Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
21-06-2015
21 juni Den Berre
Feest in de
familie Goossens vandaag en ze hadden mij gevraagd om een en ander te
fotograferen. Het kabouterbos, -huisje, -berg in Kasterlee leek mij een fijne
locatie en we zijn daar met de gans groep naartoe getrokken deze namiddag. Honderden
plekjes die geschikt zij om als achtergrond te dienen liggen daar voor het
uitkiezen. Groepsfotos, actiefotos, koppeltjes, kinderen, kleinkinderen,
achterkleinkinderen en allerhande mogelijke combinaties van familiebanden heb
ik naarstig vastgelegd.
Er was één jongetje bij, den Berre, die het steevast wat moeilijker maakte voor
de fotograaf. Kampioen gekke bekken trekken, hyperkinetisch en nauwelijks
stuurbaar als het er op aankwam een compositie op te bouwen ik heb er een
aantal shots door verknald. Anderzijds was het best een aangenaam manneke en
het is niet toevallig dat ik precies hem net iets vaker gefotografeerd heb, je
kon namelijk altijd wel iets onverwachts of grappigs verwachten. In deze boom
wilde hij absoluut klimmen bijvoorbeeld, dat vastleggen was niet eens zo
moeilijk, maar toen sprong hij er ook nog uit en daar was ik dan weer niet snel
genoeg voor
De op één na
langste dag en kortste nacht, de zomerzonnewende, we hadden vandaag toch wel
wat aangenamer zomerweer verwacht om van onze jaarlijkse barbecue te genieten
met de leden van de fotoclub. In de vooravond kwam de zon er zowaar even door,
toen werd het aangenaam toeven in het zonnetje en toen beslisten we ook van maar buiten
te blijven zitten.
Foutje Spoedig kwamen er weer wolken, een fris windje en daardoor net iets
minder genietbare temperaturen die de pret verstoorden. Er waren er die meteen naar
binnen vluchtten. Er waren ook enkele die-hards die gewoon buiten bleven
zitten. Na het eten, toen ik met mijn fototoestel ook buiten eens mijn rondje
maakte bleek dat ook de dappersten wel eens dingen rond zich draperen om aan de
kou te weerstaan
Een zoekplaatje
raad wie de oma is in het gezelschap
Ook voor de zumba-kids zit het dansseizoen er op en zoals het de traditie wil
bij Balance Health Center was de laatste les van het jaar ook deze keer vrij
toegankelijk voor geïnteresseerde papas, mamas en grootouders. Daar verzaken
wij niet aan natuurlijk. We genoten van de choreografieën, van de kunde van
onze oogappels en van de lol die ze er duidelijk aan beleefden. Nog leuker werd
het helemaal op het einde, Julieke kwam oma halen om mee te doen in een soort
rondedans. Ik was maar wat blij dat ik me achter mijn camera kon verstoppen,
iemand moet toch de fotos maken he.
Als je ze zo ziet zitten tussen al dat jonge grut zou je haar niet aangeven dat
ze ongeveer vijf keer zo oud is als de dametje rond haar. Oma blijft eeuwig
jong en ik weet dat de appreciëren.
Voor alle duidelijkheid: oma is de tweede van links J
Ik heb deze
foto Dwarskijker genoemd. Als je de symbolische betekenis van het woord in
gedachten neemt dan zou je kunnen denken dat ik vind dat Jos iemand is die vaak
tegendraadse standpunten verdedigt of tegen de algemene stroming in gaat of zo,
maar dat is absoluut niet het geval. Integendeel, ik hou het in dit geval bij
de letterlijke betekenis: Jos kijkt de andere kant op.
