Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Evangelie: Lucas 23, 35-43 - 'Heer, denk aan mij in uw koninkrijk'
Christus, Koning van het Heelal
Traditioneel is deze zondag het feest van Christus Koning. Maar de tijd is voorbij dat vandaag verkondigd zou worden dat het christelijk geloof triomfantelijk de heerschappij in deze wereld opeist.
Dat triomfalisme heeft altijd gebotst met het evangelie. Daarin lezen we dat Jezus zegt dat zijn rijk niet van deze wereld is. En de tekst die we daarnet gehoord hebben, hamert daarop. 'De koning der Joden', zoals hij hier spottend genoemd wordt, wordt vernietigd. Zijn leven is verwoest, kruis erover. Zijn idealen zijn een zinloze puinhoop geworden.
Deze tekst is echter geen faillietverklaring, maar een belofte: "Vandaag nog zul je bij mij zijn in het paradijs."
2000 jaar wordt die belofte verder verteld: we leven niet om vernietigd te worden. Uit de brokstukken van kapotgeslagen leven zal iets nieuws ontstaan, ons leven zal niet verwoest maar voltooid worden. Onvoorstelbaar is dit, niet van deze wereld, maar door alle tijden blijft die hoop leven.
Aan die onverwoestbaarheid moest ik denken, toen ik op een tentoonstelling deze Anna-ten-Drieën zag.
De kunstenares Sofie Muller heeft het gemaakt. Ik weet niet of ze zich gelovig noemt, maar ze was getroffen door de middeleeuwse afbeeldingen van het driegeslacht: Anna, Maria, haar dochter, en haar kleinkind Jezus, verenigd in één beeld. Zo staat er al eeuwen een op Linkeroever, vroeger in de kapel op het Vlaamse Hoofd, nu in onze kerk.
Het kunstwerk van Sofie Muller is van albast. Een kostbaar en broos materiaal, lastig om te bewerken. Het wordt gevonden als een klomp vervuild gesteente, tussen puin en afval van erosie. Die oorsprong heeft Sofie Muller bewaard aan de achterkant van haar beeld. Maar haar kunst schept uit die verwarde brokstukken tere schoonheid. Ze toont het gelaat van haar eigen moeder, van zichzelf, en van haar dochtertje.
Vredig zijn ze verenigd.
Dit beeld toont me dat hardnekkig geloof uit het evangelie. Uit puin en afval zal nieuwe schoonheid oprijzen. Dat kan onze gemeenschap moed geven, als we vrezen dat wat we opgebouwd hebben, verloren zal gaan. Dat kan ons troosten als we onze dierbare overledenen gedenken.
In de tedere vrede van die andere wereld rusten zij. Wanhoop niet.
Albast: dat zijn stenen die al een heel leven hebben gehad en waar de natuur als beeldhouwer mee aan de slag is gegaan (Sofie Muller)
Evangelie: Lucas 21, 5-19 - 'Het zal uitlopen op getuigenis geven'
Het verhaal over de verwoesting van de tempel met alle verschrikkingen daar omheen komt ons niet vreemd over.
De daaraan gekoppelde oproep om ondanks alles trouw te blijven doet ons ook vandaag denken aan het einde der tijden. Marcus dacht dat met de komst van Jezus die eindtijd was ingeleid. Ook Paulus leefde in de verwachting van het naderende einde.
Lucas schrijft zijn evangelie twintig jaar later en ziet het heel concreet: de kerk zal het niet gemakkelijk hebben. Vóór het einde der tijden aanbreekt zal zij harde noten te kraken hebben. Zij zal geconfronteerd worden met:
strijd van volk tegen volk, van koninkrijk tegen koninkrijk;
aardbevingen, pest en andere verschrikkingen
mensen zullen gevangen genomen worden omwille van hun geloof in Jezus;
sommigen zullen zelfs ter dood worden gebracht;
velen zullen voorwerp zijn van haat en spot
Tot zover Lucas' beschrijving van de tijd waarin de Kerk te leven heeft, de tijd waarin ook wij Kerk hebben te zijn.
En onze evangelist zit er niet zover naast als we de krant openslaan of het televisienieuws volgen. Dagelijks vinden we een opeenstapeling van onheilspellende berichten. Blijkbaar is er in al die eeuwen niet zoveel veranderd onder de zon. En iedereen kan deze rampenlijst nog aanvullen met persoonlijke problemen die niet de koppen van de krant halen.
