Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
25-05-2014
25 mei Het vertrek, de stemplicht roept.
Negen uur
deze morgen. In Moorsele is de hemel stralend blauw, en het ziet er naar uit
dat dit in de loop van de dag in heel Belgie zo zal blijven. Dan is het
natuurlijk dubbel jammer dat je de laatste dag van ons motorweekend noodgedwongen
moet halveren omdat je vóór de sluitingstijd van de stembureaus je stemplicht
moet vervullen. De terugrit naar huis hebben we dus flink moeten inkorten. Bij
het vertrek van uit Ter Gracht getuigen de schaduwen op de voorgrond van het
feit dat niet alleen Josee fotos aan het maken was van de motards. Rudy heeft m
net in eerste gezet en het startsein is gegeven onze dames nemen weer voor even afscheid, tot
straks in Lichtaart.
Allereerst
moet ik enkele dingen vertellen die meer met het dagboek dan met het foto
gedeelte van deze blog te maken hebben. Zo hebben we hier in Ter Gracht een
enorm slechte, onbetrouwbare, meestal gewoon falende internetverbinding en pas
deze avond slaagde ik er in, rijkelijk laat, toch de blog van gisteren - vrijdag - on line te krijgen, bijna 24 uur overtijd dus. En nu, op het ogenblik dat ik dit zit
te brouwen op de laptop is het weer van dattume: verbonden zegt ie, maar er
is geen site of geen link die geopend wordt als ik er op klik tja of de exploten
van deze zaterdag tijdig kunnen ge-upload worden lijkt me dus ook al zeer
twijfelachtig goed, we zien wel
Op fotogebied ook een niet onbelangrijk gegeven: ik kan het niet over mijn hart
krijgen de Eos 6D in de topkoffer van mijn machine te leggen om m mee te nemen
op de tocht. Te veel en te pittig V-twin geroffel en geschud lijkt me geen
geschikte behandeling om een positief effect te hebben op de levensduur van
mijn oogappel
De werkelijk schitterend mooie rit die we vandaag onder de wielen kregen moet
dus noodgedwongen zonder relevante illustraties blijven. Wat we dan weer wel
kunnen tonen is een beeld van het avondgebeuren en dat hoeft echt niet alleen
maar over eten, drinken en feesten te gaan. Lieve, een van onze dames, heeft
vriendschap gesloten met een lief klein poesje, en toen we probeerden Phaido
ook voor te stellen aan het kleine ding
was er van beide kanten een totaal gebrek aan belangstelling. Phaido heeft meer
interesse voor baasje en fototoestel dan voor het poesje van Lieve en het
poesje van Lieve heeft geen reden om een andere dan deze lekkere veilige plek uit
te kiezen om te genieten van de mooie avond en wie weet wat nog al meer
We zijn deze
morgen met zn zevenen vertrokken voor een weekendje Nord - Pas de Calais,
zeven gelukkige motards en zeven al even blije paardjes. De rit naar onze
uitvalsbasis was best de moeite waard. Rudi had de mooiste kilometers tussen
Lichtaart en hotel Ter Gracht in Moorsele uitgezocht en zelfs het weer leek ons
te willen verwennen tot de laatste 40 kilometers. Plotsklaps gingen de
hemelsluizen open met zulke intensiteit dat zelfs de regenpakken die we in
allerijl aangetrokken hadden niet konden verhinderen dat we als verzopen katten
op onze bestemming aankwamen, gelukkig zonder schuifpartijen of andere
ongevallen. We mochten de machines in de schuur zetten Ter Gracht is een
soort Hoeve-toerisme-hotel en terwijl ze stonden uit te hijgen heb ik ze ook
maar eens de eer gegund de dagelijkse blogbelevenissen te illustreren. Morgen
gaat het naar de Opaalkust, Cap Gris Nez en de bezienswaardigheden van Frans
Vlaanderen we kunnen alleen maar hopen dat alle nattigheid er vandaag
uitgevallen is maar de voorspellingen zijn niet erg hoopgevend
We proberen
de dagelijkse wandelingen met Phaido zo afwisselend mogelijk te houden. Het
hele Smallebroekenrondje kent ie ondertussen al veel beter dan wij zelf ( hij
snuffelt ook veel meer ) en dus gaan we regelmatig eens ergens anders de benen
strekken op locatie dus. We gaan dan met de wagen, Phaido achterin, en als we
dan de achterklep openmaken weet ie dat er een nieuw avontuur wacht.
