Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Anderhalf jaar geleden is een oom van mij gestorven. De man was priester, was een zeer lieve en goede mens, en is bijna de helft van zijn lange leven multiple - sclerose - patiënt geweest. Het was een heilige mens.
Aan de muur naast zijn bed hing een klein verzilverd kruisje. Dat ligt nu op mijn bureau. Ik kijk er af en toe naar, en dan is hij nog bij ons. Hij is een voorbeeld, en dikwijls denken we in de familie aan hem.
Is het zoiets, als we geloven dat Jezus in de eucharistie, in het heilig sacrament, tegenwoordig is? We herinneren ons Jezus, we halen hem ons voor de geest, we laten ons inspireren door zijn voorbeeld.
Zoiets is het, en het is nog meer.
Het vieren van de eucharistie is een zeer oud gebruik. Het heeft zijn wortels diep in de geschiedenis, nog eeuwen voor het Laatste Avondmaal. Ik vind dat geweldig: als we samenkomen rond het altaar stappen we in een eeuwenoude ketting, we spreken en handelen zoals duizenden jaren lang gelovige mensen het ons hebben voorgedaan. Het is alsof de tijd wegvalt, we staan in een gemeenschap die er al eeuwen is.
De wortels van het delen van brood en wijn zijn verankerd in de paasnacht die het volk van Israël de bevrijding uit Egypte bracht. En eeuwen lang hebben ze in de paasnacht brood en wijn gezegend en gedeeld zoals in die eerste paasnacht, het voedsel dat ze toen nodig hadden, want ze hadden een zware tocht voor de boeg.
Dat herdenken in al die volgende paasnachten was meer dan herinneren. Ze geloofden dat hun redding niet alleen toen gebeurde, maar dat die bleef duren. God bleef bij hen, de tocht door de woestijn was niet alleen een historisch feit, maar een werkelijkheid die ze telkens opnieuw meemaakten: de moeilijkheden, de miserie, de vervolging tot in de verschrikkingen van de twintigste eeuw. En de gelovige Jood viert elke paasnacht dat God hen ook nu weer zal bevrijden: God en zijn Verbond zijn voor eeuwig.
Zo vierde ook Jezus de paasnacht: zijn Vader brengt redding, in het nu, voor hem, voor ieder mens die zich aan God toevertrouwt.
Nu was die laatste paasviering van Jezus iets speciaals. Hij geeft aan dat oude ritueel een nog diepere betekenis. Als Jezus zegt dat brood en wijn zijn lichaam en bloed zijn, zegt hij dat de weg naar Gods verlossing uit de woestijn, de weg naar ons heil, ons geluk, loopt in het spoor van zijn leven. Het spoor van zijn boodschap, het spoor van geven en delen, het spoorook van lijden en dood. Jezus bleef kwaad met goed vergelden. Goedheid in deze wereld is broos en wordt telkens opnieuw vernietigd. Maar goedheid is het enige dat telt, omdat God het leven blijft behoeden, ook voorbij de dood. Dat is ons geloof, die overtuiging dreef hem, en allen die zijn spoor proberen te volgen.
Hij is ons eten en drinken dat ons recht zal houden in de woestijn, hij is die redding die altijd aanwezig is, en die elke paasnacht gevierd wordt, vanaf die eerste Joodse paasnacht.
We zijn elke zondag gaan vieren als een paasfeest: het feest van Gods blijvende reddende kracht, die Jezus ons geeft. In de loop der eeuwen hebben velen geprobeerd de betekenis van brood en wijn uit te leggen, en vrome verhalen over bloedende hosties leren ons hoe sterk de gelovigen ervan overtuigd waren dat Jezus levend bij hen was. De kern is dat wij vieren hoe we vandaag verlost worden uit de woestijn van ons gebrekkig leven: door de weg van Jezus te gaan, door ons leven te delen en weg te geven, zoals we naar zijn voorbeeld in die laatste nacht brood en wijn delen.
