Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
14-04-2014
14 april Tussen de weiden
Toen ik
eergisteren door de mist liep en een foto maakte op deze plek had ik me al
voorgenomen dit eens over te doen bij helder weer en met een mooie wolkenlucht.
Grappig hoe je honderden keren ergens voorbij kunt wandelen en dan een mistige
ochtend nodig hebt om je te realiseren dat dit een foto-locatie met potentie is.
Ik heb geprobeerd dezelfde positie te vinden als voor de foto van zaterdag. Facebook-vrienden
die de reeks gezien hebben kunnen proberen te vergelijken. Ik denk dat ik
vandaag een nog iets lager standpunt ( zeg maar ligpunt ) had, deze keer was
het gras niet zo nat en ging ik wél plat op de buik. Phaido dacht blijkbaar dat er iets ernstigs
aan de hand was, want hij probeerde me weer overeind te likken. Het was nog
niet zo eenvoudig om de camera stabiel te houden tijdens die bezorgde
behandeling.
Een
plechtige communie in de familie, dit jaar is Julieke aan de beurt. Om de
communiefotos te maken wordt dan beroep gedaan op pake Pol, en die vindt dat
geweldig natuurlijk. De feestelinge had zelf de locatie gekozen, dansstudio
Balance Health-Center, waar ze een van de toegewijde jonge talentjes is. Toen
we ter plekke aankwamen begreep ik al meteen dat het wel erg moeilijk zou
worden om rustige achtergronden te vinden voor de shots. Spiegels, ramen, welke
kant je ook uitkeek overal waren er wel enkele ongewenste dingen die de rust in
de achtergrond zouden verstoren. Maar goed, je gaat aan de slag en je maakt
alvast enkele proefopnamen. Ik had een klein softboxje meegenomen, maar het
enige gebruik dat ik daarvan gemaakt heb is achteraf, thuis, om op de PC de
witbalans goed te krijgen pipetje in kleurzweem verwijderen en klaar is
kees. De gordijnen die hier nog in worstformaat opgerold zijn werden
uiteindelijk onze redding. Uiteraard wil of mag ik de gekozen opnames nog niet
tonen, maar dit proefje vind ik alvast toch niet verkeerd, fier op onze frisse
prachtige kleindochter.
Ik was er
voor mijn doen ongewoon vroeg uit deze morgen. Extreem hoge druk noopte mij
rond half negen de echtelijke sponde, waar ik inmiddels toch al alleen in lag,
voortijdig te verlaten. Dat komt er van als je de avond voordien alleen maar
ice-tea en cola light gedronken hebt Ik was van plan er nog even terug in te
kruipen toen mijn probleem verholpen was en ik ging dat ook aan Josee
vertellen. Die was ondertussen al fief en wel, druk doende in de woonkamer,
gordijnen geopend, en ik zag mist. Dat veranderde de plannen. Collegas die het
weten kunnen vertellen me tot in den treure dat je de beste fotos in de ochtend
maakt en mist is dan een leuke bijkomstigheid. Voor één keer wilde ik ook wel
eens vroeg op stap gaan. Phaido wist echt niet wat hem overkwam toen het baasje
nog voor 9 uur hem zijn halsband aandeed en aanstalten maakte om aan de
dagelijkse wandeling te beginnen. We zijn met zn tweetjes een hele tijd op
stap geweest, gelukkig ken ik de weg behoorlijk goed in de Smallebroeken want bij
wijlen hing er iets wat men met erwtensoep pleegt te omschrijven. Ik was ook best
tevreden over de foto-oogst maar toch vermoed ik dat om echt mooie mistfotos te
maken er een ander soort mist moet zijn, zon mist die in lagen over het
landschap ligt, dit was meer een alom verspreide nevel. Goed, dat gebeurt
zonder twijfel binnenkort ook nog wel ooit en dan sta ik misschien nog wel eens
vroeg op. Voorlopig dus dit plaatje van de Smallebroeken in de mist.
