Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
10-05-2015
10 mei Geitenmelken
Open-deur
dag in het PITO ( Provinciaal Instituut voor Technisch Onderwijs ) in Stabroek
vandaag. Nicolas loopt daar school in de afdeling landbouw en uiteraard wilden
wij wel eens gaan zien hoe het er daar allemaal aan toe gaat. We hebben met
veel interesse kunnen meemaken hoe zowel de theoretische als de praktische kant
van de opleidingen aan de bezoekers werd getoond. In het bijzonder die praktische
kant werd vaak erg aanschouwelijk gedemonstreerd.
Zo hadden ze aan Nicolas gevraagd enkele geiten mee te brengen. Jonge geitjes werken
natuurlijk altijd vertederend bij kinderen en met de volwassen dieren zou hij demonstreren
hoe die gemolken worden, een workshop geitenmelken zeg maar. Toeschouwers mochten
het dan ook eens proberen en Josee was een van de eerste kandidaten .
Het vrouwtje is nu de trotse bezitster van een diploma waarin vermeld is dat
zij de test tot een goed einde heeft gebracht en dat het geitenmelken voor haar
geen geheimen meer heeft.
Zilveren
bruiloft, vijfentwintig jaar, in onze kennissenkring gebeurt het wel meer dat
we dat soort feesten mogen meevieren Gouden bruiloft, vijftig jaar, de
spoeling wordt al wat dunner maar er zijn echtparen die het zolang uithouden
met elkaar. Ook een goede gezondheid wordt dan een factor die steeds maar meer
gaat doorwegen. De volgende mijlpaal is zestig jaar, diamanten bruiloft dat
mochten wij vandaag meemaken. Tante Wies en nonkel Louis vierden een jubileum
dat door het overgrote merendeel van de echtparen tegenwoordig niet gehaald
wordt. Een heel bijzonder feestje werd het dan ook en ik voelde mij enorm
vereerd omdat ze mij gevraagd hadden om voor de nodige fotos, anex album, te
zorgen.
Misschien is dit technisch gezien niet eens de sterkste foto die ik vandaag
maakte, maar als hoofdpersonages van deze bijzondere dag kon ik niet anders dan
aan het feestpaar de eerte
gunnen te figureren als onderwerp voor de foto van de dag. Ik had gesuggereerd de kroontjes op het hoofd te zetten en toen die
heel even overeind bleven was ik gelukkig alert genoeg om op het goede
moment af te drukken.
De winter
hebben we alweer een tijdje achter ons en de buitentemperaturen bereiken regelmatig
waarden die het mogelijk maken om zonder al te groot gevaar op een fikse
verkoudheid of, erger nog een longontsteking, de wandelpaden op te zoeken.
Zelf zijn we wel tegen een beetje kou bestand natuurlijk maar dit is een
vaststelling die in de allereerste plaats opgaat voor de bewoners van
zorgtehuis Hoevezavel . Het wandelseizoen is ook voor hen op gang gekomen. Vrijdag
is het daar nog steeds wandeldag en wij zijn nog steeds elke week paraat om als
vrijwilligers de rolstoelen te duwen. Phaido is er ook elke keer bij en het is
hartverwarmend te zien hoe de bewoners genieten van zijn aanwezigheid. Uiteraard
denken wij er aan dat de dorstigen moeten gelaafd worden. Dat geldt niet alleen
voor het baasje maar zeker ook voor de woefkes. Het vrouwtje heeft het nodige
altijd in de rugzak en terwijl Quinten, de rusthuishond zijn beurt afwacht mag
Phaido eerst even bijtanken.
