Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Wanneer we denken aan het koninkrijk van Christus, dan vergissen we ons hopelijk! niet meer zoals de zonen van Zebedeüs. Het evangelie leert dat dienstbaarheid en naastenliefde de waardemeter om te weten of wij een plaats hebben in dat rijk, en die plaats is niet die van de groten der aarde. Als Kerk proberen we dat rijk op aarde te doen groeien. Als parochie zijn wij de kerk op Linkeroever. Wij moeten de kiem zijn waaruit dat rijk van dienstbaarheid kan groeien, een dienstbaarheid die open staat voor al wie hier woont. De werkgroep Kiezel heeft dat uitgedrukt in die tekst die hier in de kerk hangt: onze missie, onze zending, dat is: een warme thuis bieden, voor alle mensen van goede wil, zodat we samen dichter komen bij de ontdekking van de hemel. Onze parochie is groot, en wemelt van verenigingen en groepen. Herman heeft de opdracht ons op weg te helpen naar die ontdekking, en hij wordt omringd door het parochieteam, het PT. Samen willen we aan de kar trekken. Op deze nationale feestdag van het Rijk Gods staan we ook voor het begin van een nieuw kerkelijk jaar. Het moment, vonden we, om jullie een overzicht te geven van de prioriteiten die we met het PT in dat jaar voorop willen stellen. We hebben voor vier aandachtspunten gekozen. Er leeft natuurlijk nog veel meer in onze parochie, en het PT is daar ook mee bezig. Ik noem zo maar wat: de mazen van het net, broederlijk delen, welzijnszorg, de vasten, de ondersteuning van de verenigingen, de parochiale werken, het kerkbestuur... Als het PT prioriteiten stelt, wil dat niet zeggen dat de rest onbelangrijk is. En die prioriteiten zijn ook niet de dada van het PT alleen: jullie mogen, ja, jullie moeten ons dragen én bijsturen. Dit overzicht van onze prioriteiten is ook: een oproep om mee te werken. Welke prioriteiten hebben we op ons lijstje gezet? De eerste is: inspraak, overleg en communicatie. We willen werken aan een gemeenschap waarin men mekaar verstaat en contact houdt, en waarbij zoveel mogelijk mensen betrokken wordt. Middelen daartoe zijn de parochieraad, de werkgroep kiezel, parochieblad, website, en.... jullie eigen, individuele mening. Daarom: reageer, trek aan onze mouwen, schrijf... Er zijn er regelmatig onder jullie die zich laten horen, en dat mogen er altijd meer zijn. Jullie commentaar en meningen zijn boeien die ons helpen om de juiste koers te varen. Ons tweede aandachtspunt is: verzorgde vieringen. Daar halen we onze inspiratie om aan het Rijk Gods te werken. En we weten ook dat we regelmatig mensen mogen verwelkomen, die minder naar de kerk gaan. Dan is het belangrijk dat zij een goede viering kunnen meemaken die hen helpt om in hun eigen leven diepgang te krijgen. Onze derde prioriteit is de catechese, vooral bij de voorbereiding op doopsel, eerste communie en vormsel. We willen ervoor zorgen dat de catechese een goede inhoud heeft, en zoals al gezegd dat de vieringen boeiend zijn. We willen ook de ouders van de kinderen dicht betrekken bij het verloop van de catechese. We hebben al mogen ondervinden dat er heel wat ouders maar al te graag meewerken aan de catechese van hun kinderen, en dat ze dat ook zeer goed doen. Op die weg willen we verder gaan. Als vierde prioriteit willen we veel aandacht hebben voor rouwen en uitvaart. Bij dit zeer belangrijk levensmoment willen we een goede opvang en een troostende viering bieden. Werkgroepen rouwen en ziekenzorg zijn belangrijk om steun te bieden. We willen ervoor zorgen dat mensen in deze moeilijke omstandigheden zich in onze parochie goed ontvangen voelen.