Na de
wekelijkse wandeling met de bewoners van Hoevezavel wilden we nog even over Fiesta
Europa, de vreemde-landen-markt lopen aan het Kerkplein in Lommel. Josee deed
de nodige inkopen en ik vermoed dat ik morgen weer proefkonijn mag spelen, met
de nadruk op proef. Ondertussen liep ik achter mijn fototoestel aan en tussen
het vastleggen van de aankopen van vrouwlief door had ik ook oog voor alle
mogelijke andere interessante onderwerpen. De orgelman kon ik natuurlijk niet
voorbij lopen. Het is niet het genre waar ik een hele carrière lang mee bezig
geweest ben, maar een van mijn geliefde uitspraken indachtig er zijn maar
twee soorten muziek, goede en slechte kon ik niet anders dan de man enkele
minuten mijn volle aandacht schenken. Wat hij ten gehore bracht was trouwens
niet wat je zou verwachten uit zon draaiorgel. Het engelse sing-along repertoire
uit de 50-er jaren kwam voorbij en nadat ik al genoten had van Sweet Georgia
Brown, Aint she sweet en andere Mack the knifes, tunes die de artiest allemaal
in onvervalste veaudeville stijl luidkeels meezong, vond ik dat ik hem maar
eens moest fotograferen. Voor al Uw feesten en partijen: Cyriel uit Wittekerke
!!!
Er zijn zo
van die fotokansen die je niet kunt laten liggen. Toen we deze middag terug
kwamen van de wandeling door de Dressenstraat en bijna terug in de Hoogstraat
waren stond daar een seringenstruik die net nog niet in volle bloei gekomen was
uitdagend in het tegenlicht. De zonnestralen speelden zo mooi langs de
bloemknopjes dat je wel stekeblind moest zijn om dat niet te zien. Dit was bij
wijze van spreken een oorverdovende kreet: Fotografeer mij, fotografeer mij
!!!
Normaal gezien vind ik zon zwarte plastic afsluiting waar de struik langs
groeide spuuglelijk, maar in dit geval was het de ideale achtergrond. Het
strijklicht in de donshaartjes op de stengels en de spinrag tussen de takjes en
bloempjes werden er des te beter zichtbaar door. Als ik thuis een
studiosituatie had moeten creëren om dit te fotograferen zou ik het precies op
deze manier gedaan hebben en nu was het er zo maar, gratis langs de weg. Doodjammer
dat ik dit niet op A3-formaat kan tonen maar ook met deze maximum toegelaten 1,5Mb
twijfelde ik er geen seconde aan dat dit mijn foto van de dag zou zijn.
In de
periode van de Vlaamse voorjaars-wielerklassiekers is telkenjare ook de
Scheldeprijs gepland. Tussen de ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix komt er
meestal de fine-fleur van het wielerpeloton aan de start, die zijn dan toch in
de buurt he. Ze komen ook ieder jaar weer door Lichtaart en ik ga dan ook elke
keer kijken, met de camera natuurlijk. Vandaag had ik me een plaatsje
uitgezocht tegenover pizzeria La Torre, waar de renners, komend van Tielen, aan
de verkeerslichten rechtsaf moesten, om zo verder via de rotonde even verderop richting
Poederlee te rijden. Omdat ik wel wist dat ze tegen een iets lagere
snelheid uit de bocht zouden komen gokte ik er op dat daar enkele goede shots te maken waren.
Sportfotografie, het is weer eens iets anders
Zes vluchters hadden enkele minuten voorsprong en daar had ik al enkele fotos
van gemaakt. Maar als je het wielrennen
volgt dan weet je dat die enkele kilometers voor de finish wel weer gegrepen
worden door de jagende groep en zo gebeurde ook zag ik, terug thuisgekomen, op
TV. Veel meer indrukwekkend vond ik de manier waarop het grote peloton dat de
achtervolging had ingezet als een orkaan voorbij geraasd kwam. De motard op de
Kawasaki die traditiegetrouw voor de renners uit rijdt moest flink aan het gas
draaien om ze uit zijn rug te houden. Een deel van de meute, waarbij ik, in
zijn Giant truitje, ook de toekomstige winnaar Kittel zie, ging ook hier aan de
verkeerde kant van de vluchtheuvel de bocht in en enkele seconden later kwamen
die mannen vlak voor mijn neus het tweede deel van mijn reeks fotos verknallen.
