Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
26-10-2014
26 oktober Avondrood langs de Grote Nete
Deze
namiddag hadden we er voor gekozen een geocache-wandeling te doen langs de
Grote Nete. Tussen de Netebrug van Hallaar, deelgemeente van Heist-op-den-Berg,
en Itegem was er een traject uitgestippeld met 12 tradjes, twee bonussen, een
superbonus en een multi. De wandeling, heen langs de ene kant van de Nete en
terug langs de andere kant, zou ongeveer 9 km lang zijn, een makkie dus
dachten we. Vrij vlot hadden we begrepen dat de verstoptechniek op al de
waypoints dezelfde was en we konden dus ook nogal gemakkelijk overal het ene na
het andere succesje boeken. Onderweg waren er weliswaar enkele moeilijk
wandelbare delen, maar ook dat overleefden we met de glimlach.
We hadden ons wel verkeken op ons tijdsgebruik. Normaal gezien hadden we
ingeschat dat we dit rond zes uur half zeven wel zouden voor elkaar hebben en
dat was ook zo, maar met het pas ingegane winteruur zaten we op het einde
plotsklaps in de duisternis. Positief was dan weer wel dat het ons de
mogelijkheid bood enkele fotos te maken van een schitterende rood kleurende
avondlucht.
Dan kregen
we toch nog een streep zon deze avond. Ik heb er meteen van gebruik gemaakt om
met Phaido nog even een frisse neus te gaan halen in de Smallebroeken en
enkele herfstfotos te maken natuurlijk. Door de lage avondzon was het licht
mooi genoeg en de lucht wilde ook wel meespelen om er een prettig kijkend
plaatje van te maken.
Misschien beeld ik het me maar in, maar ik heb het idee dat de herfst dit jaar
minder mooi is dan andere jaren. Er zijn bomen die al helemaal kaal zijn,
andere staan nu getooid in de mooiste herfstkleuren terwijl er ook nog zijn die
er nog aan moeten beginnen en die dus nog gans groen zijn ik noem het
gemakshalve maar een ongelijke herfst. Ik stel me zo voor dat we wel eens jaren
meegemaakt hebben dat we alle pracht ineens kregen.
Ik laat het uiteraard niet te erg aan mijn gemoed knagen, we nemen het weer,
het klimaat en de natuur zoals het voorbij komt en we blijven fotos maken. J
Eind oktober
nog een libel te pakken krijgen ik was eerlijk gezegd lichtelijk verbaasd toen
ik deze rode jongen voor de lens kreeg deze middag tijdens de dagelijkse wandeling
met Phaido. Uit vorige gerichte libellen-fotografie-tochten en het opzoekwerk
met de hulp van de firma google achteraf weet ik ondertussen dat dit
hoogstwaarschijnlijk een bloedrode heidelibel is, en een mannetje inderdaad,
want de vrouwtjes zijn geelachtig gekleurd. En ook deze keer leerde ik weer
iets bij dank zij libellennet: je kunt ze inderdaad exceptioneel nog spotten
tot een flink eind in de herfst. Als het dan kouder wordt sterven ze massaal en
alleen als larve of als eitje overleeft de soort de winter. Ik dacht eerlijk
gezegd dat ik met een terminale libel te doen had, want hij lag er op het
eerste zicht maar slap en futloos bij. Dit exemplaar was alleszins behoorlijk
levend want toen ik nog iets dichterbij wilde om m helemaal goed in beeld te
krijgen ging ie er snel van door. Gelukkig had ik al een keer afgedrukt.
Als we het
over geocachen hebben is de korte inhoud meestal: het was een fijne tocht en we
hebben gevonden wat we zochten. Edoch soms vinden we ook een keertje niet wat
we zoeken en we zijn niet te beroerd om dat dan ook toe te geven.
