Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Evangelie: Lucas 23, 35-43 - 'Heer, denk aan mij in uw koninkrijk'
Het feest van Christus koning werd in 1925 door paus Pius XI ingesteld, enkele jaren na het einde van de eerste wereldoorlog. Het feest is dus nog geen negentig jaar oud. En toch lijkt het ons hopeloos verouderd en voorbijgestreefd.
Duitsland, vóór de oorlog nog een keizerrijk, was na die oorlog, in 1918, een republiek geworden en ook in Griekenland werd in 1924 de republiek uitgeroepen.
Maar Italië had in 1925 nog een koning en ook al was de kerkelijke staat in die tijd niet veel groter dan Vaticaanstad, toch zag de toenmalige paus zichzelf nog graag heel even als een vorst, een kleine koning.
Door de eerste wereldoorlog was er zeer veel veranderd. Niet enkel Duitsland was verloren, de hele wereld had gefaald. De grote leiders hadden het niet waargemaakt. Zij hadden aan de wereld geen stevigheid, geen stabiliteit kunnen geven.
Niet een koning van een of ander koninkrijk, alleen een Koning over het heelal zou, volgens de pauselijke encycliek, de oplossing kunnen bieden.
Al wat katholiek was ging bijgevolg spreken over die andere Koning, Christus Koning. Aan die Koning zweren zij trouw. En aangezien het ook een tijd was van publieke wervingsacties, optochten à la Rerum Novarum en militaire uniformen, marcheerde iedereen gezwind achter die Koning aan.
Sindsdien is er wéér veel water naar de zee gevloeid. De tweede wereldoorlog toonde aan dat monumenten van helden niet overeind blijven. Dat heldendom eigenlijk heeft afgedaan.
Hoewel de Chiro nog jarenlang achter de vlag bleef verder marcheren, kijken ook wij niet meer op dezelfde manier tegen de dingen aan als 90 jaar geleden en telt de wereld inmiddels meer republieken dan koninkrijken.
Keizers, koningen en prinsen, zo weggelopen uit de Efteling of andere sprookjes, boezemen ons nog weinig ontzag in.
Al vijfhonderd jaar trekt Zwarte Piet, zonder problemen, samen op met Sinterklaas. En toch kwam zelfs diens positie de voorbije weken ter discussie.
Dingen die eeuwenlang vanzelfsprekend leken, worden plots in vraag gesteld.
Als dan dit jaar op zijn minst twee mensen (Filip in België en Willem-Alexander in Nederland), in het spoor van hun vader of moeder, aanvaardden om koning te worden, en beloven om dat met hart en ziel te zullen doen, dan kijkt niet iedereen daar op dezelfde manier tegenaan. Enkele politieke partijen willen de rol van de koning het liefst gereduceerd zien tot het knippen van lintjes.
Wat blijft er dan nog overeind? Waarom blijven wij, tot op vandaag, het feest vieren van Christus, Koning van het heelal?
Omdat, zoals Hij het zelf duidelijk zegt, Zijn koningschap niet van deze wereld is.
Jezus is een Koning die niet past in onze menselijke maatstaven. Hij is méér dan ook een buitenbeetje, Hij is buiten-gewoon.
Hij is de koning die een waarheid dient, de enige waarheid, die niet in formules of in eden wordt vastgelegd, maar in de waarheid, dat alleen wie in waarachtigheid mensen dient, een koninklijke mens wordt.
Dat is de waarheid: dat je in naam van God niets anders meer doen kan, dan de macht afzweren en gaat dienen.
Als de koning (met kleine of met grote K) niet dient, dient hij tot niets.
Zo is de koninklijke mens niet diegene die zelf op de troon zit, maar diegene die andere mensen op de troon plaatst. Niet diegene die overal als de grote geslaagde mens wordt vereerd, maar diegene die de kleine mens vereert en in het midden plaatst.
De spotters zeggen terecht "Anderen heeft Hij gered, zichzelf kan Hij niet redden", want juist daarvoor was Jezus gekomen, om anderen te redden. Daarin bestond zijn koningschap. Hij kon zijn zending samenvatten in de woorden: "Ik ben niet gekomen om gediend te worden, maar om anderen te dienen".
