Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Evangelie: Lucas 9, 11b-17 - 'Jezus geeft vijfduizend mensen te eten'
Beste Nikki en Yves,
beste parochianen van Linkeroever en allen die hier regelmatig of toevallige deze keer hier eucharistie komen vieren.
Het is vandaag een beetje zoals in het verhaal van Lucas dat we net hoorden.
Er wordt niet gekeken op een paar man meer, iedereen kan mee aanschuiven, er is genoeg voor iedereen. Maar zo zag het er eerst niet naar uit. Althans volgens de apostelen.
Ik hoor ze al denken: Jezus is weer bezig ziet hij niet dat het laat begint te worden? Nu begint hij weer te genezen! Waar gaan we straks met al dat volk blijven? En hier is nergens een supermarkt te zien enz. enz...
Het gebeurt nogal dikwijls in het evangelie.
De leerlingen snappen helemaal niet waar Jezus mee bezig is. En ze zijn zo pessimistisch! Zoals toen, met die storm. En zoals op weg naar Emmaüs. Misschien zijn er onder jullie die een belletje hoorden rinkelen, toen ze hoorden: ...toen de dag ten einde liep.... Ook daar begrepen die leerlingen helemaal niet wat voor iemand met hen mee stapte.
Jezus, bij het begin van ons verhaal, deed met hart en ziel waarvoor hij gekomen was. Vriendelijk zijn, mensen opbeuren, lijden verlichten, Gods goedheid verkondigen. Zelf was hij vervuld van dat geloof in Gods goedheid, in zijn Vader die, hoe dan ook, alles ten goede zal leiden. Hij gaf zich daarom volledig aan al die mensen die op hem hun hoop stelden. En nu komen die apostelen vertellen: stuur ze weg.
Wij kunnen ze niet opvangen.
Wij hebben zelf al niet genoeg.
Hij kaatst de bal terug: Jullie moeten hen te eten geven
De apostelen pruttelen nog was tegen... en dan wordt het verhaal helemaal herkenbaar! Hij neemt het brood, zegent het, breekt het. En geeft het aan zijn leerlingen.
Dus aan ons. Lucas vertelt het verhaal van de broodvermenigvuldiging om ons beter te doen begrijpen wat het betekent als Jezus zegt: doe dit tot mijn gedachtenis. Het verhaal van de broodvermenigvuldiging is het verhaal van elke eucharistieviering. Elke keer opnieuw breken wij het brood, zoals hij gedaan heeft tot zijn gedachtenis.
Menselijk gesproken hebben wij niet veel te bieden, en zijn we vaak niet sterk genoeg om het kwade te baas te kunnen. Maar het weinige dat we hebben is meer dan voldoende, als we ons aan hem toevertrouwen. Het brood dat wij hier mogen breken en delen, is het teken van zijn leven in overvloed dat hij geeft. En dat leven moeten doorgeven wij aan anderen. De opdracht uit ons evangelieverhaal is ook aan ons gericht.
De eucharistieviering eindigt niet met de zegen, dan begint het pas, zoals het breken en delen van het brood begon nadat het Jezus' zegen had gekregen. We gaan hier buiten, de wereld in, om te proberen zoals Jezus te zijn voor wie ons tegemoet komt. Dat hoeft niet spectaculair te zijn.
Ook gewone, onopvallende mensen kunnen wonderen doen, kunnen troost brengen, kunnen opbeuren, kunnen barmhartig zijn, kunnen opkomen tegen armoede, kunnen door hun leven de blijde boodschap zichtbaar maken. Zo is de Vader aan het werk in kleine mensen.
Zoals de apostelen vragen we ons misschien af: waar is Jezus nu eigenlijk mee bezig?
Ziet hij dan niet dat wij in de problemen zitten? Maar als we ons in zijn naam hebben laten dopen, als we hem willen volgen op zijn weg, als wij gelovig samen komen om tot zijn gedachtenis het brood te breken, dan kunnen we hem in ons midden herkennen. We zullen hem in de schrift en in ons hart horen spreken over het koninkrijk Gods, dat niet van deze wereld is, maar waar wij op mogen hopen, ook als het leven eenzaam en onherbergzaam lijkt.
En we zullen blijven horen hoe hij zegt: Jullie moeten hen te eten geven. Op zijn woord kunnen we, met het weinige dat we in handen hebben, wonderen doen.