Velen die het wel zien zitten in de boodschap van Jezus, zetten toch de stap niet of niet meer naar de zondagsviering. Ze zeggen, en ik heb het ook gezegd: voor mij is een wandeling in de natuur, een zinnige tekst, een maaltijd met mijn dierbaren, genoeg, zo beleef ik ook Gods aanwezigheid. Ik denk inderdaad dat dit kan. Gods wegen zijn wonderbaar, en ik geloof dat hij op heel veel manieren en in heel veel symbolen kan beleefd worden. Maar ik geloof ook dat ons delen van brood en wijn een schat van een traditie is, die mag gekoesterd worden. En als het waar is wat wij belijden, dan zal die schat niet verloren gaan, en zullen gelovigen er zich altijd in kunnen herkennen.
Hier vinden wij mekaar, de mensen die in die eeuwenoude traditie stappen. Hier zijn wij samen, wensen we mekaar vrede, de vrede die God ons wil geven. Ik ben content dat we elkaar regelmatige hier eens terugzien, en voelen dat we samen geloven, en proberen te delen met elkaar. Dat doet deugd. Ik ben hier gère....
Soms kan ik mij zeer goed in het thema van een viering inleven. Hebben jullie dat ook?
Vorige zondag, met Pinksteren, overkwam me dat bijvoorbeeld. Een aantal bange apostelen in een afgesloten ruimte. Schrik, onzekerheid, ongerustheid, het gevoel dat je vastzit tot plots iemand een ingeving heeft, een vurig moment en dit weet over te brengen op de anderen. Ze verstaan mekaar terug; ze spreken in alle talen zo klonk het evangelie En dan kunnen we enthousiast weer verder! Daar moeten we het mee doen.
Vandaag, op de dag van de Drie-eenheid ligt het thema moeilijker! Wie begrijpt dat van die drie-ene God?
Theologen kunnen daar een hele zinvolle analyse over maken. Maar dat brengt ons niet altijd dichter bij God. Hoe dikwijls in ons leven maakten wij al niet dat kruisteken: in de naam van die vader, en van de zoon en de van de heilige geest denken wij hier nog bij na?
Geef toe: het is niet gemakkelijk. Mensen hebben alle tijden door geworsteld met God en zullen dat wel blijven doen, dat hoort bij geloven. Want God is niet te vatten in onze menselijke woorden en begrippen.
En toch zien we onszelf als gelovige mensen die God een plaats proberen te geven in ons leven, die tot Hem willen bidden en hem daarbij allerlei namen geven Wat is Hij voor u: is hij de schepper, rechter, strenge en barmhartige leider, koning, tochtgenoot, broeder of vriend?
Mozes noemde Hem Heer, daar op de berg Sinai. Och Heer, wees zo goed en trek met ons mee. Ons volk heeft u nodig. Wij snakken naar een teken, leidt ons door de woestijn. Weet dat wij afdwalen, dat wij zoeken. Help ons voort te zoeken naar het beloofde land. Voor Mozes is God de Helper van zijn volk. Iemand die barmhartig en genadig, geduldig, vol liefde en trouw is. Durven wij of kunnen wij, mensen van de 21e eeuw, met problemen eigen aan onze tijd, nog vertrouwen in God?
Beste vrienden, we worden toch wel elke dag geconfronteerd met de strijd tussen goed en kwaad. In onszelf, maar ook in de wereld om ons heen. Die Oostenrijkse vader die zijn dochter vierentwintig jaar in een kelder opsluit, haar misbruikt en zeven kinderen bij haar verwekt. Neem Fourniret die eindelijk voor de rechtbank en voor zijn slachtoffers en hun families wil praten, neem het terrorisme, de militaire dictatuur in Myanmar die nog liever honderdduizenden mensen laat omkomen van ellende dan dat ze buitenlandse hulp toelaat na de zware cycloon van twee weken geleden, neem de aardbeving in China, en dan hebben we het nog niet over alle persoonlijke belevenissen
Het kwade geeft niet het niet op, en het zal het ook nooit opgeven. Maar altijd zal God er zijn, Een God die dit kwaad niet gewild heeft. Wie is God in de 21e eeuw? En staat die drie-ene God dan zo ver van alle realiteit?