Die prioriteiten staan kort op een affiche achteraan in de kerk. Er hangt daar ook een tweede affiche. Met een oproep. Want het PT bestaat wel uit een aantal stoere vrouwen en mannen, maar alleen kunnen we het niet. In de Handelingen van de Apostelen staat dat de leerlingen een gemeenschap vormden. Dat is het ideaal waar we allen naartoe willen. Een gemeenschap waarin we mekaars lasten dragen en elkaar steunen. Daar is volk voor nodig, en al wie in onze parochie met een vereniging of werkgroep bezig is, zal dat beamen. Als we over onze prioriteiten nagedacht hebben, vonden we met het PT dat er op drie fronten versterking nodig is. We zoeken praktische geesten om het decor voor verschillende vieringen neer te zetten, om bloemen te verzorgen, om andere klussen te klaren in de kerk. Daarnaast zoeken medewerkers aan de uitvaartvieringen: om alles klaar te zetten, om te lezen en voor muziek te zorgen, om bij offergang te helpen... En ten derde zoeken we trekkers voor de catechese bij doopsel, eerste communie en vormsel. Daarom die oproep, hier, vanachter de lezenaar, en op die affiche. Goesting: spreek dan Herman aan, of iemand van het PT, mail schrijf, telefoneer, stuur een postduif. Wil je het nog eens laten bezinken? Geen probleem. Op de kerst-, hobby- en geschenkenbeurs staan de affiches er ook, en kan je uitleg vragen als je beter geïnformeerd wil zijn.
We weten het, er zijn nog andere terreinen waar versterking nodig is. Daarom is dit ook een algemene oproep: wie het voelt kriebelen om eender waar in onze parochie een steentje bij te dragen, kom uit uw kot, je zal goed ontvangen worden. Het voornaamste is, dat we blijven zoeken hoe we kunnen worden als die gemeenschap van de eerste christenen: trouw aan het onderricht van de apostelen, met aandacht voor wie iets nodig hebben, in een geest van eenvoud en vol vreugde. In die geest van dienstbaarheid kunnen we samen de hemel ontdekken.
Wat een prachtige tempel - 33ste zondag C 2007 - Jan
33ste zondag door het jaar C 2007 - 17 en 18 november 2007
Hebt u dit ook dat je op reis steeds de mooiste kerken wil bezoeken? Of als je in onze kathedraal rond loopt zie en ervaar je de stevigheid, de schoonheid, de uitstraling. Zelf deze stormachtige tijden overleeft onze kathedraal zonder een enkele zucht. Met een zelfde gevoel zit Jezus in de nabijheid van de tempel met zijn vrienden. Kijk eens wat een prachtige tempel, zeggen de leerlingen tegen Jezus. Wat een kostbaarheden en wat een kunst! De tempel was het trotse bouwwerk dat de hele joodse identiteit uitdrukte in een tijd van onderdrukking. Maar Jezus ziet méér. Hoelang zal dit prachtige gebouw blijven bestaan? Ze zullen hem afbreken. Kent alles dan een einde? Lucas herinnerde het zich maar al te goed. Amper 50 jaar later, als hij zijn verhaal doet, ligt de tempel in puin, met de grond gelijk gemaakt door de Romeinen. Alleen het zuidelijk fundament dat was opgetrokken om het plein bergafwaarts groter te maken, stond er nog. Daar klagen joden nog dagelijks om de teloorgang. Alles is vergankelijk. Je merkt het aan je eigen lichaam. Je hoeft maar één keer ernstig ziek te zijn geweest om dat te weten. Het leven is eindig. Is dat eigenlijk iets om bang van te worden? Ja, natuurlijk zijn we er allemaal bang voor: de ene al meer dan de andere. Daarom praten we er ook niet zo gemakkelijk over. In de eerste lezing praat de profeet Maleachi er wel over. Bekijk je eigen leven. Wat maak je ervan? Wat is je leven waard? Wat betekent jouw leven voor anderen? Waarom vallen in deze herfsttijd de bruingekleurde bladeren van de bomen? Niet alleen omdat zij uitgeleefd zijn Maar ook omdat de nieuwe botten reeds aan het duwen zijn om plaats te krijgen.
Wij, christenen, wij zien niet alleen de vallende bladeren. Vol vreugde zien wij ook de nieuwe scheuten die onder de schors aanwezig zijn Ook al kan je ze van buiten nog niet zien. Wij, christenen, hebben vertrouwen in de toekomst, welke die ook zal zijn.
