Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Evangelie: Lucas 24, 1-12 - 'De vrouwen gingen naar het graf'
In onze geseculariseerde cultuur heeft Pasen alles met eieren te maken. Voor een gelovige een beetje bizar maar toch zo gek nog niet.
Want het is precies uit ademnood, uit zuurstof tekort dat een kuikentje uit zijn eierschaal breekt. En precies daardoor iets vertelt over de betekenis van Pasen.
Een mens kan lang vertoeven, binnen de veilige wand van eigen zekerheden, zich laten meedeinen met wat een consumptie hem aanreikt als onmisbaar. Hij kan zich optrekken aan lust en cultuur, aan wetenschap en zoveel te genieten dingen. En dat is goed maar toch zal hij, in stille momenten, happen naar meer zuurstof, vechten met een gemis, worstelen met onvoldaanheid binnen z'n schelp.
Want voor wie gelooft dat de mens niet samenvalt met zijn eigen ‘ikigheid’, dat onze zintuigen niet alles zien, ruiken, voelen, horen en proeven, wordt dit een mijlpaal.
Jezus sterft, het kruis is lelijk als de donkerste nacht. Even afschuwelijk als de tragische gebeurtenissen in Oost-Congo, Oekraïne, Gaza. En alles stopt bij het graf. Voor wie het daar écht stopt, is er geen geloof mogelijk. Maar voor wie niet wegvlucht van zoveel zinloosheid, luisterend nabij blijft, ontstaat er een ander vermoeden.
Wanneer de zon, die morgend is opgegaan, en de vrouwen naar de zware grafsteen gaan kijken en zich vragen stellen wie die zware steen zal wegrollen, dan stoten zij precies op deze andere realiteit.
Terwijl de mannen vol desillusies nazeuren, zelfs weggevlucht waren van de lijdensweg en het kruis. Terwijl Petrus verraad pleegde stonden vrouwen zwijgend langs de kruisweg, wenend onder de kruisbalken. Ze hadden lief.
En tegen het cynisch denken in, dat dood nu eenmaal dood is, hebben zij die morgen de leerlingen alleen gelaten met hun verzuurde ontgoochelingen. Want liefde kent geen rust. Ze zijn op weg gegaan met balsem in hun handen. Staande bij dat open graf ontdekten zij die andere realiteit. Dat het mogelijk is die schaal te doorbreken en voeling te krijgen met de levensadem van God.
Het doet me terugdenken aan een ontmoeting in de Begijnenstraat met een mama die daar haar zoon bezocht. Elke week, reeds zovele jaren, aangeschoven, geduldig, onder vernederende opmerkingen bij de gevangenispoort. Je moet maar moeder zijn van een jongen met zwaar, laakbaar crimineel gedrag. Je walgt van zijn wandaden maar je lukt er niet in om zoals zijn vader, in je schelp te kruipen en te weigeren je zoon nog onder ogen te zien.
Liefde laat je niet met rust. Je wilt hem aanraken dwars doorheen de glazen wanden, hem openbreken met het diepste van je liefde. "Ik kan hem niet in de steek laten, waar zou hij nog anders hoop vinden om te leven."
En in zulke mensen, ik zie er velen en jullie ook, ontdek je iets van Gods paasgeheim. "Wat er ook gebeurt, vrees niet, blijf niet treuren bij het graf, er is een Liefde die sterker is dan alles wat dood maakt, een stem: ik zal er zijn voor jou. De steen heb ik reeds weggerold." "Sta op, breek die schelp, verrijs, wordt levend, leef.
En ik zie het gebeuren waar de warmte van nabije kinderen en kleinkinderen het pijnlijk verlies van een geliefde niet verdoezelen maar nieuw perspectief schenken door hun liefdevolle aandacht. De kracht van de verrijzenis zweeft niet als een wolk boven de aarde. Ze dringt deze wereld en ons leven binnen, tot in de kern van ons menszijn.
Waar iemand zijn hand wil uitsteken naar een vreemdeling, een vrijwilliger een rolstoel duwt, waar nieuw leven mag geboren worden, een zieke mens niet in eenzaamheid pijn lijdt, waar jongeren bewuster leven omwille van het milieu, waar partners elkaar trouw blijven, en fake news not done is, waar solidariteit uit het buikgevoel mag komen: daar breekt de kracht van verrijzenis door. Daar voel je de zuurstof van Gods Geestdrift.
Wegwijzerviering - Viering waarop de eerste communicanten en vormelingen 2025 aanwezig zijn, samen met families met kinderen en iedereen die graag deel uitmaakt van de parochie
Dag Mannen,
Wie van jullie heeft er verleden week naar die kleine zonsverduistering gekeken? Niemand? Jij? Deed je dat zomaar??? Je moest ’n speciale bril opzetten! (om je ogen niet te beschadigen) en om HET TE KUNNEN ZIEN! Dan kon je ’t goed zien hé? Dan zag je de schaduw van de maan als een zwarte vlek opzij aan de zon…
Geweldig!
Over zien en kijken denken we niet dikwijls na! Wel als we door omstandigheden niet zo goed zien! Het kan een blauw oog zijn door een vechtpartijtje, een spel… Het kan een kleine afwijking zijn van bij de geboorte of van leeftijd waar we last van krijgen… en waardoor we een bril moeten dragen.
Maar … Wij hebben zopas ’t verhaal gehoord over die vrouw die serieus in de fout gegaan was! En hoe ze midden in de kring werd gezet om haar serieus met de vinger te wijzen! Hoe beschaamd moet die vrouw zich voelen? Hoe gekleineerd?
En dan Jezus! De rust in persoon! De man Die met alle mensen begaan is! De man die oog heeft voor ieder die Hij ontmoet! Ook de mensen die fouten maken, die zelfs grote fouten maken! Jezus begint niet te roepen en met de vinger te wijzen!
Het blijft stil! Heel stil… Zo stil dat iedereen ook stil wordt en zwijgt en wegtrekt.. Jezus staat voor die verlegen, voorovergebogen vrouw die niet meer durft op te kijken en Jezus zegt haar: Ga ook naar huis en maak die fout niet meer…
Jezus ziet het allemaal gebeuren! Kijkt Hij anders dan de mensen? … Ik denk dat Jezus niet anders kijkt Voor Jezus is ‘kijken’ iets dat door je ogen en met je hersenen gebeurt. Zien, denkt Jezus en doet Jezus, dàt doe je met je hart! … En…
Dat doet Hij altijd en met iedereen!
Hoe kijken wij naar de mensen? Met onze ogen! Natuurlijk! Anders zien we niets! Hoe vlug kijken we weg, als ’t ons niet aanstaat, als ’t te moeilijk is? Durven wij oefenen om niet alleen te kijken? Durven we oefenen in zien? Om ook om ons hart te laten spreken en niet onze mond? Willen wij dàt oefenen??? Moeilijk! Maar moeilijk gaat ook!
En we hebben zojuist het verhaal gehoord van die 2 vrienden in de woestijn!
Zie je die man eerst zo boos dat hij slaagt en nadien zijn vriend redt? Knap hé!
Hoor je die iets zeggen?... Neen! Zijn hart spreekt en hij redt z’n vriend En… Die geredde vriend schrijft dat nu op ’n steen!
Zo hebben jullie hier een steen gelegd! ’n Steen die je thuis op de kast kan leggen! Voor veel mensen is dat iets dat moet opgeruimd worden! Voor ons een herinnering aan dit verhaal, en een oproep om net als die vrienden en zoals Jezus ons hart te laten spreken… op tijd mondje dicht!
Met ’n hulpmiddel, leren we beter! Zoals dat brilletje ons helpt om echt te kunnen zien wat er gebeurt! Zoals deze steen die ons herinnert en oproept om niet te vlug terug te slaan en ons hart te laten spreken! We gaan ervoor.
Rembrandt heeft de verloren zoon geschilderd, die haveloos met vuile voeten neervalt voor zijn vader. Als we aandachtig naar dat schilderij kijken, zien we dat de twee handen op de rug van de verloren zoon nogal verschillen. En we kunnen in de linkerhand een mannenhand zien, in de rechter een vrouwenhand.
God is vader en moeder. De sterke bemoedigende hand van vader en de zachte strelende hand van moeder: zo toont zich Gods barmhartigheid.
Maar als ik ook aandachtig naar de tekst kijk, dan lees ik dat die barmhartigheid tegenwringt. Want die verloren zoon geeft mij eigenlijk de indruk dat hij toch niet zo rouwmoedig is. Hij gaat terug naar huis omdat hij in de patatten zit. Hij wil op het gemoed van zijn vader werken om terug fatsoenlijk te kunnen eten.
Het verhaal is tegendraads. Het gaat tegen het ‘gezond verstand’ in, zeker dat van vandaag. Vandaag zegt het gezond verstand: je bent verantwoordelijk voor uzelf. Voor het succes dat je hebt, de rijkdom waarvan je geniet, het aanzien dat je hebt. En voor de miserie waarin je zit, de werkloosheid waar je niet uit geraakt, de slecht rapporten van je kinderen.
Als je wil, kom je er, als het niet lukt, moet je maar beter uw best doen. En anders moet je maar op de blaren zitten. Niks daarvan in het evangelie. Vader luistert zelfs niet naar een schuldbekentenis. Zijn barmhartigheid stelt geen voorwaarden.
Laat vader zich bedotten?
Integendeel. De vader gelooft in zijn zoon, ondanks alles. Hij gelooft dat ook in dat dwaze kind nog goedheid leeft. En hij gelooft in de kracht van de barmhartigheid. De barmhartigheid zal die goedheid doen herleven. Zijn zoon was dood en is door de barmhartigheid tot leven gekomen. Dat is de kern van het evangelie: leven overwint de dood, het onmogelijk wordt mogelijk.