In Gods koninkrijk gaat de kleine voorop: hij draagt de vlag, hij roept ons op om mee te gaan op deze smalle weg, waar we vele mensen niet zullen zien!
Jezus erkennen als hun Koning bracht consequenties mee voor de eerste christenen, maar ook voor ons.
Zijn zending, niet jezelf redden, wordt ook onze zending, onze opdracht.
Christus Koning vraagt zijn onderdanen dat zij zouden doen wat Hij gedaan heeft: dat zij leven zoals Hij geleefd heeft.
Iemand heeft het ooit zo verteld: Als je later aan de hemelpoort komt, zal je je paspoort moeten laten controleren, en als de Heer dan je foto ziet en kan zeggen: Ja, je lijkt op Mij, dan mag je binnen.
Als wij daarin geloven, als wij op die weg mee opstappen, dan klinkt ook voor ons de belofte: Vandaag nog zal je bij Mij zijn in het paradijs.
Evangelie: Lucas 21, 5-19 - 'Het zal uitlopen op getuigenis geven'
Zoals we juist gehoord hebben in de twee schriftlezingen gaat het klaarblijkelijk over de eindtijd,of de terugkeer van de Heer.
Wanneer Lucas zijn evangelie neerschreef waren de profetieën van Jezus al grotendeels uitgekomen: de Joodse opstand tegen de Romeinen in het jaar 70 werd bloedig neergeslagen, Jeruzalem en de tempel werden daarbij verwoest en de christenvervolgingen begonnen snel daarna.
Het ligt dus voor de hand dat de mensen inderdaad dachten dat het einde der tijden aangebroken was en ze zich daardoor gemakkelijk lieten beïnvloeden door valse profeten, allemaal zaken waarvoor Jezus hen gewaarschuwd had.
Het ligt voor de hand dat Lucas deze woorden neerschreef om de mensen terug hoop te geven. Hij zegt hen dat al deze verschrikkingen waaronder ze leven niet aan God voorbij gaan. Hij wil dat ze trouw en standvastig blijven, waakzaam en erop vertrouwen dat de Heer tenslotte het laatste woord heeft. De profeet Maleachi zegt zoveel eeuwen vroeger hetzelfde: de dag die dan zal komen zal God het verschil maken tussen degene die Hem dient en degene die Hem niet dient. Ruige taal voor ons,maar die wel duidelijk maakt dat er verschil is tussen goed en kwaad. Tot zover de oude teksten.
Dat we juist nu, in de somberste tijd van het jaar weer zulke deprimerende teksten moeten aanhoren!
November is voor mensen die reeds droefgeestig zijn, die problemen hebben van persoonlijke aard of financiële, die sukkelen met hun gezondheid of relatieproblemen hebben, voor hen is deze periode van het jaar heel dikwijls aanleiding tot somberheid en moedeloosheid. De lezingen van vandaag geven op het eerste gezicht geen hoopvol perspectief.
Wij zien een wereld rondom ons die gebukt gaat onder zoveel vormen van geweld , uitbuiting en misbruik, om dan nog te zwijgen over natuurrampen die mensen helemaal tot wanhoop brengen, maar dan zegt Jezus:als U volhardt, zal U uw leven winnen!
Er is hoop, gelukkig maar. Mensen zijn sterk, ook in geloof. Altijd horen we bij grote rampspoed hoe mensen zich weer oprichten, herbouwen wat vernield is,
Terug gemeenschap vormen en zelfs de Heer prijzen omdat Hij hen gespaard heeft, of kracht putten uit solidariteit of medeleven dat zij van anderen ondervinden.
Zolang mensen leven en geloven is er hoop!
In de donkerste en somberste dagen van het jaar kijken wij al uit naar de advent en naar de maand december die traditioneel de tijd van de warme feesten brengt, om de koude buiten te bestrijden en het enggeestige gevoel van de dreiging van de nacht te bezweren en het geloof dat er na de donkerste nacht, toch weer het daglicht verschijnt.
