Sint-Anna-ten-Drieën
De preekploeg houdt van een reactie
E-mail ons!

Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier. Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.

Zoeken in blog

  • Website parochie
  • Preekstoel
  • Portaal preken.be
  • ANNA3
  • Sint-Anneke Centrum
  • 27-04-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Klop klop, ik ben het, Thomas. Ik ben een 'buitenstaander' - 3e Paaszondag A 2020 - Gie

    Derde Paaszondag A 2020 - Zondag 26 april 2020

    Eerste lezing: Handelingen 2, 14.22-33 'De strikken van de dood zijn ontbonden'
    Evangelie: Lucas 24, 13-35 - 'Hij werd herkend door hen aan het breken van het brood'

    Een tiental mannen zitten sinds Pasen in een zelf gekozen lockdown. Bang voor al die mensen daarbuiten. Vooral voor de joden, maar ook al die anderen die voor het paasfeest naar Jeruzalem gekomen zijn. Voor de ogen van al die mensen hebben zij zich hopeloos belachelijk gemaakt. 
    Hier zitten ze bijeen, veilig afgesloten van de hele kwade wereld. 
    En op dat moment, achter die gesloten deuren, komt Christus bij hen binnen.
    Het is juist door hun opsluiten en afzondering dat hun geloof de kans krijgt om, vanuit hun binnenste, naar buiten te komen.

    Thomas ontbrak op het appel. Het evangelie vertelt niet waarom hij er niet bij was. 
    Maar nu staat hij buiten en klop aan. Nog eens en nog eens. En nog eens.
    Dan pas gaan de grendels open en wordt hij, aarzelend, binnen gelaten

    Hallo, ik ben het, Thomas. Of Didymus, zoals jullie mij ook noemen, omdat ik een tweeling ben. 
    Ik was er even niet. 
    Ik was even op zoek naar mezelf, naar mijn andere helft. Ik was even op bezoek bíj mijn andere helft.

    Thomas ging weg toen zij nog een groepje bange honden waren. En nu is hij de eerste die geconfronteerd wordt met blije mannen. Enthousiast delen ze aan hem mee dat ze de Heer hebben gezien. 
    Maar dat wil Thomas niet zomaar geloven. Op die korte tijd is hij van insider een outsider geworden, een buitenstaander. 
    Als zij daadwerkelijk hun opgestane meester hebben gezien, dan eist hij daarvan een overtuigend bewijs: hij wil zijn vinger in de wonden van de gekruisigde kunnen leggen. 
    “Waar zijn jullie mee bezig?”, vraagt hij, om niet te moeten zeggen: dood is dood! Slapen jullie of zijn jullie ziende blind? Toen ik de Heer laatst zag, hing Hij levenloos aan het kruis.
    Waarschijnlijk zijn buitenstaanders het beste geplaatst om een vinger op de wonde te leggen. 

    Jezus toont hem zijn hand, waarin het gat van de spijker duidelijk zichtbaar is. Jezus toont hem de wonde in zijn zij, daar door die Romeinse soldaat toegebracht toen Hij aan het kruis hing. Jezus nodigt Thomas uit zijn vinger er in te steken. 

    Een aantal bekende kunstenaars hebben die ontmoeting van Thomas met de Heer in beeld gebracht. Zoek hun schilderijen maar eens op in een boek of via het internet. 
    Rubens doet het opvallend discreet: Jezus steekt zijn gewonde had uit naar Thomas. De wonde in de zij ontbreekt op zijn werk.
    Rembrandt doet het op een enigszins theatrale manier: Door zijn littekens te tonen, overtuigt Jezus de apostel Thomas van zijn identiteit. Thomas wordt door Jezus uitgenodigd om zijn hand in zijn zijde te steken. Maar in tegenstelling tot de meeste uitbeeldingen voelt Thomas geen aandrang om dat te doen. Zijn ongeloof is al verdwenen bij het zien van de wond van de lanssteek, precies zoals omschreven in het evangelie.
    De meest bekende voorstelling is die van Caravaggio. De schilder toont duidelijk dat de ongelovige Thomas in een klap overtuigd was. 

    Thomas legt de vinger op de wonde plek. 
    Dat is het voordeel van even buitenstaander te zijn. Het laat je toe om de zaken even van op afstand te bekijken. Het stelt je in staat om je vinger op de wonde te leggen. De kwetsbare plaats aan te duiden.

    Voor ons toont het aan dat Jezus zich ook vandaag laat zien. 
    Soms is hij de engel die ons aanspreekt. Soms is hij de tuinman die we niet herkennen. 
    Hij komt bij ons aan tafel, telkens als wij ons ons dagelijks brood, ons voedsel van alledag, delen met een andere. 
    Hij toont ons zijn wonden, als Sint-Rochus ons de zijne toont. 
    Hij toont ons zijn wonden in iedere gewenste mens.

