Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
21-04-2013
23 april Wandelschoenen.
Ik vrees dat ik binnenkort zal moeten afscheid nemen van mijn wandelschoenen. Jaaaaren geleden kocht ik ze in Schlanders in Süd Tirol, ons favoriete bergwandelgebied. Onverslijtbaar werd mij verteld, en dat bleek ook. Als die konden spreken Echte globetrotters zijn het, en ik moest altijd maar mee. Ze brachten me in Afrikaanse oerwouden, Californische woestijnen, over Alpenpassen, Rocky Mountains, vulkanische eilanden, alle mogelijke en onmogelijke al dan niet bewegwijzerde korte- en lange afstand-wandelpaden en het aantal kilometers dat ze op de teller hebben kan ik bij benadering niet inschatten. Wat ik wel weet is dat ik voor de rest van mijn leven op luxevakantie zou kunnen indien ik voor elke stap die ik er mee gedaan heb één eurocent zou krijgen. En nu zijn ze versleten, ze zitten nog altijd goed weliswaar, maar het profiel onder de zolen is zo erg afgesleten dat er niet voldoende grip meer is op steile bergpaden en grindwegen. De volgende keer dat we in Süd Tirol zijn zal ik eens in dezelfde winkel gaan kijken of ze dat zelfde merk nog hebben. Tenslotte wil ik toch ook nog even vertellen dat het maar goed is dat dit geen geur-fotografie is J
Met zulk mooi weer kunnen ze mij niet binnen houden. Josee was al van deze morgen in Herentals voor de dansvoorstellingen en dan rest er mij niks anders dan maar het bos in te trekken met mijn GPS en mijn fototoestel. Er zijn ergere dingen in de wereld. Als dat zo doorgaat zal ik binnenkort weer wat vaker de macrolens moeten meenemen want het begint nu toch echt behoorlijk te wriemelen, te gonzen en te zoemen in de natuur. Ik kon zelfs al een vlinder verschalken, een dagpauwoog, mijn eerste dit jaar. Ik heb hem gefotografeerd met de 300 mm vol open uit de losse hand, en daarmee rekening houdend ben ik best tevreden over de scherpte.
Ik ben jarenlang erg goed bevriend geweest met Charel Van Herck, commandant Van Herck voor de buitenwereld. Hij woonde samen met zijn Paula in een charmant huisje een eind buiten Turnhout, wij noemden het altijd het peperkoeken huisje. Charel was wel wat ouder dan wij maar van geest was ie verrassend jong, we schreven samen teksten, broedden op ideeen voor muzikale producties, dronken, hadden veel plezier en op een bepaald moment verhuisde hij naar een statige woning in het gerenoveerde begijnhof. We verloren elkaar een beetje uit het oog en ondertussen is hij al een tijdje overleden helaas. Toen ik vandaag, mijn GPS volgend, bij een geocache aangefietst kwam, komend van uit de andere kant als ik vroeger zo vaak deed, zag ik ineens totaal onverwacht: het peperkoeken huisje !!! Ja dan komen de herinneringen massaal op je afgestormd. We hebben deze locatie zelfs ooit nog gebruikt voor de hoesfoto van een plaat. Het huisje is ondertussen een heel huis geworden, ik heb deze positie gekozen om het te fotograferen omdat het zo nog het meeste lijkt op wat ik mij herinner, aan de andere kant hebben de nieuwe eigenaars er namelijk een modern gedeelte aan vast gebouwd. Zonde, blij dat ik dat uit de foto kon houden.
Ik fietste vanmiddag achter langs het station van Turnhout, als locatie misschien niet de meest spectaculaire plek om fotos te schieten, maar er ging net een trein vertrekken en ik zat te denken aan een lange sluitertijd om de beweging vast te leggen als ie voorbij zou komen. Terwijl ik wat ronddrentelde, zoekend naar een object om de camera op te leggen ik had voor één keer eens geen statief bij viel mijn oog op al die rode fietszadels in de fietsstalling. Eerst maakte ik nog de bedenking dat er toch best nog wel veel mensen zijn die met de fiets naar het station komen, maar al snel won de nieuwsgierigheid het. Toen ik dichterbij ging kijken bleek dat het gewoon rode hoesjes waren die allemaal de boodschap Start to fitness, gevolgd door een adres, meedroegen, een nieuwe vorm van reclame blijkbaar. Op deze manier wordt de doelgroep wel erg efficient bereikt natuurlijk. Die trein met beweging fotografeer ik later wel weer eens als ik wél een statief bij heb en voor vandaag vond ik dit plots ook de moeite waard.