Een goeie halve eeuw geleden, in het begin van de maand mei, heb ik mijn eerste communie gedaan. Het toeval wil dat dat gebeurde in de kerk van de Heilige Drievuldigheid. De wereld en vooral de kerk zag er toen nog helemaal anders uit. Wij zaten nog geknield op bidstoelen; het altaar stond helemaal achteraan op het koor en de hele viering was in het Latijn.
Nog een geluk dat de meester van de vijfde klas grote borden gemaakt had, waarop de namen van de verschillende delen van de mis geschreven stonden: Introïtus, Confiteor, Kyrie, Gloria, enzovoort. Als klein ukje verstond je er dus niet zoveel van. Niet van de misviering en evenmin van de Heilige Drievuldigheid.
Het woord 'Drievuldigheid' komt niet voor in de Bijbel.
Jezus heeft die naam voor God ook nooit gebruikt. Hij noemde God bij voorkeur 'Abba', Papa, lieve vader. Hij sprak ook over de Geest, die Hij zou zenden als helper en trooster. Jezus zelf werd door de leerlingen 'Zoon van God' genoemd. Er is dus in de evangelies sprake van God als Vader, Jezus als Zoon, en de heilige Geest. Zo zijn de namen Vader, Zoon en Geest ons zeer vertrouwd. We spreken ze uit bij ieder kruisteken. Een teken dat we maken vóór ieder gebed, vóór iedere eucharistieviering, in alle sacramenten én in onze geloofsbelijdenis. Die begint met God, de almachtige Vader, schepper van hemel en aarde.
Als godsdienstleerkrachten of catechisten over de drie-ene God moeten spreken, zoeken ze naar aanschouwelijke voorbeelden.
Met wiskunde valt het moeilijk uit te leggen: God de Vader, God de Zoon en God de Heilige Geest zijn samen nog steeds 1 God. 1+1+1 blijft dus 1. Dit is een mysterie, geen puzzel of rekensom. Een mysterie betekent dat het te groot is om te snappen. God is te groot voor ons verstand, zelfs al heb je een wiskundeknobbel.
Soms nemen ze drie lucifers en steken die samen aan. Er zijn drie lucifers en toch is er maar één vlam.
Of ze geven het voorbeeld van een echtpaar met hun kindje: vader, moeder, kind. Drie personen in één gezin. Eén en toch drie, in liefde verbonden met elkaar. Ze zijn één gezin. Ze horen bij elkaar. En toch zijn ze ook alle drie anders.
Het zijn drie eigen, aparte personen. Ze hebben ieder een eigen rol in het gezin: vader, moeder en kind. Ieder met hun eigen gezicht en hun eigen karakter. En tegelijk horen ze bij elkaar. En ze houden van elkaar.
Of denk aan de Rode Duivels: allemaal spelers uit verschillende ploegen, met hun eigen achtergrond. En toch vormen ze samen één ploeg!
Men wil met die voorbeelden aantonen dat er 'eenheid in verscheidenheid' bestaat.
Ook de lezingen van vandaag proberen ons iets uit te leggen over die verbondenheid, die liefde tussen die drie Personen die samen één God zijn.
De drie-ene God zegt ons iets over de liefde van God voor ons. De Vader (die staat voor het scheppende en daarom net zo goed God de Moeder zou kunnen heten), de Zoon (het menselijke gezicht van God, tastbaar, heel concreet en niet veraf) en de Heilige Geest (de kracht van de Liefde die over heel de wereld waait, over alle grenzen heen, en die Hen en ook ons samen-bindt). De drie Personen in die ene God, zijn alle drie telkens weer een beetje anders. Toch zijn ze samen één God. Ze horen in Liefde bij elkaar.
Doorheen de geschiedenis hebben theologen, pastoors en andere priesters hun best gedaan om aan de mensen uit te leggen hoe ze die Drie-eenheid moesten begrijpen. En al die tijd deden de gelovigen even veel moeite om dat beeld dan ook weer te verstaan.
De beroemde Russische iconenmaker Andrej Roebljov schilderde rond 1400 het icoon bekend als de Gastvrijheid van Abraham of De Heilige Drievuldigheid. Om in die icoon, die eerder lijkt op een voorstelling van drie engelen, een afbeelding van de Heilige Drievuldigheid te zien, moeten we terug te gaan naar Genesis 18, waar Abraham drie geheimzinnige bezoekers ontvangt.