    “Want Ik had honger en u hebt Mij te eten gegeven. Ik had dorst en u hebt Mij te drinken gegeven. Ik was een vreemdeling en u hebt Mij in uw huis uitgenodigd. Ik had niets om aan te trekken en u hebt Mij kleren gegeven. Ik was ziek en u hebt Mij opgezocht. Ik zat in de gevangenis en u bent bij Mij geweest.” (Mattheus 25: 35-35)

    In al die mensen roept Hij ons toe: Ik ben het zelf, geloof in Mij. 
    Kijk naar mijn wonden, kijk naar Mij, geloof in Mij. 
    Wees niet langer ongelovig maar gelovig. 

    Voor Thomas is het duidelijk. Zijn overtuigend geloof maakt dat ook de andere leerlingen na een tijdje zelf naar buiten durven komen. Dat zij begeesterd en vol vuur worden. En dat zij later ook naar buiten komen. Dan schreeuwen zij hun geloof van de daken en gaan ze rondbazuinen dat Jezus leeft.

    Zo werd het tóch Pasen. Pasen is niet te stuiten. 
    Alsof je aan een moeder zou vragen om niet te bevallen, aan een kind om niet geboren te worden. Alsof je de natuur zou kunnen vragen om niet te ontluiken, of tegen de bloemen zeggen om niet open te bloeien. Daar heeft het leven geen tuinman voor nodig. 
    Dan kunnen wij de vlag uithangen. Het wandkleed met de verrezen Christus, ja Hij leeft.

    27-04-2020 om 17:09 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    19-04-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Beloken Pasen - 2e Paaszondag A 2020 - Fred

    Tweede Paaszondag A 2020 - Zondag 19 april 2020

    Eerste lezing: Handelingen 2, 42-47 'Zij waren eensgezind en ijverig in het breken van het brood'
    Evangelie: Johannes 20, 19-31 - 'Acht dagen later kwam Jezus'

    De zondag na Pasen wordt ook wel “Beloken Pasen” genoemd. De paastijd wordt dan officieel afgesloten. Het evangelie is dan bekend als “dat van de ongelovige Thomas”. Al heel vaak mocht ik dan de homilie verzorgen. Ik weet intussen dat Thomas eigenlijk “de tweeling” betekent en dat hij daarom zowat  model staat voor de gelovige, maar toch ook regelmatig twijfelende mens, voor ons allemaal eigenlijk.

    Ik keek er niet echt naar uit nog eens een andere invalshoek uit mijn mouw te schudden, ook al denk ik niet dat vele parochianen zich nog enigszins herinneren wat ik de vorige jaren hieromtrent heb verteld. Ik zuchtte dus een beetje, toen ik dacht: weeral de ongelovige Thomas.
    Maar dan kwam de coronacrisis met alle gevolgen daaraan verbonden. De kerken gingen dicht, er waren geen vieringen meer, dus ook geen homilie. En op ATV keken we naar de paasviering van Rudi Mannaerts in de Sint-Andrieskerk. In zijn bekende en heel eigen stijl wist hij toch te boeien en te begeesteren. In zijn homilie toonde hij een reistas en hij stelde voor die te vullen met vooral geloof, hoop en liefde.

    En dat zette me toch een beetje aan het denken. De situatie van de leerlingen kort na die intense “goede” week lijkt toch verdacht sterk op de lockdown die we nu meemaken. Ze zaten samen met een kleine groep – allemaal mensen uit hun eigen “koker” – en ze durfden eigenlijk niet meer naar buiten.

    En ze zaten met heel wat vragen. Die donderdagavond met al die emoties, die levenslessen die ze misschien niet helemaal hadden begrepen, dat definitief “laatste”  avondmaal, die verrader in hun midden ... En dan die vrijdag met die verhoren en die veroordeling, met hun eigen lafhartige houding, met die onmenselijke tocht naar de kalvarieberg … En dan de vrouwen die kwamen vertellen dat de steen van het graf weg was en dat het misschien toch waar was dat Hij inderdaad …

    Ze zaten dus met heel wat vragen. En met veel te weinig antwoorden. Af en toe probeerde wel eens iemand een antwoord te formuleren, maar veel gehoor vond hij niet. Maar ze bleven bij elkaar met het beetje geloof dat ze nog hadden, met een sprankel hoop en met de liefde die ze konden opbrengen.
    Alleen Thomas was er niet bij.  Waar was hij naartoe? Boodschappen gaan doen voor de hele groep? Vlug nog wat WC-papier gaan halen? Of een of andere essentiële verplaatsing? Misschien wilde hij gewoon even alleen zijn, alles op een rijtje zetten, nadenken over wat er van zijn leven nog restte. 