Ondanks de naargeestige teksten brengen zij toch een duidelijke boodschap dat wij geen machteloze slachtoffer moeten zijn, maar dat we zelf iets in te brengen hebben: persoonlijke inzet, volharding en trouw. Er is dus niet enkel kommer en kwel, dood en doem.
Voor wie echt werk durf te maken van haar of zijn geloof is er een hoopvol perspectief:het is als bloembollen in de grond steken omdat we er overtuigd van zijn dat er terug lente komt, geloven is verder zien dan vandaag, is verder zien dan wat het nieuws ons dagelijks brengt.
Binnenkort begint de advent, meer en nadrukkelijker dan anders vragen hulporganisaties onze aandacht en steun om de nood te lenigen of eens iets extra te doen voor onze medemensen, dichtbij en ook veraf. Want onze steun hoe klein soms ook , brengt hoop en moed in hun bestaan.
Hoop,geloof en liefde ,zijn dat niet de steunpilaren van ons christenzijn?
Mia Doornaert zegt het zo:
Hoop is niet de vlucht in een droom,
Hoop is de kracht die mensen vooruit helpt,
Hoop gaat over toekomst
Hoop is wat mensen overeind houdt in een verschrikkelijk heden,
En ze tegen alles in doet geloven dat er een betere toekomst is!
Evangelie: Lucas 20, 27-38 - 'Geen God van doden maar van levenden'
Het is van alle tijden, het leeft in alle culturen, bij alle volkeren, dat we geboren zijn om te Leven!.
Ja te leven tot over de dood heen!
Kijken we naar de piramides in Egypte, naar de piramides in Peru of de grafheuvels in China, overal zien we hoe keizers een waar paleis lieten bouwen voor hun leven nà de dood! Hoe volkeren hun keizers begroeven met hun juwelen, met eten en drinken voor onderweg, met hun dienaren, met alles wat ze nodig hadden om een mooi bestaan verder te leven
Hier en nu gebeurt het, gelukkig maar, anders.
Wanneer we hier binnenstappen proeven we nog de ingetogenheid van Allerzielen.
We voelen nog onze verbondenheid met onze dierbaren die ons zijn voorgegaan.
We horen onze voetstappen nog op het grint van het kerkhof
We voelen de regen nog en zien het mooie van de herfst. We genieten nog na van het het samenzijn in familiekring met al onze dierbaren in ons hart. Herinneringen werden opgehaald, ze werden weer in de verf en in de bloemetjes gezet. Want ze leven nog zo innig en diep in ons hart We kunnen ze niet vergeten, ze zijn echt deel van onszelf geworden ze leven verder in ons, met ons en door ons
En op Allerzielen namen zovele het kruisje van hun dierbare mee naar huis. Het kruisje dat geruststelt omdat we hen neergelegd hebben in Gods hand, waar we hen geborgen weten voorgoed
Zovele gedachtenisprentjes getuigen ervan. Zovele partners, kinderen of kleinkinderen schrijven: waak over ons, of geef op tijd een knipoog of een schouderklopje, of tot later
Daarom mogen we ons niet van stuk laten brengen door de verschrikkelijke lezingen van vandaag!
In de eerste plaats zijn de 7 broers die sterven voor hun geloof, ware martelaren van toen. Martelaren die gefolterd en daarna nog gedood werden!
Maar hun tegenstanders, geven hier een blijk van ware radicalisering!
Radicalisering maakt blind, laat niet zien wat er rondom je gebeurt!
Radicalisering maakt doof voor wat anderen aan geloof en hoop aanbrengen!
Radicalisering geeft voeling en medeleven geen kans!
Die radicalisering werkt als een HARNAS!
Ze houdt de kleppen voor de ogen, armen en benen ingepakt!
Om hard toe te slaan op allen die anders denken
Deze zeven broers doen ons denken aan zovele mensen die ook vandaag nog gefolterd worden om hun overtuiging of levenswijze en door Amnesty International uit de vergetelheid gehaald worden!
Ze doen ons denken aan de onrechtvaardigheid die er vandaag nog is en de vele gewelddadige verdwijningen die nog dagelijks gebeuren.