God die barmhartig is en vol medelijden, en groot in liefde en in trouw. God die liefde is. God die ons zijn tien geboden heeft gegeven, God die ons in zijn Zoon Jezus het goede is komen voorleven, God die ons zijn Geest schenkt. Zijn Geest van liefde, vrede en vreugde. Want zo is onze God, onze Drie-ene God: liefde, vrede, vreugde. Goedheid dus
Ik heb altijd geleerd: als je een groot probleem hebt waar je niet kan overzien moet je het in stukjes knippen, in stappen oplossen, vele kleine stapjes, een stappenplan, een plan van aanpak opstellen. Alleen zo kan je dit probleem de baas. Dus toch een analyse maken?
Ik las bij de voorbereiding van deze preek ergens een artikel ene Myrjam De Keyser dat ons toch op weg zet Zij schrijft: ik hou niet zo van kapot analyseren van mooie dingen. Als je vb wil weten wat een roos is, dan moet je ze in je tuin zien opgroeien. Dan volg je het wonder van een kleine kleurloze knop, die op een morgen uitbarst in een heerlijke waaier van fluwelen blaadjes. Dan zie je de strenge stengel met doornen en als je geluk hebt dan ruik je de zachte verleidelijke geur. Rozen staan lang in een tuin, en ze hebben iets. Rozen zijn niet voor niets de lievelingsbloemen van verliefde mensen. Laat echter een botanicus een roos uit elkaar rafelen en je houdt niets meer over. Wat kroonblaadjes,slap op het papier gelegd, kelkblaadjes, een stamper, alles wat een andere bloem ook heeft. Maar weg is de roos, weg de magie van geliefden,
Een analyse is goed, maar wat belangrijk is, is het geheel. Laten we dus proberen ook God een gezicht te geven , maar niet alleen in onze gedachten maar veel meer in ons leven! De onzichtbare God moet zichtbaar worden in mensen. Zo kan dat éne gezicht op verschillende manieren zichtbaar worden in de wereld. In wat mensen zijn, in wat mensen zeggen en wat mensen doen.
Je hebt het mysterieuze, het hele grote, dat wat niet te begrijpen is, wat ons overstijgt. Het mysterieuze van onze afkomst, van het scheppingsverhaal. We kennen het en aanvaarden het maar begrijpen het niet. Dat grote overkoepelende dat zou de je Vader kunnen noemen: God boven mij.
Je hebt wat leeft in mensen aan zorg en wederzijdse hulp, aan menselijke kennis en bekwaamheid. De bekommernis om met mekaar om te gaan. De dagdagelijkse motivatie om mekaar voort te helpen. Zomaar, dat zou je de zoon kunnen noemen: God naast mij.
En je hebt de innerlijke drijfveer, de stuwende liefde, de verre hoop die in elke mens woont en ons steeds weer doet verder gaan. Het waarom wij het doen. Het waarom wij mekaar graag zien, het waarom van onze bekommernis voor mekaar. Dat zou de geest kunnen zijn, God in mij.
Zo heb je de Drie. Begrijpen wij God nu wat beter? Komen wij wat dichter bij hoe hij is? Ik hou van rozen en ik probeer ook van God te houden. Ik hou van rozen in alle kleuren in de tuin. Soms zie ik door die rozen God beter.
We zijn nu tussen Hemelvaart en Pinksteren. Deze zondag heeft een eigen karakter. Jezus is heengegaan en de Geest is nog niet gekomen. Dit kunnen we ook lezen in de eerste lezing. Jezus heeft zijn leerlingen de wijde wereld in gezonden. Hoe zullen zij standhouden? De lezingen wijzen de weg. De eerste lezing valt nog mee, maar de evangelielezing is niet zo eenvoudig. Wat ik wil doen in deze homilie is zoeken naar het centrale thema en dan eens kijken of we dit in ons leven ook kunnen inbouwen. Wat komt er terug in de twee lezingen, wat zijn de themas? Wachten, bidden en blijven en dit met anderen samen, eensgezind, daar gaat het over in de teksten.