    En net toen gebeurde er iets bij de andere leerlingen. Iets dat hun geloof weer wat aanwakkerde, hen nieuwe hoop leek te bieden, hun liefde weer zin en geest kon geven. Het was alsof Jezus weer bezit van hen had genomen, weer tastbaar en zichtbaar onder hen was. En zij wilden het meteen aan Thomas vertellen toen hij weer terugkwam van zijn zwerftocht.

    Maar Thomas begreep het niet. Hij zat vast in de sfeer van vertwijfeling, van onmacht, van uitzichtloosheid. Hij voelde zich helemaal alleen. Hij stond nog niet open voor een vernieuwd geloof, zijn ontgoocheling was nog te groot om een beetje hoop toe te laten. En door dat gebrek aan geloof en hoop was er in zijn hart ook geen plaats meer voor liefde …
    Bij de leerlingen in lockdown stond het geloof ook op een heel laag pitje. Ook zij hadden weinig hoop, waar zouden zij die hoop halen? Maar zij bleven samen en zij herinnerden zich allicht vaag het ultieme bewijs van liefde dat zij die donderdag hadden gekregen. En daaraan trekken zij zich waarschijnlijk op in hun twijfelend geloof en wankele hoop.

    Wij zijn een beetje als die leerlingen, maar misschien nog veel meer als Thomas. We zitten vast in onze quarantaine en zwartgallige gedachten krijgen vrij spel. Welke viroloog, politicus of opiniemaker moeten wij nog geloven? Welke hoop hebben wij voor onze plannen in de nabije of verre toekomst? Wanneer komt ons normale leven terug?

    Geloof en hoop komen soms onder zware druk te staan, maar de liefde krijgt een virus niet kapot. Dat was vroeger zo en dat is nog altijd zo. Laat die liefde ons geloof en onze hoop blijven aanwakkeren. Dan kunnen na een quarantaine die geen veertig dagen, maar dit keer zelfs meer dan vijftig dagen duurt, de deuren en ramen allicht weer open. Hopelijk letterlijk, maar zeker figuurlijk. Dan kunnen wij eindelijk de Geest weer binnen laten …

    19-04-2020 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    12-04-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een tocht van Witte Donderdag naar Beloken Pasen - April 2020 - Gie

    Het weekend zag er vooraf veelbelovend uit. Ze zouden naar Jeruzalem gaan om daar samen het Paasmaal te houden. 
    Toen al was er iets vreemds aan de hand. Jezus had hun voeten gewassen, als een slaaf! 
    De maaltijd was zoals een Paasmaal moet zijn. Vers geslacht lam, bitter gekruid. Wat ongerezen brood erbij. En de bekers vol wijn. Meer moet dat niet zijn. 
    Zoals gebruikelijk had Joannes, de jongste van ons gezelschap, nog gevraagd waarom deze maaltijd niet was als alle andere. 

    Jezus was de hele tijd opvallend stil gebleven aan de tafel. Maar op het einde nam Hij een stuk brood, brak het, en gaf aan ieder van hen een stukje. “Zo wil Ik voor jullie zijn, als dit gebroken brood.” Zo nam Hij ook zijn beker. Hij bekeek hem dankbaar, alsof Hij besefte hoeveel druiven er nodig zijn om die wijn te maken. Hij deelde de beker, net als het brood. “Dit is mijn bloed, dat voor jullie zal vergoten worden.”Raadselachtig vreemd. Ze zouden het later wel begrijpen. 

    Na de maaltijd maakten ze nog een wandelingetje, naar de olijfgaard achter de tempelberg. Daar was het altijd stil en rustig. 
    En Jezus werd nog stiller dan anders. Maar het bleef niet stil! 
    Een bende rabauwen kwam de stilte verstoren. Mannen met stokken en zwaarden. Er waren enkele tempeldienaars bij, en ook Malchus, uit het gezelschap van de hogepriesters. 
    Petrus bood wel wat weerwerk. Pakte een zwaard af en sloeg een van de mannen een oor af.
    (Piëta, naar Eugène Delacroix, door Vincent van Gogh geschilderd in 1890, enkele maanden voor zijn dood) 
    Vincent van Gogh was destijds ook hulppredikant en schilderde enkele religieuze taferelen, zoals de barmhartige Samaritaan, de opwekking van Lazarus en deze Piëta. Misschien vond hij hier wel inspiratie voor zijn oor. 

    Maar toch konden we niet verhinderen dat Jezus werd meegenomen. Petrus toonde zich de moedigste van ons allen en volgde het gezelschap van op afstand. Hij mengde zich tussen de menigte. Daar werd hij herkend door een van de vrouwen. “Jij bent toch één van hen!” 
    Maar in plaats van zijn undercover prijs te geven, een vurig pleidooi af te steken en kleur te bekennen, zegde hij alleen: "ik ken die Mens niet!” en bleef voor de rest zwijgen in alle talen. 