Pieter zit op breakdance. Met deze korte zin probeerden de kleinkids ons een tijdje geleden uit te leggen dat Pieter wekelijks naar een dansinstituut gaat waar hij anderhalf uur les krijgt in iets wat ze tegenwoordig dansen noemen. Dat die vorm van lichaamsbeweging meestal ook vergezeld gaat van iets wat ze muziek noemen, maar dat er volgens mij in de verste verte niks mee te maken heeft, had ik al gevreesd. Maar goed, ik hoef hier niet te vertellen dat ik geen fervente fan ben van het genre, integendeel, misschien word ik wel een oude zak. In de sixties vond ik ook dat mijn ouwelui er niks van begrepen trouwens, de parallel is gauw getrokken Vandaag zijn we eens zon les gaan bekijken en het moet gezegd, of je het nu beschouwt als kunstvorm of als sportprestatie, in beide gevallen moet je toch respect hebben voor de prestaties van de jongeren die zich er aan begeven. Er wordt eerst serieus opgewarmd en dan komen er oefeningen voorbij om in stijl te blijven moet ik die eigenlijk moves ( spreek uit: moefz ) noemen waar de gemiddelde turner bij zijn grondoefening nauwelijks aan toe komt. Het enthousiasme en de inzet waarmee de dansers die onder de knie proberen te krijgen verdient bewondering. Sterker nog, ik was onder de indruk en zelfs gecharmeerd door de vrije oefeningen nadien. Als ze daar nu ook nog eens muziek die naam waardig bij wilden spelen .
Het leek er even op dat ik de cache die verborgen zat aan de Visbeek in Turnhout nooit zou vinden, maar net toen de moed me in de schoenen begon te zinken stopte er een wagen met Nederlandse nummerplaat. Ik had het gezien bij de eerste oogopslag: dit zijn ook geocachers. En inderdaad, als de nood het hoogst is, is de redding nabij, zegt het spreekwoord, na een korte kennismaking toonde de vrouwelijke helft van het koppel al heel snel dat ze minder last had van tijdelijke cache-blindheid dan ik. Het gevonden kleinood werd gelogd en omdat zij net als ikzelf plannen hadden om de rest van de daar in de buurt verstopte serie te gaan zoeken besloten we samen verder te trekken. Ik deed de fiets op slot, maakte hem vast aan een flinke paal en de rest van de tocht verliep te voet. Ad en Lenie zo bleken ze te heten waren aangenaam gezelschap en al babbelend over koetjes en kalfjes en over al dan niet gemeenschappelijke hobbies was het prettig wandelen. Toen het, bij de tweede uit de reeks, alweer Lenie was die ons mannen mooi te kijk zette en de buit te voorschijn toverde, bekroop me onwillekeurig toch een zeker gevoel van respect voor Nederlandse geocachende dames J. Gelukkig heb ik tijdens de rest van de tocht ook mijn deel van de succesjes kunnen scoren zodat onze internationale samenwerking uiteindelijk leidde tot een 100% resultaat. Een snelle foto hoorde er ook nog bij vond ik en toen namen we afscheid. Sympatieke mensen die ik ergens te velde graag nog eens tegen kom.
De rozen die we vorige vrijdag gekocht hebben blijven zorgen voor sfeer en een deel van het lentegevoel in huis. Ik kan het niet laten elke keer ik er voorbij kom ze langs alle kanten te bestuderen met plannen voor de ideale foto in het achterhoofd. Deze namiddag heb ik nog eens geprobeerd er iets moois mee te doen. Als ik ze van boven uit bekeek had ik altijd wel iets in beeld wat ik daar liever niet zag. Nu weet ik wel hoe ik ongewenste onderdelen van een foto moet weg-fotoshoppen, maar ik wilde voor de eerlijke recht voor de raapse manier gaan: het moest goed zijn zonder de trukkendoos open te trekken. Ik koos voor een stuk blauw papier als achtergrond, die kleur vond ik namelijk goed kontrasteren bij de oranje rozen. Een gaatje in het midden om het steeltje er door te steken, steeltje terug in het vaasje, vaasje in een lege bloempot zo dat het blad papier mooi horizontaal op de rand rust, fototoestel op statief, scherpstellen op de roos, groot diafragma zo dat de bladeren al flink in de onscherpte zitten en alle aandacht naar de bloem zelf gaat, klik van pal er boven. Klaar.