Gods barmhartigheid, ondanks alles geloven in de goedheid van de mens, zoals Anne Frank schreef, is bovenmenselijk. Toch roept Jezus ons op om ook in dat geloof te leven. Zoals de oudste zoon doen we ons best, we laten vader niet in de steek. Maar het kost ons moeite om dan ook zo goed als God te zijn.
Dat lukt dikwijls niet.
Maar kijk, ook als wij falen, zijn er de strelende en steunende handen van God, om ons recht te helpen, om ons moed te geven om zo ook barmhartig te zijn voor elkaar. Als wij ons laten meeslepen door die onvoorwaardelijke barmhartigheid, wordt de wereld een feest, het feest van het Rijk Gods.
Evangelie: Lucas 13, 1-9 - 'Geduld met de onvruchtbare vijgenboom'
Vandaag is het de derde zondag van de vasten en in de hele vastentijd begint de titel van de viering met de woorden: Vol(k) van hoop, waarbij de k van volk tussen haakjes staat. We kunnen het dus op twee manieren lezen: volk van hoop of vol van hoop. Nadien volgt telkens een meer specifieke titel. Vandaag is dat: nieuwe kansen scheppen, elke generatie opnieuw.
De lezingen vandaag geven aan dat er inderdaad hoop nodig is. In het boek Exodus zegt de Heer dat Hij de ellende van zijn volk heeft gezien en hun jammerklachten heeft gehoord. Hij wil hen hoop geven met zijn naam: Ik ben die is. En in het evangelie wil de wijngaardenier de vijgenboom omhakken omdat hij toch geen vruchten meer draagt. Die wijngaardenier heeft blijkbaar alle hoop opgegeven.
Wij hebben het soms moeilijk de hoop erin te houden. Uit onze kindertijd herinneren wij ons misschien de drie goddelijke deugden: geloof, hoop en liefde. Ons geloof belijden wij in elke viering en die liefde staat natuurlijk altijd hoog aangeschreven, maar hoop klinkt soms wat abstracter. En vooral: in onze wereld zijn evoluties aan de gang die weinig hoopgevend zijn.
De inspiratie voor deze homilie ben ik dit keer niet gaan zoeken in theologische beschouwingen of interpretaties van Bijbelteksten. Ik ben te rade gegaan bij de bekende psychiater Dirk De Wachter, één van de meest wijze mensen in Vlaanderen, die van zichzelf zegt dat hij niet gelovig is, maar zeer veel respect heeft voor mensen die wel geloven. Een paar jaar geleden werd hij getroffen door een agressieve kanker, met een reeks zware behandelingen als gevolg. In een paar geschriften en interviews getuigt hij over wat hem in die periode troost en hoop kon bieden.
Dirk De Wachter is een psychiater en hij vindt het zijn taak om met mensen te blijven zoeken naar hoop en perspectief, zelfs in de moeilijkste omstandigheden. Voor hem ontsnapt geen enkel probleem aan de hoop. Pas als de hoop helemaal verdwenen is, loopt het écht mis.
Neem nu een ogenschijnlijk uitzichtloze oorlog zoals in Oekraïne of in Gaza. We kunnen die oorlog niet zomaar stoppen, niemand kan dat, maar we kunnen wel voor elkaar blijven zorgen, zoals gewone mensen in die oorlogsgebieden ook vaak doen. De Franse filosoof Emmanuel Levinas noemt dat ‘la petite bonté’, de bijna onzichtbare dagelijkse goedheid van mensen voor elkaar. Dat zit vaak in kleine dingen, die nooit het nieuws halen.
Levinas zegt: het goede kan nooit vernietigd worden, juist omdat het zo klein is. Wat mensen voor elkaar doen kan geen enkele politieke structuur vernietigen. En Levinas heeft recht van spreken: zijn hele familie is uitgemoord in de nazi-kampen. Zelfs in die verschrikkelijke omstandigheden bleven mensen voor elkaar zorgen. Dat goede is niet uit te roeien. En als iedereen in zijn eigen wereld die goedheid toont, dan wordt dat besmettelijk en wordt uiteindelijk de hele wereld beter.
Dat soort hoop is niet naïef of goedkoop. Hoop is niet hetzelfde als optimisme, is niet het ontkennen of negeren van problemen, is niet tegen beter in blijven beweren dat alles voorbij gaat en wel goed zal komen. Hoop is wel de overtuiging of de zekerheid dat iets zinvol is, hoe het uiteindelijk ook uitpakt.
Dirk De Wachter kwam veel in Parijs en gebruikt soms Franse woorden. Hoop kan op twee manieren vertaald worden: espoir of espérance. Het eerste is gericht hopen op iets materieel of op succes: ik hoop dat we de lotto winnen of dat onze ploeg kampioen gaat worden. Het tweede is permanent hoopvol zijn, er in alle omstandigheden vanuit gaan: we zorgen voor elkaar, we blijven er zijn voor elkaar, we gaan samen verder.
Soms is hoopvol zijn bijzonder moeilijk. Soms zitten alle omstandigheden, alle tekenen uit de realiteit tegen. En soms kan je die realiteit niet ontkennen. Wat doe je na een zoveelste zware ingreep of behandeling in het ziekenhuis, als de dokter, die we vertrouwen, zegt: nu zijn we uitbehandeld, ik kan u eigenlijk geen hoop meer geven. Is er dan echt geen hoop meer?
Nee, er is allicht geen hoop meer om de tumorcellen te overwinnen. Er is geen hoop meer om het lichaam helemaal te genezen. Maar er is wel hoop op een zinvol leven met mensen die elkaar nabij blijven, zeker in deze omstandigheden. Er is hoop op een leven gevuld met veel mooie herinneringen. Er is hoop dat de liefde blijft en niet verloren gaat. Er is hoop dat zoveel moois in het leven blijft bestaan, ook in de volgende generaties. De liefde en de genegenheid van al die mensen die voor ons kwamen, kregen wij mee en wij vormen dan een brug naar een volgende generatie.
De ondertitel van de viering vandaag is toch: nieuwe kansen scheppen, elke generatie opnieuw. Ook dat geeft hoop. Wij zijn geen uitverkoren volk, dat zijn we nooit geweest. Maar we zijn wel een volk van hoop. Dat moeten we zijn, als christenen, als mensen van geloof, hoop en liefde.
En daarom zingen wij straks op het einde van de viering: wij gaan weer verder, vol van hoop.
Evangelie: Lucas 9, 28b-36 - 'Zijn gelaat veranderde van aanblik'
Vandaag maken we een topervaring van Jezus mee…
Het verhaal van de gedaanteverandering wordt weleens voorgelezen in de vastentijd. Wat doet het daar? Vasten is uitnodiging tot naar binnen keren. Het is een tijd van meer alleen-zijn met God. Daar staat de berg symbool voor. Een tijd van meer komen tot waar het om gaat nl. het wezen van de mens, zijn heerlijkheid.
Met 3 van zijn leerlingen: Petrus, Johannes en Jacobus gaat Jezus de berg op om te bidden…
Wat is daar gebeurd op de berg? Jezus ontmoet er Mozes en Elia 2 figuren/2 grote voorbeelden die in hun tijd licht wisten aan te wijzen daar waar niemand nog klaar zag in de situatie. Niemand wist nog waarheen zoals wijzelf ons vandaag soms ook verloren voelen. Mozes en Elia spraken over de uittocht uit die donkere tijd die Jezus zou volbrengen. Maar die heerlijkheid, dat lichtend visioen kun je niet voorgoed vasthouden.
Op de berg straalt Jezus Gods heerlijkheid uit, Zijn gelaat verandert van aanblik. Maar Hij is niet naïef dat Hij niet in de gaten heeft het lijden dat hem te wachten staat. Daarom wijst Hij Petrus terecht die in zijn enthousiasme 3 tenten wilde bouwen.
Hij gelooft dat zijn weg doorheen het lijden gaat, maar Hij voelt zich nu sterk genoeg om verder te gaan, de twijfel en de angst voorbij. En wanneer Hij zijn leerlingen aankijkt, dus ook ons aankijkt, spreken zijn ogen: ga maar, hoop maar, vertrouw maar!
Jezus is er zeker van dat zijn en onze toekomst veilig zijn bij God. Want God heeft Hem bij Zijn naam genoemd: ‘Dit is Mijn zoon, Mijn uitverkorene’. Maar toen de stem verstomd was, stond Hij weer alleen!
Als wijzelf het geluk hebben een berg te kunnen beklimmen, staan wij verstomd van het verblindend uitzicht en doen we energie op om weer naar het dal, de vallei te gaan. Daar vertalen wij onze inzichten/ons vergezicht in de realiteit van elke dag, bij voorbeeld in solidariteit met de lijdende mens, met Broederlijk Delen.
Tijd van vasten: uitnodiging tot vast vertrouwen in een belofte van heerlijkheid waarvan we hier soms een glimp mogen ontvangen. Dit is een tijd om Gods initiatief in ons leven toe te laten: een belofte van echt leven die nooit de realiteit van lijden ontkent, maar een belofte van leven daar waar lijden zich aankondigt.
Als we goed hebben geluisterd, horen we tot ieder van ons zeggen: ‘wees maar niet bang’! Ik ben bij jullie ook als de realiteit van iedere dag soms tegen zit en de berg-ervaring vervaagt. Jullie mogen geloven en weten: Ik ben met jullie tot het Rijk Gods zich manifesteert! Samen kunnen we het aan…
Evangelie: Lucas 4, 1-13 - 'Door de Geest naar de woestijn gevoerd'
Goede vrienden,
Vandaag is het de eerste zondag van de veertigdagentijd waarin wij ons voorbereiden op Pasen. De lezingen wijzen ons hierbij een weg die in onze moderne samenleving - op zijn zwakst gezegd - niet meer populair is… Willen wij als christenen groeien, willen wij goede mensen worden, dan zijn belangrijke leefsleutels: in dankbaarheid vertrouwen op God en weerstaan aan bekoringen.