Die komen bij hem en delen zijn maaltijd. En Abraham praat met die drie personen als met één persoon. Het is het begin van Gods verbond.
Ook Europese kunstenaars deden hun best om die goddelijke Triniteit te verbeelden. En dat lukte nog het best door er menselijke trekjes aan te geven. De Vader als een echte Patriarch met een lange baard. De Zoon als de gekruisigde of de verrezen Christus. En voor de Geest die ongrijpbaar is en waait als een zachte bries, gebruikten ze het beeld dat Hem ook in de Bijbel tastbaar maakt: een stralend witte duif.
Maar dàt totaalbeeld is te véél een Trio en te weinig een Eenheid.
Dus werden er driehoeken of concentrische cirkels aan het plaatje toegevoegd.
Om die bijzondere eenheid tussen Vader Zoon en Geest plastisch voor te stellen, gingen ze ook een vergelijking maken met de aardse drie-eenheid, de Heilige Familie. Maria, Jezus, Jozef, die dan samen met de Hemelse Drie-eenheid werden afgebeeld. Of die àndere Heilige Familie, die aan de parochianen van Sint-Anneke zeer wel bekend is: oma Anna met dochter Maria en kleinzoon Jezus, oftewel Sint-Anna-te-Drieën.
Van een moeilijke, enkel door theologen te begrijpen, beschrijving van de Goddelijke Drievuldigheid, tot een eenvoudige voorstelling van een familie-tafereel, waarin de Liefde centraal staat. Zo wordt dat ongrijpbaar goddelijke iets menselijks waaraan wij ons kunnen toetsen: een vader, een moeder, een Kind; een grootouder, een dochter, een Kleinkind.
Wij gingen zaterdag op bedevaart naar Gaverland. Heb je er al eens bij stil gestaan wat dat eigenlijk is, een bedevaart?
Sommigen maken een héél lange tocht, naar Compostella, naar Rome of een andere heilige plaats. Wij naar Gaverland. Maar de eigenlijke bedoeling is om daarna, met je verhaal, terug thuis te komen.
Onze tocht vanmiddag is maar kort. Wat verder, in Rupelmonde, noemen ze het de weg-om, een om-weg naar huis. In Melsele noemen ze het de beeweg. Onze beeweg, bede-weg, is een wandeling, waarbij we even stilstaan en bidden, om terug thuis te komen, bij onszelf. De beeweg in Gaverland is een Maria-beeweg.
Daarbij neemt Maria ons bij de hand om samen naar haar Zoon te kijken. Langs de verschillende staties van haar leven en ook Zijn leven: van zijn geboorte, heel zijn leven door tot aan zijn dood en verrijzenis, kijken wij, met de ogen van Maria, opnieuw naar Jezus.
In de meimaand, Mariamaand zetten wij traditioneel Maria in de bloemetjes én in de kijker. We kennen nu haar belangrijke plaats in de familie. Als moeder én als dochter neemt Maria ons bij de hand, om samen naar haar Zoon te kijken. Om geraakt te worden waarin zij geraakt werd door Hem. Maria doet ons, met haar ogen, opnieuw naar Jezus kijken.
Dat is eigenlijk de bedoeling van alle heiligenbeelden, in iedere kerk. Ze zeggen: kijk naar mij, kijk dóór mij naar Jezus, naar God.
Dat is waarschijnlijk ook de bedoeling van wat Jezus in het evangelie zegt: alles wat de Vader heeft, is ook van Mij. Wie Mij ziet, ziet de Vader. Kijk dóór Mij, laat je beGeesteren door Mij, om God te zien.
Op dezelfde manier moeten wij ook Maria begrijpen.
We begrijpen haar voorbeeld-functie, in de vergelijking met die hemelse Heilige Familie. In die familiale verbondenheid wijst ook Maria ons op de heilige Drie-eenheid die wij vandaag vieren: van de Vader+, de Zoon+ en de Geest+. Amen.
Een tijdje terug heb ik naar Jani gaat op safari gekeken. Ik vind Jani nog wel grappig in zo man zo vrouw.
Nu heeft hij een reportage waarin hij mannendingen doet. Zoals meedoen met het leger, met Tom Boonen gaan fietsen en nu dus op safari. Enfin, vooraleer jullie denken dat ik een obsessie heb voor die man, er komt nog een punt aan dit verhaal.
