Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Evangelie: Lucas 2, 1-14 - 'Heden is ons een Redder geboren'
Lieve mensen,
De voorbije weken konden we er niet om heen. Music for Life was zowat alomtegenwoordig. En ook onze parochie droeg zijn steentje bij: 1600 euro haalden we bij elkaar voor de preventie van diarree bij kinderen. Zo kwetsbaar zijn kinderen in ontwikkelingslanden, waar er te weinig voorzieningen zijn, en te weinig hygiëne is, dat kinderen er omkomen door een banale oorzaak als diarree. Het raakt ons als kinderen te vroeg moeten sterven.
En tijdens de adventsperiode deden we mee met de actie Welzijnszorg, die dit jaar ook kinderen en jongeren centraal stelde. In ons land wordt 1 kind op de 5 geboren in een arm gezin. Eén op de vijf kinderen krijgt te weinig kansen om een toekomst op te bouwen, om menswaardig te leven. De getuigenissen van mensen hier op Linkeroever hebben ons geraakt. Vooral ook de grote inzet en de warmte waarmee zij deze kinderen omringen. En weer zamelden we in en kregen we meer dan 1200 euro bij elkaar!
En vanavond/vandaag vieren wij Kerstmis: dat God geboren wordt in een klein kind.
God, een kind... dat is de titel die we aan deze viering hebben gegeven.
God, een kind...
Ik zie het Maria al stamelen als de engel van haar is heengegaan. God, een kind... Ik krijg een kind... Zou God in een kind...?
God is geen verre, vreemde God, nee, Hij wordt dat kleine kind. God is mens geworden, niets meer, maar ook niets minder. En daarmee verzekert Hij ons van een belofte die niet meer stuk kan: Hij laat ons, zijn mensen, nooit in de steek, want Hij is zelf een van ons geworden.
De engel zegt het tegen de herders: Dit zal voor u een teken zijn. Gij zult het pasgeboren kind vinden in doeken gewikkeld en liggend in een kribbe.
Een pasgeboren kind wordt een teken. Elk pasgeboren kind is een teken van toekomst en belofte. Een teken dat God het goed voor heeft met deze wereld.
Maar hier is meer aan de hand. God, een kind... God wordt zichtbaar in een kwetsbaar kind.
Een kind, liggend in een kribbe Niet in een rijkversierde wieg van zijde en satijn, maar in een kale kribbe, ergens in een stal, want er was voor Hem geen plaats in de herberg.
Ook dat is dus Kerstmis.
Het teken waarop de engel doelt, is dat die Redder ervoor kiest te behoren tot de mensen in nood. Hij kiest ervoor het leven te delen van dat deel van de wereld en de maatschappij dat van crisis naar crisis sukkelt. Van financiële crisis naar politieke crisis, van morele crisis naar milieucrisis. Crisissen genoeg, de lijst lijkt eindeloos.
We kennen ze, die crisissen, ze komen dagelijks op ons af in de honderden miljoenen armen, in de daklozen, in de moeders en de kinderen op de dool voor oorlog en geweld. Ze leven midden onder ons in de langdurig werklozen, de asielzoekers, de gebroken relaties, de jongeren zonder toekomstverwachting. Ze kijken ons aan door de ogen van vluchtelingen, van kindsoldaten, van misbruikte vrouwen en kinderen. En ze bedreigen ons in dictaturen, in schendingen van de mensenrechten, in corruptie, in extremisme en terrorisme. Maar precies in die wereld en voor dat volk dat in het duister wandelt, is de Redder geboren, Christus de Heer, en precies in dat land van doodse duisternis straalt een groot licht. Alleen, soms is het moeilijk dat licht te zien.
Lieve mensen, laten wij dat licht wél zien.
Dat licht van vrede, omdat God bij ons wil zijn.
Dat licht van liefde, omdat God midden onder ons wil wonen.
Dat licht van vreugde, omdat God ons aankijkt door de ogen van een pasgeboren mensenkind.