We hebben ons vandaag suf gezocht naar De Goort nr 7 en de vissers die langs
de aanpalende plas zaten, en die ons duidelijk in de gaten hadden, hebben zich
zonder twijfel afgevraagd wat die vreemde snuiter daar toch aan het doen was
Het maakte het er niet prettiger op. Als je dan thuis komt en je logt even dat
je helaas een did not find moet laten noteren en je ziet dan in de lijst dat
alle collegae geocachende bezoekers van de locatie in de voorbije week wél een found
it inschreven, dan wordt het dubbel erg. Ik kom daar nog wel eens terug . Snel,
grrrr
Gelukkig hield ik er toch een mooie foto aan over.
Het gebeurt
ieder jaar wel eens dat we bij Balance Health Center terecht kunnen om met
eigen ogen ( en camera ) te gaan zien hoe ons kleine danseresje het doet bij de
balletlessen. En zoals ieder jaar was ik ook deze keer weer zeer onder de indruk
van de moeilijkheidsgraad van wat die dametjes voorgeschoteld krijgen. Zowel
technisch als fysiek gezien is dit topsport.
In de loop van zon les wordt er gewerkt aan de souplesse, de lenigheid en de
kracht maar ook allerlei danstechnische vaardigheden en routines komen voorbij
en het zal wel geen verwondering baren dat ik daar nog het meest van onder de
indruk was wat is dat allemaal ingewikkeld
Uit het meer fysieke gedeelte koos ik deze opname om de moeilijkheidsgraad van
zon uurtje balletopleiding te illustreren.
Ik weet ook
wel dat het prachtige nazomer weer niet kon blijven duren, vandaag werden we erg
brutaal met de andere kant van de medaille geconfronteerd. Mense mense, wat was
dit een pokkenweer het eerste deel van dat woord had ik trouwens graag
vervangen door iets wat met een kaa begint maar we moeten de schijn van beschaafdheid
hoog houden
Vroeg of laat moet je er toch door natuurlijk, Phaido heeft recht op zijn
portie frisse lucht en ik vind het ook prettiger als ie zijn grote en kleine
behoeften buiten doet J Nattigheid, paraplu, regenkleding gdvd. Wat een ellende
Het was toch heel even min of meer droog in de Smallebroeken en de foto die ik
snel kon maken is misschien niet wereldschokkend, maar hij is illustratief voor
de hoeveelheid water die we op korte tijd over ons heen kregen.
Alex had een
nieuwe tilt en shift lens en daar wilde hij in het station van Antwerpen eens
mee gaan stoeien. Het centraal station noemen ze in Antwerpen trouwens De
Middenstatie. Of ik mee wilde ja wat dacht je? Ik heb er ook al vaak
gefotografeerd en er zijn nog wel enkele fotos die ik op die locatie in
gedachten heb. De foto die ik in eerste instantie wilde maken kwam er weer niet
helemaal uit. Met de 24 mm op de body had ik niet voldoende groothoek om vanuit
een hoek, met de rug tegen de muur, de
ganse grote inkomhal er op te krijgen. En zeggen dat Alex een werkloze 16-35 in
zijn fototas had zitten terwijl die met de tilt and shift aan het
experimenteren was. Ik blijf m in mijn achterhoofd houden Vroeg of laat heb
ik de geschikte lens er op zitten
Het nieuwe gedeelte van het station, helemaal achterin, aan de kant van Berchem
( Baarichoem, vur de Antwerpenaars ) had ik ook nog nooit gezien en het was
dank zij Alex die mij er naar toe begeleidde dat ik er ook mijn ding kon doen.
Wow, een walhala voor de architectuurfotograaf. Dit is één van de vele shots die ik mee naar huis bracht uit een kwartiertje intensief fotograferen.
Zoals dat vaker het geval is zal ik ook nu weer de overige meest relevante plaatjes uit
de oogst, inclusief de mijns inziens weer net niet voldoende gelukte opname van
de hal, op mijn facebook pagina zetten.