Jani vind het een uitdading als cityboy, woonachtig in Antwerpen, om op safari te gaan en oog in oog met de natuur te staan.
Iemand die verknocht is aan het stadsleven en schrik heeft van wilde dieren gaat de natuur opzoeken.
In het begin had hij zeer veel angst als er nog maar een leeuw op vijf kilometer van hem stond. Maar aan het einde van de tocht was hij toch een beetje een andere man. Op een gegeven moment staat hij oog in oog met een wilde olifant. Ondanks zijn schrik ervaart hij een onbeschrijfelijk gevoel van verbinding, ontzag en echtheid.
Op de laatste avond zat hij met zijn gids aan een kampvuur dat uitkeek op wilde nijlpaarden. Straks ga ik weer naar de echte wereld, waarop de gids antwoordde: Dit is de echte wereld. Waar jij naar teruggaat, is een geconstrueerde, artificiële wereld. Het is een wereld naast de wereld van de natuur, die wij zelf hebben opgebouwd.
Nu vind ik het ook fantastisch om in een stad te wonen, maar het staat wel ver van de oerwereld, zeg maar, de wereld van de natuur.
Wist je dat wij gemiddeld drie à vier uur per dag naar televisie kijken. En we kijken dan eigenlijk naar iets dat niet echt is.
Hoe cool Simonneke uit thuis ook mag zijn, ze is een verzonnen figuur geconstrueerd door mensen die verhalen schrijven.
Toch hebben die verhalen een zekere impact op ons.
We zouden haast vergeten dat buiten die artificiële wereld nog een andere wereld zit. Een wereld die vraagt om verbinding vanuit hen en vanuit ons.
Een paar maanden terug was er een tentoonstelling in het SMAK (altijd een beetje reclame maken voor Gent, stad der steden), waarin kunstenaars werden uitgedaagd om na te denken over de verbinding met de wereld buiten ons.
Een specifiek kunstwerk dat mij heeft ontroerd was een boom, een treurwilg, waar aan de uiteinden van de takken potloden werden gehangen. Het punt van de potloden rustte op een wit onbeschreven blad. Door het bewegen van de takken en door de wind en zo maakte de boom aan de hand van potloden contact met onze wereld.
Een zeer mooie symboliek voor die andere wereld dan de onze, die ook bestaat en op zijn manier ook verbinding zoekt. Het is niet omdat we het op het eerste zicht niet zien of er geen aandacht voor hebben, dat het daarom ook niet bestaat.
Ik ben meer en meer overtuigd geraakt van de kracht van verbinding.
Zeker binnen een maatschappij waar mensen zo op zoek zijn naar iets anders dan het voorgeconsumeerde. Ik ben deze week weer voor drie dagen met een groep dak- en thuislozen met een verslaving op driedaagse geweest.
Ik blijf mij verbazen over de kracht van verbonden te zijn met elkaar, met de natuur en met het onuitspreekbare.
's Avonds tijdens het barmoment was er een onbeperkte mogelijkheid tot drinken van alcohol. Niet evident voor mensen met een drankverslaving, maar niemand was er dronken. Na twintig jaar heeft een gast een brief geschreven naar zijn familie om opnieuw contact met hen te zoeken.
Plots besefte hij wat hij in die twintig jaar gemist heeft.
Zoals de lezing van vandaag ook zegt: Vader ik wil dat, waar Ik ben, ook diegenen bij Mij zijn, die Gij Mij gegeven hebt.
Geniet van deze zondag, in verbinding met elkaar, doe iets leuks met dit mooie weer en geniet vooral van elkaar.
Evangelie: Lucas 24,46-53 - 'Verschijning aan de elf en hun metgezellen'
Als kleine jongen ging ik met mijn vader naar de wedstrijd België-Holland van de oude gloriën. Na 5 minuten was er al een Hollands been gebroken, nadat de Belgische links-back nog eens geprobeerd had zijn legendarisch sliding-tackle te demonstreren. Zelfs oude gloriën zijn niet meer wat ze geweest zijn. Wat voorbij is, komt niet meer terug
Is dit hier een reünie van oude gloriën? Er is hier wel wat ouderdom verzameld, en glorierijk is het verleden dat ons hier bijeen brengt zeker.