    Pasen, een feest met een domper. Wat een groot feest had moeten worden, eindigt voor de apostelen in een nachtmerrie. Hun Jezus, hun grote Voorbeeld, is gestorven aan het kruis.
    Was het een illusie die nu plots een desillusie werd. Ze kunnen niet geloven dat hun vriend dit zo gepland had. Het veelbelovende Pasen veranderde in een nachtmerrie, a nightmare before ... Easter. 
    Sinds dat moment blijft het bij Petrus aanhoudend door het hoofd gonzen: 
    kraaien ... kraaien ... kraaien
    Net zoals het vandaag bij ons onophoudelijk door zijn hoofd bonst: 
    corona … corona … corona!

    Terwijl ik zit te piekeren over Pasen, dringt het tot mij door dat de leerlingen dit al eerder hebben meegemaakt. Soms liggen zaken minder ver van ons bed dan we denken. Met beloken Pasen gingen ook de twaalf apostelen zelf in lockdown. 

    Daar zitten ze dan bijeen, de mannen onder elkaar, dicht bijeen als een nest jonge puppies. Nee, een beetje verder uit elkaar, als om ruimte te laten voor elkaars onrust. 
    Probeer het je in te beelden, want er bestaan geen afbeeldingen van. Geen enkele kunstenaar heeft zich daar ooit aan gewaagd. 
    Misschien lijkt het wel het meest op een Europese vlag maar dan in het donker- donkerblauw. Bijna zwart. Het zijn ook geen sterren meer. Sommige leerlingen hebben hun ogen half dicht geknepen, anderen hebben hun ogen juist wijdopen van de schrik. 

    De leerlingen in lockdown een vreemde unie, Sint-Anna-ten-Drieenkerk, Antwerpen Linkeroever(De leerlingen in lockdown, een vreemde unie)

    Ze zijn er ook niet allemaal bij. Minstens twee apostelen ontbreken op het appel. Thomas is er niet bij. Judas is weggelopen, als een Brit die meent dat hij niet meer bij de unie hoort. Enkele vrouwen zijn langs de ‘kruiden’-ier (haha, Ier). Zij willen langs Jezus' graf, om zijn lichaam te balsemen. 
    "Toen de sabbat voorbij was, kochten Maria van Magdala, Maria van Jakobus, en Salome kruiden om Hem te gaan zalven." Lucas 24, 1-12

    De vrouwen gingen nog even langs het graf, om het dode lichaam beter te verzorgen. 
    Ze geraken alleen niet binnen. De steen is te zwaar. Ze hopen iemand te zien die de steen voor hen kan wegrollen. Hun zorg voor het lichaam van Jezus laat hen als eerste ontdekken wat er gebeurd is: het graf is leeg. Pas veel later begrijpen de leerlingen dat is gebeurd wat is gezegd: “De Mensenzoon zal opstaan op de derde dag.”

    Er zijn verschillende verhalen. Maar de chronologie is niet duidelijk. Waarschijnlijk door de lockdown. Ze weten het niet van elkaar. 

    Drie vrouwen gingen, vroeg in de morgen na de Sabbat, naar het graf. Het zijn drie Maria’s, ons bekend uit de kring rond Jezus. Alle drie hebben zij Jezus gediend. Alle drie zijn ze met Hem ‘opgegaan naar Jeruzalem’. Maar bij het graf gebeurt er iets vreemds. De grafsteen is weggerond en bij het lege graf ontmoetten zij een man in witte kleding, die de bekend maakt dat Jezus is opgestaan. Ze zijn overrompeld van die mededeling: 
    "Ze vluchtten naar buiten, van het graf weg, bevend van angst en buiten zichzelf. Ze zeiden niemand iets, want ze waren bang." (Marcus 16, 8)
    (Het lege graf)