De eerste lezing uit het boek Deuteronomium neemt ons mee naar een belangrijk moment in de geschiedenis van het volk Israël. Zij staan, na de vlucht uit Egypte en veertig jaren rondzwerven in de woestijn, op het punt om het Beloofde Land binnen te trekken. Mozes - die dit genademoment zelf niet meer zal meemaken, hij zal eerder sterven - geeft aan zijn volk een profetische opdracht: vergeet nooit wat jullie hebben meegemaakt en gedenk dat de weldaden die jullie te beurt vallen niet jullie eigen verdienste zijn.
Daarom moeten zij de eerste vruchten van de oogst aan God opdragen. Dit gebaar van dankbaarheid is niet alleen een ritueel; het is een geloofsbelijdenis die erkent dat God de Redder is en dat de mensen zonder Hem machteloos zijn.
Ook wij worden tijdens deze Vastentijd uitgenodigd om na te denken over Gods weldaden in ons bestaan. Waar zijn wij bevrijd uit ons ‘Egypte’, uit de beklemmingen in ons eigen leven? Welke zegeningen hebben wij ontvangen? De Vasten is een tijd om stil te staan bij de goedheid van God en Hem daarvoor te danken, maar ook om te erkennen dat wij nog steeds onderweg zijn naar de volheid van zijn rijk van Liefde, Vrede, Eenheid.
In het Evangelie van vandaag zien we hoe Jezus, vervuld van de Heilige Geest, veertig dagen in de woestijn verblijft, waar Hij door de duivel op de proef wordt gesteld. Drie bekoringen worden Hem voorgelegd: de verleiding van materiële zekerheid (het veranderen van stenen in brood), de verleiding van macht en glorie (het verkrijgen van alle koninkrijken van de wereld), en de verleiding van zelfgenoegzaamheid en hoogmoed (God durven op de proef stellen door van de tempel te springen).
Ook Jezus herinnert zich de verhalen van zijn volk, verhalen van bevrijding. Hij vindt erin de kracht om vastberaden te antwoorden en enkel voor de Ene te buigen. Hij kiest om recht te doen. Hij dient het Leven met de grote ‘L’.
Wat kunnen wij hieruit leren?
Net als Jezus worden ook wij geconfronteerd met bekoringen. Misschien verlangen wij te zeer naar de zekerheid van financiële overvloed. Misschien zoeken wij te zeer naar macht en erkenning, gedreven door onze eigen ambities. Of misschien zijn we zelfgenoegzaam en vergeten wij hoezeer ons leven een geschenk is dat wij aan God te danken hebben. De woestijn waar Jezus zich bevond, staat symbool voor de vastentijd die wij nu doormaken. Het is een periode waarin wij, net als Hij, geroepen worden om te versoberen, te bidden en ons hart te zuiveren. Niet om onszelf te bewijzen, maar om ons opnieuw te richten op wat echt belangrijk is: onze relatie met God.
En we staan hierbij als Christenen vandaag niet alleen. Ook de Moslims beleven nu ‘hun heilige Ramadan’, een maand van vasten, gebed en liefdadigheid. Het is voor hen een tijd voor spirituele groei, verhoogde toewijding en een tijd voor gemeenschappen om samen te komen. Het vasten, waarbij overdag wordt afgezien van eten, drinken en andere lichamelijke behoeften, is niet alleen een fysieke uitdaging, maar ook een spirituele reis die iemands relatie met Allah versterkt.
Moge ook onze vastentijd als Christenen, een tijd van ware bekering zijn, een tijd waarin we met z’n allen werken aan een betere wereld, dichtbij, maar ook veraf, zoals Broederlijk Delen ons voorstelt.
Dan zullen wij op Pasen de verrijzenis van Christus met een zuiver hart kunnen vieren.
Ik heb jullie daarstraks een kruisje gegeven met as.
Toen ik klein was werd er gezegd dat, als je dat kruisje héél de vasten lang wist te bewaren, je dan met Pasen van de pastoor een nieuw kostuum kreeg. Als ik morgen nog iemand van jullie met dat kruisje zie rondlopen, kan ik alleen maar zeggen dat het een viezerik is. Dat is ongeveer hetzelfde als was Jezus wil zeggen aan zijn toehoorders. Niemand hoeft te zien dat je iets goed doet voor een ander. Niemand hoeft te zien dat je aan het vasten bent. Het moet gebeuren aan je binnenkant! Nu zijn de gebruiken wel anders dan 2000 jaar geleden. Vasten is niet zozeer jezelf uithongeren, maar je minder focussen op eten en drinken.
Jarenlang was het de regel om op vrijdag géén vlees te eten, omdat Jezus op Goede vrijdag gestorven was. Maar in plaats van de vegetarische toer op te gaan, maakten we daarbij onszelf collectief wijs dat vlees van vissen, géén vlees was. Zelfs de geestelijken deden daaraan mee. Rond de kloosters buiten de stad werden zelfs visvijvers aangelegd!
Bij onze moslimburen gaat dat anders. Zij begonnen vorige vrijdag al aan hun vastenmaand, de ramadan. Bij hen is het wél de hele dag niet eten en niet drinken, tot na zonsondergang.
Een héél andere manier van vasten. Hou er een beetje rekening mee.
Evangelie: Lucas 6, 39-45 - 'Een boom kent men aan zijn vruchten'
Wegwijzerviering - Viering waar de eerste communicanten en vormelingen aanwezig zijn, families met kinderen en iedereen die graag meeviert
Een speciale Wegwijzerviering!
Onze eerste-communicantjes hebben brood gebakken. Ze hebben geleerd dat we onze handen moeten vuilmaken als we elkaar sterk willen maken en voedsel willen delen voor onderweg. En kijk, onze vormelingen, vijf jaar later, willen de tocht in het spoor van Jezus verder zetten. Dat gaan ze ons vandaag plechtig beloven, ze hebben dat neergeschreven in hun charter.
Zo’n charter, dat was in lang vervlogen tijden al iets heel kostbaars. De Antwerpenaars bewaarden hun charters in een zware kist, die door elf mensen tegelijk moest opengemaakt worden. Zo waren die charters veilig opgeborgen. Want in die charters stonden de beloftes die de hertog gedaan had aan de stad. En als hij zijn woord brak, dat konden ze het bewijs van die belofte altijd voor zijn neus houden.
Beste vormelingen, we hebben hier in de kerk geen koffer om jullie charter te bewaren. Maar dat is niet nodig. Want wij allemaal, kleinere en grotere mensen, wij hebben gehoord wat jullie beloofd hebben, en wij zullen jullie belofte in ons hart bewaren. Zoals ook wij onze belofte om Jezus te volgen in ons hart bewaren. Stel dat er iemand van ons later denkt of zegt: ik weet van niks. Ik heb niks beloofd. Ik wil niet meer proberen een goed mens te zijn. Ikke eerst …
Dan kunnen wij zeggen: wij weten het nog wel… Gaat ge echt uw belofte verloochenen?
Maar als dat ooit het geval zou zijn, dan moeten we elkaar terug op de goede weg helpen zoals Jezus dat deed. Dat hebben we in het evangelie gehoord. Daarin zegt Jezus: denk niet dat jullie beter zijn dan een ander.
Besef dat niemand perfect is. En als ik besef dat ook ik fouten maak, dat ook ik een balk in mijn oog kan hebben, dan zal ik barmhartig zijn. Dan zal ik mijn naaste niet veroordelen, maar proberen hem of haar te helpen om de goede weg terug te vinden, de weg van Jezus, die leidt naar een wereld waar mensen mekaar niet uitschelden, maar proberen elkaar te begrijpen, een wereld waarin mensen vooral proberen voor elkaar een goed mens te zijn.
Evangelie: Lucas 6, 27-38 - 'Wees barmhartig zoals uw Vader'
Gedachtenisviering - Viering waar we de overledenen van vorige maand herdenken
Goede vrienden,
Zoals reeds bij herhaling aangegeven in deze viering plaatsen de twee lezingen van vandaag ons voor een grote, ogenschijnlijk bovenmenselijke, uitdaging.
Willen wij leven overeenkomstig Gods plan met ons leven en met onze wereld, dan bestaat de gelovige weg erin - en dit reeds sinds de tijd van David in het Oude Testament - om het kwade dat ons wordt aangedaan niet met kwaad te vergelden. Meer nog: Jezus verwacht van zijn volgelingen dat zij dit kwade beantwoorden met liefde.
Om zijn boodschap ondubbelzinnig duidelijk te maken, schrikt Jezus er niet voor terug om zeer extreme beelden te gebruiken: Hij spreekt over vijanden die ons haten, die ons vervloeken, die ons mishandelen. Ook hen moeten wij graag zien, moeten wij beminnen.
En wat houdt dit beminnen in. Ook hier gaat Jezus zeer ver: - wie ons slaan op de ene wang, moeten we de andere wang aanbieden, - wie ons bestelen, mogen we er niet van weerhouden om nog meer van ons af te nemen; - en als we bezittingen uitlenen aan wie er nood aan heeft, moeten we dit doen zonder erop te rekenen iets terug te krijgen…
Hoe moeten we dit begrijpen en vertalen naar ons eigen leven?
Wel, als we voor Jezus zó ver moeten gaan, dan is het een evidentie dat we ook de mensen in onze omgeving die ons niet haten, vervloeken, mishandelen maar die ons misschien wel eens gewild of ongewild hebben beledigd, gekwetst, benadeeld, achteruitgesteld, niet met dezelfde munt mogen betalen, maar moeten beantwoorden met concrete daden van liefde: een vriendelijk woord, een luisterend oor, een helpende hand...