Hoe reageren wij als in ons leven de bladeren van de bomen vallen? Hoe reageren wij als wij zelf midden in een crisis zitten? Jezus zegt tot ons: Heb vertrouwen en blijf standvastig.
Zo is er, in onze wereld, toch geen plaats voor doemdenkers. Vroeger hadden wij bijna elke zondag de getuigen van Jehowa aan de deur die kwamen oproepen om mee aan te sluiten. Slechts 144.000 zouden gered worden. Tientallen keren heeft men aangekondigd dat de wereld weeral eens zou vergaan. Ik denk nu dat het niet voor morgen is.
Een mens houdt van zekerheden, van burchten waar men kan schuilen en waar men beschermd is tegen die soms vreselijke buitenwereld. Zo zijn er in onze vaderlandse geschiedenis heel veel mensen geweest die gedacht hebben dat de Kerk onverwoestbaar was in Vlaanderen. Ze hebben, vaak met heel veel pijn, moeten zien hoe dit niet waar leek te zijn. Je leest dan: de grote verhalen slaan niet meer aan ... Want niet alleen de Kerk ook het socialisme en het communisme weten dat ze niet onmisbaar zijn ... Is het waar dat de grote verhalen verwoest zijn? Volgens mij niet, het is volgens mij zelfs niet waar dat ze niet meer aanslaan. Ondanks vervolgingen, beeldenstorm, scheuringen, ... wordt het evangelie vandaag nog altijd verkondigd.
En ja, laat ons het maar toegeven, het aantal aanwezigen daalt in de vieringen. En dan valt dit hier nog mee. In sommige monumentale kerken in de stad zitten nog een paar tientallen mensen in de mis. En de gemiddelde leeftijd van de aanwezigen ligt tamelijk hoog. En toch stort de tempel niet in
Vorige week zaten we, op een avond, in deze kerk met 65 mensen te kijken wat er met dit gebouw nog kan gebeuren. Indrukwekkend welke mogelijkheden er zo allemaal zouden kunnen. Het is de bedoeling om de drempel zo laag mogelijk te leggen zodat iedereen, jong en oud, blanke of kleurling, rijk of arm, katholiek of protestant gemakkelijk naar binnen kan komen.
Het is de bedoeling om de geweldig grote ruimte meer polyvalent te gebruiken voor allerhande gelegenheden. Liefst gelegenheden die de spiritualiteit kunnen aanwakkeren. Meestal kan zo iets door kunst te presenteren. Kunst onder de vorm van muziek of kunst onder de vorm van beelden of schilderijen.
Er leeft een hoop om zo deze ruimte meer eigentijds te maken. Ook meer praktisch te gebruiken. Zo hopen we mensen, die vroeger wel kwamen, terug uit te nodigen. Zo alleen kan er terug een kern gevormd worden die groeit in plaats van krimpt.
En als die kern er dan is zal het gemakkelijker zijn om met meer mensen samen te vieren of ons in te zetten voor allerlei goede zaken of een verenigingsleven uit te bouwen. Zonder kern kan dit niet. Vrienden, als we niets doen wordt dit gebouw snel onbruikbaar en zal het veel leeg staan. Laten we de discussie hier rond maar goed zijn gang gaan. Reageer maar op onze website of schrijf naar het secretariaat. We hebben uw mening ook nodig. Laat ons deze tempel terug opbouwen. Het zal langer als 3 dagen duren maar opbouwen is dan ook veel moeilijker dan afbreken.