Ik wens ons allen een zalig en vredevol Kerstfeest toe. Amen.
Evangelie: Lucas 1, 26-38 - 'Zie, gij zult zwanger worden'
Investeren in onze kinderen Vreselijk. Lezen in een artikel dat 20% van alle kinderen in armoede worden grootgebracht.
Maar was het ook schokerend voor mij? Niet echt.
Ik dacht zelfs dat het er meer waren.
Dagdagelijks wordt je als leerkracht geconfronteerd met kinderen die er nu eenmaal niet voor kozen om in een kansarm gezin te leven.
Al duurt het wat eer je de leefwereld van arme kinderen kent of moet ik zeggen ook erkent.
Het begint al in september. De eerste rekening: meteen 80 euro voor alle uitstappen van dat jaar en de refter van het eerste trimester.
Gelukkig maar dat de school sinds 2 jaar materiaal als pennen, potloden, latten, gommen enz moet voorzien.
Maar als een kind s morgens meldt dat het zijn huiswerk niet kon maken omdat ze thuis geen kleurpotloden hebben, dan frons je wel even de wenkbrauwen.
We zijn december en nog steeds zijn 15 % van de schoolrekeningen niet betaald.
Sinds onze school verschillende projecten heeft lopen die onze ouders meer betrokken maken en die de drempel van het directielokaal wat lager proberen maken, komen ouders met de directie praten over hun financiële problemen. Op deze manier kunnen wij een afbetalingsplan opstellen. Ouders met een afbetalingsplan krijgen geen wekelijks envelopje meer mee met een herinnering aan de niet betaalde rekening.
Geen leerkracht die in volle klas nog zal zeggen dat het stilaan tijd wordt dat vaderlief eens eindelijk zijn rekeningen betaalt.
Dit jaar zijn er wat meer afbetalingsplannen dan anders omdat we op zeeklassen gingen voor een week.
Meerdere kinderen mochten niet meegaan van hun ouders.
De directie en leerkrachten hebben de ouders persoonlijk gecontacteerd en hen verzekerd dat de financiële moeilijkheden geen reden mochten zijn om hun kind deze unieke ervaring te ontzeggen.
Het is niet eenvoudig om als school de grens te bepalen.
We zijn nu eenmaal geen liefdadigheidsinstelling.
Als je een bus reserveert, dan bereken je de kostprijs per kind, niet per betalend kind!
In november kregen we dan ook al te horen van onze directie dat het budget van het eerste trimester reeds op was .
En wat met het uniform? Nieuwe leerlingen krijgen de tijd om hun kledij aan te passen aan ons uniform. We verwachten niet dat zij vanaf dag 2 volledig in nieuwe outfit staan. Alleen is het niet eenvoudig om dit aan andere ouders duidelijk te maken waarom nou net dat nieuwe kind een rode jas mag dragen en hun kind niet!
Af en toe worden pakketjes meegegeven met kledij. Stiekem, de zoveelste lading afdankertjes van de leerkrachten hun eigen kinderen. En ja, dat geeft voldoening.
Steeds vaker stellen we vast dat onze winterwandeling of activiteit eerder een marteling zijn dan een plezier als je hun gebrek aan warme, aangepaste winterkledij ziet. Geen muts, geen handschoenen, geen winterjas. Op zeeklassen zagen we meerdere grote koffers, met weinig inhoud, geen reservekledij
In de refter worden boterhammen gedeeld. Zo zijn ze het gewoon.
We proberen tijdens onze projecten het belang van gezonde voeding duidelijk te maken. Een pak wafels is geen middageten al is het goedkoper dan boterhammen met charcuterie.
Een ander probleem: afwezigheden. Ik hoef u niet te zeggen dat gezonde voeding duur is. Het zijn dan ook deze kinderen die net wat meer ziek vallen of sneller thuisgehouden worden. Is je kind meer dan 4 keer ziek, dan ben je verplicht om voor elke afwezigheid (ook voor één dag) een doktersbriefje af te geven aan de school.