Maar is hier alleen nog plaats voor nostalgie, en loopt onze beweging in het heden amper op krukken rond? En dan wil ik het niet hebben over naamsveranderingen. Ik wil het niet hebben over Arco. Ik wil het niet hebben over dalende ledenaantallen. Allemaal niet plezant, maar misschien toch de hoofdzaak niet.
Hoofdzaak is voor mij de vraag, of onze christelijke gemeenschap nog iets te vertellen heeft over de uitbouw van onze maatschappij, deze wereld, zijn politiek, zijn economie, zijn structuur en cultuur. Of is godsdienst helemaal teruggedrongen tot in de huiselijke sfeer?
Ik denk dat we vandaag hier vieren dat het evangelie niet alleen onze hyperpersoonlijke zielezaligheid kan bevorderen, maar dat het ook deze wereld kan verbeteren. Christenen zijn wereldverbeteraars.
En wat ons daartoe drijft, is de profetische stem die klinkt in de bijbelse traditie. We hoorden ze in het evangelie: waarop worden we afgerekend? Op wat we doen voor de mens letterlijk op straat. Voor hen die hongeren en dorsten naar gerechtigheid. In deze tekst herhaalt Jezus de herhaalde oproep van vele profeten in het oude testament, die uitbuiting van armen, wetsverkrachting, machtsmisbruik van hen die de macht hadden, fel aan de kaak stelden. Solidariteit met armen, opkomen voor zwakkeren, recht doen geschieden, het is een goddelijke opdracht.
Hoe we dat doen hangt van de omstandigheden af. Persoonlijke inzet voor de mens naast ons, gul zijn, goede nabuurschap uitbouwen, een vriendelijk woord, een hand uitsteken om te helpen, eerlijk zijn en niet foefelen, we kunnen dat allemaal. En daarnaast is er het samen, de actie schouder aan schouder, verenigingen en organisaties, de hefbomen om onze samenleving op te tillen naar een hoger niveau van menswaardigheid.
We hebben hier in Vlaanderen een sterke traditie van eigen christelijke organisaties, die hun evangelisch opdracht voorbeeldig hebben opgenomen, wat er ook aan soms terechte kritiek op kan gegeven worden.
Nu verandert er heel wat, niet alleen de namen.
Misschien vrezen velen onder ons dat die prachtige traditie die nog in ons leeft, voorgoed naar de knoppen gaat. Maar ik denk dat het belangrijkste niet is of de christelijke organisaties zoals die we gekend hebben, gewoon verder zullen bestaan. Ja, het is nodig dat christenen elkaar vinden, zich organiseren om hun christelijke inspiratie levend te houden, telkens opnieuw te vertalen in een hedendaagse taal, samen te zoeken hoe hun maatschappelijke inzet trouw kan blijven aan het evangelie. Ik denk ook dat christenen dat zullen blijven doen, gedreven als ze worden door de geest van Jezus.
Maar of de organisaties van nu en gisteren dezelfde moeten blijven, dat zal de tijd uitwijzen. Ik zou daar ook niet ongerust over zijn. De crisissen die we meemaken zijn misschien nodig om wat nederiger te worden. Het kan geen kwaad dat de mensen van goede wil zich meer verenigen om samen die betere wereld op te krikken en dat de strijdbijl tussen tsjeven, blauwen en sossen begraven wordt.
Maar essentieel is dat christenen het woord van Jezus blijven horen: Om aan armen de goede boodschap te brengen heeft God mij gezonden, om aan gevangenen hun vrijlating aan te kondigen en aan blinden het licht in hun ogen, om verdrukten in vrijheid te laten gaan. Het feest van Hemelvaart betekent, dat die opdracht van Jezus ons toevertrouwd wordt. Als de kerk hieraan trouw blijft, is het vanzelfsprekend dat zij in deze samenleving een rol te spelen heeft. En die samenleving kan daar alleen maar beter van worden.
Hier zitten vele oude krijgers, die soms letterlijk op de barricades hebben gestaan om de wereld te verbeteren.
Zij geven hun fakkel door aan de volgende generatie. En zij mogen gerust zijn. Het licht van die fakkel, het is door Jezus ontstoken. En wij geloven dat dat vuur niet zal gedoofd worden.