J
Toch was ik helemaal niet ontevreden over de oogst die ik ondertussen al had en
waaruit ik mijn foto van de dag moest kiezen
We blijven
afwisseling zoeken voor de dagelijkse wandeling met Phaido. Eerlijk gezegd had
ik weinig zin om vandaag van achter mijn krantje en de PC uit te komen, maar zon
beestje in huis is een zegen, dan ben je wel verplicht om er op uit te trekken
wie laat wie uit eigenlijk? We kozen voor een plek, de Kasseman, waar ik
meestal met de fiets terecht kom, maar om nu voor de gelegenheid de phaidomobiel
achter mijn tweewieler te monteren, dat ging me echt te ver. Gelukkig kun je er
ook achterom, langs de Franse Baan, met de wagen geraken. Gewapend met camera
en teletoeter maakten we een rondje rond de vijvers. In het weekend is het hier
ontiegelijk druk, maar op een gewone weekdag zie je hier buiten een occasionele
verdwaalde visser echt geen mens, zeker niet op een dag dat het weer dan een
klein beetje minder is. Al vrij snel kreeg ik deze fuut in het vizier, jammer
genoeg vertikte hij het om even dichterbij te komen. Hij bleef maar druk in de
weer dicht tegen de oever aan de overkant. Zelfs met 300 mm kon ik m eigenlijk
niet voldoende dichtbij halen. Dan neem je toch een stukje van zijn omgeving
mee in de compositie en maak je op die manier ook een leuk natuurplaatje
Water, riet, jong groen, fuut meer heeft een fotograferende mens toch niet
nodig om gelukkig te zijn?
Nog maar een
kleine twee weken en dan is het al weer Pasen. Het vrouwtje vond het niets te
vroeg om het huis nu al met de gepaste attributen te versieren. Paaseitjes aan
de muur, paaseitjes voor de ramen, paaseitjes op de kast en op de tafel,
paaseitjes overal. Ik vind het best een kleurige en fleurige toets geven aan
onze woonwereld. Waar paaseitjes eigenlijk vandaan komen en hoe het komt dat
wij dat in verband brengen met het christelijk feest dat Pasen toch is daar had
ik eerlijk gezegd nog nooit over nagedacht, maar nadat ik enkele fotos gemaakt
had en ik dat allemaal ook enigermate wilde duiden ben ik toch eens gaan
googelen. Allerhande theorien kwamen voorbij, maar een duidelijke eensluidende
verklaring vond ik niet. Laten we het er maar op houden dat het paasfeest in de
lente valt en al dan refererend naar een oude heidense viering van het vernieuwen
van de natuur werd het ei gezien als het begin van alle leven. Ook voor de
Christenen was de verrijzenis een nieuw begin, daar zal de link wel zitten
zeker
Op het net vond ik evenwel een veel leukere uitleg. In de middeleeuwen was het
gezag van de kerk allesbepalend en de gelovigen moesten vasten in de periode voor
Pasen. Eieren eten was dan ook uit den boze en de boeren bleven met al die
eieren zitten. De oudste eieren werden dan beschilderd als versiering en de nog
consumeerbare werden hard gekookt om bij het paasfeestmaal gebruikt te worden.
Zelf blijf ik natuurlijk geloven wat mijn ouders mij meer dan een halve eeuw
geleden hebben verteld, namelijk dat de klokken met Witte Donderdag naar Rome
vliegen en dan beladen met door de paus uitgezochte eitjes terugkeren om op
Paaszondag, na de hoogmis, in elke hof waar brave kinderen wonen hun lading te
lossen. Dat daar dan ook chocolade en hazen bij zijn heeft waarschijnlijk te
maken met slordigheden in het sorteersysteem van het Vaticaan, die Italianen
toch
Het is niet
voor het eerst dat ik paardenbloemen fotografeer, alle fasen van de
levenscyclus heb ik al wel ooit vastgelegd. Maar dat wil niet zeggen dat ik het
niet nog eens en nog eens en nog eens wil doen Na dat ik al enkele keren plat
op de buik had gelegen om camera en macrolens zo optimaal mogelijk op deze
pluizen te richten, bedacht ik plots dat het eigenlijk veel makkelijker was om
stengel met bol gewoon af te plukken, in een klem op tafel te zetten en dan van
op statief nauwkeurig scherp te stellen Een blad zwart karton als achtergrond
zorgde er voor dat de fijne details nog wat beter zichtbaar werden.