Gaat u voor elke verkoudheid en zelfs een griepje naar de dokter?
Een gebrekkige tandhygiëne komt wel vaker voor en de wasserette is een dure aangelegenheid ja, dat merk je en ja, ik durf het te zeggen: dat ruik je ook wel eens .
Uw kind kan niet puzzelen, misschien kan u dat thuis ook wat oefenen zegt de leerkracht. Tegenwoordig melden we er dan meteen bij dat er in Lidl of Aldi net een promotie is voor puzzeltjes en spelletjes.
De tijd dat puzzels, memories, lottos en dominos in iedere huiskamer lagen is lang voorbij, al zijn we ons daar niet altijd van bewust.
Leerproblemen: kan je beter niet hebben als kind uit een arm milieu.
In het gewone onderwijs zijn bijlessen, logopedie of kinesitherapie niet inbegrepen.
Erger nog: het mag eigenlijk zelfs niet georganiseerd worden in je school.
Je kan dus maar beter niet stotteren, dyslectisch zijn of motorische problemen hebben, want je ouders kunnen dit eenvoudigweg niet betalen. Of lijkt het dan beter hen naar buitengewoon onderwijs te sturen waar deze hulp wel in het pakketje zit?
Trouwens: de wachtlijst voor onderzoek kan oplopen tot 2 jaar vooraleer je kind getest kan worden op een leerstoornis, tenzij je er veel geld tegenaan kan smijten en in een privé onderzoekscentrum terecht kan, zonder wachtlijst, maar wel met een prijskaartje van 3 à 400 euro.
Je mag als school ook niet vergeten dat ouders in armoede vaak erg wantrouwig staan tegenover hulpverlening. Je moet een aanspreekpunt zijn voor opvoedingsvragen, maar in je achterhoofd houden dat ouders in armoede het vaak nooit anders gekend hebben.
Weet je wat opvalt? Als je een wafelslag organiseert voor een ziek kind, een collectebus zet voor Haïti, appels verkoopt voor kom op tegen kanker zijn het net de kansarme gezinnen die steevast bijdragen. Soms zoveel dat wij er zelf ongemakkelijk van worden. Het raakt je, het is een vreemd gevoel van solidariteit.
Vallen ze dan op, die kansarme kinderen? Nee, eigenlijk niet. De diversiteit op onze school biedt hen een stevige schuilmantel.
We zijn de tijd voorbij dat we dachten dat alleen de allochtonen de armen waren en dat we uitdrukkingen als Ze hebben wel allemaal een tv en een gsm. in de mond nemen.
We zijn de tijd voorbij dat we hierover niet met de ouders durven praten, want armoede is zo taboe.
We moeten als school in onze kinderen investeren. Soms letterlijk, maar vooral figuurlijk.
Want al kunnen we hen niet uit de vaak vicieuze cirkel van de armoede halen, we kunnen hen op school wel gelijke kansen bieden.
En daar heeft elk kind recht op.
Een getuigenis van Marianne De Backer, leerkracht aan het Sint-Annacollege van Antwerpen
Het is reeds de vierde zondag van de advent!
We naderen de kortste dag en langste nacht van het jaar!
De Germanen vierden rond 25 december midwinter- of joelfeesten. Feesten van dankbaarheid voor wat geweest was en hoop voor wat nog komen moest. Ze duurden 13 dagen. Er werd niet gewerkt, maar wel enorm veel gegeten en gedronken. Het waren 12 dagen feest met veel vuur om de koude te verdrijven en veel licht van het vuur, om het donker te verdrijven
Dit midwinterfeest kreeg doorheen de jaren en de kerstening, door de opkomst van het christendom, de naam Kerstfeest!
Kerstmis komt voor ons allemaal nu wel erg dichtbij!
Een interessant verhaal hoorden we in de eerste lezing..
De Hebreeuwen hadden zich ontwikkeld van half nomaden tot dorpsbewoners. Uit hun zwerverstijd bewaarden ze nog een reusachtige tent waarin de priesters in de woestijn de Sabbat vierden. Ze bewaarden in het Heilig der heiligen nog steeds de tekenen van het verbond die naar hun God, naar JHWH wezen.
