Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Ik wil beginnen met een oud verhaal dat ik ergens vond. Van een oude Joodse leermeester wordt daarin verteld dat op een dag één van zijn leerlingen tegenover hem plaatsnam, een zak met rinkelende geldstukken tussen zichzelf en de rabbi in zette en zei: “Rabbi, dit is heel mijn vermogen. Het is allemaal voor u, als u mij antwoord kunt geven op deze vraag; noem mij één plaats op deze wereld waar ik God kan vinden.”
De rabbi zweeg en dacht heel lang en diep na en toen ging hij naar binnen. Toen hij weer buiten kwam, zette hij twee nog grotere zakken – zo te horen ook vol met geldstukken – tussen zichzelf en zijn leerling en zei: “Dit is heel mijn vermogen, het mijne plus het jouwe. Het is allemaal voor jou, als jij mij antwoord kunt geven op deze vraag; noem mij één plaats op de wereld waar ik God niet kan vinden”.
Het is de vraag die mensen zich al eeuwen stellen.
Waar is God en waar is Hij te vinden? En vandaag, misschien meer dan ooit, als wij naar het nieuws kijken over wat er allemaal in de wereld gebeurt, vragen wij ons af: waar is die God, waar is Hij die dit allemaal toelaat? Is Hij te vinden in Oekraïne, in Gaza of Israël, in Iran, in Moskou of Washington?
Ik denk niet dat we God kunnen vinden in de drones of raketten die worden afgevuurd. We vinden Hem niet in de hoofdkwartieren waar plannen worden gesmeed en de taktiek wordt bepaald voor weer eens een strategische aanval of een dodelijk salvo. Maar we vinden Hem misschien wel op het slagveld.
We kunnen God vinden in die hulpverlener die – op gevaar van zijn eigen leven – een gekwetste zachtjes en voorzichtig van onder het puin haalt. We vinden Hem in die moeder of vader die hun kinderen proberen te beschermen tegen het zoveelste bombardement. Of die met veel geduld en nog veel meer moed in de rij gaan staan voor een beetje eten voor hun gezin.
Dichter bij huis ook. We zullen God niet vinden in vreselijke ziekten die ons of onze geliefden kunnen treffen. We vinden Hem niet in een pijnlijke en ongeneeslijke kanker zonder uitzicht op verbetering. Maar we vinden Hem wel in mensen die elkaar recht houden en steunen in die zware tijd, die elkaars verdriet begrijpen en een plaats geven. We vinden Hem wel in een mooie, eerlijke en serene afscheidsviering, vol begrip en dankbaarheid.
God is geen tovenaar die op een willekeurige en onvoorspelbare manier de wereld doet draaien. God werkt door mensen in het dagdagelijks leven. En Hij is heel zichtbaar en herkenbaar onder ons gekomen in Jezus van Nazaret.
En wie Hij echt was is een vraag die ook de leerlingen aan Hem stellen in het evangelie. En Jezus zelf vroeg zich daar af wat de mensen over Hem dachten, hoe ze Hem zagen.
En ook toen al liepen de antwoorden of de vraag uiteen. Sommigen herkenden in Hem Johannes de Doper, anderen Elia of Jeremia of één van de profeten.
Ook nu geven mensen uiteenlopende antwoorden. Sommigen zien Jezus als een revolutionair, een doorzetter, een wereldhervormer. Voor anderen is Hij misschien te vredelievend, te soft, te begripvol voor iedereen, zodat anderen van Hem kunnen profiteren. Simon Petrus geeft in het evangelie blijkbaar het antwoord dat Jezus zodanig bevalt, dat Hij hem meteen de sleutels van het koninkrijk overhandigt.
En zo wordt Petrus misschien de eerste Paus.
Maar ook die paus is natuurlijk geen tovenaar. De kerk werkt of bestaat niet door of dank zij de paus. De kerk werkt door vele mensen, vroeger en nu nog. Sommige mensen zijn bekender of beroemder dan anderen, maar daarom niet belangrijker. In deze viering hebben wij het over Petrus en Paulus. Maar zij houden de kerk niet recht, dat doen vele andere mensen.
Pater Damiaan werd indertijd verkozen tot onze grootste Belg. Maar het zijn die vele vrijwilligers die zijn werk voortzetten in de Damiaanactie. Zij maken God weer zichtbaar en tastbaar. Het is zoals in het verhaal over die rabbi: God is nergens te vinden, maar eigenlijk ook overal.
Het is niet alleen zo in de kerk.
Een vereniging komt niet tot bloei door de stichter of directeur, maar door de vele leden die zich inzetten. Een voetbalploeg wordt geen kampioen door de voorzitter of de coach, maar dank zij alle spelers en supporters. Een parochie is geen levende gemeenschap door de pastoor of zijn vervanger, maar wordt gedragen door de vele vrijwilligers, elk op hun plaats en met hun mogelijkheden en beperkingen.
