenden Tegendraadse! Redders in nood! Ook in de moeilijkste dagen van ons leven, in tekens, in zovele mensen vol van mededogen en barmhartigheid.
Hoe kunnen we beter zien wie die Jezus wel was die toen geboren werd?
Volgende week zingen we het uit. Immanuel = God-met-ons!