David geneert zich hiervoor. Bij een koning in een paleis hoort ook een God met standing.
Daarom plant David om een tempel te bouwen. Hij legt zijn plan voor aan de profeet Natan die bij God moest polsen over die nieuwe woning die David voor Hem wilde bouwen.
Het antwoord werd duidelijk. Jij, David, wil voor mij een huis bouwen? Ik zal voor jou een huis bouwen!' antwoordde JHWH.
Sindsdien bewaren wij de opmerking als een waarschuwing dat we God niet naar onze hand kunnen zetten. Als we dat toch doen, dan gaat het niet meer over God maar over ons eigen idee. Wie God schept naar zijn eigen beeld zal ooit ontdekken dat hij voor de verkeerde geknield heeft.
God wil tussen de mensen wonen. Daar is Zijn plaats, in en met mensen alle dagen op stap gaan, zo wil God zijn. Doorheen mensen zich laten zien in de wereld, zich laten zien aan de ander. Niet in een paleis wil God wonen.
In het evangelie horen we iets soortgelijks!
Enkele weken geleden zei ik nog: wanneer de hemel openscheurt, staat er altijd iets van God te gebeuren
Met de engel Gabriël is het weer zo ver, hij komt tot Maria met de woorden: Wees gegroet Maria, vrees niet . Hij komt van Godswege naar haar toe! En uit die woorden is het weesgegroet ontstaan dat rozenkrans mensen nog zoveel bidden!
In deze boodschap van de engel Gabriël zien we hoe wij met al ons bidden ten diepste in eerste instantie door God worden aangesproken!
We zouden beter zeggen we worden gebeden. Onze woorden zijn een gevolg van Zijn wees gegroet dat Hij voortdurend tot ons spreekt!
Als we bidden, dan bidt God eigenlijk in ons, dan is Hij het die ons zegent en prijst en aanzet om te antwoorden...
We zijn in het evangelie al 42 generaties na koning David.
Het Paleis dat God toen van Koning David niet aanvaardde, wil Hij nog steeds niet! Een timmerwerkplaats van Jozef, dàt ligt God beter.
Jozef is uitgehuwelijkt. Zijn vrouw wordt overvallen door een engel, de engel Gabriël die haar direct wil geruststellen met de woorden: Wees gegroet Maria, vrees niet '.
En Maria een eenvoudige vrouw in de straat, wordt overweldigd en stamelt: Mij geschiede naar uw woord.' Ze begrijpt het niet maar ze is vol overgave. Ze schept zich geen God naar haar eigen behoefte. Ze bouwt geen huis voor God... ze krijgt ook van God geen huis gebouwd... maar zij wórdt het huis van de Allerhoogste.
Haar overgave aan de Eeuwige maakt haar tot Zijn woning.
Wie kon er meer, en dieper, en intenser Jezus verwachten, Gods Zoon, dan Maria!
Dat is advent, God, op onze beurt, verwachten en welkom heten! Ja, zeggen wanneer Hij vraagt of Hij mag binnenkomen.
God verwelkomen doen we door Ja te zeggen aan wat de naastenliefde vraagt! Door een lieve moeder en een goede vader te zijn, maar ook een goede buurvrouw of buurman!
Ik moet er geen tekeningetje bijmaken hé, dat het winter is en de ijzel en sneeuw heel wat oudere mensen zonder brood en toespijs kunnen zetten. Hoe ouderen mensen niet meer in staat zijn om hun stoep sneeuwvrij te maken Daar wil God komen wonen, waar we stil en ongedwongen heel veel voor elkander doen
God verwelkomen doen de bezielde leerkrachten, zoals we in het verhaal van Marianne mochten horen.