    Alleen Johannes vertelt nog een ander verhaal. Maria Magdalena, de jonge vrouw uit Magdala, blijft alleen achter bij het lege graf. Haar blik is troebel, want haar ogen zitten vol tranen. 
    Ze spreekt de man aan, wie zij denkt dat het de tuinman is. Maar ze valt achterover als ze zijn antwoord hoort. “Maria”, zegt Hij op minzame toon, zoals alleen Hij haar altijd aansprak. “Raboenni”, Rabbitje, kleine Meester, antwoord zij. Johannes schrijft het zo: 
    "Maria echter stond buiten bij het graf te huilen. En terwijl ze zo huilde, wierp ze een blik in het graf en zag daar twee in het wit geklede engelen zitten, de een aan het hoofdeinde, de ander aan het voeteneinde van de plaats waar Jezus had gelegen. 
    Ze spraken haar aan: 'Waarom huilt u zo?' 
    Ze antwoordde: 'Ze hebben mijn Heer weggehaald en ik weet niet waar ze Hem hebben neergelegd!' Na deze klacht keerde ze zich om en zag Jezus staan, maar ze wist niet dat het Jezus was. Jezus vroeg: 'Waarom huilt u zo? Zoekt u iemand?' 
    In de mening dat het de tuinman was zei ze: 'Heer, als u het bent die Hem hebt weggenomen, zeg me dan waar u Hem hebt neergelegd; dan kan ik Hem laten halen.' Jezus zei: 'Maria!' Ze keerde zich nu naar Hem toe en zei: 'Rabboeni!'. 'Houd Me niet vast', zei Jezus. 'Ik moet nog opstijgen naar de Vader. Ga liever naar mijn broeders en zeg hun: "Ik stijg op naar mijn Vader die ook jullie Vader is, naar mijn God die ook jullie God is." 
    'Daarop ging Maria van Magdala aan de leerlingen verkondigen: 'Ik heb de Heer gezien', en ze vertelde hun wat Hij tegen haar gezegd had. (Johannnes 20,1-2.11-18)

    De vrouwen gingen, zoals gevraagd, naar Petrus en zeggen: “Christus is verrezen.” Wanneer de apostelen dat horen, geloven ze hen niet en zeggen: “Onzin, Dat kan niet! Vrouwenpraat!”. Toch snelt Petrus naar het graf, werpt er een blik in en ziet alleen de linnen doeken. Hij gaat terug naar huis, verbaasd over wat er gebeurd is.

    Even buiten Jeruzalem zijn enkele leerlingen, uit Emmaüs, onderweg terug naar huis. Ze komen een vreemde tegen die de vorige dagen blijkbaar niet in Jeruzalem geweest is. Ze raken aan de praat en blijven staan kletsen tot het begint te schemeren. “Kom toch binnen”, zeggen ze, “eet een hapje mee”. 
    Terwijl ze honderduit vertellen over Jezus, die formidabele mens die drie dagen geleden door de Romeinen gekruisigd werd, merken ze dat de vreemdeling het brood neemt. Hij prevelt een zegening, breekt het brood en reikt het aan hen toe. Precies zoals hun vriend Jezus dat deed bij hun laatste maaltijd samen. Maar dát dringt pas tot hen door als Hij weer vertrokken is.

    Ook de leerlingen bij elkaar hebben een vreemde gewaarwording. Het gevoel dat ze niet alleen zijn, dat er Iemand bij hen is. De een aarzelt, de ander spreekt het uit. Ja, Hij is hier, bij hen, in hun leven. Aanraakbaar aanwezig in hun midden. 
    Is er nog hoop? Zou het dan toch geen droom geweest zij?

    Ze waren er niet allemaal bij. Niet alleen met hun gedachten, maar ook in aantal. Judas zal niet meer terugkeren. Maar ook Thomas ontbrak op het appel. Over hem vertellen we volgende keer. 
    Ik wens jullie alvast een zalig Pasen. Amen. 

    12-04-2020 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    04-04-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Onze tocht door de corona-woestenij, een uittocht door de Goede week naar Pasen - April 2020 - Gie

    Lieve kerkganger, 

    We staan nog altijd voor een gesloten kerkdeur. 
    Door de coronacrisis blijft ons kerkgebouw gesloten. Zo blijft ook onze behoefte om, in deze tijd van ziektedreiging, onze nood te klagen, om onze angst of ons verdriet te delen. Om te bidden of een kaars te branden. 

    De gesloten kerkdeur belet ons ook vandaag niet om virtueel binnen te glippen en onze verBEELDIng te laten spreken. 
    Kom maar binnen. 
    De kerkdienst is nog niet begonnen. Er is helemaal geen kerkdienst vandaag. 

    De vorige virtuele kerktour eindigde in de weekkapel. 
    Daar maken wij ons klaar voor onze tocht naar Pasen. Geniet van de stilte in deze kapel. Luister naar de muren die hier onze kleine smeekbeden hebben gehoord, zelfs onze onuitgesproken gebeden. 
    Maar kijk vooral eens goed rond.

    Misschien herken je de kleine altaartafel? Dat altaar werd gemaakt in de jaren ’60, toen onze hele parochie op uittocht ging … naar de kelder van de meisjesschool, omdat de oude kerk werd afgebroken. Een beetje zoals wij, nog maar korte tijd geleden, tijdelijk verhuisden naar de Sint-Lucaskerk. 

    Op reis gaan met je hele gemeenschap. Het brengt ons naadloos bij de woestijntocht van Mozes, die met heel zijn volk uit Egypte wegtrok naar het Beloofde Land. 
    Een land van melk en honing, van druiven en graan in overvloed. 