Ons eerste thema dat in beide lezingen aan bod komt is wachten. In de eerste lezing staat dat de leerlingen verblijf houden in de bovenzaal. Daar wachten zij, zoals Jezus hun had opgedragen, de belofte van de Vader af. Daar wachten zij op de heilige Geest. De negen dagen tussen Hemelvaart en Pinksteren zijn een tijd van wachten en waakzaam zijn. Het is dus geen passief wachten. Het is een zich heel bewust openstellen voor dat wat komende is. In de evangelielezing is het Jezus die wacht, want het uur is gekomen. Jezus wacht op de verheerlijking, Jezus wacht om naar zijn Vader terug te keren. En hoe zit het in ons leven? Kunnen wij ons openstellen voor het nieuwe, het verfrissende? Waakzaam zijn voor wat ons gegeven wordt. Vertrouwen blijven hebben. In de eerste plaats vertrouwen in onszelf, maar ook vertrouwen in de ander én vertrouwen in het leven. En dit, samen met anderen, eensgezind.
In beide lezingen is er sprake van bidden, het tweede thema. In de eerste lezing lezen we dat de leerlingen eensgezind volharden in het gebed. En in de evangelielezing bidt Jezus tot de Vader voor zichzelf, voor zijn leerlingen en voor alle gelovigen. De tijd van wachten is dus geen tijd van leegte, maar een tijd vol van aandachtig verwijlen bij God en bij de mensen, een tijd van bidden om de Geest. En hoe zit het bij ons? Bidden is soms ver weg uit ons leven. Het gaat allemaal zo snel, de druk is zo groot, zoveel te doen, zoveel werk Maar bidden is ook stilvallen, het rustig maken, tijd maken om in stilte bij onszelf te zijn. Eigenlijk gaat het om voedsel voor onze geest, zo noodzakelijk in ons soms zo drukke bestaan. Bidden is ons ook overgeven aan God, zijn aanwezigheid en zijn aanmoedigingen voelen. Als we dit met anderen kunnen doen, is dit echt een geschenk.
Het derde en laatste thema dat in beide lezingen ter sprake komt: blijven. Blijven in de betekenis van niet weggaan, maar ook doorzetten, kiezen voor. In de eerste lezing verblijven de leerlingen in de bovenzaal, ze blijven eensgezind volharden in het gebed. Ze kiezen ervoor om niet te vluchten, maar samen steun te zoeken bij elkaar en bij God. In de evangelielezing bidt Jezus voor zijn leerlingen, die in de wereld blijven, opdat zij in eenheid verbonden mogen blijven met elkaar, met Jezus en met God. De leerlingen blijven in de wereld. Zij hebben hier nog een taak te volbrengen. Ze kiezen ervoor en geven niet op. En wij? Kunnen wij eensgezind blijven? Niet vluchten, maar samen blijven. Zoeken naar oplossingen. Samen moeilijkheden aanpakken in respect voor elkaar. Kiezen om te doen wat Jezus ons geleerd heeft. Niet opgeven, doorgaan in dat wat goed is voor ons en voor de anderen. Blijven is ook trouw blijven aan jezelf, niet van jezelf vervreemden, maar goed blijven voelen wie jij bent en wat jij nodig hebt om jouw bijdrage aan de maatschappij te kunnen leveren.
Wij zijn geboren als vrije mensen, wij kunnen dus op elk moment kiezen of we iets doen met deze themas of niet. Daarom zou ik willen eindigen met een zin die Gandalf heeft gezegd in de film The Lord of the Rings: We hebben enkel te beslissen wat we doen met de tijd die ons gegeven is.