Wat hoop ik dat we God ook dit jaar niet in een verre stal aan de rand van de weide verwachten, maar dat wij ons helemaal klaarmaken om Hem in onze open warme armen te ontvangen, zodat Hij echt zichtbaar wordt rondom ons, zodat vele mensen Hem mogen leren kennen als Ik zal er zijn, Ik ben er voor jou .
Daarom mogen de mannen van de voetbal, de mensen van Kras, van Leesweb en van de Dobbelsteen nooit opgeven zich zo te blijven inzetten voor al die kinderen dikke Proficiat en Bedankt!
De Boekenkaravaan Vorige zondag heeft de parochie kennis kunnen maken met de Boekenkaravaan, Ook deze organisatie is een van de initiatieven op Linkeroever die er een punt van gemaakt hebben ervoor te zorgen dat de kinderen die hier opgroeien, meer kansen krijgen om van hun leven iets zinvol te maken.
De Boekenkaravaan doet dat met... boeken. En met vrijwilligers.
En die vrijwilligers lezen voor, bij kinderen thuis. Een hele karavaan boeken wordt ingezet, om jonge lezertjes leesplezier te bezorgen, Nederlands te leren, hun fantasie te ontplooien... grote mens te worden in een wereld die ze beter leren begrijpen zoals elk kind dat zou moeten kunnen: door de verhalen die grote mensen vertellen en opgeschreven hebben.
Tientallen vrijwilligers
De Boekenkaravaan is enkele jaren gelden gestart rond het Stuivenbergplein, en ondertussen gesubsidieerd door onder andere Welzijnszorg en door de Vlaamse Gemeenschap.
Van bij het begin is hun doelstelling geweest: het bevorderen van de leescultuur en de taalvaardigheid van kinderen die in kansarme omstandigheden moeten leven, en die daarom ook op school minder kansen hebben om aan hun trekken te komen. De kinderen die de Boekenkaravaan wil bereiken hebben alle mogelijke etnische achtergronden: zowel oude als nieuwe Vlamingen, migranten, vluchtelingen... Allen hebben ze gemeen dat taal een van de instrumenten is die ze meest nodig hebben om hun weg te maken in deze maatschappij, en dat juist die taal voor hen een struikelblok is.
Met die Boekenkaravaan trekken wekelijks vele vrijwilligers, gepensioneerden, huismoeders, studenten uit allerlei hoge- en andere scholen naar meer dan honderd kinderen thuis, om hen voor te lezen en met hen te lezen. Ze engageren zich om dat tien keer te doen. De kinderen zelf worden aangemeld bij de Boekenkaravaan vanuit hun school: als de juf of meester vaststelt dat Fatima of Sander moeilijkheden heeft met lezen, en geholpen zou zijn als het kind een tijdje met de Boekenkaravaan zou kunnen optrekken, wordt dat via de contactpersoon in de school aan de Boekenkaravaan gesignaleerd. En die schakelen dan een van hun vrijwilligers in.
Er mogen gerust vrijwilligers bijkomen: het succes is groot, de aanvragen lopen vlotter binnen dan er vrijwilligers gevonden kunnen worden....
Resultaat en respons
Een van die vrijwilligers is Monique, die op Linkeroever voor een kind uit Tsjetsjenië voorleest. Ze vertelde me dat ze niet alleen veel voldoening haalt uit de dankbaarheid en de waardering die ze bij elk bezoek voelt, maar dat ze ook getroffen is door het verlangen van de mama dat haar kind goed Nederlands zou leren: zoals vele ouders die het niet makkelijk hebben in onze soms zo harde samenleving, wil zij dat haar kind het beter zal hebben, en weet zij dat taalvaardigheid daarbij belangrijk is.
Marijke Lambrechts, coördinator van de Boekenkaravaan, bevestigt het verhaal van Monique. Ja, het is wel waar dat niet alle ouders even sterk achter het project staan en hun kind motiveren, maar dat zijn de uitzonderingen. De meesten ontvangen de Boekenkaravaan met open armen, en de leerkrachten op school laten horen dat het voorlezen, hoe beperkt ook in de tijd, resultaten geeft die zichtbaar zijn.