    Zie je daar tegen de muur die lage communiebanken staan? Zij werden in 1909 gemaakt door de Gentse meubelmaker Remi Rooms (1861-1934). Vroeger vormden ze afsluiting van het koor. Als een virtuele muur om de 'social distance' te bewaren tussen de gelovigen en het Heilige Mysterie. 
    Zet je er even bij en kijk maar eens goed! 

    Voor Mozes met zijn volk de woestijn introk, hielden ze het joodse paasmaal, het Pesach. 
    Christenen noemen het meestal Pascha, het Aramese woord voor Pesach. Met die maaltijd wordt het einde van de joodse slavernij en de uittocht uit Egypte herdacht. Zo lezen we in het Bijbelboek Exodus: 
    "Dit is de wijze waarop gij het lam moet eten: uw lendenen omgord, uw sandalen aan de voeten, en uw staf in de hand. Haastig moet ge het eten, want het is Pasen voor Jahwe." (Exodus 12:11). 

    Het joodse Pascha, Sint-Anna-ten-Drieenkerk, Antwerpen LinkeroeverAfbeelding 1. Het joodse Pascha  

    Zo zien we het ook afgebeeld: het lam is geslacht, ze staan klaar om te vertrekken, de lendenen omgord, sandalen aan de voeten en de stok in de hand. 

    Het was een lange tocht in de woestijn. Veertig jaar lang vertelt de bijbel. Het volk lijdt dorst, en Mozes slaat het water uit de rots. En het volk lijdt honger. Dan zorgt God ervoor dat ze voedsel krijgen: brood uit de hemel, het wonder van het manna. Volgens het Boek Exodus: 
    "Toen ze in de woestijn waren, begon heel de gemeenschap van de Israëlieten te morren tegen Mozes en Aäron. Toen sprak Jahwe tot Mozes: 'Ik zal voor hen brood laten regenen uit de hemel. Iedereen mag elke dag net zoveel eten verzamelen als hij die dag nodig heeft. Ik zal hen daarmee op de proef stellen om te zien of zij mijn opdrachten uitvoeren. Zeg hun dat zij de zesde dag van de week tweemaal zoveel eten verzamelen als op de andere dagen. Israël noemde het brood manna. Het was wit als korianderzaad en smaakte naar honingkoek.'" (Exodus 16, 2, 4-5, 31). 

    Manna, brood uit de hemel, Sint-Anna-ten-Drieenkerk, Antwerpen LinkeroeverAfbeelding 2. Manna, brood uit de hemel  

    Manna is een Hebreeuws woord waarvan de betekenis onzeker is. 
    Mogelijk betekent het: "wat is dat?", een naam waaruit de verbazing van de Israëlieten blijkt. 
    Ofwel is het afgeleid van 'mennu', een Egyptische woord voor 'voedsel', dat wij nog altijd kennen van onze spijskaarten.

    Na lange tijd bereiken de Israëlieten het Beloofde Land. Het is een land van overvloed, van druiven en van graan. Op de panelen staan afbeeldingen van rijpe aren en van druivenranken met druiventrossen. 

    Rijpe korenhalmen, Sint-Anna-ten-Drieenkerk, Antwerpen LinkeroeverAfbeelding 3. Rijpe korenhalmen  

    Jezus zei over zichzelf: "Ik ben het brood om van te leven. Wie naar Mij toekomt krijgt geen honger meer, en wie in Mij gelooft krijgt nooit meer dorst." (Joh. 5: 35).
     “Ik ben het brood om van te leven”, zei Jezus. “Uw voorouders hebben in de woestijn het manna gegeten, en toch zijn zij gestorven. Zo is het niet met het brood dat uit de hemel neerdaalt: wie daarvan eet zal niet sterven. "Ik ben het levende brood, dat uit de hemel is neergedaald. Als men van dat brood eet, zal men leven in eeuwigheid." (Joh. 6: 48-51). 
    Zo werd manna het symbool van de eucharistie. Jezus is het ware voedsel, het geestelijk voedsel, dat het nieuwe leven onderhoudt. 

    Druiven en wijnranken, Sint-Anna-ten-Drieenkerk, Antwerpen LinkeroeverAfbeelding 4. Druiven en wijnranken  

    "Ik ben de wijnstok, en jullie zijn de ranken. Wie in Mij blijft, gelijk Ik in hem, die draagt veel vrucht, want los van Mij kunnen jullie niets." (Johannes 15:5) 

    Brood en wijn zijn twee krachtige symbolen. Je moet de vele graankorrels malen om daarna van het deeg brood te kunnen bakken. Je moet de vele druiven persen om daarna van het sap wijn te kunnen maken. 
    "Ik ben het brood om van te leven. Wie naar Mij toe komt krijgt geen honger meer, en wie in Mij gelooft krijgt nooit meer dorst." (Joh. 6: 35). 
    "Wie mijn vlees en bloed eet en drinkt, die bezit eeuwig leven: op de laatste dag laat Ik hem opstaan. Want mijn vlees is waarlijk spijs en mijn bloed is waarlijk drank. Wie mijn vlees eet en mijn bloed drinkt, blijft met Mij verbonden en Ik met hem" (Joh 6: 54-56).