De reacties op al die tijdingen zijn verschillend: moedeloosheid, paniek, het loont allemaal niet meer, de wereld is om zeep, defaitisme of het zal mijnen tijd nog wel meegaan...
Moeilijke tijden dus, zowel in ons persoonlijk leven, op wereldvlak, als op kerkelijk vlak.
Tegen die achtergrond waarschuwt Jezus ons voor paniek en wanhoop. Hij troost en spoort ons aan tot standvastigheid: "Het zal voor u uitlopen op getuigenis", zegt Hij. Als we christen willen zijn, moeten we het zijn in deze tijd en in deze wereld, in deze Kerk, in onze concrete situatie. Als we hier en nu geen daadwerkelijk christen zijn, dan zijn we het nergens.
De plaats en de tijd waarin we leven kunnen we niet kiezen. We kunnen wel kiezen of we in onze tijd Christus willen beleven of niet. En willen wij het doen, dan mogen we ons in geen geval laten ontmoedigen want "Ik zal u taal en wijsheid geven" zegt Jezus. En "geen haar van uw hoofd zal verloren gaan".
Op dit woord mogen we vertrouwen, in alle omstandigheden, zelfs als we aan het einde van de toekomst menen te staan en de dood in de ogen zien.
Misschien kunnen we ons optrekken aan mensen die in de tegenstroom gaan staan: de recente klimaatmars met zowel jongeren als ouders en grootouders, het persoonlijke sterke getuigenis van Ingrid De Jonghe die geïnterviewd werd in 'Alleen Elvis blijft bestaan': een vrouw die begeleiding van jongeren ter harte neemt, 50j. Kauwenberg waar generatie-armen het woord krijgen, De Loodsen met opvang van vrouwen en kinderen en zovele andere voorbeelden.
Hoeveel vrijwilligers zetten zich niet in voor een betere samenleving, zeker ook in onze parochie. Ik denk dat onze slogan moet blijven 'we willen doorgaan'!
We zijn een schakel in een ketting van mensen die blijven geloven in een wereld van gerechtigheid, vrede en zorg voor onze schepping.
Anne Provoost sprak in een lezing de volgende woorden:
We kijken in de diepte, we staren in het zwart, maar we voelen geen afschuw, we stappen in de geschiedenis. We zullen het verhaal waarschijnlijk niet afmaken maar we krijgen de kans om eraan te werken, die kans moeten we grijpen. Want er is altijd een daarna.
Evangelie: Lucas 20, 27-38 - 'Geen God van doden maar van levenden'
Wegwijzerviering - Een viering waar de eerste communicanten, vormelingen en families bijzonder centraal staan
De eerste lezing werd vervangen door het verhaal van "De mier en de graankorrel"
Lieve kinderen
we hoorden zojuist 2 verhalen.
Het verhaal van de mier die een graankorrel naar
haar schuil- en woonplaats wou dragen.
En het Bijbelverhaal waarin zoveel mensen doodgingen.
Het verhaal van de mier klonk zo mooi.
We leefden al helemaal met haar mee.
We zien haar al kruipen met die zware graankorrel op haar rug,
en nadien, luisteren naar de wijze raad van de graankorrel die nog graag lang wou leven...
En dan zien we op 't einde, hoe blij de mier is, een jaar later, met de 100-de graankorrels, die zomaar rondom haar klaar liggen om op te eten...
Een verhaal vol 'vertrouwen' en vol 'leven'!
Want je moet het toch maar geloven dat die graankorrel nog wil en zal uitgroeien tot een grote plant met meer dan 100 zaadjes in,
om een jaar later genoeg eten te hebben...
En dat was allemaal uitgekomen!
"Wat een wonder gebeuren"; dacht de mier.
Het Bijbelverhaal is heel andere koek!
Het is een verhaal van mensen die helemaal niet geloven
wat Jezus vertelt!
Mensen die Jezus als een concurrent zien en
Hem in de val willen lokken!
Daarom stellen zij Hem zo'n stoute vragen en hopen zij
dat Jezus heel boos wordt en niet kan antwoorden...
Maar Jezus werd niet boos!
Jezus zei tegen die mannen dat Hij gelooft dat eens geboren, blijft geboren!
Dat je leeft en leeft, voor altijd, ja, tot in Eeuwigheid, tot in de Hemel!
Ook al kan Jezus niet zo heel precies uitleggen
hoe het is in die Eeuwigheid, in die Hemel,
Hij gelooft dat niets van ons leven ooit verloren gaat...
Een mooier beeld dan jullie ballonnen kunnen we hier niet hebben
om even stil te staan bij ons "naar de Hemel gaan", wat ook wil zeggen;
nooit helemaal doodgaan...'