De voorleesbeurten worden afgesloten met een bezoek door vrijwilliger, ouders én kind, aan de plaatselijke bibliotheek. Dat zet hen op weg om ook zelf boeken te ontlenen. En na de voorleesperiode is er een slotfeest voor alle ouders, kinderen en vrijwilligers. De Boekenkaravaan is dan aangekomen, maar voor vele kinderen betekent zij een grote stap naar meer taalbeheersing en dus ook naar meer integratie en minder armoede.
Goesting?
Voel je de goesting opborrelen om ook vrijwilliger te worden? Vrijwilligers zijn altijd welkom! Inlichtingen vind je op het adres onderaan, en noteer alvast dat er op 14 januari 2012, om 10 uur, een informatienamiddag plaatsvindt voor kandidaat-vrijwilligers, in de Permeke-bibliotheek, op het De Coninckplein.
Op het programma: toelichting van de werking van de Boekenkaravaan (voorlezen aan huis, vervolgactiviteiten, voorleesmomenten in allerlei organisaties, redactie van de Boekenkaravaan...), vrijwilligers vertellen over eigen ervaringen, mogelijkheid tot vragen stellen, mogelijkheid tot inschrijven als vrijwilliger.
A. u. b. vooraf een seintje geven als je aanwezig zal zijn, op onderstaand adres. Wil je vrijwilliger worden of wil je meer weten over de Boekenkaravaan, neem contact op met Marijke Lambrechts,tel.: 03 272 21 46, mail: info@boekenkaravaan.be
Boekenkaravaan, Louis Frarynlaan 75 bus 3, B-2050 Antwerpen
Marc Tassier
Johannes predikte in de woestijn.
Het is de plek van de bekering, van het vinden van de éne God. Maar het is ook de plek waar de Israëlieten hun gouden kalf hadden aanbeden. De woestijn is de plek van het verdwalen.
De tocht van Israël is ook onze tocht door deze wereld die veel weg heeft van een woestijn. Waar moeten we naartoe? Waar vinden we houvast? Waar vinden we eten en drinken, voor lichaam en ziel?
We zoeken zekerheden.
We zoeken goden, om ons aan vast te klampen, om gerust gesteld te worden, om te overleven. En zoals Israël in de woestijn, is de verleiding groot om zelf godenbeelden te maken, naar beeld en gelijkenis van wat we kennen, van wat we willen, van wat in ons leeft aan verlangen en begeerte. Het gouden kalf: het is van goud, het betekent rijkdom, het betekent bezit, veestapel, eten en drinken in overvloed. Het spiegelt wat we zelf willen. Daar zoeken we ons heil. En dat jagen we vandaag nog na, zeker nu de koopjesdagen er weer aankomen, nu velen honderden euro zullen spenderen aan cadeautjes, in de hoop er ook veel te krijgen.
Met cadeaus is niets mis, als we anderen een plezier willen doen, laten voelen dat we elkaar graag zien. Maar ik vraag me af of de koopjesjacht geen symptoom is van de altijd weer terugkerend aanbidding van het gouden kalf.
De profeten hebben heel de bijbel door hun volk eraan herinnerd dat ze afgoden achterna liepen, en wij zijn niet beter. Misschien heeft ook de bankencrisis hiermee te maken.
Johannes predikte bekering. Hij wijst de weg, weg van de afgoden. Nu is het merkwaardig in het evangelie dat we daarnet hoorden, hoe dikwijls hij nee zegt. Nee, hij is Elia niet, noch de profeet, noch de Messias. Hij is niet het licht dat ons de waarheid zou brengen. Hij brengt geen andere afgod, naar zijn eigen beeld en gelijkenis.
Eerst leeg worden van alle mogelijke verkeerde voorstellingen van wie God is.
En dan zegt hij: ...zonder dat u hem herkent, staat Hij al in uw midden. We lezen deze tekst in de Advent, in de tijd van de verwachting. Het heil gaat komen, maar we zien het nog niet. En dan bedenk ik: we zien het niet, we zien Hem niet, omdat we erover kijken.