Maar waarom zouden wij dit alles - dat ons op het eerste zich zo tegennatuurlijk lijkt - dan wel doen? Het antwoord op deze vraag brengt ons bij de kern van de Blijde Boodschap van vandaag. Niet de extreme voorbeelden zijn de essentie, maar wel het antwoord op de waarom-vraag.
En het antwoord van Jezus is duidelijk: deze aanpak van geweldloos verzet en concrete liefde die ook de inspiratie is geweest voor grote visionaire leiders en profeten van onze tijd zoals Mahatma Gandi, Martin Luther King en Nelson Mandela, is de enige weg om tot duurzaam, vredevol samenleven te komen en om Jezus’ ideaal van de eenheid en broederlijkheid onder de mensen waar te maken, zowel in de grote wereld van de volkeren als in de kleine wereld van ons dagelijks bestaan. Want, zegt Jezus, wie niet oordeelt, wie niet veroordeelt, wie andere vrij spreekt is barmhartig zoals God de Vader barmhartig is. Of anders gezegd: wie ten diepste luistert naar de ander en rekening houdt met zijn/haar echte noden en bekommernissen, handelt zoals God, Onze Schepper, doet.
En wat is het resultaat van deze open, gevende houding? Wel, voorspelt Jezus: wie geeft zal ontvangen en niet zomaar ontvangen: een goede, gestampte geschudde en overlopende maat zal men in de schoot geworpen krijgen, en ik voeg eraan toe, van vrede, vreugde, eenheid.
Maar, hoor ik u denken, is dit geen naïef, romantisch, zweverig pleidooi, dat verzwakt en de tegenpartij aanmoedigt om verder te gaan met de agressie?
Laten we realistisch zijn. Dit risico is reëel: Jezus, maar ook Mahatma Gandi en vele anderen zoals Aleksej Navalni, hebben hun geweldloos verzet bekocht met de dood.
Anderzijds mogen we niet voorbijgaan aan een essentieel kenmerk van liefhebben en beminnen… Elkeen die de genade heeft mogen ervaren om kinderen op te voeden, weet dat liefhebben en beminnen niet is: alles zondermeer aanvaarden en toelaten. Uit liefde mogen en moeten grenzen gesteld worden. Maar essentieel is steeds: het luisteren naar en gepast/eerlijk/onbevooroordeeld rekening houden met de reële noden en bekommernissen van de ander.
Om te besluiten: een goede, gestampte geschudde en overlopende maat van vrede, vreugde, eenheid... Wat een mooi en hoopvol perspectief stelt Jezus ons in het vooruitzicht voor onze wereld en voor ons allen in deze woelige en angstige tijden.
Zullen wij alvast ons steentje bijdragen en de uitdaging aangaan om altijd in onze eigen kleine wereld de andere als eerste trachten te beminnen? Objectief gezien is deze bijdrage minder dan een druppel op een hete plaat om de wereldvrede te bewaren. Maar… zelf niets doen, is geen optie. En wat gebeurt er als de miljarden andere rechtgeaarde mensen in onze wereld hetzelfde doen? Dan krijgt oorlog geen kans!
Laat ons in deze geest, waakzaam, maar met vertrouwen, de toekomst tegemoet zien.
Evangelie: Lucas 5, 1-11 - 'Gooi uw netten uit voor de vangst'
Twee prachtige verhalen.
Over mensen die geroepen worden. Het gaat dus over ons. Waarom zitten we hier anders, op zondag, in plaats van uit te slapen? Omdat ‘iets’ of ‘iemand’ ons oproept om naar hier te komen.
In de verhalen die we gehoord hebben, worden mensen opgeroepen en ze hebben geantwoord. Die mensen lijken goed op elkaar. Ze noemen zichzelf ‘zondig’. En dat betekent niet dat ze denken dat ze slechte, minderwaardige mensen zijn. Neen, ze voelen zichzelf klein en onmachtig.
En ze maken iets mee dat hen doet beseffen: iets of iemand is groter en sterker dan ik. Die iets of iemand roept hen op om te geloven dat ze meer waard zijn en meer kunnen dan ze zelf denken. En die iets of iemand zal hen recht houden.
We maken allemaal af en toe mee dat we beseffen dat we ons leven niet in handen hebben. Dat kan iets geweldigs zijn: een geboorte, of een katastroof, of iets dat schijnbaar onopvallend is: iemand spreekt ons aan, er valt ons iets op dat we vroeger niet zagen. Iets of iemand daagt ons uit en laat ons niet los. Op het woord van Jezus van Nazareth heeft die iets of iemand een naam gekregen: “Vader”. In al onze zwakheid mogen we op hem vertrouwen. Hij beschut ons in de palm van zijn hand, hij houdt ons de hand boven het hoofd. En hij zendt ons.
Nu is in onze christelijk-kerkelijke traditie het beeld gegroeid dat roeping iets voor priesters is. Priesters zijn kostbare mensen. Ze betekenen veel voor ons. En we maken ons zorgen: zullen er nog priesters zijn? Maar ik denk dat we ons ons geen zorgen moeten maken. Het priesterschap zoals we het kennen is er niet altijd geweest. Het was een manier om de kerk te organiseren, en het kan ook anders. Zoals het geëvolueerd is, met dat sterke onderscheid tussen priesters en leken, heeft het ons misschien doen vergeten dat we allemaal geroepen zijn.
Wij allemaal zijn leerlingen van Jezus. Jezus sprak gewone mensen aan, zoals wij. Ze hoorden hem, en ze zijn hem gevolgd. En wat vroeg hij hen? Ga vissen. Hij roept ons om mee te timmeren aan de weg van Gods rijk zoals we zijn. In ons leven van elke dag: in onze boot, in onze keuken, in ons gezin, op ons werk.
Met Gods zegen kunnen we dan wonderen doen, als we ons door de geest van Jezus laten bezielen. Om zijn oproep goed te horen, komen we hier samen. Hier antwoorden wij zoals Jesaja: “Hier ben ik. Zend mij.”
En hij antwoordt: “Wees niet bang. Jullie zullen wonderen doen.”
Moge God je zegenen - Opdracht van de Heer C 2025 - Gie Stappaerts
Opdracht van de Heer C 2025 - Zondag 2 februari 2025
Eerste lezing: Maleachi 3, 1-4- 'De Heer treedt zijn heiligdom binnen'
Evangelie: Lucas 2, 22-40 - 'Mijn ogen hebben uw heil aanschouwd'
Wegwzijzerviering - Viering waarop de eerstc eommunicanten, vormelingen, vandaag speciaal de dopelingen, families met kinderen en iedereen van harte welkom is.
We hoorden zojuist het verhaal van Jozef en Maria die met hun baby’tje naar de tempel kwamen om het te laten zegenen. Jozef en Maria kennen we niet zo goed, maar dat baby’tje kennen we wél. Het is de kleine Jezus die hier, een maand en een paar dagen geleden, geboren werd in een stal. En nu komen Jozef en Maria naar hier om Hem te laten zegenen.
Er zijn daar twee oude mensen in de tempel: Simeon en Hanna, die allebei hun zegen uitspreken.
Maar wat ze daarbij zeggen klinkt niet allemaal even vrolijk: “Niet iedereen zal later akkoord gaan met Jezus. Hij zal mensen doen vallen, maar ook veel mensen doen opstaan. En je zult verdriet kennen dat als een zwaard door je hart zal gaan.” Simeon en Hanna doen mij een beetje denken aan die feeën bij het geboortefeest van Doornroosje. Ze hebben allemaal goeie wensen bij voor de kleine baby. Behalve dan die ene oude toverfee die lelijke dingen voorspelt.
Misschien gaat dat wel een beetje zoals bij de weerman of weervrouw. Zij willen wel mooi weer voorspellen, maar als zij storm en slecht weer zien aankomen, dan willen zij ons daarvoor waarschuwen.
Ook wij gaan nu een zegen uitspreken over de kinderen. Zegen, wat is dat voor iets? Wie doet dat en wat doet dat met ons? Als ik dat vandaag mag doen, dan doe ik dat een beetje in de plaats van God. Als God een mens zegent, spreekt Hij goede dingen van hem of haar en schenkt Hij goede dingen. Zo worden zij gezegend. Als het lang droog is geweest, zeggen de boeren wel eens: “het regent het zegent”. Omdat de natuur water nodig heeft om te groeien.
Dan denk ik bij mijn zegen: “Moge de regen je nat maken en zachtjes doordenken, zoals het water goed is voor de planten en de natuur, als een lekkere douche, maar geen stortvloed die je doet verdrinken”.
Ik zal dus mijn handen naar jullie uitstrekken en zeggen:
“Moge God je zegenen en bewaren. Dat al het goede in jou moge groeien en groot worden. Moge de zon op je schijnen en je warm maken, zonder te verbranden. Moge de wind zachtjes waaien, zonder je omver te blazen. Moge God naar je glimlachen en je hart verwarmen”. Amen.
De lezingen van vandaag, uit de brief van Paulus aan de Korintiërs en uit het evangelie van Lucas, zijn ons goed bekend. Dan is het zaak om alert te zijn. Het risico bestaat immers dat we maar met een half oor luisteren, waardoor de Blijde Boodschap aan ons voorbij kan gaan. Als aandachtige luisteraars daarentegen, worden wij beloond. Wij vernemen vandaag van Jezus zelf wat de essentie is van zijn roeping.