Straks krijgen jullie terug allemaal een ballon!
Wie wil deze zo lang mogelijk bewaren?
Wie wil deze zo vlug mogelijk, zo hoog mogelijk en
zo ver mogelijk zien vliegen?
Wat gebeurt er met 'n ballon die je op je kamer wilt bewaren?
Die wordt als maar kleiner, verschrompelt helemaal om dan naast het touwtje helemaal plat op de grond te liggen... klaar om in de vuilnisbak te werpen.
Wat gebeurt met de ballon die je zo vlug mogelijk laat vliegen?
Die vliegt en vliegt en tolt door de lucht van plezier,
en tuimelt en vliegt als maar verder.
Die wordt schijnbaar kleiner, omdat hij zover weg is, maar blijft groot en vliegt en vliegt... En vele kinderen en mensen verder weg roepen:
"zie, zie daar een ballon!"...
tot hij ergens vast geraakt in een paal met draden, of takken van de bomen, of in een beekje... en dan zijn er daar misschien ook nog andere kinderen en mensen die roepen: zie, zie, daar een ballon..."
Allemaal mensen "gelukkig", omdat ze jouw ballon gezien hebben...
Zo gelooft Jezus in het leven dat leven geeft, met zijn vreugde en verdriet, "maar vooral leven geeft",
en blijft duren tot in de Hemel en verder...
"Leven dat blijft duren
en waarvan nooit iets verloren gaat..."
Bronnen: Kinder Woorddienst NL en Bijbel in 1000sec.
Evangelie: Lucas 7, 11-17 - 'Opwekken van een jongeman uit Naïn'
Lieve mensen,
Allerzielen, een avond hier samen, allen vanuit een zelfde oproep.
We gedenken allen iemand die ons zeer dierbaar is.
Heel het voorbije weekend voelden we aan de lijve hoe het verlies nog pijn doet.
Voelen we aan de lijve, de dagen van toen en
de pijnlijke herinneringen...
Het evangelie dat we zojuist hoorden, beschreef een rouwstoet!
We hebben er weet van. We hebben het pas aan de lijve ondervonden!
Onze dierbare wegdragen naar het kerkhof.
Meestal buiten de stad gelegen... Het doet pijn.
En 's avonds moeten we naar huis.
's Avonds is het voorbij en valt de stilte, en niet alleen de stilte,
ook de leegte...
In de evangeliewoorden die we zopas hoorden, horen we hoe Jezus zich verzet tegen de leegte, tegen een leven dat doodloopt.
Jezus die van stad naar stad trok, dikwijls met een groep sympathisanten rondom en achter hem.
Hij ontmoet de rouwstoet met de weduwe diep gebogen, niet zien en horend wat er rondom haar gebeurd.
Helemaal ingesloten in zichzelf...
Wij kennen dat. Wij hebben het aan de lijve ondervonden.
Jezus houdt de rouwstoet staande. Hij weet wat de weduwe doormaakt
Ze heeft eerst haar man en nu ook haar zoon aan het leven verloren.
Alles is haar ontvallen.
Alles wat haar leven nog zin en betekenis gaf.
Alles wat nog wat perspectief bood.
Hij weet dat haar toekomst nu ook echt op het spel staat.
Jezus' ogen zien de weduwe, en Jezus wordt diep bewogen door haar.
Hij houdt de rouwstoet staande.
Meer nog, Hij raakt de draagbaar aan.
Hij durft de woorden gebruiken: 'ween niet'.
Alles in Jezus verzet zich tegen dat leven dat dreigt dood te lopen.
Tegen het doodgaan aan de dood.
Het moment, zo cruciaal! De weduwe kijkt ervan op!
Haar ogen ontmoeten deze van Jezus.
Jezus' ogen zoeken de ogen van de weduwe.
Oog in oog staat de weduwe nu met Jezus, met alles wat leeft in haar hart en zo... de afgeslotenheid voorbij.
En dan klinkt dat woord 'opstaan' uit de mond van Jezus; opstaan tegen de dood en tegen het dodende.
Het leven, keert terug en wordt teruggegeven.
Oog in oog staan, dat blijf ik voor me zien.
Laat ook 'ik' mij roepen door die A(a)nder uit mijn afgeslotenheid?
Uit mijn gebogenheid? Uit alles wat nacht is om mij heen en in mij?
Geef ik me over aan die beweging ten leven?
Ik denk het wel.
Zo niet waren we deze avond niet naar hier gekomen.