We mogen ons ook niet van ons stuk laten brengen door het evangelie van Lucas. Hier treffen we een grote karikatuur aan, een verhaal dat voor ons onmogelijk lijkt! En toch moeten we daarmee oppassen want andere culturen hebben andere regelgevingen in het beschermen van families voor het leven. Vandaag nog zijn er culturen waar weduwen zich aan bepaalde regels hoeven te houden voor hun verder levensonderhoud
Wat zeker is, is dat de Sadduceeën die karikatuur maken als tegengif om Jezus verkondiging!
Jezus brengt een boodschap van Leven, leert ons Zijn Vader kennen als een God van en voor levenden. En de Sadduceeën hadden daar geen oren naar, konden en wilden dit niet geloven
Vorige maand, tijdens de Sint-Annekesfeesten was het ook openbedrijvendag! En Kerk & Leven, hier om de hoek stelde ook haar deuren open!
Daardoor waren er vele nieuwsgierigen parochianen die tussenin een bezoekje brachten aan Kerk & Leven!
Wie er geweest is weet dat men kon gefotografeerd worden!
Iedereen mocht plaats nemen, alleen of per koppel, of per gezin, of familie op enkele stoelen die klaarstonden!
Die stoelen stonden tegen de achterwand behangen met opengevouwen bladeren van KERK & LEVEN!
De titel verschijnt dan ook tientallen keren op de fotos die worden afgedrukt.
KERK&LEVEN!
Heel de boodschap van Jezus zit erin vervat!
Wij mogen Zijn kerk zijn en langs die weg leven, proberen ten volle te leven, waaruit we de kracht halen om leven te brengen waar mensen het verloren hebben, om levengevend te zijn voor de vele mensen die we hier en daarbuiten ontmoeten!
Hier en daarbuiten, wil ik wel echt benadrukken omdat ook Jezus dat in de eerste plaats gedaan heeft!
Hij is gekomen voor alle volkeren!
Hij is gekomen om de radicalisering uit de wereld te helpen, om de harnassen af te leggen. Jezus is de grootste Blikopener om al wat koud en hard is, ons harnas, stukje per stukje af te leggen en te leren omarmen, alle mensen waarmee we samenleven, alle mensen waarmee we vergaderen, alle mensen waarvoor we werken, alle mensen die we ontmoeten .
Jezus is gekomen als grootste Blikopener, om te zien te horen en te voelen dat het om veel meer gaat dan godsdienst beleven Hij heeft gesproken vanuit een ongewone godservaring, Godverbondenheid, ja directe Godrelatie Hij heeft zó vanuit een ongewone vrijheid, waarachtigheid en goedheid kunnen handelen
Hij heeft het aan zijn vrienden maanden op voorhand gezegd hoe Hij zou terugkeren naar zijn Vader
en pas nà zijn dood hebben ze het ingezien.
Pas in de eerste geschriften 30 jaar later in het evangelie van Marcus, heeft men de in Jezus zo sterke en goddelijke verbondenheid herkend en erkend
Hij kwam en ging een korte weg, geen vluchtig spoor in t aardse land.
Vanwaar? Waarheen? Wij weten slechts: Vanuit Gods hand tot in Gods hand
Het is goed dat we onze voetstappen nog horen op het grint van het kerkhof
Het is goed dat we onze verbondenheid met onze dierbare nog voelen.
Het is goed dat we het mooie van de herfst zien om in alle vertrouwen de winter in te gaan, wachten op de nieuwe lente!
In mn boekje voor elke dag een gedicht van Hans Bouma las ik deze week: Uit verre nevels
Evangelie: Lucas 19, 1-10 - 'Gekomen om te zoeken wat verloren was'
Mijn preek vandaag kan ik in één zinnetje samenvatten: "wij zijn Gods camembert...".
Maar voor iedereen nu de kerk uitloopt omdat de preek toch al gedaan zou zijn, wil ik dat wel proberen uit te leggen. En dat zinnetje heeft we degelijk met ons evangelie te maken.
