Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
24-08-2014
24 augustus De Tramötsch piste
Ik heb nog
niet het plezier gehad in de winter van de Tramötsch-piste af te zoeven en
vandaag heb ik me voorgenomen dat tochzo snel mogelijk maar eens te gaan doen. We zouden de Plose
de huisberg van Brixen kunnen noemen, minder bekend en als skigebied minder
groot dan het nabijgelegen Kronplatz bij Bruneck, maar na wat ik vandaag te
zien kreeg wil ik het er volgende winter zeker wel eens op wagen.
Ik was al ooit in de buurt geweest met de vrienden. Een aantal jaren geleden
hadden we het plaatsje Sankt Andrä uitgekozen als uitvalsbasis om van daar uit
de omgeving te gaan verkennen met de motor. Vandaag kwamen we er terecht omdat
er een geocache event georganiseerd werd en omdat zowel datum als plaats
perfect pasten in ons reisschema hebben we daar aan deelgenomen, tot zeer grote
tevredenheid moet ik zeggen. Geocaching.com, de moeder-site van alle
geocache-fanaten maakt er namelijk een gewoonte van ieder jaar in de maand
augustus een challenge uit te schrijven om wat souvenirs te verdienen. Zes
verschillende soorten cachen moest je deze keer loggen binnen de maand om te
slagen in de uitdaging. Een event had ik nog niet op mijn palmares, vandaar
Zoals dat wel vaker het geval is met geocachen ontdek je leuke plekken en soms
vind je die dermate de moeite waard dat je ze op je lijstje voor herhaling
vatbaar zet.
De tocht verliep voor een gedeelte op het parcours van de pistes van het skigebied
en op deze plek waren we trouwens behoorlijk verkeerd aan het zoeken. De GPS
kreeg de raarste kuren, magnetisme, zwarte magie wie zal het zeggen. Feit is,
dat als de organisatoren niet zo vriendelijk geweest waren ons terug op het
goede spoor te zetten we deze cache nooit gevonden zouden hebben. Phaido trok
er zich allemaal niks van aan, die holde de piste af met een elegance die je
bij baasje en vrouwtje op dat punt van de wandeling al lang niet meer zag na 8
km redelijk steil bergaf lopen.
Aansluitend
bij de blog van gisteren zou ik het deze keer willen hebben over eten. Mijn
interesse in het onderwerp is algemeen gekend. Vakantietijd is voor ons dan ook
altijd een beetje een cullinaire ontdekkingsreis. Soms duurt het een tijdje,
maar meestal slagen wij er vrij snel in de goede adresjes in een
vakantiebestemming te vinden. In Lazise kenden we er al enkele en sedert enkele
dagen is er daar eentje bij gekomen. De Italiaanse keuken staat sowieso erg
hoog in ons voorkeurlijstje. Castello, het eerste restaurant links binnen de
poort als je van de grote parking komt kan onze volle goedkeuring meedragen.
Nadat we er al enkele keren getafeld hadden en we het personeel een beetje
hadden leren kennen vroeg ik of ze het erg zouden vinden als ik enkele fotos maakte
van het keukengedeelte. Dat vonden ze geen probleem. Zowel de keuken als de
pizza-oven mocht ik uitgebreid bezoeken, bekijken en fotograferen. Ik kreeg
zelfs een mini privé rondleiding, netjes, proper, goed georganiseerd, ik was
best onder de indruk. Zo bleek dat het zeker geen toeval is dat wat er op tafel
komt grote klasse is. Dit zijn de pizza-bakkers, goedgemutst, ordelijk, hard
werkend en vriendelijk. Zo hoort het.
Sta me toe
maar meteen te vertellen dat er aan deze foto helemaal niets gephotoshopped is.
We zijn wel degelijk door een plaatsje gekomen met de welluidende naam Pol.
Dat ik dit een fotostop waard vond begrijpt de lezer zonder enige twijfel? Josee
kreeg de camera in de handen geduwd en mocht ( moest !!! ) op de sluiterknop
drukken.
Onze tochten door het hinterland van het Gardameer brachten ons vandaag in het
wijngebied Valpolicella. Bij het plaatsnaambord van een van de deelgemeenten
kon ik niet anders dan een parkeerplaats te zoeken om gebruik te maken van het
decor. Ik vond de locatie zo sympathiek dat ik maar meteen een winkel ingedoken
ben om een streekproduct te kopen. Wij reizen om te leren en om streekproducten
uit te proberen toch? Zeker als er sprake is van enige alcoholische waarden bij
de inhoudsopgave wil ik graag proefkonijn spelen.
Het mag dus geen verwondering wekken dat ik dit zit te tikken bij het genot van
een heerlijk glaasje excuseer, FLES Valpolicella.