Zoals de profeet Jesaja het heeft voorgezegd, is Jezus - vanuit de Geest die op Hem rust - gezonden om aan armen de Blijde Boodschap te brengen, aan gevangenen hun vrijlating bekend te maken, aan blinden te melden dat zij zullen zien en om verdrukten te laten gaan in vrijheid. Of anders uitgedrukt, Jezus is ertoe geroepen om - vanuit de Goede (Heilige) Geest - alle mensen die niet voluit kunnen leven, te bevrijden uit hun beklemming.
Met de plechtige uitspraak "Het Schriftwoord dat gij zojuist gehoord hebt, is thans in vervulling gegaan" bevestigt Jezus dat hij deze opdracht ten volle onderschrijft en alle consequenties ervan aanvaardt.
Maar… is de kous hiermee voor óns dan af? Of anders gezegd: volstaat het om deze evangelietekst enkel te betrekken op de figuur van Jezus?
Deze vraag brengt ons naadloos bij de eerste lezing. Voor de apostel Paulus is er duidelijk meer aan de hand…
- Ook wij christenen leven (ongeacht onze herkomst, onze achtergrond), zoals Jezus, onder de genade van de Goede Geest. - Wij vormen samen één lichaam dat de verrezen Christus handen en voeten wil/mag geven in deze wereld, één lichaam dat Jezus’ zending zó steeds opnieuw waar maakt. - En ieder van ons heeft als lid van dit ene lichaam - naar eigen mogelijkheden en beperkingen - een volwaardige rol te vervullen voor het welzijn van het geheel.
Wat betekent dit alles concreet voor ons anno 2025?
Het evangelie leert ons alvast dat ons geloof nooit alleen iets innerlijk/geestelijk kan zijn. Ons geloof vraagt om actie. Hoe brengen wij, zoals Jezus, vreugde aan de armen? Hoe zorgen wij voor degenen die lijden?
Vandaag, op de Wereld Lepra dag, kan dit zeker door een gift te doen aan de Damiaanactie. Maar de melaatsen staan in onze samenleving ook symbool voor al degenen die aan de rand van de gemeenschap staan: de zieken, de armen, de eenzamen, de vluchtelingen. Hoe kunnen wij hen aanraken, zoals Jezus dat deed, en hen helpen hun waardigheid te herwinnen? Dat kan ook door een bezoek te brengen aan een zieke, door een maaltijd te delen met iemand die alleen is, door geregeld bij te dragen aan de Mazen van het Net,…
En dan is er nog de eerste lezing…
De oproep van Paulus tot eenheid in verscheidenheid is op deze laatste dag van de Gebedsweek voor de eenheid van de christenen, alvast zeer actueel maar ook confronterend. Wat wordt bedoeld met die eenheid onder de christenen en hoe kan ik eraan bijdragen? Maar ook, en dan wordt echt moeilijk: hoe moet ik mij verhouden tot het christelijk religieus fanatisme dat in de naam van onze God en Jezus Christus, terug hoogtij viert op vele plaatsen, zowel in het nationalistische Rusland van Poetin als in het Amerika First van Trump, maar ook in toenemende mate op het Europese continent?
Om met deze laatste vraag te beginnen... Voor zover, in de naam van God en van Jezus Christus, het eigen belang en het eigen grote gelijk worden opgeëist ten koste van de zwakkeren, wordt het evangelie nog min nog meer met de voeten getreden. Dan kan van eenheid moeilijk sprake zijn en is (zacht-)moedig verzet het enig mogelijke antwoord, naar het voorbeeld van Mariann Budde, de vrouwelijke bisschop van de episcopaalse kerk tijdens de gebedsdienst bij de inauguratie van Donald Trump tot president.
Anderzijds heeft het authentiek doorleven van het evangelie bij christenen uit de vele verschillende denominaties, Katholieken, Orthodoxen, Protestanten,… geleid tot gelovige inzichten die elkaar bevragen, aanvullen, versterken. De oecumenische tocht die de eenheid zoekt binnen die verscheidenheid, is een verrijking die ons gebed ten zeerste verdient.
Echter, voor velen onder ons zijn contacten met andersgelovige christenen een zeldzaamheid. Kunnen wij dan geen concrete bijdrage leveren aan de eenheid onder de christenen? Natuurlijk wel, in eerste instantie binnen onze eigen gemeenschap. En we moeten het misschien niet te ver gaan zoeken… De eenheid in verscheidenheid waarvan de apostel Paulus spreekt wordt ook waar gemaakt door eenvoudige dingen.
Bijvoorbeeld door aandachtiger/liefdevoller te luisteren naar elkaar in een gesprek of tijdens een vergadering, door begripsvoller te zijn voor de omstandigheden die iemands standpunt verklaren dat ons niet zint, door af en toe eens een taak op ons te nemen die we minder prettig vinden maar die nodig is… Zovele kleine dingen die eenheid en samenhorigheid versterken…
We hoorden zonet het bekende verhaal van de bruiloft in Kana. Er was veel volk, de sfeer was opperbest, ook Jezus en zijn moeder waren aanwezig. Maar dan was er plots een probleem. Een heel groot probleem, zeker op zo een bruiloft. De mensen keken vertwijfeld naar elkaar, maar ze moesten het erkennen: we hebben geen wijn meer.
Vorige week, in de gebedsviering, hadden we ook een probleem. Ik zat hier vooraan aan de laptop, er was een mooie powerpoint voorbereid, maar plots was er een technisch probleem. De mensen keken vertwijfeld naar elkaar, maar ze zagen het allemaal: we hebben geen beeld meer. En ik kon het zelf niet oplossen, mijn kennis van de laptop beperkt zich tot aandachtig en geconcentreerd op het juiste knopje duwen.
Gelukkig waren er meteen een paar mensen, die wel technische en digitale vaardigheden bezitten, die hulp kwamen bieden. Er werd een andere laptop bijgehaald en uiteindelijk moesten we een andere plaats in de kerk gaan zoeken, maar na de communie was alles opgelost. We hadden weer beeld! En het resultaat werd zelfs op applaus onthaald.
Maar terug naar die bruiloft.
Als er geen wijn meer is, helpt geen technische of digitale ingreep. En ik weet niet of er vandaag op zo een feest of gelegenheid ook meteen een paar gasten zouden zijn opgestaan om hulp te bieden. Als er geen wijn meer is, dan is het toch de taak van de gastheer om het op te lossen. Hij haalt maar andere wijn uit zijn kelder en desnoods stuurt hij vlug iemand naar de nachtwinkel.
We kunnen bij manier van spreken al de commentaren horen. Iedereen uitnodigen, dat kunnen ze wel, maar de zaken organiseren, dat is een ander paar mouwen. Ofwel: de grote Jan uithangen met een mooi versierde tafel, dat wel, maar dan ook nog eens lekkere wijn kopen, dat zit er niet in.
Nu, als wij de mensen in het gezelschap wat beter kennen, zouden wij wel bereid zijn mee een oplossing te zoeken. Dan lopen wij wel snel naar huis, naar onze eigen wijnkelder. Of we brengen zelf een bezoek aan de nachtwinkel of wat dan ook. Want het laatste dat we willen is dat het feest mislukt. Maar dat geldt meestal alleen als we de gastheer of gastvrouw beter kennen.
Het is wellicht anders als wij gewoon gasten of genodigden zijn. Dan vinden wij waarschijnlijk dat het niet onze verantwoordelijkheid is. Jammer dat er geen wijn meer is, maar dat is geen reden om het feest stop te zetten of niet te laten doorgaan. Dat ze het maar oplossen!
En eigenlijk is wijn toch geen echt onmisbaar product. Dat er geen wijn meer is, is in wezen een luxeprobleem. Denken wij er soms aan dat er mensen zijn die nooit wijn kunnen drinken of aanbieden. Mensen voor wie een bruiloft of een feest iets is dat ze alleen kennen van horen zeggen of waar ze alleen maar kunnen van dromen. Mensen voor wie wij een paar weken geleden misschien gul wat in het mandje hebben gelegd voor Welzijnszorg.
In de tijd van Jezus, bij de Joden toen, was er wel een heel andere situatie. Een bruiloft duurde zeven dagen. Uitnodigingen werden niet verstuurd, iedereen wist ervan en iedereen was dan ook uitgenodigd. Dat er wijn was voor iedereen was dus vanzelfsprekend. Er waren immers genoeg wijngaarden en wijnboeren in de streek. Dat er geen wijn meer was, bleek dus inderdaad wel een groot en echt uitzonderlijk probleem.
Wijn was er dus niet meer, maar er waren wel zes kruiken water. Waarschijnlijk was dat het reinigingswater, ook essentieel in de toenmalige cultuur. Volgens de wet van Mozes diende dat water voor de reiniging vóór de maaltijd. En het is dat water dat door Jezus in wijn wordt veranderd. Over dat wonder vond ik heel wat verschillende theorieën.
Voor Ward Bruyninckx bijvoorbeeld, voor velen van ons geen onbekende, bestaat het wijnwonder van Jezus hieruit dat Hij de huwelijksgasten, de mensen op die bruiloft, leerde smaken hoe goed en deugddoend helder water kan zijn. En zo geeft Hij een nieuwe dimensie aan het reinigingswater van Mozes. Als mensen echt samen mens zijn, kan water smaken als wijn.
En eigenlijk is dit wijnwonder niet echt een typisch mirakel voor Jezus, voor zover wij een beeld van Hem hebben. De andere wonderen gaan meestal over mensen die gered worden uit zware problemen. Een blinde kan weer zien of een dove weer horen, een boze geest wordt uitgedreven, een storm wordt bedaard of mensen worden gered uit hun ellende.
Dit wonder leert ons dat mensen er niet alleen zijn om te werken en te zwoegen, om pijn te lijden en miserie te ondergaan. We mogen ook te gast zijn op een bruiloft, mee feesten en mee genieten. We mogen van harte delen in de vreugde en de wijn en als mensen als vrienden samen zijn, kan eenvoudig, helder water zelfs smaken als goede wijn.