Een totaal andere wereld - 32ste zondag C 2007 - Ria
32e zondag door het jaar C 2007 - 10 en 11 november 2007
Eerste lezing: Makkabeeën 7, 1-2, 9-14 Evangelie: Lucas 20, 27-38
Uitgerekend op de dag dat we het stopzetten van de waanzin van de eerste wereldoorlog herdenken, horen we in de eerste lezing weerom een verhaal van verdrukking marteling en dood! Het leven van de Makkabeeën (het gaat hier om de periode 175-164 voor Christus) was een van strijd en verzet tegen het Syrische bezettingsleger van Antiochius een fervent jodenvervolger en tiran.Onder het bewind van deze man, en ook van zijn opvolgers, werden vrome joden, die zich strikt aan de voedingsregels van hun geloof hielden, gemarteld om hen te dwingen onrein vlees te eten, ttz. varkensvlees. Tevens werden er afgodenbeelden in de tempels geplaatst. Wie niet toegaf werd gedood. Zo ontstond stilaan een nieuw religieus denken: zou God, om wie al deze gruwels doorstaan werden, zijn trouwe volk niet belonen? Zou Hij hen geen beter leven na de dood gunnen? Tot het optreden van de Makkabeeën was het geloof in een hiernamaals bij de joden niet ontwikkeld. Stilaan echter groeit het geloof dat God niet alleen in dit leven, maar ook daarna trouw is aan zijn schepselen. Niet alle joden echter aanvaarden het geloof in een leven na de dood. De Sadduceeën ontkenden het. Zij vormden in Jeruzalem de klasse van de hogepriesters, zij waren nog meer dan de Farizeeërs, de ware tegenstanders van Jezus. Zij waren, religieus gesproken, behoudsgezind. Ze volgden de Schrift en de boeken van Mozes, maar verwierpen mondelinge overleveringen en nieuwe denkbeelden. Zij voelen zich bedreigd door Jezus en gaan met Hem de absurde redenering aan over de verrijzenis. Ze willen van Hem de verklaring hoe het dan gaat met de echtgenote van opeenvolgend 7 echtgenoten. Eigenlijk interesseert het antwoord hen niet. Hun bedoeling is Jezus voor schut te zetten en zo te bewijzen dat wat Hij zegt eigenlijk onzin is! Jezus doorziet echter hun opzet en geeft een duidelijk en tegelijk vaag antwoord. Hij zegt dat het leven na de dood helemaal anders is dan het leven ervoor, maar hoe het zal zijn dat weet niemand, dat ligt in de hand van God. Hij spreekt dit keer niet in beelden of vergelijkingen, want Hij weet dat beelden vlug een eigen leven gaan leiden en mensen zich daaraan vastklampen. Jezus geeft een positieve boodschap: Hij spreekt over een totaal andere wereld, een wereld met andere vervullingen waar de aardse noden en behoeften niet meer bestaan, een wereld van God en vol van God. Zo blijft voor ieder van ons de mogelijkheid om voor onszelf zon wereld te dromen.Wij vinden troost in het geloof er onze geliefden terug te vinden, we kunnen ook verwachten er in een opperste staat van gelukt te leven. In verrukking om de nabijheid van de Schepper. Jezus zegt: 'In die wereld zal alles anders zijn, want het is niet de wereld van de mensen maar de wereld van God en omdat Hij ons kinderen van God noemt mogen wij erbij zijn'. Hoe en onder welke vorm of gedaante, dat zullen we dan wel zien !
Aansluitend wil ik nog graag het gebed van Erwin Joos voorlezen:
Kon ik dat maar geloven, God Dat al wie op U vertrouwt eeuwig zal leven Omdat ook Uw liefde eeuwig is. Het zou mijn angst om het leven los te laten Alleszins kleiner maken. En wellicht zou het ook ruimte creëren Om met heel mijn hart lief te hebben En zo mee te bouwen aan die andere wereld Waar U de Vader van zijt. Laat mij daarom groeien in geloof,God En in liefde.