    Brood en wijn, dat was ook het voedsel dat Jezus met zijn leerlingen deelde op die laatste avond samen. 
    Zo werden graan en druiven, brood en wijn, sterke symbolen voor de Eucharistie: gebroken brood en gedeelde wijn. 

    Neem en eet dit brood, Sint-Anna-ten-Drieenkerk, Antwerpen LinkeroeverAfbeelding 5. Neem en eet 

    "Hij nam een brood, sprak het dankgebed, brak het brood in stukken en gaf het hun en zei: 'Dit is mijn lichaam, het wordt voor jullie gegeven'. Blijf dit doen om mij te gedenken." (Lucas 22:19)
    "Na de maaltijd nam Hij ook van de beker en zei: 'Deze beker is het nieuwe verbond door mijn bloed; hij wordt voor jullie leeggegoten.'" (Lucas 22:20). 

    Druiven en wijnranken, Sint-Anna-ten-Drieenkerk, Antwerpen LinkeroeverAfbeelding 6. Ze herkenden Hem bij het breken van het brood 

    Gebroken brood, dat was ook het teken waaraan de Emmaüsgangers Christus herkenden: 
    "Blijf bij ons Heer, want het wordt al avond en de dag loopt ten einde." "Toen ging Hij binnen om bij hen te blijven. Terwijl Hij met hen aanlag nam Hij brood, sprak de zegen uit, brak het en reikte het hun toe. Nu gingen hun ogen open en zij herkenden Hem." (Lucas 24)

    Gedeelde wijn, gedeeld bloed. Ook daarvan vinden we mooie symbolen. 
    Uiteraard het Lam Gods. De uitdrukking vinden we voor het eerst in het evangelie van Johannes. Johannes de Doper wijst naar Jezus met de woorden: "Ziet, daar is het Lam van God dat de zonde van de wereld wegneemt". (Joh. 1:29 en 1:36)

    Christus het Lam van God, Sint-Anna-ten-Drieenkerk, Antwerpen LinkeroeverAfbeelding 7. Christus het Lam van God 

    En in Openbaring treedt Jezus op in de gedaante van een geslacht Lam. 
    "Toen zag ik midden voor de troon en omgeven door de vier dieren (de evangelisten) en de oudsten een lam staan. Het zag eruit alsof het geslacht was …" (5: 6 en volgende) 
    Dat tafereel zien wij in al zijn glorie uitgebeeld op het grote schilderij van Jan Van Eyck, dit jaar zo in de kijker staat. 

    De pelikaan deelt zijn bloed, Sint-Anna-ten-Drieenkerk, Antwerpen LinkeroeverAfbeelding 8. De pelikaan deelt zijn bloed 

    Maar er is ook de pelikaan met het bloed op zijn borst. Daarover vertellen verschillende legendes uit de Oudheid en de Middeleeuwen. Men geloofde dat pelikanen met hun eigen bloed dode jongen weer tot leven wekten en dat ze de jongen met hun eigen bloed voedden bij voedselschaarste. 
    De pelikaan heeft een lange snavel en een keelzak waaruit hij de jongen voert met halfverteerd voedsel, dat bloedrood is. De rode vlek op hun krop en keelzak lijkt op een bloedende wonde. Daaruit leidde het volksgeloof af dat de pelikaan zijn borst openpikt om met zijn eigen bloed de jongen te voeden. 
    De eerste christenen zagen er een symbool in voor Christus' zelfgave en de eucharistie. 
    "Ik ben gelijk aan een pelikaan in de woestijn". (Psalm 102:7) 
    De wonde van de pelikaan werd vergeleken met de wonde in de zijde van de gekruisigde Christus. Daarover lezen we:
    "… één van de soldaten stak met een speer in zijn zijde en terstond kwam er bloed en water uit." (Joh. 19:34). En Johannes vervolgt: "Die het gezien heeft, getuigt ervan en zijn getuigenis is waarachtig en hij weet dat hij de waarheid spreekt, opdat ook gij zult geloven." (Joh. 19: 35).

    Herken je het oude tabernakel? Ook daarop staan in brons gebeeldhouwd zowel het Lam Gods als de pelikaan, als symbolen voor Christus. 