Om de zoveel
tijd krijg ik weer eens een opstoot van macro-kriebels. Het feit dat ik de
tussenringen van Alex nog altijd thuis had om eens te proberen heeft er zeker
wel voor gezorgd dat ik ook vandaag weer achter de kleine dingetjes ben aan
gegaan. Alledaagse dingen, of details er van, anders in beeld brengen is ook
een van de mogelijkheden van dat soort fotografie natuurlijk. In plaats van een
brembos - toch wel typisch voor onze streken en voor dit seizoen - in zijn
geheel te fotograferen heb ik vandaag er eens één enkel bloemeke uit gepikt. Ik
weet ondertussen wel hoe ik het gevecht met de beperkte scherptediepte moet
winnen en ook met de meestal moeilijke gele kleur had ik deze keer geen
probleem. Het is zoals gezegd maar een detail, een niemendalletje, maar ik vind
het mooi, en wat eigenlijk de essentie is: zo kijken de meeste mensen nooit
naar een brembloemeke
Pol in een
romantische bui? Mwah gesteld dat ik het altijd wel een beetje ben is dat toch
niet de rechtstreekse aanleiding voor deze foto. Alles wat mooi en/of
interessant is mag/moet gefotografeerd worden toch? En geef toe, rozen zijn
mooie bloemen
Deze rozen had het vrouwtje vorige zaterdag meegebracht van de Delhaize om de
tafel te versieren tijdens mijn uitgesteld verjaardagsfeestje. Vandaag zagen ze
er nog altijd even fris uit en pas toen ik er fotoplannen mee had dacht ik aan
deze Engelstalige titel Amerikaanse titel eigenlijk Ik lust wel eens een goede whiskey namelijk,
dan denk ik niet zo zeer aan de Schotse of Ierse blends, die zal ik ook nooit
versmaden natuurlijk, maar ik val toch eerder voor het Amerikaanse spul,
Bourbon of spelkundig gezien met de extra e whiskEy dus. Er zijn een aantal
merknamen waar ik niet vies van ben en laat er daar nueen bij zijn waar vier rozen op het etiket
staan. Lawrenceburg, Kentucky, daar komt ie vandaan tja, de link was snel
gelegd J
Dan schik je vier rozen zo dat ze van bovenaf gezien in een foto passen, niet
meteen de simpelste opgave want ik wilde ook de schaduwen er op en de
vensterbank is niet zo breed...
PS. Voor de geheelonthouders en drank-analfabeten:
Schotse en Ierse whisky is zonder e, Bourbon of Canadese en Amerikaanse mét
Wij hebben
een konijn of beter gezegd, sedert twee weken komt er een konijntje grazen bij
huize Pol en Josee. De eerste keer dat we hem zagen was op het gras voor het
huis langs de drukke Kasterleesteenweg, toen was ie nog piepklein en we konden
alleen maar gokken of ie binnen de kortste keren avondmaal van een of andere
grote vogel, een kat of een ander beest dan wel slachtoffer van een
voorbijrazende auto zou worden. Ondertussen heeft ie ook het iets grotere en
groene grasveld aan de achterkant van het huis ontdekt, huppelt ie daar ongeveer
de ganse dag rond, is ie al flink gegroeid en beschouwen we hem zowat als ons
huisdier. Josee gooit zelfs al korstjes brood en ik weet het niet zeker of hij
ze zelf op eet, maar weg zijn ze wel elke keer Hij wordt ook steeds meer en
meer vrijmoedig want onbeschroomd blijft ie de laatste dagen gewoon zitten als
we buiten komen. Zelfs Phaido heeft hem ondertussen aanvaard, de eerste keer
hebben we hem wel moeten vertellen dat ie er foei !!! niet achteraan mocht
gaan, maar nu negeert ie hem. Phaido zou
sowieso geen vlieg kwaad doen. Op zulk lief klein konijntje schieten doe ik voorlopig alleen met mijn
fototoestel J
We hebben
vandaag Hannelore en Pieter terug naar het eigen nestje gebracht in Wuustwezel.
Het was alweer een tijdje geleden dat we met de camera op de boerderij hadden
rondgelopen en zeker in dit seizoen dreig je dan veel te missen want er is nog
al wat jong leven nu. We hebben de schade ruimschoots ingehaald moet ik zeggen.
Onder andere een dik dozijn jonge lammetjes huppelen er rond ondertussen en
voor drie daarvan was het een bijzondere dag want ze kwamen voor het eerst
buiten. Nog een kleine bijkomstigheid is dat het drie verstotelingetjes zijn,
hun respectievelijke moeders weigeren ze te zogen. Nicolas wil ze daarom met de
papfles voeden tot ze groot genoeg zijn om op eigen kracht te grazen. Dat is
hem wel toevertrouwd trouwens.
Ja natuurlijk wil je daar bij zijn in de weide en ik ben met een hele reeks
lammetjes-fotos thuis gekomen. Phaido begreep evenwel niet zo goed dat het
baasje wél en hij niet over de afsluiting mocht. Braaf bleef ie wachten aan de
andere kant. Maar toen gingen de lammetjes zelf kennis maken met die vreemde vierpoter.
Ze hebben elkaar uitgebreid besnuffeld doorheen de mazen en natuurlijk heb ik
dan de vinger op de afdrukknop.