De boog kan
niet altijd gespannen staan, dus vandaag heb ik de riem er maar weer eens afgegooid
qua knippen, bewerken en selecteren. We zijn naar Tilburg gereden waar we
afgesproken hadden met Derk en Annie. Daar hebben we in onze Teamwork-tijd jaaaaaaren
mee samengewerkt en nu hadden we weer heel veel stuff om bij te praten en
vooral ze hebben ons meegenomen om iets te nuttigen. Wij laten ons graag
verrassen en het moet gezegd, we vonden het niet verkeerd. Bij een gigagroot
buffetgedoe gaat bij mij meestal wel een alarmbelletje rinkelen maar bij Etenstijd
( zo heet de zaak ) was dat absoluut niet nodig. All you can eat hoef je tegen
deze jongen geen twee keer te zeggen natuurlijk maar niet alleen de hoeveelheid
en de keuzemogelijkheden waren impressionant, ook de kwaliteit, de bediening,
het kader, het personeel kortom het werd een geslaagde avond. Bij het
binnenkomen wist ik het eigenlijk al achter zo een deur kan het alleen maar
goed zijn.
Er is een
nieuwe woef in de familie. Een pomeriaan is terecht gekomen in huize Swa en
Monique, respectievelijk broer en schoonzus van Josee. Van dat merk hadden wij
ook nog nooit gehoord, maar het blijkt een soort keeshond van een iets kleiner
formaat te zijn, mooi beestje trouwens.
Nu de kleine pup alle inentingen, spuitjes en andere levensreddende vaccinaties
heeft gehad mocht hij kennis maken met andere honden. De eer om eerste in de
rij te zijn viel te beurt aan Phaido. Het werd niet meteen een onverdeeld
succes. Aanvankelijk toonde Phaido wel de nodige interesse, maar Rox zo hebben
ze de nieuwkomer genoemd was dermate geïmponeerd door het formaat van zijn
potentiele eerste vriendje dat ie liever in de veilige armen van het vrouwtje
kroop dan in te gaan op de wederzijdse snuffelroutines die Phaido als voor de
hand liggende begroeting wilde beginnen.
Volgende week gaat Rox voor het eerst naar de puppy-klas en dan zal hij wel
leren omgaan met andere soortgenoten. Wellicht krijgt Phaido dan ook een nieuwe
kans om een blijvende vriendschap aan te gaan
Het Meulezicht
leek me een prima locatie om onze dagelijkse wandeling aan te vatten. Er zijn
nogal wat wandelbare wegen en fotogenieke plekjes daar in de buurt van de
watermolen van Retie en kwestie verkwikkende beloning achteraf wist ik uit
ervaring dat er ook alle mogelijke natjes en droogjes te verkrijgen zijn. We
hebben dan ook samen met Phaido een mooie tocht gemaakt en nadien, tussen het
consumeren van enkele eenheden van een product van de brouwerij Moortgat door ( J ) wilde ik ook nog wat sfeerbeelden
van de omgeving maken natuurlijk. Ik heb eerst wat zitten experimenteren met
verschillende sluitertijden om het effect daarvan op het neerstortende water te
zien, maar toen ik meende met 1/40 de goede instelling gevonden te
hebben moest ik, omdat ik uit de hand fotografeerde en ik een aanvaardbare scherpte wilde, toch weer daarvan afwijken. Uiteindelijk is het f 14 - 1/125 en
ISO 800 geworden.
We gooiden
weer eens wat hobbies op een hoop vandaag. Zoals wel vaker praten we dan over
wandelen, geocachen en fotograferen, drie ingrediënten die een bijzonder
harmonische combinatie vormen. Je geniet met volle teugen van de natuur en het
weer terwijl je toch bezig bent met enige opdrachten en wat zoekwerk, in dit
geval een mooie multi-cache over zon 4 km gespreid, en tussendoor kun je als
het je uitkomt rustig de tijd nemen om het fototoestel te richten op alles wat
je het fotograferen waard vindt het kasteel van Grobbendonk bijvoorbeeld. Enig
opzoekwerk leerde ons dat dit eigenlijk niet het oorspronkelijke kasteel is,
maar wel een bijgebouw van de oorspronkelijke waterburcht. Die laatste werd in
de middeleeuwen al eens plat gebrand, weer opgebouwd en tijdens de Franse
revolutie definitief kompleet vernield. Alleen dit gedeelte bleef bewaard en
zoals we merkten is het nog bewoond, want de was hangt buiten
Ik had
vandaag weinig tijd om achter mijn fototoestel aan te gaan de wijde wereld in, maar ik wil toch absoluut mijn dagelijkse fotografie-routine volhouden.