De vijgenboom is een bijbelse boom. In verschillende verhalen van het evangelie speelt de hij een rol, en de boom wordt al genoemd in de eerste hoofdstukken van het Oude Testament: Adam en Eva maakten van vijgenbladeren schortjes om hun naaktheid te verstoppen. Hun onschuld waren ze kwijt geraakt, ze voelden zich slecht en waren beschaamd. Ook in het evangelie dient de vijgenboom om iets te verstoppen: Zacheüs, kan ik me voorstellen, kruipt niet alleen in die boom om Jezus te kunnen zien, maar misschien ook omdat hij heel grote bladeren heeft. Dan kon hij zien zonder zelf gezien te worden. Want waarschijnlijk voelde hij zich toch ook niet zo goed tussen de menigte die naar Jezus kwam kijken. Hij was de oppertollenaar, en we weten dat tollenaars niet zulke goede reputatie hadden. Niet te verwonderen dat ze Zacheüs geen kans gaven vooraan te komen staan: waarschijnlijk stonden daar ook heel wat mensen, die hij stevig had aangepakt om hen te veel belasting te laten betalen... Maar Jezus zag doorheen de boom Zacheüs wel zitten. Hij ziet daar een mens die zich schaamt, maar ook een mens die nog kan veranderen. Daarin verschilt Jezus van de meeste mensen, die verontwaardigd reageren omdat Hij zich met dat uitschot inlaat. Hij doet het omgekeerde van wat zijn omgeving verwacht: misprijzen verandert Hij in respect. Jezus doet nog iets dat onverwacht is. Hij vraagt Zacheüs niet uit die boom te komen, neen, hij zegt Zacheüs, kom eruit! Ik moet vandaag uw gast zijn! Jezus draait de rollen om. Niet Zacheüs nodigt Hem uit, Hij nodigt zichzelf bij Zacheüs uit, Zacheüs, die Hij de moeite waard vindt om er Zijn intrek bij te nemen. Er wordt nog meer omgedraaid in dit verhaal. Het is een soort omgekeerd paradijsverhaal: in het Oude Testament verscholen Adam en Eva zich tevergeefs, om daarna uit het paradijs gejaagd te worden. Zacheüs verstopt zich tevergeefs, maar zal gezien worden om gered te worden. Bij Zacheüs zelf wordt ook heel wat onderste boven gezet. In het begin van het verhaal is hij, de oppertollenaar, die machtige man, eigenlijk toch maar een klein ventje, letterlijk en figuurlijk. Het is bijna lachwekkend hoe hij op zijn korte beentjes vooruit loopt om toch maar iets te kunnen zien. Maar als hij voor Jezus staat, wordt hij iemand anders: een mens die zijn fouten kan toegeven, en ook een grootmoedig man. De schraperige tollenaar verdwijnt, als hij zijn halve bezit weggeeft. Hij gaat veel verder in het goed maken van wat hij fout heeft gedaan: volgens de Joodse wet zou hij maar een vijfde schadevergoeding moeten betalen, bovenop hetgeen hij heeft afgeperst. Hij geeft het viervoudige terug van het hele bedrag. Zacheüs wordt een ander mens. Of beter gezegd, hij wordt terug mens. Hij wordt de mens, zoals die aan het begin van het paradijsverhaal geschapen is: naar Gods beeld en gelijkenis. En God is in het evangelie barmhartig. Doorheen het hele Oude Testament kunnen wij lezen hoe men gezocht heeft naar het aanschijn van God. De eerste lezing komt uit het boek Wijsheid, dat geschreven is niet lang voor de komst van Jezus. En dat boek laat horen dat de gelovige tot het inzicht is gekomen: God ontfermt zich over allen. Hij heeft geduld met de zondaars, want Hij wil ze kansen blijven geven om tot inkeer te komen. Die barmhartige God is aan het werk in de evangelielezing, in Zijn Zoon die gekomen is om te zoeken en te redden wat verloren is. Zacheüs laat zich raken door die barmhartigheid, hij laat zich uit zijn boom van zondigheid en schaamte roepen, om ook in die barmhartigheid te gaan leven, naar het voorbeeld van Jezus. Zacheüs wordt wie hij eigenlijk is. Dat is misschien de belangrijkste omkering in het verhaal. De naam Zacheüs betekent: rechtvaardige. Jezus brengt hem terug naar zijn ware aard: een rechtvaardige mens te zijn, naar Gods beeld en gelijkenis. Dat is ook onze ware aard. En laat die ware aard verdoezeld zijn, door onze zwakheden en fouten, door onze schaamte en valse trots, zoals Zacheüs zich in die vijgenboom verstopte: Jezus doorziet die camouflage, en zegt ook tot ons: vandaag moet Ik in uw huis te gast zijn. Het is aan ons, om uit onze boom te komen, en de deur voor Hem wijd open te zetten.
