Gedachtenisviering - Viering waar we de overledenen van vorige maand herdenken

Goede vrienden,

Zoals reeds bij herhaling aangegeven in deze viering plaatsen de twee lezingen van vandaag ons voor een grote, ogenschijnlijk bovenmenselijke, uitdaging. 

Willen wij leven overeenkomstig Gods plan met ons leven en met onze wereld, dan bestaat de gelovige weg erin - en dit reeds sinds de tijd van David in het Oude Testament - om het kwade dat ons wordt aangedaan niet met kwaad te vergelden. Meer nog: Jezus verwacht van zijn volgelingen dat zij dit kwade beantwoorden met liefde.

Om zijn boodschap ondubbelzinnig duidelijk te maken, schrikt Jezus er niet voor terug om zeer extreme beelden te gebruiken: Hij spreekt over vijanden die ons haten, die ons vervloeken, die ons mishandelen. Ook hen moeten wij graag zien, moeten wij beminnen. 

En wat houdt dit beminnen in. Ook hier gaat Jezus zeer ver: 
-    wie ons slaan op de ene wang, moeten we de andere wang aanbieden, 
-    wie ons bestelen, mogen we er niet van weerhouden om nog meer van ons af te nemen;
-    en als we bezittingen uitlenen aan wie er nood aan heeft, moeten we dit doen zonder erop te rekenen iets terug te krijgen…  

Hoe moeten we dit begrijpen en vertalen naar ons eigen leven? 

Wel, als we voor Jezus zó ver moeten gaan, dan is het een evidentie dat we ook de mensen in onze omgeving die ons niet haten, vervloeken, mishandelen maar die ons misschien wel eens gewild of ongewild hebben beledigd, gekwetst, benadeeld, achteruitgesteld,  niet met dezelfde munt mogen betalen, maar moeten beantwoorden met concrete daden van liefde:  een vriendelijk woord, een luisterend oor, een helpende hand...  

Maar waarom zouden wij dit alles - dat ons op het eerste zich zo tegennatuurlijk lijkt - dan wel doen?  Het antwoord op deze vraag brengt ons bij de kern van de Blijde Boodschap van vandaag.  Niet de extreme voorbeelden zijn de essentie, maar wel het antwoord op de waarom-vraag.  

En het antwoord van Jezus is duidelijk: deze aanpak van geweldloos verzet en concrete liefde die ook de inspiratie is geweest voor grote visionaire leiders en profeten van onze tijd zoals Mahatma Gandi, Martin Luther King en Nelson Mandela, is de enige weg om tot duurzaam, vredevol samenleven te komen en om Jezus’ ideaal van de eenheid en broederlijkheid onder de mensen waar te maken, zowel in de grote wereld van de volkeren als in de kleine wereld van ons dagelijks bestaan. 
Want, zegt Jezus, wie niet oordeelt, wie niet veroordeelt, wie andere vrij spreekt is barmhartig zoals God de Vader barmhartig is.  Of anders gezegd: wie ten diepste luistert naar de ander en rekening houdt met zijn/haar echte noden en bekommernissen, handelt zoals God, Onze Schepper, doet.

En wat is het resultaat van deze open, gevende houding?  Wel, voorspelt Jezus: wie geeft zal ontvangen en niet zomaar ontvangen: een goede, gestampte geschudde en overlopende maat zal men in de schoot geworpen krijgen, en ik voeg eraan toe, van vrede, vreugde, eenheid. 

Maar, hoor ik u denken, is dit geen naïef, romantisch, zweverig pleidooi, dat verzwakt en de tegenpartij aanmoedigt om verder te gaan met de agressie?  

Laten we realistisch zijn. Dit risico is reëel: Jezus, maar ook Mahatma Gandi en vele anderen zoals Aleksej Navalni, hebben hun geweldloos verzet bekocht met de  dood. 

Anderzijds mogen we niet voorbijgaan aan een essentieel kenmerk van liefhebben en beminnen…  Elkeen die de genade heeft mogen ervaren om kinderen op te voeden, weet dat liefhebben en beminnen niet is: alles zondermeer aanvaarden en toelaten.  Uit liefde mogen en moeten grenzen gesteld worden. Maar essentieel is steeds: het luisteren naar en gepast/eerlijk/onbevooroordeeld rekening houden met de reële noden en bekommernissen van de ander.  

Om te besluiten: een goede, gestampte geschudde en overlopende maat van vrede, vreugde, eenheid...  Wat een mooi en hoopvol perspectief stelt Jezus ons in het vooruitzicht voor onze wereld en voor ons allen in deze woelige en angstige tijden. 

Zullen wij alvast ons steentje bijdragen en de uitdaging aangaan om altijd in onze eigen kleine wereld de andere als eerste trachten te beminnen? Objectief gezien is deze bijdrage minder dan een druppel op een hete plaat om de wereldvrede te bewaren.   Maar… zelf niets doen, is geen optie. En wat gebeurt er als de miljarden andere rechtgeaarde mensen in onze wereld hetzelfde doen?  Dan krijgt oorlog geen kans!

Laat ons in deze geest, waakzaam, maar met vertrouwen, de toekomst tegemoet zien.

Amen.

Twee prachtige verhalen. 

