Goede middag beste luisteraar. U luistert naar het nieuws van 12u
Jericho: Duizenden Nomaden zijn met hun kudden op weg naar Palestina. Door de aanhoudende droogte begeven zich grote scharen Aramese halfnomaden naar de vruchtbare streken aan de middellandse zee.
Duizenden vluchtelingen uit de Arabische woestijn staan op het punt om ook aan de rand van dit vruchtbare land op te duiken.
In enkele stadstaten uit het aangrenzend gebied Kanaän zien we een mobilisatie van strijdkrachten. De inwoners van deze stadstaten vrezen een vervreemding van hun cultuur en verlies aan weidegebieden.
De stadstaten onderhandelen onder mekaar hoe ze zich kunnen beschermen tegen deze invasie van vluchtelingen.
Vrienden,
Indien er zon vierduizend jaar geleden een radiojournaal had bestaan, dan ben ik er zeker van dat er toen een dergelijk bericht om de wereld zou zijn gegaan. I
In de 19e en 18e eeuw voor Christus werd het midden oosten en het tweestromenland opgeschrikt door een enorme migratiegolf. Overal in de Arabische woestijn pakten nomaden hun tenten in en trokken weg naar een streek waar het leven nog waard was om te leven.
Een enorme vloedgolf van vluchtelingen trok naar het tweestromenland en naar Palestina.
Eén van die mensen noemde zich Abraham!
Dat klinkt wel wat ongewoon, want wij denken er nooit aan dat er toen ook nog wel andere stammen en families op weg zijn gegaan naar het beloofde land.
Wanneer we naar de schrift luisteren krijgen we de indruk dat Abraham de enige was die met zijn familie naar Kanaän vertrok. En het klinkt ook zo alsof hij zelf ook niet op dat idee was gekomen.
Het is net alsof God zomaar tussenkomt in het leven van Abraham en hem zomaar het bevel geeft om zijn vaderland te verlaten en in den vreemde zijn geluk te gaan zoeken.
Maar dat klopt helemaal niet. Abraham zelf speelde, net zoals duizenden anderen, met de gedachte om zijn geboorteland te verlaten.
Het weideland was slecht geworden, de kudden vonden bijna geen eten meer. De Arabische woestijn, die ooit het thuisland van al die mensen was, kon hen niet meer voeden.
Heel anders dan de landstreken van Mesopotamië en de milde streken van Palestina, die voor die nomaden wel een land van melk en honig moeten hebben geleken.
Daar wilden ze naartoe, van de weldaden van die landen wilden ze mee genieten. Het waren mensen die we vandaag gewoon economische vluchtelingen zouden noemen; En Abraham was er daar één van.
God moest hem niet bevelen om zijn land, dat reeds lang niet meer leefbaar was, achter zich te laten.
Wat in de Bijbel staat is niet een bevel van God waar Abraham dan met heldenmoed aan gehoorzaamt.
God beveelt helemaal niets. God doet iets heel anders.
Hij geeft Abraham moed. Waag het maar gerust! Vertrek maar, het zal goed gaan! Ge zult nakomelingen hebben en ge zult ginder goed aankomen. Het zal goed gaan want ik ben bij je om de weg te wijzen. Ik ga met u mee.
Geen woord over de mensen die toen aan de andere kant, in de streek van Kanaän woonden, geen woord over de mensen die toen reeds in paniek raakten door de grote stroom van vluchtelingen die ook een stuk van de koek wilden hebben.
Geen woord over hun pogingen om hun bezit te beschermen en over hun angst voor culturele vervreemding. Daar zouden we toch ook stil bij moeten staan.
Het Bijbelse verhaal van Abraham toont het duidelijk aan: God is partijdig. God staat aan de kant van Abraham, aan de kant van de economische vluchteling, aan de kant van de vreemdeling, de kant van diegenen die hun land uit pure nood moeten verlaten. En aan welke kant staan wij?
Staat God aan onze kant of staan wij aan de kant van God?
Steunt God de vluchtelingen of steunt hij ons.
Verwacht van mij geen antwoord nu. Daar ben ik niet slim genoeg voor.
Opvallend hoe dikwijls tegenwoordig die vraag gesteld wordt: Waar is God? Hoe moet het nu verder?.
Hoe verder met Europa? Hoe verder met Trump ? Hoe verder met de vluchtelingen en het asielrecht? Hoe verder met
Hoe verder
met de boerengemeenschappen in Burkina Faso. Mensen die nieuwe wegen zoeken maar moeten werken met oude gewoontes. Mensen die hunkeren naar even waardigheid tussen mannen en vrouwen, hunkeren naar biologische landbouw, naar microkredieten
God, sta je aan hun kant? Je doet straffe dingen tijdens dat bergmoment, lazen we daarnet in het evangelie.
Kun je de wereld helpen? Moed geven? Land geven? Vrede geven?
Ik sta hier met mijn handen open maar er komt niets in. We zullen het dus zelf moeten doen. Verdorie, dat is de boodschap, dat is oplossing! Dat we daar niet eerder aan gedacht hebben?
Hoe pakken we het aan?
Goede middag, beste luisteraar, dit is het nieuws van 13u:
Vandaag worden de statistieken bekend gemaakt:
Ongeveer 1 op de 7 Vlamingen doet aan vrijwilligerswerk, dat zijn meer dan 900.000 mensen - vergelijkbaar met het aantal inwoners van een Vlaamse provincie. Deze vrijwilligers zijn actief in verschillende sectoren, van sportverenigingen, over welzijns- en gezondheidsorganisaties, in verenigingen, in parochies in de milieusector tot de sociaal-culturele sector.
Ons land, onze steden en dorpen zouden er niet hetzelfde uitzien mochten er geen vrijwilligers zijn. Onze economie draait gewoon beter omdat ons sociaal leven voor een groot deel gestoeid is op vrijwilligerswerk.
Een buurt fleurt op, een vereniging een sociaal centrum, een parochie, draait op vrijwilligers. Zelfs vreemdelingen worden verwelkomd en verder geholpen door vrijwilligers.
Deze namiddag komen een kleine 200 vrijwilligers bijeen in het St Anneke Centrum op Sint Anna Linkeroever. Dat is daar waar steeds die file staat. Daar wonen ook mensen, daar is ook een gemeenschap en daar zijn veel vrijwilligers. Het feest deze middag wordt georganiseerd door
.vrijwilligers.
Tot daar het goede nieuws.
Ik heb het gevoel dat deze kerk vol vrijwilligers zit.
Als er een God is zal hij wel aan onze kant staan.
Naar een idee van Frank Theere