Vijf weken geleden hoorden we dat Maria op bezoek ging bij haar nicht Elisabeth, en dat 'zodra Elisabeth de groet van Maria hoorde, het kind van vreugde opsprong in haar schoot.' Dat kind is Johannes de Doper, die preekt een doopsel van bekering.
Hij zegt dat hij niet de Messias is, maar iemand die sterker is dan hij. Iemand die hen niet zal dopen met water, maar met de heilige Geest en met vuur. Dat die iemand Jezus is, die tussen zijn toehoorders staat, zegt hij echter niet.
Jezus staat tussen die toehoorders en dat is merkwaardig. Nog veel merkwaardiger is het feit dat Jezus zich laat dopen, alsof ook Hij door een doopsel bekering van zijn zonden moet krijgen. Als Zoon van God kan Hij immers geen zondaar zijn, maar Hij laat zich dopen om zijn verbondenheid met de mensen om zich heen te bevestigen. En die mensen zijn geen keizers of koningen, en ook geen hogepriesters of schriftgeleerden, maar gewone mensen, kleine mensen, mensen met problemen en zorgen, misschien ook zondige mensen, maar allemaal mensen die vol hoop en verwachting uitzien naar de komst van de Messias, die hun Redder zal zijn.
En daarom klinkt de stem van zijn Vader uit de hemel zo lovend: ‘Gij zijt mijn geliefde Zoon, in U vind Ik vreugde.’
Zoals altijd moeten wij ons afvragen waar wij staan in dat verhaal. Immers, ook wij zijn gedoopt, ook over ons is de heilige Geest dus neergedaald. Laten wij ons evenzeer als Jezus door die Geest leiden? Geven ook wij Gods Geest door in liefde, goedheid, nederigheid, zorg, openheid?
Worden ook wij bevrijd van onszelf, van ons egoïsme, onze onverschilligheid, ons eigenbelang? Proberen ook wij de paden te effenen voor een wereld van liefde, vrede en gerechtigheid? Hebben ook wij respect voor de aarde, dat prachtige geschenk van God aan de mens? Zijn milieu en klimaat dus ook onze zorg, of is de aarde niets meer dan een plek die je naar je hand kan draaien om er goed aan te verdienen?
Ouders die hun kind laten dopen, nemen een grote taak op zich: uitleggen en voorleven dat deze wereld van geld en geweld niet de enige denkbare is. Je zult sterk en hoopvol moeten zijn om je kind(eren) ervan te overtuigen dat een nieuwe wereld komen kan, dat niets onmogelijk is bij de God die zegt ‘hebt elkander lief’.
Wij dopen onze kinderen in het besef van een verschrikkelijke wereld maar ook in verwachting van een nieuwe. De doop is een viering van hoop; een sacrament, waarin wij elkaar optillen en zingen, niet triomfantelijk, maar nederig. Dopen is een wens: moge jij leven in godsnaam!
Dopen is iemand welkom heten: God heeft jou lief!
Zusters en broeders, vandaag is het de laatste zondag van de kersttijd. Het zou goed zijn als die tijd meer is geweest dan alleen maar lekker eten en drinken en gezellig feesten. Het zou veel beter zijn als die tijd ons tot inzicht heeft gebracht dat God in en door Jezus met ons is, ook in moeilijke tijden, zoals er het voorbije jaar wereldwijd zoveel zijn geweest: bosbranden, vulkaanuitbarstingen, barstende droogte en vreselijke overstromingen, een virus dat maar niet uit te roeien is, de groeiende polarisatie en de al even groeiende ruzies onder de mensen.
Misschien kenden we ook problemen in ons gezin of in onze familie, met onze gezondheid, met ziekte en dood van geliefden. Allemaal dingen die kunnen ontmoedigen, die tot wanhoop en onverschilligheid kunnen leiden. Laten we echter nooit vergeten dat door de heilige Geest Jezus’ levensverhaal ook ons levensverhaal kan worden: een verhaal van vrede, van goedheid en barmhartigheid, van geloof, hoop en liefde.
Het verhaal van een geliefd kind in wie God vreugde vindt.
Wegwijzerviering - Viering met de vormelingen en eerste communicanten, families met kinderen en iedereen die er graag bij is
Hier sta ik weer. Zoals vorig jaar. Een van de koningen, op zoek naar de Grote Koning. Mijn mantel is versleten, mijn kroon verfrommeld, en ik ben al heel lang op weg, in weer en wind.
Want de tocht naar de Grote Koning is nooit helemaal voorbij. Daarom moeten we elk jaar opnieuw Kerstmis vieren. Hoe is dat met ons, mensen? We willen wel op de goede weg blijven, maar elke keer lopen we opnieuw verloren, en moeten we weer gaan zoeken. En dan vragen we ons af: wie wijst ons de weg?
Gelukkig, wij hadden de ster. En als we die volgden, dan vonden we dat klein stalletje, en de os en de ezel, en Maria en Jozef. En een kindje!!!!! Dat was eventjes verschieten. Geen sjieke rijke vorst in een gouden paleis. Hadden we daarvoor zo ‘’n zware reis gemaakt? Maar dan viel onze euro. Of dukaat. Als je voor een kindje staat, en je bent een mens met een hart, dan hoor je dat kindje stilletjes iets vragen. Een kindje kan alleen maar stilletjes iets vragen. ‘Kun je voor mij zorgen?’ vraagt het. ‘Wil je me beschermen?’ ‘Wil je me warm houden?’
Dat kindje wijst ons de weg hoe we verder moeten leven. We moeten zorg dragen voor de kleine mensen, voor wie niet sterk is. En daarvoor moeten wij ons ook klein durven maken. Want als we de grote jan blijven uithangen, als we vanuit de hoogte naar mensen blijven kijken, als we ons opsluiten in onze eigen paleizen met hoge torens, dan zien we de kleine mensen niet die ons nodig hebben.
En ik probeerde me te bukken, om dat kindje te omarmen en te verwarmen. Maar mijn mantel zat in de weg! Die was te stijf van al dat goud en zilver. En ik heb mijn koninklijke frak en mijn kroon dan maar rap uitgedaan. Ik wou niet langer een machtige, grote heerser zijn, die op mensen neerkijkt. Ik probeerde nederig en klein te worden, een gewone mens onder de mensen, zodat ik niet meer over kleine mensen stapte. Dat is de weg die het kindje wijst. Samen met kleine mensen op stap gaan, en goed voor elkaar zorgen.
En daarom zijn wij van Bethlehem niet terug naar die grote koning Herodes gegaan. Koning Herodes… we weten wat die met zijn macht gedaan heeft. Koning Herodes bestaat nog altijd, en hij is niet alleen. Hij vertrapt de kleine mensen.
De stille stem van het kindje vraagt ons om een radicaal andere weg in te slaan.
Evangelie: Lucas 2, 41-52 - 'Jezus wordt gevonden in de tempel'
Beste mensen, In de brief aan de christenen van Kolosse geeft Paulus richtlijnen voor de relaties binnen het gezin. Een sterk programma voor het nieuwe jaar! Namelijk bezig zijn met de dingen van de Vader, zo zegt Jezus.
Wij worden opgeroepen te leven in de lijn van een heel nabije God. Een familie vandaag is héél verscheiden geworden: het kerngezin, een gescheiden gezin, een nieuw samengesteld gezin, een plusmama en papa, een kinderloos gezin, een single, enz.
Hoe verhouden wij ons tegenover elkaar vandaag? In een grote diversiteit maar telkens met de opdracht: ik mag er zijn, maar de andere(n) mogen er ook zijn zoals ze is/zijn. Het allerbelangrijkste is: houd van elkaar! Dit is niet altijd simpel voor ouders die hun (klein)kind andere wegen ziet gaan dan de waarden waarvan zij héél hun leven hebben gehouden of geleefd.
De brief van Paulus geeft ons hierin concrete raadgevingen: gelovige christenen gedraagt jullie vriendelijk voor elkaar, goed en bescheiden, zachtmoedig en geduldig. Wij zijn geroepen om te leven in vrede met elkaar, ondanks de grote onderlinge verschillen!
Ik herinner me ouders die hopeloos op zoek waren naar hun zoon die weggelopen was thuis en maanden niets van zich liet horen. De ouders waren radeloos en zochten zelfs in verschillende landen naar enig teken van hun ‘verloren zoon’. Pas na 2 j. had de jongen de moed om opnieuw contact te zoeken met zijn ouders. Wat een vreugde en voorzichtige hoop om elkaar op een nieuwe manier te vinden en te aanvaarden.
Brengt ons dit niet bij Maria en Jozef die hopeloos zochten naar Jezus en hem uiteindelijk vonden in de tempel. Hij zei: ‘wisten jullie dan niet dat ik in het huis van mijn Vader moest zijn’? M.a.w. ‘wisten jullie dan niet dat ik met de dingen van mijn Vader bezig moest zijn’? Ik denk ook aan de vele families die door oorlog, aanslagen uit elkaar zijn gerukt. Wat een hopeloosheid en zelfs wanhoop!
Kunnen wij daaraan iets doen?
Wij worden door God opgeroepen om onze wereld, ons familie te omvormen en verbeteren tot een méér menselijke en verdraagzame samenleving. Wij doen dit samen met hen die zich niet-gelovig noemen, het zijn onze bondgenoten in groeiende solidariteit en mededogen.
Wij mogen er zeker van zijn dat God het licht van Zijn gelaat ook over ons zal doen schijnen, alle dagen van dit nieuwe jaar, wat er ook gebeurt.