Over mensen die geroepen worden. Het gaat dus over ons. Waarom zitten we hier anders, op zondag, in plaats van uit te slapen? Omdat ‘iets’ of ‘iemand’ ons oproept om naar hier te komen. 

In de verhalen die we gehoord hebben, worden mensen opgeroepen en ze hebben geantwoord. Die mensen lijken goed op elkaar. Ze noemen zichzelf ‘zondig’. En dat betekent niet dat ze denken dat ze slechte, minderwaardige mensen zijn. Neen, ze voelen zichzelf klein en onmachtig.

En ze maken iets mee dat hen doet beseffen: iets of iemand is groter en sterker dan ik. Die iets of iemand roept hen op om te geloven dat ze meer waard zijn en meer kunnen dan ze zelf denken. En die iets of iemand zal hen recht houden. 

We maken allemaal af en toe mee dat we beseffen dat we ons leven niet in handen hebben. Dat kan iets geweldigs zijn: een geboorte, of een katastroof, of iets dat schijnbaar onopvallend is: iemand spreekt ons aan, er valt ons iets op dat we vroeger niet zagen.  Iets of iemand daagt ons uit en laat ons niet los.  Op het woord van Jezus van Nazareth heeft die iets of iemand een naam gekregen: “Vader”. In al onze zwakheid mogen we op hem vertrouwen. Hij beschut ons in de palm van zijn hand, hij houdt ons de hand boven het hoofd. En hij zendt ons. 

Nu is in onze christelijk-kerkelijke traditie het beeld gegroeid dat roeping iets voor priesters is. Priesters zijn kostbare mensen. Ze betekenen veel voor ons. En we maken ons zorgen: zullen er nog priesters zijn? Maar ik denk dat we ons ons geen zorgen moeten maken. Het priesterschap zoals we het kennen is er niet altijd geweest. Het was een manier om de kerk te organiseren, en het kan ook anders. Zoals het geëvolueerd is, met dat sterke onderscheid tussen priesters en leken, heeft het ons misschien doen vergeten dat we allemaal geroepen zijn.

Wij allemaal zijn leerlingen van Jezus. Jezus sprak gewone mensen aan, zoals wij. Ze hoorden hem, en ze zijn hem gevolgd. En wat vroeg hij hen? Ga vissen. Hij roept ons om mee te timmeren aan de weg van Gods rijk zoals we zijn. In ons leven van elke dag: in onze boot, in onze keuken, in ons gezin, op ons werk.

Met Gods zegen kunnen we dan wonderen doen, als we ons door de geest van Jezus laten bezielen. Om zijn oproep goed te horen, komen we hier samen. Hier antwoorden wij zoals Jesaja: “Hier ben ik. Zend mij.”

En hij antwoordt: “Wees niet bang. Jullie zullen wonderen doen.” 

Wegwzijzerviering - Viering waarop de eerstc eommunicanten, vormelingen, vandaag speciaal de dopelingen, families met kinderen en iedereen van harte welkom is.

We hoorden zojuist het verhaal van Jozef en Maria die met hun baby’tje naar de tempel kwamen om het te laten zegenen. 
Jozef en Maria kennen we niet zo goed, maar dat baby’tje kennen we wél. Het is de kleine Jezus die hier, een maand en een paar dagen geleden, geboren werd in een stal. 
En nu komen Jozef en Maria naar hier om Hem te laten zegenen. 

Er zijn daar twee oude mensen in de tempel: Simeon en Hanna, die allebei hun zegen uitspreken. 

Maar wat ze daarbij zeggen klinkt niet allemaal even vrolijk: “Niet iedereen zal later akkoord gaan met Jezus. Hij zal mensen doen vallen, maar ook veel mensen doen opstaan. En je zult verdriet kennen dat als een zwaard door je hart zal gaan.”
Simeon en Hanna doen mij een beetje denken aan die feeën bij het geboortefeest van Doornroosje. Ze hebben allemaal goeie wensen bij voor de kleine baby. Behalve dan die ene oude toverfee die lelijke dingen voorspelt. 

Misschien gaat dat wel een beetje zoals bij de weerman of weervrouw. 
Zij willen wel mooi weer voorspellen, maar als zij storm en slecht weer zien aankomen, dan willen zij ons daarvoor waarschuwen. 

Ook wij gaan nu een zegen uitspreken over de kinderen. 
Zegen, wat is dat voor iets? 
Wie doet dat en wat doet dat met ons? 
Als ik dat vandaag mag doen, dan doe ik dat een beetje in de plaats van God. 
Als God een mens zegent, spreekt Hij goede dingen van hem of haar en schenkt Hij goede dingen. Zo worden zij gezegend. 
Als het lang droog is geweest, zeggen de boeren wel eens: “het regent het zegent”. Omdat de natuur water nodig heeft om te groeien. 

Dan denk ik bij mijn zegen: “Moge de regen je nat maken en zachtjes doordenken, zoals het water goed is voor de planten en de natuur, als een lekkere douche, maar geen stortvloed die je doet verdrinken”. 

Ik zal dus mijn handen naar jullie uitstrekken en zeggen: 

“Moge God je zegenen en bewaren. 
Dat al het goede in jou moge groeien en groot worden. 
Moge de zon op je schijnen en je warm maken, zonder te verbranden. 
Moge de wind zachtjes waaien, zonder je omver te blazen. 
Moge God naar je glimlachen en je hart verwarmen”. 
Amen.