Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
15-02-2015
15 februari Mountainbike-toertocht
Er hingen
nog enige nevelen in mijn hoofd deze morgen en dan is er niks beter dan een
pittige boswandeling om die te verdrijven. Het was er ook het weer voor, een
heerlijk vroeg-lente-zonnetje deed zijn best om voor iedereen de zondag zo
aangenaam mogelijk te maken. En het was druk in het bos. Niet alleen waren er
de normale weekend-recreanten, er bleek in de buurt ook nog een mountainbike
toertocht georganiseerd te zijn en dan worden de wegen en paadjes gevaarlijk terrein
voor de rustig met de hond wandelende, zich onthaastende, zijn kater
wegwerkende natuurliefhebber. De wereld is van iedereen natuurlijk en al te
druk hebben we er ons niet om gemaakt. Het verdere wandelplezier hebben we dan
maar naar de namiddag verschoven. Josee is met Phaido rustig terug naar huis
getogen en ik heb van de nood een deugd gemaakt en ben de fietsende medemensen
gaan fotograferen. Op een aantal strategisch gekozen plaatsen had ik mij
neergezet en ik wilde onder andere weer eens wat experimenteren in het
meetrekken, de camera meebewegen met het onderwerp zo dat er in de
achtergrond opvallende bewegingsonscherpte ontstaat. Ik kwam thuis met een
honderdtal opnames en er waren er enkele bij waar ik best gelukkig mee was.
Buiten rechtzetten, uitsnijden en het contrast een beetje oppeppen - het
normale routinewerk is hier geen Photoshop of welk ander bewerkings-programma
aan te pas gekomen. Dit stond zo, inclusief mooie achtergrond op mijn
geheugenkaartje. Experiment meetrekken geslaagd zou ik zeggen. De alcohol van
gisteravond had alleszins mijn vaste hand niet aangetast. J
Morgen hebben we het bos weer voor ons alleen.
We kiezen
meestal begin februari een zaterdag uit om met de leden van de motorclub iets
te gaan eten en drinken. Vroeger noemden we dat teerfeest, maar tegenwoordig is
dat eerder een gezellig samenzijn zoals er eigenlijk zo ongeveer iedere zondag
een gezellig samenzijn is, alleen is het één keer per jaar op kosten van de
clubkas J.Het
feit dat het vandaag Valentijnsdag was had er helemaal niks mee te maken.
Valentijn vier je trouwens niet in groep, dat doe je met je liefste, privé
Bij de lokale Chinees hadden we eerst van een verzorgd buffet mogen genieten en
daarna zijn we samen naar café De Langenberg getogen om nog wat bij te praten
en enige al dan niet alcoholische dranken te consumeren. Om middernacht was Nil
jarig en ik vond een groepsfoto op zijn plaats om dit te gedenken. Er waren er
al enkelen naar andere oorden afgezakt op dit uur van de nacht maar onze nog
aanwezige meisjes wilden graag poseren. Het mannelijke deel van het gezelschap
kon ik overtuigen van het feit dat zij het totaalbeeld alleen maar zouden
verknallen en die zijn dus wijselijk in een andere box blijven zitten tussen de
Duvel, Palm en andere grote fluiten.
Vandaag was
het dan eindelijk zo ver. De weergoden waren ons goedgezind en de stoet van het
kindercarnaval kon in de allerbeste omstandigheden door de straten van
Lichtaart trekken. Ik was er al enkele dagen mee bezig, eerst om afspraken te
maken en de locaties te verkennen, daarna om de klassen te bezoeken en de
kinderen te fotograferen in normale omstandigheden en dan had ik deze morgen
nog eens de ronde van dezelfde klasjes gemaakt om deze keer alle groepen nog
eens in carnavalsoutfit vast te leggen. Voor de fotografie tijdens de stoet
zelf had ik mij voorgenomen me te beperken tot portretjes, er liepen nog zat
fotografen van onze club rond voor de diverse andere benaderingen. Ik had dus
de 70-300 op mijn toestel gezet en alle andere lenzen thuisgelaten. De oogst
was rijk en er waren enkele plaatjes bij waar ik zelf erg blij mee was. Dit is
er zo eentje. Of het echt geschikt is om de tere kinderzieltjes te verblijden
met carnaval wil ik nog even in het midden laten maar dit is een shot dat ik in
mijn map te bewaren voor je weet maar nooit terecht komt. Portretfotografie
met een onbekend model en waarschijnlijk de mama of een vriendin van dat
onbekend model als zeer getalenteerde anonieme visagiste het hoeft niet altijd strikt
voorbereid en duur te zijn. J
Ik had deze
namiddag de wagen geparkeerd in de buurt van de watermolen in Grobbendonk en
samen met Phaido heb ik daar een mooie lange geocache-tocht ondernomen. Ik had
de tijd een beetje uit het oog verloren en toen ik me realiseerde dat Josee
waarschijnlijk al een tijdje het avondeten klaar had zag ik nog het lichtspel
van de ondergaande zon in het stromende water. Dat wilde ik toch eerst nog
fotograferen. Het dynamisch bereik van het menselijk oog is vele malen groter
dan dat van het beste fotoapparaat wist ik wel, maar toch wilde ik knal tegen
de zon in proberen hoe ver ik kon gaan qua belichting. Ik heb dus het kleinst
mogelijk diafragma ingesteld, bij de 25 105 die ik er opzitten had is dat f
22, dan heb ik de ISO-waarde terug gebracht naar het minimum: bij de 6D is dat
ISO 50 en toen ben ik met de sluitertijd gaan spelen, steeds maar korter tot ik
op mijn schermpje iets zag waar ik tevreden mee was. Het resultaat is een foto die veel donkerder
is dan het in werkelijkheid al was op dat moment, maar de streep zonspiegeling
in het water en de rode avondsfeer met een herkenbare zon die niet
ergens in een grote overbelichte vlek verborgen zit, heb ik tenminste goed te pakken
gekregen. Dat al de rest tot silhouetten is omgetoverd vind ik ook niet eens
een nadeel, integendeel.