We zijn gewend op te kijken naar rijkdom, naar macht, naar leiders. Het heil zal komen in een kind. We moeten naar beneden leren kijken: naar de kleinen, naar de zwakken, naar de machtelozen. God zal tot ons komen in een weerloos kind.
Twee dingen denk ik daarbij: dat leert mij de o zo moeilijke waarheid, dat ik slechts God zal vinden, als ik ook weerloos word, macht en kracht loslaat, word als de kinderen, om het rijk Gods binnen te gaan. En het leert me ook dat God me aanspreekt in de kleinen en de weerlozen.
Wat ge voor de minsten gedaan hebt...
Daarom is Welzijnszorg geen bijkomstigheid in deze Advent die ons afleidt van diepere geestelijke ervaringen. Het gaat me er hier niet om dat u nu heel veel in de schaal legt, bij de omhaling zo dadelijk voor Welzijnszorg.
Het gaat erom dat Welzijnszorg ons mee op weg kan zetten naar bekering, weg van de afgoden, terug naar de barmhartige God in de woestijn, die zich in de zwakheid laat vinden.
En als Welzijnszorg ons dit jaar vraagt om aandacht te hebben voor armoede bij kinderen, ligt dat helemaal in de lijn van waar de Advent ons wil brengen. Het kind in de kribbe woont nu achter anonieme gevels in deze grootstad. Om het te kunnen zien moeten we naar beneden kijken, weg van de afgoden.
Naar de weerloosheid, waarin God op ons wacht.
Met dank aan Reverend Lucy Winkett, rector van Saint Jamess Piccadilly, Londen
Evangelie: Marcus 1, 1-8 - 'Maakt de paden van de Heer recht'
Kras KRAS Jeugdwerk Linkeroever richt zich bijzonder op maatschappelijk kwetsbare kinderen, tieners en jongeren. Het betreft hun ontplooiing en volwaardige participatie in alle maatschappelijke domeinen, en het verdedigen van hun rechten en belangen. De vereniging bestrijdt elke vorm van uitsluiting en racisme.
Onze vereniging realiseert haar doel door de volgende activiteiten: het organiseren van een groepsgericht vrijetijdsaanbod met sterke aandacht voor het welzijnsgerichte, het ondersteunen van kinderen, tieners en jongeren om bewuste keuzes te maken, en het beïnvloeden van het jeugdbeleid. We werken onder andere samen met de school De Dobbelsteen (Sint-Annacollege). Zo bereiken we ook onze kinderen en jongeren.
Elke dinsdag bieden wij een spelaanbod tijdens de middagpauze om kennis te maken met de werking KRAS Jeugdwerk Linkeroever. En zo proberen wij ook hun leefwereld te ontdekken. De situatie in Linkeroever is zeer armzalig. De kinderen die bij ons komen, hebben het thuis niet altijd even breed. Financieel staan ze niet sterk en daarom proberen wij ook zoveel mogelijk kansen aan te bieden. We bieden zoveel mogelijk activiteiten gratis aan. Maar dat lukt niet altijd. Dus moeten we soms wel een kleine bijdrage vragen aan de kinderen.
Het zijn kansarme kindjes, maar met heel veel capaciteiten en daarom hebben ze begeleiding nodig. Vooral ook mensen die in hen geloven en hen een kans willen geven. Als ze nergens terecht kunnen en alleen maar het straatleven kennen, komen ze uiteindelijk op straat terecht. En dit is wat we willen vermijden.