Zo niet konden we niet kijken naar de scherven van ons
gebroken schaaltje,
konden we niet de moeite doen die scherven te lijmen,
konden we niet aanvoelen, dat na verloop van tijd, de goede herinneringen,
het leven met onze dierbare in ons hart, inderdaad verguld mag worden, ook al doet het nog regelmatig zo verschrikkelijk pijn.
Ja wij voelen ons uitgenodigd om het spoor van bewogenheid te volgen.
Ja wij voelen regelmatig in ons dat er opstand komt tegen de nacht, tegen de dood.
Ja wij willen wat licht, wij willen verder, wij willen dat gelijmde schaaltje, met zijn vergulde pijnlijnen koesteren, en meedragen op onze nog ongebaande wegen
Tegenover de horror van Halloween, de maskers en het spektakel staat de sereniteit van de gedachtenis.
En dat is veel meer dan een herinnering, veel meer dan een kerkhofdag.
Geen dag alleen van treuren om het vérlies en het gemis van je geliefden,
maar een dag van verder kijken, - verder dan het verdriet
én verder dan de lege plek in huis, om door het verdriet heen, het geschenk te zien,
het levengevende geschenk van goedheid en vriendschap en liefde
dat mensen voor jou geweest zijn.
Dat geschenk kan niemand ons ontnemen.
Wij mogen het bewaren en koesteren, en verder leven,
want het heeft ons mee gemaakt tot de mens die wij tot nu toe geworden zijn.
Nu november voor de deur staat, denken we meer dan anders aan dat wezenlijke
van menselijke liefde, volgehouden, er mee gewoekerd, intiembeleefd,
bevochten soms door dik en dun.
Mensen en hun ervaringen zijn belangrijker dan alle mooie ideeën en theorieën.
'Toen Jezus de menigte zag, ging Hij de berg op'.
Het is een bijzonder moment. Jezus die de berg opgaat, de massa die op een korte afstand blijft staan en Hij die zijn mond opent met een radicaal andere opvatting van waarachtig mens zijn en liefhebben.
Zo helder en sprekend was God in Hem dat Hij de menigte leerde
hoe zij anderen konden doen opstaan uit verblinding, uit hun verstomming.
En in die menigte zie je de velen die ook jou op de weg van het leven hebben gezet,
die verhalen vertelden om te overleven in de soms ondoorzichtige wereld.
Mensen die van je hielden of je bevestigden in al die pogingen
die je ondernam om een goed mens te zijn,
die je leerden dat het belangrijker is te zijn dan te hebben,
die je doopten met een visioen van gerechtigheid,
die je alle vertrouwen schonken als jij nieuwe wegen verkende,
die je niet duwden naar de eerste rij
maar de achterste plaatsen als waardevol aanwezen,
die voor kinderen steeds een speciale aandacht vroegen,
voor zieken een invoelende blik.
Die je vormden met een kritische, maar liefdevolle kijk op het leven,
die je de zekerheid gaven dat je alles niet alleen hoefde te doen,
die iets van hun onkreukbaarheid lieten zien in hun gehechtheid aan God.
Rondturend in die menigte van hartelijke mensen hoopte je
dat jij ook, af en toe, zulke heelmakende mens mocht zijn.
Allerheiligen en Allerzielen vormen een duo,
de voorkant en de achterkant van hetzelfde verhaal over leven en dood.
Geliefden lieten zien wat 'heilig' is in het leven, wat de moeite waard is
en wat kost wat kost moet gered worden, alle toewijding verdient.
Daarom zijn we vandaag hier samen want we zijn content dat de kerk de kleine,
vergeten mensen in de hoogte steekt.
Vandaag maakt ze eens heel duidelijk wat ze gelooft en steeds luid verkondigt,
dat God houdt van mensen die in hun gewoon bestaan
op een buitengewone manier het gewone goed hebben gedaan.
Soms hebben zij, meer dan anderen, in uitzichtloze situaties nooit de hoop opgegeven.
Ze stonden daar, helend, trouw.
Vandaag zeggen we dat er diepe poëzie steekt in dat leven van hen
die nooit een gedicht maakten,
alleen maar zich uitdrukten met kleine, ja soms grote draagkracht.
Weet je nog hoe zacht hun gemoed was en hoe triestig om kleine en grote ruzies.
Ze waren bereid om op te komen voor verzoening, te vergeven
en kregen tranen in hun ogen als anderen gelukkig waren.
Alleen consequente liefde bracht zo licht in ons bestaan.
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