Dat betekent ook d at wij allemaal onze verantwoordelijkheid hebben in die parochie, in die gemeenschap, in die kerk. Vandaar ook de titel van deze viering: Petrus! Paulus! En jij? Wat is onze taak in het geheel?
Als God dan inderdaad werkt door en dank zij mensen, zouden wij allemaal eigenlijk een beetje Petrus of Paulus moeten zijn …
Evangelie: Lucas 9, 18-24 - 'De Mensenzoon moet veel lijden'
Wegwijzerviering, een viering waar de eerste communicanten, vormelingen, families met kinderen en iedereen meer dan welkom zijn
Dit evangelie is een droom over ‘het rijk Gods’, dat rijk waar onze vormelingen naar op tocht gaan. Samen met ons hier in de kerk, met alle mensen die in het evangelie geloven, met alle mensen die willen leven zoals Jezus. In dat Rijk Gods wordt het onmogelijke mogelijk. Het goede zal sterker zijn dan het kwade, het leven zal sterker zijn dan de dood, de liefde zal sterker zijn dan de haat.
We kunnen ons dat moeilijk voorstellen. De werkelijkheid van elke dag toont ons het tegenovergestelde. We kunnen er alleen over dromen. In die droom wordt het onmogelijke mogelijk. Er is eten voor iedereen, in overvloed. Het gras is groen, niet aan de andere kant van de heuvel maar hier, onder onze voeten, en we kunnen erin gaan zitten en het doet deugd.
In die droom is er een hoofdpersoon. Zonder kan de droom niet uitkomen. Het is een kind. Dat deelt wat hij heeft. “Daar kunnen we niks mee aanvangen” zeggen grote mensen. Maar Jezus weet wel beter. Hij neemt die gaven van dat kind aan, en deelt ze uit.
En nu droom ik iets wat er niet in de tekst staat. Dat er nog een jongen is die zegt: “Hier zie, mijne chocolat mag je ook uitdelen”. En een meisje heeft pistoleetjes bij. En dan beginnen de grote mensen mee te doen, en dat is begonnen bij die ene snotneus.
De weg van Jezus volgen is niet alleen hem achterna lopen en roepen “Heer, heer!”, maar is doen wat hij heeft voorgedaan. Jezus heeft ons allemaal nodig, groot en klein, om het Rijk Gods te kunnen bereiken.
Maar zijn dromen geen bedrog? Het evangelie, het geloof van die eerste christenen, dat doorbrak in die donkere dagen na Goede Vrijdag, daagt ons uit om te geloven in het onvoorstelbare onmogelijke. Het moedigt ons aan om nooit op te geven. En dat geloof in het onmogelijke kan wonderen doen terwijl we nog op weg zijn naar dat Rijk Gods, verscholen achter de horizon.
Nu al is het mogelijk, denk ik, dat mensen in Gaza of Soedan, of in de straten van Antwerpen, geen honger en geen angst meer zouden hebben, als er maar genoeg mensen zijn die echt vrede willen, en bereid zijn te delen. Die miserie is geen gevolg van een bovennatuurlijk noodlot, maar van menselijke beslissingen. Die zijn het begin van miserie of van een wonder.
Ook de kleinste beslissing, van een kind met wat brood en vis, kan het begin zijn van een wonder. Want als er meer mensen zijn zoals die kleine uit het evangelie, wordt het onmogelijke mogelijk.
Moeilijk hé, die woorden uit de lezingen vandaag! Héél lang geleden, het was in het begin van de maand mei, heb ik mijn eerste communie gedaan. Het toeval wil dat dat gebeurde in de kerk van de Heilige Drievuldigheid. De wereld en vooral de kerk zag er toen nog helemaal anders uit. Wij zaten nog geknield op bidstoelen; het altaar stond helemaal vooraan op het hoogkoor en de hele viering was in het Latijn.
Gelukkig had de meester van de vijfde klas grote borden gemaakt, met daarop de namen van de verschillende delen van de mis: Introïtus, Confiteor, Kyrie, Gloria, enzovoort. Maar ja, voor ons was ook dat Latijn. Als klein ukje verstond je er niets van. Niets van de misviering en evenmin van de Heilige Drievuldigheid.
Het woord 'Drievuldigheid' komt niet voor in de Bijbel. Ook niet in de lezingen van vandaag.
Jezus heeft die naam voor God ook nooit gebruikt. Hij noemde God bij voorkeur 'Abba', Papa, lieve vader. Hij sprak ook over de Geest, die Hij zou zenden als helper en trooster. Jezus zelf werd door de leerlingen 'Zoon van God' genoemd. Er is dus in de evangelies sprake over God als Vader, Jezus als Zoon, en over de heilige Geest.