Ieder mens is uniek. Zelfs de wetenschap kan het met DNA-onderzoek aanwijzen dat elke mens iets unieks heeft. Dat mag dan voor ieder van ons een geruststelling zijn, toch verschillen we onderling ook weer niet zo geweldig: we worden geboren, we leven en we sterven zonder dat we in de toegemeten tijd ver boven het maaiveld hebben uitgestoken. Dat heeft z'n voordelen, want wat boven het maaiveld uitsteekt wordt meestal na korte tijd gelijk geschoren. Zo zijn mensen. Wie boven de middelmaat uitsteekt, kan op bewondering rekenen, maar ook op verzet en tegenstand. Of: hoge bomen vangen veel wind.
Toch zijn ze onmisbaar die sterren. Vooral onze tijd kent ze in allerlei soorten: Popsterren, filmsterren, voetbalsterren enzovoorts. We kijken naar hen op. We bewonderen eigenschappen die we zelf niet hebben (of die we zouden willen hebben): ze komen uit voor hun mening, ze zijn zelfzeker, mooi, vitaal, sterk, ...
Hetzelfde geldt voor onze helden. Helden zijn gewone mensen, zoals u en ik, maar die buitengewone moed lieten zien, soms op gevaar van eigen leven. Denken we aan de verzetshelden uit de oorlog, die we medailles geven en die nog elk jaar gehuldigd worden op wapenstilstandsdag. Of aan de agent die Hans Van Temsche tot stilstand bracht en zo nog erger leed kon voorkomen.
De helden confronteren ons met ons eigen gebrek aan moed. Ik heb eens een reportage gezien waar acteurs een scène opvoerden waarin een zwarte jongen werd geintimideerd door een skinhead in een volle treinwagon. Het was verbazingwekkend hoe veel mensen deden alsof ze het niet merken. Ze keken de andere kant op, ze gingen letterlijk ervan lopen.
In de lijn van sterren en helden staan ook de heiligen waar vandaag de aandacht op gericht wordt. Er zijn overeenkomsten, maar ook verschillen. Zij zijn degenen, die tegen de stroom van elke tijd in, al iets laten zien van die ideale wereld, Gods wereld, zoals door Jezus van Nazareth verkondigd en aangezet.
Verkondigers van die andere wereld: geen feestvierders, maar mensen die de arm slaan om verdrietigen, bekommerd om het recht van de zwakken, niet hard en zakelijk, maar zachtmoedig en flexibel. Zij worden beschreven in de acht zaligheden die we in het evangelie van vandaag lezen. Het zijn sterren want ze steken boven het maaiveld uit, halen ons gemiddelde omhoog, maar schitteren niet, want dikwijls blijven ze zelf op de achtergrond en worden door niemand geprezen.
Het zijn helden, want ze zijn moedig en worden vaak naar het leven gestaan door een hele massa die uit is op enkele eigen gewin of macht. Maar ze gaan nooit over lijken zoals helden dat wel eens doen.
Heiligen zijn door de geschiedenis heen opgezadeld met zweem van zeemzoeterigheid, alsof ze met een aureooltje boven hun hoofd werden geboren. Dat hebben ze eigenlijk niet verdiend, want het zouden voorbeelden moeten zijn voor ons. En een porseleinen postuurtje daagt mij weinig uit tot navolging. Als we onze heiligen kunnen ontdoen van het zweverige aureool, als we er mensen van vlees en bloed kunnen in zien, dan begrijpen we wat die zaligsprekingen willen zeggen: arm naar de geest, zachtmoedig, hongerend en dorstend naar gerechtigheid, ...
Toch zijn er veel meer heiligen dan sterren of helden, "een menigte in witte gewaden, die niemand tellen kan" vertelt het Boek der Openbaring. Zij zijn de levende uitnodiging, de inspirators voor ons om mee te bouwen aan dat Gods Rijk. We kennen heiligen uit het verre verleden: de radicale maar altijd blije Franciscus, de naar waarheid zoekende Augustinus, de roekeloos hulpvaardige Pater Damiaan. Maar ook onze tijd heeft zijn heiligen, mensen naar wie we kunnen opkijken, zonder dat ze in De Rode Loper zitten. Nog steeds zijn er jonge en oude mensen die vinden dat je beter kunt sterven voor een goede zaak dan leven voor een slechte.
Op deze Allerheiligendag worden ook wij uitgenodigd om boven de middelmaat uit te stijgen, niet om op te vallen, maar omwille van de gerechtigheid.
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.