Gelukkig heb ik voor dat soort toestanden altijd een noodoplossing achter de
hand en dat is de macrolens. Er staat meestal wel iets in bloei in de hof of er
wriemelt ergens een klein beestje en een vogeltje op een tak met de tele dan
versmaad ik ook nooit
De wintergroene laurierstuiken van de buurman, die uitbundig doorheen de
afsluiting komen, staan in bloei en ik ben daar eigenlijk altijd al achteloos
aan voorbij gegaan, maar vandaag, met het zonnetje er op, kreeg ik ineens in de
gaten hoe mooi dat eigenlijk wel is. Ik heb getwijfeld of ik een wuivende tak
vol bloesems moest kiezen om dit te illustreren maar uiteindelijk is het
toch deze macro geworden.
Meneer Zwaan
vond het kennelijk niet zo leuk dat Phaido al zijn water aan het op drinken
was. Hij bleef maar blazen, zij het op veilige afstand. Phaido vond het
allemaal niet zo bedreigend, want hij bleef maar drinken. Meneer Zwaan is na
een tijdje maar gestopt met zijn poging tot imponerend gedrag, Phaido is ook
gestopt met drinken, ik vermoed dat zijn dorst gelest was. Er was water genoeg
blijkbaar, water genoeg voor allebei.
Ik heb nog een heleboel werk voor ik alle fotos die ik in het weekend gemaakt
heb in het Schaliken zal bekeken, geselecteerd en in de goede dropbox-mappen
zal ge-upload hebben. Toch had Phaido vandaag even voorrang. Hij heeft ons twee
dagen moeten missen en nu probeerden we dat goed te maken met een lange
wandeling. Bij een onverwachte ontmoeting tijdens die tocht zag het er even
naar uit dat er een confrontatie ging komen tussen twee grote egos. Een
bezitterige zwaan kon het niet hebben dat Phaido zijn dorst kwam lessen in de
Nete. En dorst is zowat het ergste dat je kan overkomen daar kan ik ook van
meepraten dus ging Phaido, meneer Zwaan negerend, onvervaard te water.
Gelukkig bleef het bij stoere intimidatie aan de ene kant en coole
onverzettelijkheid aan de andere kant.
Niets menselijks is de dieren vreemd bedacht ik. Van wie is het water? Van wie
is de lucht, van wie is het land, van wie is de wereld?
Twee dagen
lang fotograferen, vijf voorstellingen van Dansen naar de maan en terug
door de dansers en danseresjes van Balance Health Center, het was een hele
klus. Het zit er op zou je dan zeggen, maar niets is minder waar.. nu begint
het pas. Ik heb alvast een hele avond besteed aan het organiseren en ruw
selecteren van de 2300 ( !!! ) fotos die ik geschoten heb. Het is de bedoeling
dat ik dat ga herleiden tot zeg maar een 500-tal. Ik zal er dus met de grove
borstel moeten doorheen gaan. Bewerken dat zie ik ook niet echt zitten als het
over dergelijke aantallen gaat, dan ben ik nog weken bezig. We zullen het dus
moeten doen met wat er uit mijn toestel kwam, het recht voor de raapse eerlijke
product. Bij het overschouwen van de oogst viel me alvast dit plaatje van de
Zumbakids op. Dat kleindochter Julie een van de danseresjes is speelde
natuurlijk een rol bij de keuze.
Misschien dat dit ook wel illustratief is voor de moeilijkheidsgraad voor de
fotografen tijdens het evenement. De witbalans goed aanpakken was onbegonnen
werk met al die kleurige spots die te pas en even vaak te onpas alom voor
kleurzwemen zorgden. Voeg daarbij het feit dat die belichting naar mijn smaak
en die van mijn Canon meestal aan de spaarzame kant was en dan begrijp je dat
het nodige Fingerspitzengefühl nodig was om de camera-instellingen enigszins
aanvaardbaar te houden.