Bij Drievuldigheid denken we misschien aan vermenigvuldigen: 1 x 1 x 1 is 1. Bij Drie-Eenheid misschien eerder aan optellen. God de Vader, plus God de Zoon, plus God de Heilige Geest, zijn samen nog steeds één God. 1+1+1 blijft 1. Met wiskunde valt het dus moeilijk uit te leggen. Dit is een mysterie, geen puzzel of rekensom. Een mysterie betekent dat het te groot is om te snappen. God is te groot voor ons verstand, zelfs al heb je een wiskundeknobbel. Als godsdienstleerkrachten of catechisten over de drie-ene God moeten spreken, werken ze met aanschouwelijke voorbeelden.
Zo nemen ze wel eens drie lucifers en steken die samen aan. Er zijn drie lucifers en toch is er maar één vlam. Als kunstenaars de Drievuldigheid, die goddelijke Eenheid voorstellen, doen ze dat uiteraard met beelden. Dat lukte nog het best door er menselijke trekjes aan te geven. De Vader als een echte gebaarde Patriarch. De Zoon als de gekruisigde of de verrezen Christus. En voor de ongrijpbare Geest, die waait als een zachte bries, gebruiken zij het beeld van een stralend witte duif.
Maar dàt totaalbeeld is teveel een Trio en te weinig een Eenheid. Om dus die hemelse eenheid tussen Vader, Zoon en Geest plastisch voor te stellen, voegden de kunstenaars er een afbeelding aan toe van die aardse drie-eenheid, de Heilige Familie: Maria, Jezus en Jozef. Drie personen in één gezin, en toch alle drie anders. Ieder met een eigen rol, met een eigen gezicht en een eigen karakter, in liefde verbonden met elkaar.
Maar dat voorbeeld geldt alleen voor een gezin waar alles koek en ei is. Moeten éénouder-gezinnen, gescheiden gezinnen of gezinnen waar het altijd ruzie is, het dan zonder die Drie-eenheid stellen? In Kerk en Leven, het Parochieblad, stond er vorige week een artikel over de jonge theologe Julia Herku, over de relatie tussen het godsbeeld van mensen en hun gezin.
Hoe kijk je naar God als een liefdevolle Vader, als je eigen vader zijn gezin in de steek gelaten heeft? Of hoe begrijp je God als een zorgzame moeder, als je door je eigen moeder mishandeld bent? Daar moeten we als kerk op inspelen, zegt Julia Herku, vooral bij mensen uit complexe thuissituaties, zoals die samengestelde gezinnen, eenoudergezinnen en pleeg- of adoptiekinderen. Voor die gezinnen kan het ideaalbeeld van de drie-ene God helend werken.
Het door theologe Herku voorgesteld ideaalbeeld van dat goddelijke gezin, sluit redelijk goed aan bij de Heilige Familie toegevoegd door de kunstenaars: een vader, een moeder, een Kind.
Wij, mensen van Linkeroever en omstreken, zijn gelukzakken. Want wij krijgen, als parochianen van Sint-Anneke, een extra Heilige Familie cadeau, die ons wel bekend is: Sint-Anna-te-Drieën, oftewel: oma Anna met dochter Maria en kleinzoon Jezus. Een heilige voorbeeld-relatie waaraan wij ons als grootouder, kind of kleinkind kunnen toetsen. Van een moeilijke beschrijving van de Goddelijke Drievuldigheid, enkel te begrijpen door theologen, komen we zo tot een eenvoudige voorstelling van een familie, waarin de Liefde centraal staat. Het ongrijpbaar goddelijke wordt iets vertrouwd menselijks, waaraan wij ons kunnen spiegelen.
Maria, Jezus en Jozef of Anna, Maria en Jezus.
Valt het jullie ook op hoe, in al die Heilige Families, Maria een belangrijke rol speelt. Zij is telkens de bemiddelaar. Zij neemt ons steeds opnieuw bij de hand om samen naar haar Zoon te kijken.
Vanaf zijn geboorte, heel zijn leven door tot aan zijn dood en verrijzenis, kijken wij, met de ogen van Maria, opnieuw naar Jezus. Om opnieuw geraakt te worden, waarin zij door Hem geraakt werd. Om opnieuw door Hem begeesterd te worden.
Dat is eigenlijk de bedoeling van alle beelden, van gelijk welke heilige, in iedere kerk. Ze zeggen: kijk naar mij, kijk dóór mij naar Jezus, naar God. Dat is waarschijnlijk ook de bedoeling van de heilige Drie-eenheid, te zeggen: kijk naar Ons, kijk naar onze verbondenheid, kijk naar de liefde tussen die drie Personen die samen één God zijn.