Evangelie: Johannes 14,23-29 - 'Ik laat jullie niet verweesd achter'
Het is goed mogelijk dat nogal wat mensen in de kerk hier die eerste lezing nogal raar vinden. Besnijdenis, verstikt vlees (wat is dat trouwens?), offervlees, wat hebben wij daar mee te maken? Nochtans vertelt deze tekst iets over een vrij belangrijk moment in de geschiedenis van de jonge kerk: de beslissing die de vergadering in Jeruzalem men noemt dat soms het eerste concilie genomen heeft dat men geen Jood moest zijn om christen te kunnen worden. Hadden ze dat niet gedaan, dan zouden wij nu in een synagoge naar het evangelie luisteren, en zouden wij volgens de Joodse wet leven.
Nu betekent dat niet dat de apostelen het Jodendom afgeschaft hebben. Paulus en Petrus zijn heel hun leven Jood gebleven, zoals ook Jezus trouwens. Maar, zegt die jonge Kerk, als we goed luisteren naar wat Jezus ons geleerd heeft, als we luisteren naar de heilige Geest die in ons werkt, dan beseffen we dat alle mensen door Jezus geroepen zijn, dat alle mensen kinderen zijn van dezelfde Vader, dat ieder het heil kan bereiken, welke ook zijn traditie, overtuiging, afkomst is, als hij de boodschap van Jezus maar volgt.
En de boodschap van Jezus is eenvoudig. We hebben ze vorige week gehoord in deze kerk, in datzelfde evangelie van Johannes: een nieuw gebod geef ik u: gij moet elkaar liefhebben, zoals ik u heb liefgehad.
Keep it simple, hou het eenvoudig, laten de apostelen weten aan die ongeruste nieuwe christenen in dat heidense Antiochië. Ze vragen alleen een paar regels te volgen die in die tijd niet speciaal waren: geen offervlees, want dan neem je deel aan heidense rituelen, geen ontucht, uiteraard, en in het Oosten toen was er geen mens die eraan dacht bloed te eten of vlees waar nog bloed inzat dat verstikt vlees .
Onze gewoontes zijn nu veranderd, we mogen met gerust gemoed leven als mensen van onze tijd. Als christelijke gemeenschap mogen we samen, biddend en luisterend naar mekaar, zoeken hoe we dat gebod van Jezus in onze tijd, binnen onze cultuur, kunnen beleven. En laten we dat doen in groot respect voor de mensen die andere gewoontes hebben en andere tradities, zoals de Joodse kerkvaders respect hadden voor die heidens geloofsgenoten.
Ik denk aan ons respect voor mensen met een andere godsdienst of een andere cultuur, maar ik denk ook aan ons, christenen onder elkaar. Ik hoop dat ook in onze kerk de liefde voor elkaar op de eerste plaats kan komen. Laten we elkaar niet beoordelen op het al dan niet naleven van geboden en verboden die ons overgeleverd zijn, laten we open staan voor de eerlijke bedoelingen van de mensen die anders denken en leven dan wij. Zie hoe ze elkaar liefhebben, dat zou het beeld moeten zijn dat de wereld van ons krijgt.
Als wij de woorden van Jezus, dat nieuw gebod, ter harte nemen, staat er in de evangelielezing, dan tonen we zo dat we Jezus graag zien. Dan zullen we luisteren, in de stilte van ons hart, naar wat zijn geest ons ingeeft. Als de liefde die Jezus heeft voorgeleefd ons richtsnoer is, en dat wil zeggen: als we ons leven geven voor mekaar, dan, zegt het evangelie, komt God in ons aanwezig, dan kan hij door ons in deze wereld werken.
Dan worden wij allemaal Emmanuel: God met ons .
Vrede en vreugde wil Jezus ons geven. Laten we het inderdaad simpel houden, en gewoon proberen een goed mens te zijn, met vallen en opstaan: we zullen veel mensen blij maken. We zullen in vrede leven, met onszelf en met anderen. We mogen dus gerust zijn, we zullen de moed niet verliezen. Jezus laat ons niet alleen.
Ook wij mogen dan elkaar niet loslaten, ook wij mogen elkaar niet ongerust maken of in verwarring brengen, ook wij moeten proberen elkaar niet allerlei lasten op te leggen, maar wij hebben de opdracht gekregen aan elkaar zijn vrede door te geven: omdat we elkaar graag zien.
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