Er zijn evangelieteksten die leuk zijn om te horen. Vandaag is dat zeker het geval: die Zacheüs lijkt een sympathieke gast, het verhaal is grappig dat klein manneke dat niet doorgelaten wordt, we zien hem op korte beentjes crossen naar die boom, zijn geklauter, en dan het happy end.
Dit is evangelie: blijde boodschap. En ze begint al in de eerste lezing. "...alles wat bestaat hebt U lief en U verafschuwt niets van wat U gemaakt hebt; als U iets zou haten, zou U het niet geschapen hebben...".
God ziet de mensen graag, én Hij heeft geduld met hen: "... U telt de zonden van de mensen niet, om hen tot inkeer te laten komen...".
Want we mogen ons niet vergissen: dit is wel een plezant verhaal, maar het gaat over serieuze dingen. Zacheüs is geen heilige. Het is een beetje ironisch dat zijn naam betekent: "rechtschapene". Het is niet voor niets dat de andere Joden hem de rug toekeren, en hij bekent het zelf ook: hij heeft mensen uitgebuit, en nog geen klein beetje. Maar hij is ook een schepsel Gods, dat wil zeggen: in de kern is hij goed. En Jezus laat het goede in hem naar boven komen.
Dat begint al voor hij Jezus ontmoet.
Er staat in de tekst niet: "hij wou Jezus zien", maar "hij wilde wel eens zien wat Jezus voor iemand was". Dat is toch wel een verschil: hij komt niet mee op straat om naar een vedette, een koning, voetballer te gapen, neen, hij is geïnteresseerd in "wat Jezus voor iemand was". Hij wilde meer weten over Jezus, iets, het goede in hem, trekt hem aan tot wat die man betekent.
En zoals dikwijls in het evangelie, worden de rollen omgedraaid. Want het is Jezus die ziet wat voor iemand Zacheüs is: een zoon van Abraham, iemand die de kans verdient om zijn leven te kunnen beteren, iemand in wie veel meer zit dan wat hij schijnt te zijn. En het verhaal is zo goed verteld dat we waarschijnlijk niet door hebben dat het niet helemaal klopt: hoe weet Jezus dat Zacheüs daar in die boom zit te koekeloeren?
En nog straffer: hoe kent hij zijn naam? Ik denk aan het lied: "God die ons heeft voorzien, en kent bij onze naam..." Zacheüs wou weten wat voor iemand Jezus was. Jezus weet wat voor iemand Zacheüs is. Hij doorgrondt hem.
Er steekt tussen de regels een verwijzing in dit verhaal naar een andere passage in het Lucasevangelie. Zacheüs woont in Jericho, Jezus trok door die stad om naar Jeruzalem te gaan. Op de weg tussen Jeruzalem en Jericho ontfermde de Samaritaan zich over de uitgestoten, gekwetste man waar anderen omheen liepen.
Zo doet ook Jezus: hij neemt van die tollenaar, van die zondaar, geen afstand, neen, hij wordt letterlijk zijn "naaste": hij neemt bij hem zijn intrek. Hij trekt zich Zacheüs aan. Hij wekt het goede in Zacheüs tot nieuw leven. In het handelen van Jezus kunnen wij zien hoe God met zijn mensen omgaat. God heeft geduld. Hij gelooft in ons. Hij vertrouwt er op dat het goede in ons vroeg of laat naar boven zal komen.
Zacheüs bekeert zich, Gods geduld wordt beloond. En, zoals bij de prediking van Johannes de Doper, vraagt die bekering geen spectaculaire heldendaden: gewoon het goede doen en het goede doen in het gewone: niemand afpersen, rechtvaardig zijn, en delen als het kan. De Blijde Boodschap is ook geruststellend.
Een wijze lerares zei eens aan bezorgde ouders, die terecht inzaten met de puberkuren van hun zoon: "zo'n kind is als een camembert. Heb geduld, dat zal rijpen".
Laten wij dan ook heel veel geduld met elkaar hebben, en blijven geloven dat de verborgen goedheid van onze naaste wel zal rijpen. Dan zullen wij er ook op kunnen rekenen dat die anderen met ons geduld hebben.
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