Daarin geeft Jezus ons inzicht in het evangelie van vandaag: “de Geest zal u tot de volle waarheid brengen” en “Al wat de Vader heeft, is het Mijne”.
Kijk dóór Mij, laat je be-Geest-eren door Mij, om God, de Vader, te zien. Daarom sluiten we af zoals we begonnen zijn: verbonden met de Vader+, de Zoon+ en de Geest+.
vandaag stille zondag tussen de feesten van Hemelvaart en Pinksteren! Al zeven weken missen de apostelen hun Meester, ze vinden nog niet de weg om verder te gaan! Donderdag na hun ervaring van Jezus’ Hemelvaart, kregen ze nog de boodschap “blijf daar niet staren!” En toch… ze missen hun Meester nog meer dan voorheen en trekken zich stilletjes terug achter gesloten deuren, samen met moeder Maria en nog enkele vrouwen…
En in de kerk vandaag blijven de woorden uit de afscheidsrede van Jezus klinken!
We hebben ze gezongen en gehoord hoe Jezus bidt voor zijn leerlingen en voor alle mensen die naar Hem geluisterd hebben, en voor alle mensen die naar zijn leerlingen nog zullen luisteren! En dat gaat ver! Dat gaat tot op vandaag! Tot Hier! Doorheen de geschiedenis, via beleving en onderwijs, doorheen onze opvoeding en door ons samenkomen hier, elke zondag opnieuw!
En Jezus, zó begaan met Zijn leerlingen en de mensen die Hij ontmoette, vroeg z’n Vader om hen nabij te blijven, om hen niet in de steek te laten! Ook ons niet ! En in dat bidden smeekte Hij ook: Dat wij één blijven, verbonden blijven, met Hem, zoals Hij, Jezus, één was met z’n Vader! Dat wij zo ook één en verbonden zouden blijven met allen die het Jezus’ verhaal in zich meedragen en kunnen uitdragen… Om die verbondenheid en om die éénheid met Hem, smeekte Jezus in zijn afscheidsrede!
En vandaag in de 21ste eeuw horen we die boodschap nog steeds. Wat zegt een moeder of een vader die als laatste voelt dat hij of zij moet heengaan? Vraagt hij of zij niet “Kinderen, beloof me één ding: blijf samenkomen, blijf verbonden met elkaar, blijf ons mooi gezin waardig… “
Die eerste christenen waren een hechte groep die samen bleven, elkaar steunden en bemoedigden om doorheen de vervolging van de christenen toen; te kunnen blijven getuigen… te kunnen blijven getuigen van die eensgezindheid in dienstbaarheid en barmhartigheid in bescheidenheid en vredelievendheid: in trouw en zorgzaamheid
En dat gaat ver hoor!
Zo rijd ik telkens als ik naar de voetgangerstunnel fiets ’n klein stukje tegen richting in om een grote bocht te vermijden! Dinsdag ll. reed ’n tegenligger reed recht op me af om me te doen stoppen! Hij sprak me ook aan en vroeg me “of ik ‘gelovig ben’! Als dat zo is, dan ben je ne grote hypocriet! ’n Leven in gevaar brengen is doodzonde” zei hij!
En ten diepste heeft hij gelijk! Natuurlijk kijk ik uit op dàt kleine stukje om niemand in de weg te rijden! Maar die man komt dagelijks wel onverschilligen tegen die geen aandacht geven en resoluut de kortste weg pakken, en ja, zo mensen in gevaar brengen. Zo zie je maar hoe je elk moment ’n voorbeeldfunctie hebt als je je achternaam “christen” eer wil blijven aandoen…
Rondwandelend aan den blok van 25! De Lidl binnengaan en bij ’t wachten aan de kassa, durven een gesprek aangaan met ’n vrouw die ’n hoofddoek draagt, of met ’n heer met donkere huid op teensleffers en 2 kindjes aan de hand… Doen we dat? Vermoedelijk wel in Brugge tussen de toeschouwers van de H. Bloedprocessie…
Onze Catechisten! ’n hechte ploeg die jaarlijks de communicanten, de vormelingen en hun ouders van verschillende origine samenbrengen! Zij brengen ze samen bij de broodmaaltijd en bij de laatste activiteit van de het, catechesejaar! Dan is het steevast spagettiavond met z’n allen! Wat ’n verbondenheid! Wat ’n uitsraling! Wat ’n vreugde!
Vandaag “stille zondag”! Uitkijkend naar Pinksteren waarop we vieren hoe Jezus’ leerlingen de moed en die goddelijke Kracht vonden om op te staan, buiten te komen en door te gaan als christenen midden die ontgoochelende wereld…
Zoals Ramses Shaffy zingt "We zullen doorgaan..." zo’n korte zin; vol hoop en veerkracht!
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