    Het tabernakel, Sint-Anna-ten-Drieenkerk, Antwerpen LinkeroeverAfbeelding 9. Het tabernakel 

    Tabernakel is een vreemd woord. Het is een Hebreeuws begrip dat verblijfplaats of heiligdom betekent. 
    Het was, volgens de Hebreeuwse Bijbel een verplaatsbare tent die, voor de Israëlieten, symbool stond voor Gods verblijf in hun midden. Het Nederlandse woord tabernakel komt van het Latijnse woord tabernāculum, op zijn beurt afgeleid van het Latijnse woord taberna, wat zoveel betekent als winkel. 
    We herkennen het in taverne, dat er ook van is afgeleid. Een plaats voor eten en drinken, voedsel voor onderweg. 

    Zoveel beelden, en toch blijven wij letterlijk een beetje op onze honger zitten. Omdat we, noodgedwongen, onze zondagse communie en het delen met elkaar moeten missen. Dat broodnodige voedsel voor onderweg. 
    Daarom houden wij het beeld van Christus voor ogen. 
    Hij die zichzelf voor ons gebroken en gedeeld heeft. Jezus is het ware voedsel, het geestelijk voedsel, dat het nieuwe leven onderhoudt.  

    Christus is verrezen, wandkleed, Sint-Anna-ten-Drieenkerk, Antwerpen LinkeroeverAfbeelding 10. Christus is verrezen, wandkleed 

    Je kent nog het wandkleed met de verrezen Christus, dat dikwijls vooraan in de kerk hing. 
    Laat het voor ons een teken dat we op weg zijn naar opstanding, op weg naar Pasen. 
    Amen. 

    Gie Stappaerts, 5 april 2020

    04-04-2020 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    De preekploeg van Sint-Anna-ten-Drieën, Antwerpen Linkeroever

    In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen.
    Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt.
    De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag.
    Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek.
    In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.

    Blog als favoriet !
    Archief per maand
  • 02-2025
  • 01-2025
  • 12-2024
  • 11-2024
  • 10-2024
  • 09-2024
  • 06-2024
  • 05-2024
  • 04-2024
  • 03-2024
  • 02-2024
  • 01-2024
  • 12-2023
  • 11-2023
  • 10-2023
  • 09-2023
  • 06-2023
  • 05-2023
  • 04-2023
  • 03-2023
  • 02-2023
  • 01-2023
  • 12-2022
  • 11-2022
  • 10-2022
  • 09-2022
  • 06-2022
  • 05-2022
  • 04-2022
  • 03-2022
  • 02-2022
  • 01-2022
  • 12-2021
  • 11-2021
  • 10-2021
  • 09-2021
  • 06-2021
  • 11-2020
  • 10-2020
  • 09-2020
  • 07-2020
  • 06-2020
  • 05-2020
  • 04-2020
  • 03-2020
  • 02-2020
  • 01-2020
  • 12-2019
  • 11-2019
  • 10-2019
  • 09-2019
  • 06-2019
  • 05-2019
  • 04-2019
  • 03-2019
  • 02-2019
  • 01-2019
  • 12-2018
  • 11-2018
  • 10-2018
  • 09-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017
  • 06-2017
  • 05-2017
  • 04-2017
  • 03-2017
  • 02-2017
  • 01-2017
  • 12-2016
  • 11-2016
  • 10-2016
  • 09-2016
  • 08-2016
  • 06-2016
  • 05-2016
  • 04-2016
  • 03-2016
  • 02-2016
  • 01-2016
  • 12-2015
  • 11-2015
  • 10-2015
  • 09-2015
  • 08-2015
  • 07-2015
  • 06-2015
  • 05-2015
  • 04-2015
  • 03-2015
  • 02-2015
  • 01-2015
  • 12-2014
  • 11-2014
  • 10-2014
  • 09-2014
  • 06-2014
  • 05-2014
  • 04-2014
  • 03-2014
  • 02-2014
  • 01-2014
  • 12-2013
  • 11-2013
  • 10-2013
  • 09-2013
  • 08-2013
  • 07-2013
  • 06-2013
  • 05-2013
  • 04-2013
  • 03-2013
  • 02-2013
  • 01-2013
  • 12-2012
  • 11-2012
  • 10-2012
  • 09-2012
  • 06-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 03-2012
  • 02-2012
  • 01-2012
  • 12-2011
  • 11-2011
  • 10-2011
  • 09-2011
  • 06-2011
  • 05-2011
  • 04-2011
  • 03-2011
  • 02-2011
  • 01-2011
  • 12-2010
  • 11-2010
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 11-2009
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 02-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
  • 06-2007
  • 05-2007
  • 04-2007
  • 03-2007
  • 02-2007
  • 01-2007
  • 12-2006
  • 09-2005

    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs