Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
11-10-2015
11 oktober Schaduwen
Wat een
verschil met gisteren !!! Heerlijk nazomerweer, een beetje fris, dat wel, maar
daar kun je je naar kleden. Een weldoend herfstzonnetje vergezelde ons deze
morgen tijdens de wandeling en dat zorgde er voor dat we de wereld heel anders
bekeken. Niet alleen wordt je daar goed gezind van wij althans wel maar achter
elke hoek kwamen de fotomogelijkheden in grote drommen op de hobbyfotograaf
afgerend. Paddenstoelen uiteraard in deze tijd van het jaar , de eerste
tekenen van een veelbelovende herfst met hier en daar al prachtige geel-rood-bruine
kleuren, tegenlichtopnames van bladeren, bomen, dieren het kon niet op. De
lage zon en de daarmee gepaard gaande lange schaduwen waren een constante
uitnodiging om daar iets mee te doen. Ik heb mijn modellen bijna altijd bij
natuurlijk en voor één keer vond ik dat ik er zelf ook op mocht.
De oude
fotografenwijsheid die zegt dat het beste toestel datgene is dat je bij hebt
werd vandaag nog maar eens bewaarheid. Zo goed als altijd neem ik de camera mee
als we s morgens met Phaido het bos intrekken maar omdat het weer er zo
triestig en grijs uitzag en er in de loop van de namiddag nog een en ander te
gebeuren stond had ik m voor één keer thuis gelaten en dan loop je hier tegen
aan
St. Lutgardis is een accommodatie waar kinderen tijdens de vakantie komen
genieten van een weekje gezonde kempenlucht en kempengroen. Occasioneel komen
er ook wel eens bedrijven om aan teambuilding te doen. Toen we er deze morgen
voorbij liepen zagen we op het geïmproviseerde voetbalterreintje een hoogst
vermakelijke variant van het edele balspel. Het bijgevoegde beeld zegt beter
dan duizend woorden hoe het er aan toe ging. De iPhone was in dit geval mijn
reddingsboei en dan begrijp je dat ik een beetje moest inleveren op
beeldkwaliteit, te meer omdat ik redelijk ver van de actie stond en inzoomen
heeft geen zin met een smartphone, je vergroot er alleen maar de pixels mee en
levert altijd in aan scherpte. Thuis in de nabewerking heb ik een uitsnede
gemaakt en de photobewerking-trukkendoos ter hulp geroepen en met het resultaat
kan ik eigenlijk best leven
Het vrouwke
komt uit Lommel, uit de Barrier om meer precies te zijn, en ondanks het feit
dat we samen al zon 42 jaar in lichtaart wonen is de band met de Barrier nooit
verloren gegaan, vrienden en familie zijn daar voor een groot gedeelte voor
verantwoordelijk maar ook het feit dat wij na de dood van mijn schoonmoeder vrijwilliger
gebleven zijn in het zorgtehuis Hoevezavel. Na de vrijdagse wandeling met de
bewoners is het ondertussen vaste prik geworden dat we samen met onze vaste
kliek gaan eten in de Brugwachter. Vaak zijn we dan iets te vroeg en als je de
wagen op de parking hebt gezet is het maar 50 m. naar het Kempisch Kanaal en
samen met Phaido kunnen we daar ook telkens weer enkele prettige ontspannende hectometers
afleggen voor we de benen onder tafel steken. Fotomogelijkheden zat langs het
water natuurlijk Ik ben altijd al gefascineerd geweest door spiegelingen en
door de manier waarop die tot leven komen in de golven van een voorbijvarend
schip. Met de brug van de Luikersteenweg als decor is dit een fraai voorbeeld
van zulke mooie rimpelingen.
Het is niet
zo dat we er alle dagen van willen genieten, maar een goede kebab op zijn tijd
wil er toch wel eens in. Voeger reden we regelmatig naar Tielen, waar je
volgens ons de beste kebab van de wijde omgeving kon eten en dat dan ook nog in
een prachtig kader. Toen die zaak enkele jaren geleden de deuren sloot bleven
we verweesd achter.