Donderdagavond, fotoclubavond. Vandaag werd er van ons verwacht dat we werk
zouden tonen met als thema tegenlicht. Er wordt dan gekeken, gediscussieerd,
gecommentarieerd en het gaat er wel eens geanimeerd aan toe. Zoals altijd vind
ik het dan leuk om tussendoor enkele stiekeme shots te maken. Met de hoge ISO-waarde
die de 6D aankan lukt dat vaak ongemerkt zonder flitsen en toen ik na thuiskomst
mijn oogst bekeek viel me deze opname meteen op. Ik vond het wel grappig en,
zelf een symbolische dwarskijker zijnde, meende ik dat ik het begrip ook eens op
een letterlijke manier mocht illustreren
( ISO 6400-f5-1/320 )
Man, man,
man nooit gedacht dat er zoveel soorten rozen waren ik ben niet echt een
kenner, ik geef het toe. ( Maar je bent nooit te oud om te leren )
We waren vandaag in Nederland, op bezoek bij toffe mensen die we reeds sedert
vele tientallen jaren in ons rijtje erg goede vrienden plaatsen. Lang geleden
waren ze de uitbaters van het saunacomplex dat we één en soms zelfs twee keer
per week bezochten. Tegenwoordig hebben
ze een Bed & Breakfast in Schijndel en als je om de zoveel maanden weer
eens samen komt, dan is dat net alsof het gisteren was , zo gaat dat met echt
goede vrienden. Trees, de gastvrouw heeft zich tegenwoordig helemaal in een nieuwe
passie gestort: ze heeft een super mooie, enorm gevarieerde rozentuin en haar
een expert noemen is niet eens overdreven. Uiteraard heb ik van de diverse
soorten de nodige fotos gemaakt en de collage die ik had kunnen maken had veel
groter kunnen zijn, maar je moet natuurlijk ook rekening houden met het
maximale formaat dat deze site toelaat en dat dan ook nog genietbaar is. Vandaar dat ik me
beperkt heb tot deze vier exemplaren.
Precies op
de dag dat ik ook het gras voor het huis moest fatsoeneren kon ik voor het
eerst twee konijntjes samen te pakken krijgen. En nauwelijks enkele minuten
eerder had ik er achter in te tuin ook een gezien. Ik weet nu wel zeker dat ze
minimaal met zn drieën zijn misschien wel met meer. Ik krijg steeds meer wroeging
omtrent het feit dat ik hun eten zo harteloos weggemaaid heb. Ik ga dromen
van hele hordes hongerige konijntjes zucht.
Binnen de konijnenwereld is het naar ik zag evenwel ook niet allemaal pure
naastenliefde. Deze foto lijkt te suggereren dat het grootste konijn dat zich
temidden van het smakelijke groen bevindt er over waakt dat het kleinste
konijntje dat op de kale dorre stenen zit niet komt meegenieten van de
overvloedige rijkdom. Borderline hier is de grens en je komt er niet in. Ik
moet onwillekeurig denken aan de bootvluchtelingen of de Grieken
Als je mij
wilt pijn doen, dan doe je dat best aan mijn Bourgondisch kantje en Josee weet dat
maar al te goed Vandaag stond ik voor de keus: ofwel rij je het gras af, ofwel
maak je je eten maar zelf klaar. Argumenten rond voedsel voor de konijntjes, mooie
wilde bloemekes en insectjes waren vanaf nu zinloos dat wist ik ook wel. Tja
Voor ik aan de klus begon wilde wel nog één keer met mijn fototoestel op mijn
buik liggen en door de begroeing kruipen gras kun je dat eigenlijk al niet
meer noemen - om alle kleine bloeiende, kruipende en zoemende plantjes en
beestjes nog een laatste kans te geven in mijn macrofotografie verzameling te
belanden.
Bijgaande foto is een gelukstreffer, ik moet het toegeven. Ik had scherp gesteld
op die vette nectarverzamelaarster die op die bloem zat en net toen ik afdrukte
vloog ze op. Het scheelt maar een fractie van een seconde natuurlijk maar het
toeval wilde dat de kop, zeg maar de ogen en de voelsprieten, nog precies in
het scherptegebied zaten. Het grote diafragma om de achtergrond onscherp te
houden had ik sowieso op voorhand al ingesteld, dat is vanzelfsprekend bij dit
soort fotografie.