Kenners zien
natuurlijk meteen waar we vandaag geweest zijn. Voor al de anderen: we hebben
vandaag een bezoek gebracht aan Verona. Zoals de meeste toeristen wilden we op
veel te korte tijd veel te veel zien. Naast negen gevonden geocachen mogen wij
nu dus ook een groot deel van de bezienswaardigheden van Verona op ons palmares
schrijven. We begonnen met een tocht rond en boven het theatro Romano,
vervolgens moest de Ponte Pietra er aan geloven, la casa di Giulietta -
Shakespeare zelf schijnt trouwens nooit in Verona geweest te zijn en het balkon
waar elke dag duizenden toeristen zich staan te vergapen is er in de jaren 30
van vorige eeuw aangebouwd -, we hebben zoals zovelen de rechterborst van het
standbeeld aangeraakt, geluk in de liefde willen wij ook wel blijven hebben, de
arena hebben we gezien, bezocht en gefotografeerd, de Piazza delle Erbe, de Arche
Scaligere en dan vergeet ik de menige andere pleinen, binnenplaatsen, tuinen en
monumenten nog Kortom, we hadden duidelijk te veel hooi op onze vork genomen
en het was dus ook niet meer dan normaal dat enkele van die vijf bengels zo
rond zes uur begonnen te jengelen dat ze naar huis wilden. Phaido is bij
aankomst in het hotel trouwens als een blok in slaap gevallen. J
Voor
sommigen is dit misschien een net iets te lugubere foto. In het kerkje vlak bij
de gedenktoren in San Martino la Battaglia is het ganse halfrond achter het
altaar gevuld met doodshoofden, échte doodshoofden.
Wij Belgen spreken over DE Grote Oorlog vanzelfsprekend als die welke werd
uitgevochten tussen 1914 en 1918. In Italie hebben ze een net iets langere
geschiedenis qua bloedvergieten. De regio net ten zuiden van het Gardameer was
wel vaker het toneel van strijdgewoel. In de jaren 1800 werden hier enkele
zware veldslagen uitgevochten in het kader van de Italiaanse
onafhankelijkheidsstrijd. In het plaatsje San Martino la Battaglia werd een
toren anex museum opgericht om dit te gedenken. Vlakbij is een kerkje waar de
waanzin van de oorlog wel zeer aanschouwelijk tot bij de bezoeker wordt
gebracht. De toestand van de schedels verraadt vaak hoe de betreffende persoon
om het leven kwam een gaatje tussen de ogen, in het voorhoofd, in de wang, een
half weggeblazen schedel, één intakte en één niet meer aanwezige oogkas, een
halve schedel er is niet zo veel nodig om iemand het hoekje om te helpen kun
je hier zien. Of dit een wijze les betekent voor alle volgende generaties is
maar zeer de vraag
We hebben
een regendag achter de rug. Ach ja, een beetje solidariteit met de rest van
Europa is nooit verkeerd. We zijn deze morgen met paraplus en regenkleding toch
maar een wandeling gaan maken langs het strand naar het stadje en we hebben de
moed er goed ingehouden. Samen zingen is toch zo leuk. De toepasselijke titels
kwamen voorbij gevlogen. Het populairst was Happy , op de voet gevolgd door Im
singin in the rain. Pieter bedacht dat we daar best ook een dansje bij
moesten doen. Gelukkig liep ik langs de andere kant van de camera. Het zou ten
eerste geen zicht geweest zijn mij Fred Astair te laten imiteren en dan nog
wie zou er anders de foto gemaakt hebben?
Er zijn hier
aan het Gardameer zoveel dingen om te bekijken en te fotograferen. De mooie
stadjes en dorpen met vaak eeuwenoude gebouwen en kunstwerken, de bergen, het
meer met de bootjes, de vogels en de zonsop- en ondergangen, niet de vergeten
de vele mooie madammen op het strand en de kleinkinderen natuurlijk, even
zovele potentiele onderwerpen om de hele dag met je vinger aan de sluiterknop
van de camera te zitten.
Als je dan s morgens even het binnenland intrekt om Phaido in alle rust zijn
natuurlijke behoeften te laten doen zonder er met poepzakjes achteraan te
moeten lopen en je wandelt langs een wijngaard door een weelderige
bloemenpracht, dan zie je plots deze prachtige grote vlinder van een mij tot
zonet zeer onbekend merk . Ja, meteen klik natuurlijk. Ik ben geenvlinderoloog maar een koninginnepage was het
volgens mij alvast niet, die kende ik, want had ik al eens gefotografeerd, hij was
wel even groot en had ook van die aanhangseltjes achter aan de vleugels. Enig
opzoekwerk op het net leerde me dat we hier dus te maken hebben met een
koningspage, die zijn er ook blijkbaar De koningspage is trouwens niet het
mannetje van de koninginnepage, zoals ik in eerste instantie abusievelijk
concludeerde, je hebt dus mannelijke koninginnepages en vrouwelijke
koningspages. Tja, wij mensen hebben tenslotte ook ladyboys en dragqueens,
hoewel ik daar minder mee op heb dan met vrouwelijke koningspages. J