Dat is dan ook mijn nieuwjaarswens voor elk van jullie en voor allen die jullie dierbaar zijn: ‘moge de Heer Zijn gelaat naar u toewenden en u vrede geven’!
Er is een beeld van het gebeuren in Syrië dat een diepe indruk op mij naliet. Het openbreken van de Sednaya gevangenis, die gruwelijke martelplek waar geschokte, verdwaasde menselijke wezens met honderden bevrijd werden. Zo onwezenlijk.
En plots, tussen tientalen verbaasde en uitgemergelde vrouwen, komt er een peuter in beeld, die verweesd om zich heen kijkt. Zo kwetsbaar in die krochtige kelderruimte. Is dit kind hier angstig verwacht, geboren, gekoesterd, verborgen of verkracht in dat slachthuis van Assad? Wat moet een jonge moeder beleven? Het is een beeld dat naar je keel grijpt en ineens alles herleidt tot de essentie. Het is een schreeuw uit de diepte die je raakt. Een goddelijke schreeuw naar menselijkheid.
Als Jezus vandaag geboren zou worden, zou hij onder het puin in Gaza geboren worden. Als we trots en rijkdom verheerlijken, ligt Jezus onder het puin. Als we vertrouwen op macht en wapens, ligt Jezus onder het puin. Als we de bombardementen op kinderen rechtvaardigen, rationaliseren en theologiseren, dan ligt Jezus onder het puin. Dit is zijn kribbe. Hij voelt zich thuis bij de gemarginaliseerden, de mensen die lijden, de onderdrukten en de ontheemden.
Kerstmis vieren is stilstaan bij het feit dat God mensen nodig heeft. Hij, de Onzichtbare, verschijnt als een zwangere vrouw aan de rand van de samenleving, als een boorling die de diepste gevoelens van liefde en verantwoordelijkheid oproept. Hij openbaart zich in totale kwetsbaarheid en precies daardoor wekt hij in ons een sterke kracht. Een spirit die gans ons leven kan bezielen. Altijd wordt God opnieuw geboren als we onze ogen niet afwenden van dat kwetsbare kind, van de hunker, diep in onszelf, van de onuitgesproken vraag van de mens naast ons. Want precies de betrokkenheid op de ander geeft zin aan ons leven. En dat is wat vele van ons beleven en waarmaken, dag na dag.
Merkwaardig. God kijkt ons aan, niet van boven uit maar vanuit de voederbak, de kribbe. Een totaal ander perspectief. Zoals de ontmoeting met een zwaar zieke, jou een boost kan geven, een nieuwe energie. Het schijnbaar krachteloze wordt een nieuwe kracht.
Ooit heeft Kerstmis het licht gezaaid van een God, kwetsbaar op zoek naar veiligheid om leven te schenken in de onherbergzaamheid van een samenleving. Dat mysterie van die uitgestrekte armen van dat Kind, die hunker naar barmhartigheid. Vanuit de kribbe daagt Hij ons uit te zoeken naar bondgenoten die willen luisteren naar de diepere verlangens van velen die niet van tel zijn. Wie durft te kijken niet vanuit ‘den Hoge’ maar vanuit de voederbak, doorkruist elke vorm van berekening en ontdekt nieuwe wegen van hoop. Als je leert zien in het duister, zegt dit verhaal, dan raakt die schreeuw je gevoelige snaar: dat verlangen naar echt mens worden.
Een verweesde peuter in de hel van de Sednaya gevangenis kijkt je aan. Het is alsof God woelt in je binnenste om zijn visioen van warmte en mededogen waar te maken.
Hij verlangt te wonen in mijn kwetsbaarheid zodat ik met al mijn beperktheid toch veel kan betekenen voor mensen om me heen en precies daarin, een diepe vreugde vind. Straks ben je wellicht samen met je familie, de kinderen of kleinkinderen. Voel dan maar hoe graag ze jou zien. Want je was er voor hen.
Een tijd van vreugde beleven en delen - Vierde zondag van de Advent C 2024 - Paul Jolie
Vierde zondag van de Advent C 2024 - Zondag 22 december 2024
Eerste lezing: Micha 5, 1-4a- 'Die over Israël zal heersen'
Evangelie: Lucas 1, 39-45 - 'Gezegend de vrucht van uw schoot'
Goede vrienden,
Op deze vierde zondag van de Advent komt Kerstmis wel heel dicht bij. En Jezus, onze Inspirator, onze Vredebrenger, onze Levensgids, staat op het punt terug geboren te worden!
Op zo’n moment is het niet meer dan logisch dat hoop, vreugde, vertrouwen,… de boventoon nemen.
In de eerste lezing horen we hoe de profeet Micha zijn volk dat gebukt gaat onder onrecht, moed inspreekt en - met de komst van de Messias – hoop op een nieuwe wereld geeft.
De Messias is daarbij een andersoortig leidsman, niet afkomstig van het machtige Jeruzalem, maar uit het kleine, nederige Bethlehem.
En het is een leidsman die zijn macht niet uitoefent voor eigen rekening, maar als een dienst aan God en aan de mensen.
Heeft ook onze wereld vandaag niet dringend nood aan zo’n Messias en aan zo’n ommekeer?
Uit het verre verleden brengt Micha ons alvast een dubbele boodschap: - jullie zorgen en bekommernissen zijn niet nieuw; - maar ook: wanhoop niet. Immers, ook de hoop en de belofte op beterschap zijn van alle tijden.
En die belofte wordt waar in het evangelie, met de komst van Jezus.
Maria, die pas vernomen heeft dat ze in verwachting is, haast zich naar haar nicht Elisabeth die al 6 maanden zwanger is. Een ontmoeting van twee zwangere vrouwen, overweldigd door het mysterie van het nieuwe leven dat zij in zich dragen. Dit alledaagse tafereel stelt Lucas ons vandaag voor als evangelische, blijde boodschap.
Maar wat wil hij ons hiermee ten diepste zeggen?
Wel, dit verhaal vormt, samen met de andere verhalen van Jezus’ kindertijd, een inleiding op de boeken die Lucas geschreven heeft: zijn evangelie en de handelingen der apostelen. En kenmerkend voor een inleiding is dat ze veelal geschreven wordt wanneer het boek al af is, met de bedoeling in het kort aan te geven waarover het vervolg zal gaan.
We mogen aannemen dat het ook hier zo is gelopen. Als Lucas deze inleiding schrijft, kent hij reeds het ganse verhaal van Jezus’ leven, dood en verrijzenis en de krachtige boodschap die eruit spreekt.
In het evangelie van vandaag is dan ook geen sprake van een nauwkeurig feitenrelaas.
Waar het Lucas echt om te doen is: van bij de start - bij monde van Elisabeth - het geloof uitdragen dat Jezus, die nog moet geboren worden, waarlijk de Messias is waarnaar de profeet Micha verwijst.
Daarnaast wil Lucas ook de lof zingen van Maria die volmondig ja zegt op het plan van God met haar leven. En deze lofzang van Maria is doorheen de geschiedenis voor vele christenen deel geworden van een gebed dat hen zeer dierbaar is: het Weesgegroet.
Wat leren deze lezingen ons voor het concrete dagelijkse leven, aan de drempel van 2025?
Allereerst nodigen ze ons uit om te vertrouwen op Gods plan met ons leven, zelfs als we niet alles begrijpen. Hoe klein of onbelangrijk we onszelf ook voelen, toch kunnen ook wij, zoals Maria, Jezus laten geboren worden in onze wereld.
Daarnaast nodigen de lezingen ons uit tot dienstbaarheid. Maria's voorbeeld laat zien dat ware vreugde te vinden is in het onbaatzuchtig geven van onszelf aan anderen.
Ten slotte wijzen de lezingen ons op de waarde van blijheid, van vreugde. Elisabeth en het ongeboren leven in haar schoot reageren met vreugde op de komst van de Messias. Advent is een tijd van voorbereiding, maar ook een tijd van vreugde beleven en vreugde delen.
Daarom nog enkele vragen ter overweging…
Zijn wij steeds blije christenen die met enthousiasme, andere mensen tegemoet treden?
Maken wij zo ruimte voor echte ontmoeting, waarin elkeen zich aanvaard, begrepen, bemoedigd voelt?
En helpen wij zo de mensen rondom ons - ook ouderen, zieken, mensen met een beperking, mensen in armoede - meer mens te worden, zoals Welzijnszorg ons vraagt?
Of kunnen we misschien nog een tandje bijsteken?
Laat ons alvast in deze geest van blijheid, bemoediging en dankbaarheid, samen met Elisabeth, eens zingend een Weesgegroetje bidden tot Maria. Immers, waar zouden wij als christenen staan, zonder haar moederlijke zorg en toewijding voor het kindje Jezus dat in de Kerstnacht zal geboren worden?...
De mensen stelden die vraag aan Johannes de Doper. De vraag kwam van mensen die onzeker waren, die geen raad meer wisten. Sommigen zagen het echt niet meer zitten. Voor hen zag de toekomst er heel somber uit en ze keken uit naar iemand die het voor hen allemaal ging oplossen, naar een verlosser of een Messias. Vandaar hun vraag aan die profeet die hen oproept de weg naar die verlosser te bereiden.
Wat moeten wij doen?
Het antwoord van Johannes is eigenlijk heel simpel en eenvoudig. Je moet doen wat je kan. Wie twee stel kleren heeft moet delen met wie niets heeft. En wie te eten heeft moet dat ook delen. Johannes heeft trouwens ook een raad voor tollenaars en soldaten, twee groepen mensen die nogal negatief beoordeeld werden in die tijd. Hij zegt niet dat zij de schuld zijn van alle ongerechtigheden en ook niet dat ze een ander beroep moeten kiezen. Maar wel dat ze in hun beroep, op hun plaats in de maatschappij rechtvaardig en eerlijk moeten zijn.