Het is maar twee kilometer van thuis tot op de parking van het natuurgebied
Hoge Mouw en we wandelen er wel eens vaker te voet naar toe, maar als je het
gebied wat intenser wilt verkennen krijg je toch een uur wandelplezier extra ter
plaatse als je met de wagen tot ginder rijdt. Phaido is ondertussen een
geroutineerde wagenzitter geworden en die wacht op een sein van het baasje om
er uit te springen, maar die moet eerst nog fotograferen
We vinden
het ondertussen helemaal normaal dat wij deze ganzensoort meer en meer op onze
plassen, waters, vennen en aanpalende graslanden aantreffen. Toch was deze
exoot tot begin vijftiger jaren hier totaal onbekend. Of ze nu uitgezet zijn
als makkelijke prooien voor de jacht zoals ik na wat googelen als mogelijkheid vond,
of dat ze hier toevallig neerstreken tijdens een doorreis en maar bleven
plakken is eigenlijk achteraf gezien niet eens relevant feit is dat ze in de
tachtiger jaren, toen de jacht er op strikt gereglementeerd werd, zich echt
explosief gingen voortplanten zo dat we op het ogenblik over een heuse plaag
kunnen spreken. Krantenkoppen als Canadese ganzen vreten Vlaanderen kaal of
De bestrijding van de Canadese gans in provinciaal domein Puyenbroeck
vestigden al eerder de aandacht op het probleem - jawel, ik heb nog meer
gegoogeld - maar de maatregelen die onze overheid neemt om er iets aan te doen
ziijn druppels op hete platen. Zelfs al zouden we er enkele duizenden afknallen
dan nog zou hun leefgebied snel worden overgenomen door soortgenoten uit onze
buurlanden want daar zijn ze ook al even wijd verspreid. Ondertussen worden
onze eigen inheemse soorten in de verdrukking geduwd, worden onze weiden kaal
gevreten en onder de ganzenstront bedolven, 800 gram per gans per dag .
Het zijn mooie vogels en een plaatje van moeder gans met jongen kan echt
vertederend zijn maar als de natuurbeschermingsorganisaties toch zo begaan zijn
met de streekeigen flora en fauna zoals ze beweren dan vraag ik me af hoe ze
hier tegenover staan
In een van
de weiden langs ons wandelparcours in de Smallebroeken worden telkenjare een
tiental Shetland-paardjes te grazen gezet en ook nu zijn ze er al enkele tijd.
Het zijn vriendelijke beestjes en ze komen graag even tot aan het hek om ons te
begroeten als we er langs komen het kan ook zijn dat ze bij het zien van
mensen meteen denken aan eten of verzorging, maar aan gras hebben ze toch geen
gebrek in deze tijd van het jaar dacht ik zo. Deze haantje de voorste ( paardje
de voorste ? ) probeert zich iedere keer weer tussen de ijzers door te wringen,
dat geeft mij dan weer de gelegenheid om hem op mijn dooie gemak goed gefocust
in beeld te nemen. Als je net te dichtbij afgedrukt, bewust in dit geval, dan
is het resultaat een dikke neuzen foto, een zogezegde fotografische fout,
maar soms vind ik dat wel eens leuk.
Het waren
niet echt ideale omstandigheden om te fotograferen toen we deze middag een
multi-geocache aan het lopen waren in Retie. Het was best heet, en mijn overgewicht,
waar Josee het altijd over heeft, zorgde deze keer voor meer zweet dan me lief
was Fototechnisch gezien had ik te maken met keihard licht en daarmee
samengaand natuurlijk, zeer dichtlopende schaduwen. Toch wilde ik graag met
enkele fotos uit deze tocht thuiskomen, want de wandeling was echt de moeite
waard. In dit decor langs een beek, bedekt met eendenkroos, heb ik diverse keren
geprobeerd om Josee en Phaido goed belicht op mijn geheugenkaartje te krijgen
en dat was nog niet zo eenvoudig. Na meerdere pogingen met steeds weer andere
instellingen en waarbij ik aan mijn onderwerpen vroeg telkens weer hetzelfde
traject te wandelen Phaido had ondertussen de tong tot halfweg de grond
hangen was ik toch min of meer tevreden. Enige summiere fotobewerking bracht
ook nog een lichte verbetering in het plaatje en uiteindelijk vond ik dat het de
kwaliteitscontrole kon doorstaan. Ik moet meer geroutineerde collega-fotografen
die vinden dat je de beste fotos s morgens en s avonds maakt nu toch maar
eens gaan geloven. Maar om diezelfde tocht deze avond nog eens over te doen ?
Dat zou Phaido niet overleefd hebben vermoed ik, ik ook niet trouwens J.