Terwijl
iedereen met dit schitterend voorjaarsweer van de zon, de natuur, eventueel een
terrasje, een wandeling of een fietstocht kortom, van de lente geniet, is dit
de habitat waarin ik twee dagen verblijf. Niet dat ik het heel erg vind, ik had
toegezegd dat ik zou fotograferen tijdens de show van Balance Danscentum in het
Schaliken en ik hou me aan mijn beloften, daarenboven is fotograferen echt mijn
ding wel tegenwoordig, dus ik kan er heus wel van genieten. Maar dat zonnetje
buiten . het doet toch ook een beetje pijn
Vijf uitverkochte voorstellingen staan er gepland op twee dagen tijd, zwaar
werk voor de jeugdige danseresjes, maar ook voor het personeel, de begeleiders,
vrijwillige helpers en helpsters en, jawel, ook voor de fotografen.
Zo ziet de binnenkant van het Schaliken er dus uit. Vóór show nummer drie van
start gaat is dit de nog lege zaal, de huistechnieker John zit al op zijn
werkplek en de stoel ernaast wordt zo dadelijk ingenomen door ondergetekende.
Vandaag heb ik van af die plek met twee verschillende lenzen hoofdzakelijk
totaalshots gemaakt. Morgen ga ik rondzwerven door de zaal, in de nok en op nog
wat rare plaatsen om wat meer detail- en sfeerbeelden te schieten.
De laatste
vrijdag van de maand is het traditiegetrouw vergadering voor de leden van onze
motorclub. We hebben geen vast lokaal, dus proberen we alle gelegenheden die de
nodige accomodaties bieden om beurt aan bod te laten komen. Vandaag hadden we café
De Langenberg uitgekozen.
We komen daar wel vaker en ik heb zeker al meerdere fotos van de binnenkant van
dit etablissement laten voorbijkomen en daarom bedacht ik dat het misschien wel
leuk zou zijn ook de buitenkant eens te fotograferen by night.
Bij nader inzien had ik hier misschien beter een HDR opname gemaakt van op statief om ook die lichtreclame wat beter onder controle te houden,
maar dat is praat na de daad J In de staat waarin ik mij bevond bij het buitenkomen
vond ik dit best een geslaagde opname met alleen maar de monopod om me te
ondersteunen.
Repetitie
voor deel twee van de dansvoorstelling in het Schaliken van aanstaande weekend.
De iets grotere meisjes kwamen vandaag aan bod en dat was de hoofdreden waarom
ik vandaag ook nog eens een kijkje ging nemen. Julieke danst zich namelijk het
ganse jaar de ziel uit het lijf en nu dat ze een prominente rol speelt in de show
wil ik natuurlijk op voorhand weten waar, wanneer en hoe ze op het podium zal
staan. Hier zit ze, bij de finale van een van de nummers, geknield, in haar
grijze outfit ongeveer in het midden. Tijdens de show zal het er qua kledij
natuurlijk allemaal nog veel meer flashy uitzien. Ik heb mijn notities alvast gemaakt
om ze zo goed mogelijk in beeld te krijgen !!!
Ook leuk was het dat ik facebookvriendin Beatrice, die er vorig jaar ook al
fotografeerde, nu persoonlijk leerde kennen. We gaan het samen goed vinden weet
ik nu al zeker.
In bijgaande foto zit ze trouwens midden voor het podium ook even haar
instellingen uit te proberen veronderstel ik.
Ik vermoed
dat je deze 26ste maart een typisch voorbeeld van wisselvalligheid
mag noemen, maartse buien en aprilse grillen is een benaming die niet zonder reden
op deze tijd van het jaar geplakt wordt. Deze namiddag kreeg ik al fietsend een
kleine zondvloed over me heen, maar in de voormiddag konden we de boswandeling
met Phaido zowaar met een regelmatig door de wolken brekend zonnetje
afhaspelen. En net op het moment dat er zon zonnestraal in het bos op een
plukje jong groen viel had ik mijn fototoestel met telelens in aanslag.
Helemaal niks spectaculair natuurlijk, maar hier wordt ik best gelukkig van.
Het licht dat zo mooi doorheen de frisse blaadjes schijnt tegen een donkere
rustige achtergrond, meer moet dat niet zijn.