Ook wij zitten misschien ook met die vraag: wat moeten wij doen? Misschien zijn er mensen die zich in deze gedachtenisviering heel concreet die vraag stellen. Hoe moet het nu verder, wat moeten wij doen nu onze geliefde, die wij eigenlijk niet kunnen missen, niet meer onder ons is.
Maar ook wij allen zitten met die vraag, als we kijken naar wat er allemaal gebeurt in de wereld vandaag. Er zijn wrede oorlogen aan de gang, in Oekraïne, in het Midden Oosten, in Jemen, in Somalië, in Congo en op zovele andere plaatsen. Geregeld worden wij opgeschrikt door wrede en dodelijke natuurrampen als gevolg van de klimaatopwarming. Ook in ons eigen landje groeit het aantal mensen in nood en in armoede. En een half jaar na de verkiezingen hebben wij nog altijd geen regering om orde op zaken te stellen.
Wat moeten wij doen?
We stellen ook ons die vraag en we kunnen de klemtoon in die vraag op verschillende woorden leggen. Wat moeten WIJ doen? Al te gemakkelijk kunnen we er ons van afmaken door te zeggen dat we eigenlijk machteloos zijn. Die oorlogen gaan wij niet oplossen, dat is de taak van politici en diplomaten. En om de armoede te bestrijden zijn structurele maatregelen nodig en om het klimaat te redden ook.
En we zijn het roerend eens met de stelling dat iedereen zijn verantwoordelijkheid moet opnemen. Maar: iedereen, dat zijn wij dus ook. De vraag is niet: wat moeten de machthebbers, de anderen doen, maar wat moeten WIJ doen?
We kunnen in die vraag; wat moeten wij doen, ook de klemtoon op een ander woord leggen. Wat moeten wij DOEN? We praten graag over problemen en oplossingen en we zijn vaak heel goed in het uitleggen wat ze eraan kunnen doen. En die “ze” dat is de staat, de regering, de overheid, de administratie, de kerk misschien.
Zij moeten het maar oplossen. Maar denken we eens terug aan het antwoord dat Johannes de Doper gaf in het evangelie. Iedereen moet rechtvaardig, eerlijk en sociaal zijn in het beroep, in de bezigheden, in het domein waar hij zich bevindt.
Iedereen kan wel iets DOEN.
En we hebben nog een mogelijke klemtoon in die vraag. Wat MOETEN wij doen? Er zijn nogal wat problemen in de wereld vandaag. Moedeloos zijn lost niets op en cynisch reageren is al te gemakkelijk. Maar die problemen moeten we aanpakken, we moeten, het is onze verdomde plicht.
Morgen begint de warmste week en we zullen het alle dagen merken op radio en televisie. Duizenden mensen zullen hun solidariteit tonen en dit jaar ligt de focus op mensen die leven in eenzaamheid. Die warmste week financieel steunen en plaatjes aanvragen zal massaal worden gedaan. Maar voor ons allen de vraag: wat moeten wij doen voor mensen die eenzaam zijn?
Eenzaamheid komt wel eens voort uit gebeurtenissen uit het verleden. De laatste tijd horen we nogal eens getuigenissen van mensen die in hun jeugd veel gepest werden. Ook hier past misschien een gewetensvraag voor ons allemaal. Bij pesterijen zijn er meestal maar een beperkt aantal aanstokers of echte pesters, maar meestal een vrij grote groep toeschouwers, die niets kan of durft ondernemen om het pesten te stoppen. Dan hadden we ons misschien ook die vraag moeten stellen: wat moeten wij doen?
We zitten midden in de advent en Welzijnszorg wil waardig werk voor iedereen, als recept tegen armoede. We kunnen de petitie ondertekenen, we kunnen een bijdrage leveren, maar Welzijnszorg wil ook iets veranderen aan onze mentaliteit. Al te vaak gaan wij in gesprekken mee wanneer er wordt beweerd dat mensen in armoede niet genoeg moeite doen en zelf maar hun problemen moeten oplossen. Ze krijgen toch kansen genoeg. Het is een iets te simpele redenering, zeker als we ons wat beter informeren. En ook dan gaan we weer voorbij aan de vraag: wat moeten wij doen?
Straks bij de offerande wordt onze bijdrage gevraagd voor de talrijke initiatieven van Welzijnszorg. Als het mandje bij ons komt kunnen we ons opnieuw die vraag stellen: wat moeten wij doen?
Evangelie: Lucas 3, 1-6 - 'Heel de mensheid ziet Gods redding'
We begonnen deze viering met de titel: “Waardering, een eerste stap naar waardig”, gevolgd door een “dikke duim” bij het ontsteken van de tweede adventskaars.
Benieuwd wat er daarover in de lezingen van vandaag terug te vinden is.
Het begint met een stukje uit de brief van Paulus aan de Filippenzen. Dat is een brief die Paulus rond het jaar 61-62 vanuit de gevangenis schreef aan de christen gemeente in Filippi. Paulus denkt aan hen in zijn gebeden en zegt dat zij goed bezig zijn. Hij moedigt hen aan en zegt: “moge uw liefde steeds rijker worden aan inzicht en fijngevoeligheid, om te kunnen onderscheiden waar het op aankomt”. De lezing uit het evangelie is nog een stuk ouder. Lucas beschrijft hoe Johannes optreedt in de streek rond de Jordaan en bekering predikt tot vergeving van zonden. Hij doet daarmee wat Jesaja al méér dan 700 jaar eerder heeft opgeschreven: “Een stem van iemand die roept in de woestijn: Bereidt de weg van de Heer, maakt zijn paden recht”. Wat moeten wij met al die stokoude woorden aanvangen?
Al moeten we de tekst liefst niet al te letterlijk nemen, toch zit er misschien nog iets in waar we vandaag iets mee kunnen aanvangen. Nemen we Paulus om te beginnen. Hij schrijft dat hij God altijd dankt wanneer hij aan de christenen in Filippi denkt. Wat een wonderlijk fijne boodschap. Is het niet fantastisch om te weten dat iemand God om jóu dankt? Het zit misschien niet altijd in onze dagelijkse reflex: we hebben vaak allerlei zorgen die onze eerste aandacht krijgen. Maar wat kan het veel met een mens doen om bedankt te worden.
Wij mogen God danken om de liturgiegroep die de viering heeft samengesteld, om de koster die vandaag weer alles in onze kerk heeft klaargezet, om de lector, om de operator, om de organist die zorgt voor de muziek, en om jullie allemaal: de aanwezigen in deze viering.
Zoals Paulus aan de Filippenzen bemoedigend zegt dat ze “goed bezig” zijn, mogen ook wij God danken: voor de ouders die elke morgen de boterhammen smeren voor hun kinderen, voor de verpleegkundigen die elke dag de bedden opmaken in het ziekenhuis, voor de vrijwilligers die mensen met een taalprobleem helpen om een sollicitatiebrief schrijven… Iedereen die meewerkt aan Gods plan. Fijn dat al deze mensen een relatie met God opbouwen, en samen gemeenschap vormen rond onze Heer. En toch blijf ik met het gevoel zitten dat Johannes daar, zonder gehoor, maar wat zinloos staat te roepen in de woestijn van onze tijd.
Misschien hebben we dat rechtmaken van de paden, dat vullen van de dalen en dat slechten van de heuvels wel tè letterlijk genomen. Langs snelwegen en e-wegen snellen mensen aan elkaar voorbij, terwijl ze anderen achterlaten langs vergeten kronkelpaden. Even terug naar de bemoedigende woorden van Paulus: “moge uw liefde steeds rijker worden aan inzicht en fijngevoeligheid, om te kunnen onderscheiden waar het op aankomt”.
Hij roept ons op om op zoek te gaan naar inzicht, om de juiste keuzes te maken. Dit houdt in dat elke mens de ruimte, de kansen en mogelijkheden moet krijgen om zijn eigen leven vorm te geven. Ook de kleine, de kwetsbare of zoekende mens is waardevol en heeft zijn bijdrage te leveren aan de samenleving. Iedereen moet de kans krijgen om zijn steentje bij te dragen, om met passie zijn roeping te volgen.
Het is aan ons om dat mogelijk te maken.
Als we de oproep van Paulus toepassen op de woorden van Jesaja in het evangelie, dat iedere kloof moet gedicht worden om de paden van de Heer gereed te maken, dan mogen we daarin verstaan dat we de hindernissen moeten aanpakken die ons gelovig luisteren in de weg staan. Christus is de weg naar God, ook al vinden we die niet altijd. Als we de obstakels aanpakken en de paden van de Heer volgen, dan zullen ook onze daden gunstig zijn voor de zwakken in de samenleving.
Advent is een belangrijke periode om daar bewuster mee bezig te zijn. In de adventsweken staan we stil, maar blijven we niet onbewogen. We hebben extra oog en oor voor Gods vraag om het goede te doen. Bijdragen aan een goede samenleving gebeurt via dagelijkse vriendelijkheid, vrijwilligerswerk, zorg in opvoeding, verzorging van ouderen… Misschien kan dat ons voornemen zijn voor de komende week: niet alleen antwoorden op de vraag van God om het goede te doen, maar ook waarderen waar dit gebeurt. Dat moet niet alleen in het grote, maar vooral in vele kleine goede daden te gebeuren.
Om mee te werken aan de samenleving zoals God ze voor ogen heeft, is de campagne van Welzijnszorg voor waardig werk een belangrijke oproep. In de campagne maken we het werken aan Gods Rijk heel concreet. Als geheugensteuntje is er dan dat kaarsje op de adventskrans. Dat kleine vlammetje herinnert ons eraan dat God naar ons onderweg is.
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