We proberen zoveel mogelijk een doelgericht vrijetijdsaanbod aan te bieden om hun horizon te verruimen. We doen soms kook- en knutselactiviteiten, soms gaan we ook toneel zien. De meeste kindjes die bij ons komen, hebben een sterk ritmegevoel. Soms komen ze met zelf verzonnen liedjes, wat we ook superfijn vinden. Omdat ze zo graag willen dansen, gaan we in de toekomst samen met Murga werken rond verschillende dansstijlen. De ouders van de kinderen hebben het niet altijd zo breed om zich in een sportclub in te schrijven, dus helpen we hen via verschillende kanalen. Jeugdwerk Linkeroever Jeugdwerkster Nora Maftouhi
Zie de hindernissen
Advent is een tijd van verlangen: we zien uit naar de komst van God in onze wereld! Het is de betekenis van het woord advent, het Latijnse woord ad-venire betekent: naar je toekomen. Dat wat voor je ligt in de tijd, komt naar je toe.
Niet jij gaat, maar het komt. Voor een gelovig christen mens is het natuurlijk de komst van het Christus-kind, voor iedereen het licht dat terug komt na de donkere dagen van december.
Willen wij de komst van Gods zoon kunnen beleven en Hem in ons leven opnemen, dan zullen wij ons daar toch moeten op voorbereiden. De lezing van vandaag zegt het ons: baan een weg voor de Heer, iedere heuvel moet geeffend worden, alle obstakels uit de weg!
Nu een weg banen is geen gemakkelijke opgave: we moeten proberen komaf te maken met de bestendige ergernissen die ons teveel bezighouden zoals daar zijn: jaloezie, bekrompenheid in ons oordeel, ongeduld met anderen om ons heen en zoveel andere onnodige dingen die ons teveel bezighouden en ons weg houden van een open en liefdevol omgaan met onze medemens. Pas dan zal de Heer toegang krijgen tot uw hart, uw geest en uw volledig bestaan.
Dat is wat Johannes ons voorhoudt: begin met een propere lei, gooi het leven over een andere boeg, dan pas kan je openstaan voor Gods blijde boodschap. Johannes spreekt in de traditie van de grote profeten: bekeer U, sta open voor de Heer!
Johannes was een sterke figuur, een man met uitgesproken meningen. Hij was niet mals in zijn uitspraken. Het is een figuur die aanspreekt, zijn leven leest als een boek vol wondere belevenissen: reeds voor zijn geboorte herkende hij de komst van de Heer in de het ongeboren Jezuskind (herinner U de begroeting van zijn zwangere moeder Elisabeth aan Maria), zijn naamgeving. Johannes was door een opdracht van de engel, hijzelf werd geroepen door God in de woestijn om het pad te effenen voor Jezus.
Hij was het ook die wist dat hij maar een voorbode was. Hij nam die taak zeer ernstig en spoorde zoveel mogelijk mensen aan om terug te keren tot God en zich te laten dopen om zich te bevrijden van zonde. Hij herkende in de man die om het doopsel vroeg, diegene die na hem kwam. Zijn straffe uitspraken hebben hem uiteindelijk letterlijk zijn kop gekost.
Johannes verschijnt ons als een mens die alle uiterlijkheden heeft losgelaten en alleen de essentie heeft overgehouden. Dat maakt hem geloofwaardig, zijn woorden hebben overtuigingskracht, hij spreekt niet tot meerder glorie van zichzelf, zijn woorden wijzen naar wie na hem komt.
Johannes zag zichzelf als wegbereider, een voorloper op de weg van Jezus. Maar zijn woorden en zijn levenswijze doet bij velen toch het vermoeden rijzen dat hij zelf wel eens de Messias zou kunnen zijn. Johannes zegt dan Na mij komt iemand die krachtiger is dan ik
Dat willen wij geloven en daar kijken wij dus nu in deze advent naar uit.
Als afsluiting wil ik nog een toepasselijk gebed van Erwin Roosen lezen:
Wat moet ik doen om mij voor te bereiden op Uw komst ,Heer?
Soms stel ik mij die vraag wel, zoals de mensen in de tijd van Johannes.
En niet altijd is het antwoord even duidelijk.
Ik voel dat Je mij uitdaagt om solidair te zijn.
Maar hoe ik dat concreet kan maken in het leven van alledag,
blijft vaak moeilijk.
Open daarom mijn ogen, Heer, om te zien waar en in wie Jij vandaag
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