Het is hier te doen - Onze-Lieve-Heer Hemelvaart A 2008 â Herman
Onze-Lieve-Heer Hemelvaart A 2008 Donderdag 1 mei 2008
Beste vrienden,
Het gebeurt uiterst zelden dat de feestdag van Onze-Lieve-Heer Hemelvaart op 1 mei valt. Twee feestdagen in één! Het nadeel is dat we dan een verlofdag verliezen. Maar het mooie is dat de twee grootste arbeidersbewegingen samen naar buiten komen met hun eisen en verlangens. Of mooier gezegd: met hun dromen over een betere en mooiere samenleving. Verschillenden onder hebben de tijd nog meegemaakt nog meegemaakt dat de socialisten en de katholieken lijnrecht tegenover elkaar stonden. Socialist was een scheldwoord. En omgekeerd kon volgens het andere kamp van een tjeef of een katholiek niet veel goeds komen. Die tijd is wel voorbij. We zijn niet helemaal hetzelfde en dat hoeft ook niet. Maar de overtuiging is wel gegroeid dat we veel dingen gemeenschappelijk hebben: de droom van een samenleving waar ieder tot zijn recht komt, de kleinen en zwakken het eerst. Een droom van solidariteit: wie meer heeft, moet meer geven, opdat niemand iets tekort komt. Als we de Handelingen van de Apostelen lezen, dan leefden de eerste christenen communistisch: ze deelden alles gemeenschappelijk en uit de gemeenschappelijke pot kreeg ieder, naargelang zijn behoefte. Het zal wel een ideaalbeeld zijn en of het zo toegepast is, is nog de vraag. Maar toch... We delen dezelfde droom.
Het is alleen de inspiratie die verschilt. Onze inspiratie (daarin hoor je het woord spirit geest) vinden we in het feest van vandaag: Hemelvaart. het feest van hemel en aarde. Het is een feest vol paradoxen: hemel aarde boven beneden loslaten vasthouden ...
Dit feest van Hemelvaart verbindt deze paradoxen.
Jezus wordt aan het zicht van de leerlingen ontnomen. Ze moeten hem loslaten. Maar meer dan ooit is hij hun nabij. Ik ben met u, alle dagen, tot aan de voleinding van d wereld. Of zoals Toon Hermans dichtte bij het afscheid van zijn geliefde echtgenote: Nu je er niet meer bent, raak je mijn hart nog duidelijker aan.
De leerlingen vragen aan Jezus: gaat nu eindelijk het moment komen dat het koninkrijk van David in ere wordt hersteld? Een politieke vraag. Wanneer begint de revolutie? Maar Jezus zegt: daarover gaat het niet! Gij moet verkondigen en getuigen wat ge gezien hebt!
De leerlingen staan naar de hemel te kijken, en de witte mannen zeggen: het is hier te doen! Loop niet met je hoofd in de wolken, maar sta met je voeten stevig op de grond. Er is nog zoveel werk te doen. Het werk van verkondiging: getuig over heel de wereld. Doop in de naam van de Vader, en de Zoon en de Heilige Geest. Breng zo eenheid tot stand. Leer hen te onderhouden wat Ik u heb gezegd: liefde als hart van de wet, een nieuwe kans voor zondaars, zorg voor wat klein en weerloos is, barmhartigheid tot in zeven werken toe: hongerigen spijzen, dorstigen laven, naakten kleden, vreemdelingen opnemen, zieken bezoeken, naar gevangenen gaan en de doden begraven. Door zo de wijde wereld in te gaan, wordt het overal een hemel op aarde. Door zo te gaan hoeven we niet naar de hemel te staren.
Dat hebben christenen door de eeuwen heen goed begrepen en Hemelvaart is dan ook het feest geworden van onze christelijke solidariteit, van ons engagement, van de hemel op aarde die we voor elkaar willen zijn. Geïnspireerd en gestuwd door de Helper, de Heilige Geest, die Hij ons met Pinksteren belooft, blijven we dromen van die mooiere wereld, die samenleving waar ieder tot zijn recht mag komen, de minsten het eerst.
met dank aan: Werkboek Weekendliturgie, Gooi en Sticht
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