Onlangs hoorden we dat Suzanne, de ex-uitbaatster nu elke donderdag met een
kebabwagen aan het kerkplein staat in Lichtaart. Daar wandelden wij dus vandaag
naar toe.
Het vervolg van het verhaal gaat helemaal niet meer over kebab, want toen wij
daar stonden te wachten om aan de beurt te komen keek ik terloops ook even naar
het beeld van de Wannes. Dat is een kunstwerk dat alweer sedert enkele jaren op
het plein staat en dat de harde strijd om het bestaan van de Kempense mensen
uit vervlogen eeuwen moet symboliseren. In een flits zag ik de parallel tussen
Josee met Phaido en De Wannes met zijn hond. Ik heb Josee gevraagd samen met Phaido
voor het beeld te gaan staan en er naar te kijken, zo kon ik de twee koppels
samen in beeld nemen. Phaido leek trouwens zeer geïnteresseerd te zijn in de
bronzen soortgenoot en toen ik de opname gemaakt had is ie zelfs aan de
achterkant van het monument even een kleine pipi gaan doen om de indringer te
attenderen op zijn aanwezigheid.
Ik ben een
hondenmens, sta me toe dat eerst te zeggen, maar er zijn natuurlijk ook
kattenmensen onze kleinkinderen Julie en Jef bijvoorbeeld. Als papa en mama
weer eens druk bezet zijn gebeurt het wel vaker dat wij er bijgehaald worden om
op vrije woensdagnamiddagen er voor te zorgen dat ze veilig van school komen,
de één tijdig in de balletles en de andere op de voetbaltraining geraakt en dan
zorg je er terloops ook even voor dat alles in huis daar onder controle blijft.
Waar zijn die poezen? Euhhh waar zijn die poezen verdorie? Na lang zoeken
bleek dat Mies en Minouche een veilige schuilplaats gevonden hadden op de
kussentjes van de stoelen die onder tafel geschoven waren. Een foto waard vond
ik meteen. Moeilijk weinig licht, dat zie je onder andere aan de groot
openstaande pupillen van beide beestjes. Een opzetflitser had ik niet bij de
hand dat zou ook niet mooi geweest zijn maar met ISO 3200 kreeg ik ze toch
aanvaardbaar scherp op het geheugenkaartje.
Het vrouwke
had deze avond een afspraak in het ziekenhuis in Herentals. Ze hadden al een
hele tijd geleden een MRI-scan ingepland om eindelijk eens uit te vissen waar
die nekpijn vandaan komt. Vandaag was het dan zo ver. Ik heb van de gelegenheid
gebruik gemaakt om ondertussen wat interessante plekken te bezoeken en nog eens
wat met avondfotografie en lange sluitertijden te doen.
Toen ik achteraf deze opname van op een leeg perron van station Wolfstee
bekeek, zag ik dat ik dwars door de trein het gele schuilhokje op het perron
aan de overkant had gefotografeerd. Zon verrassingen krijg je natuurlijk als je kiest voor 10
seconden opening. De verklaring is evenwel vrij simpel. Aan de rode lijnen van
de achterlichten zie je waar de achterkant van de trein was toen de opname
stopte. Een stukje overkant komt helemaal links dus ook even in beeld, zij het
veel korter belicht en dus veel vager. De restanten van de voorbijrazende trein
uit het begin van de belichting zorgden er voor dat ik even op het verkeerde
been gezet werd.
Is het een
zwam, is het een parasiet, is het een schimmel? Het zag er helemaal anders uit
dan de zwammen/parasieten/schimmels die je wel eens ziet op rottend hout of op
dode bomen, vaak berken. Dit is inderdaad een berk, maar de boom was helemaal
niet rottend of dood, verre van. De zich naar buiten wurmende aanwas had alleszins
met veel kracht de schors van de boom opengescheurd en zoals een kauwgombel
blazende mond tuitten de schorslippen zich om de vreemde indringer te laten
ontsnappen leek het wel. Dat gaf me meteen de inspiratie om op het moment dat
ik deze foto maakte er ook een titel bij te bedenken: de ontsnapping.