Verleden week las ik het parochieblad nog eens helemaal door. dat gebeurt niet alle weken: An Candaele Redacteur bij De Bond en auteur.
Ze kreeg en interview naar aanleiding van moederdag. (Antwerpenaren vieren dit nog eens 15/8.!)
Wanneer ze zwanger was van haar 2e kindje, vroeg ze zichzelf af of ze wel genoeg liefde zou hebben om te delen
Snel ondervond ze dat ouderliefde niet is als een taart waarvan elk stuk dat je eet, onherroepelijk verloren is.
Zij zag hoe elke kleuter de wereld ontdekt , en met elke kleuter ontdek je mee, ondervond ze.
Tieners gaan discussiëren, twintigers trekken de wijde wereld in en brengen dan ook een stuk van de wereld in je leven
Ze had het daarmee niet zo moeilijk, zolang ze steeds terug naar huis kwamen
Twintigers gaan, meestal, dan ook het huis uit
want, beetje bij beetje worden ook nogal wat andere mensen belangrijk in hun leven
Beetje bij beetje leren ze verder gaan, wat verder van huis, wat minder thuis
Pas toen ze voor t eerst met; ik ga naar huis hun eigen flatje bedoelden, was het even schrikken en voelde het wat moeilijk aan.
Toch was het voor An fijn te zien hoe haar kinderen op eigen benen konden staan en hoe ze konden bouwen op zovele anderen.
Niet zozeer het loslaten was leren voor An, dat gebeurde spontaan met alles wat de kinderen ondernamen.
Vooral het losgelaten worden voelde voor haar moeilijk.
Opvoeden, het is me wat.
Er zijn al heel veel boeken over geschreven.
Soms is het bewust een richting kiezen, dan weer zonder te veel nadenken de paden kiezen die zich aandienen en soms ook wel eens in de gracht sukkelen
Opvoeden doe je niet in je eentje. Er is een heel schare mensen nodig om kinderen groot te brengen.
Dat wist Jezus ook!
Jezus had ook last van loslaten en vooral van dat losgelaten worden
Hij had jaren geleefd tussen mensen die uitgestoten werden, gekleineerd, en gedwongen.
Hij had jaren geleefd tussen de mensen die wilden gezien worden en daar heel veel mensen voor opzij zetten.
Daarom bereidde Jezus in de laatste dagen van samenzijn, Zijn leerlingen voor op dat definitieve loslaten
Beseffend hoe vlug het kan gaan, om ook helemaal losgelaten te worden
Vandaar zijn ultieme oproep om in zijn Geest verder te leven.. zegt Jezus
Als je me toch een beetje hebt leren kennen en toch ook, wat van me houdt, laat het dan zien a.u.b., vraagt Jezus
Leef verder in Mijn geest, probeer mn werk voort te zetten
.
Laat Mij in alle vrijheid een blijvende bezieling zijn in jou,
Laat Mij in jou een blijvende beroep doen op je heel persoonlijke medewerking.
Laat Mij je inspireren, je begeesteren om Mijn werk te actualiseren in de tijdgeest waarin je nu leeft
In onze cultuur met haar huidige problemen, zoals de wereldwijde oorlogen met daaraan de onnoemlijke vluchtelinge stroom
met haar huidige problemen ook dichtbij, gewoon in ons leven van alle dag
hoe omgaan met onze opvoedingsproblemen nu,?
hoe omgaan met ons moeilijk oud-worden en heel oud kunnen en mogen worden,?
hoe omgaan met de wereldwijde digitalisering die vat heeft op heel ons leven,?
hoe omgaan met het veranderende kerkbeeld, nu jonge priesters zo schaars worden?
Hoe omgaan met
Met al die vragen in mij en rondom mij weet ik:
"Ik mag leven als een beminnenswaardig mens,
ik ben de moeite waard om bemind te worden.
Ik ben bemind en voel mij diep dankbaar tegenover wie me bemint,
ook tegenover dàt onmeetbare mysterievolle bemind worden
dat er reeds was voor ik werd geboren.
De Helper die Jezus beloofd heeft, is niet meetbaar! Niet zichtbaar, niet in een persoon te vatten!
Die ligt in De Ultieme Vraag: Laat Mij niet los!
mannekes, als ik er niet meer ben, maak geen ruzie, zorg goed voor mekaar, blijf in goede en kwade dagen houden van elkaar, mekaar gaarne zien.
Bron: Kerk en Leven, Kerugma en Frans Mistiaens s.j.