Als je van
Lichtaart naar Kasterlee wandelt langs de zuidkant van de N123 volg je een route
die over de volledige lengte langs, door en over de zogenaamde Kempense
Heuvelrug loopt. Bij de begrippen heuvel en rug hoeft men zich echt niet zo
veel voor te stellen. Mensen uit bergachtige streken die hier ooit hun vakantie
zouden komen doorbrengen zullen zonder twijfel lyrische verhalen schrijven over
het platte land, maar voor ons is dit het reliëf, de bergskes en de wegen er
doorheen noemen we holle wegen. Deze plek in de buurt van het gehucht Goor is de kruising van twee zulke holle wegen. Door
de jaren heen is hier een steeds dieper wordende put ontstaan die meer dan
driehonderd dagen per jaar een quasi onneembare hindernis is voor alle
passanten. Enkele gesneuvelde bomen hebben trouwens al een tijd een van de
kruisende wegen zo goed als helemaal afgesloten maar de Lichtaart-Kasterlee-verbinding
kan theoretisch gezien nog altijd. Er zijn wel eens 4x4-rijders die hier per sé
willen tonen hoe macho ze zijn en die bijten er ook steevast hun tanden op
stuk, lokale tractor-rijdende boeren en bosbeheerders kunnen er occasioneel met
gevaar voor lijf en leden wel eens doorheen laveren maar de modale mountainbiker
of wandelaar categorie waar wij toe behoren zal liever het inmiddels
parallel lopende smalle omleidingspaadje gebruiken. Dat deden wij ook vandaag
en de foto die dit illustreert is ook van op dat iets hoger gelegen traject
gemaakt.
Aanstaande
vrijdag is het kindercarnaval in het dorp. De directrice van De Pagadder, een van de lagere scholen, is onze buurvrouw
en zodoende was ik redelijk goed geplaatst om al wat afspraken te maken. Zo kon
ik vandaag al eens aan terreinverkenning doen. Ik had namelijk al enige ideeën
en ik wilde ter plaatse even controleren of die ook uitvoerbaar waren. Ze
vonden het niet erg dat ik ook even in de klassen binnenwipte om wat
proefopnames te maken en in de gang tussen het tweede en het derde leerjaar
kreeg ik meteen al een kleurig schouwspel te zien. Als opstap naar het carnaval
vond ik dit alvast de moeite waard. Wat een verschil met zon 60 jaar geleden
bedacht ik nog, de kinderwereld is er toch veel vrolijker op geworden. Dat
belooft alleszins voor vrijdag.
De
winterblues, ik vermoed dat rond deze tijd van het jaar er wel meer mensen last
van hebben. Precies omschrijven kan ik het niet en een depressie zou ik het
niet willen noemen maar er bekruipt mij half februari telkenjare weer een
gevoel dat het nu maar eens welletjes moet zijn met al dat gewinter. Volgens
meneer Google is mijn serotoninespiegel onder een aanvaardbare gemiddelde norm
gedaald. Het zal wel Hallo lente hallo licht hallo natuur wanneer schiet
dat allemaal weer in gang hier? Een bezoek aan het arboretum om naar de
winterbloeiers te gaan kijken is er dit jaar nog altijd niet van gekomen en ik leef
in de hoop dat we binnenkort de eerste krokusjes weer zullen zien, voor inheems
bloemenplezier moeten we dezer dagen ver zoeken. Of toch niet? Ik weet namelijk
dat in de tuinen van kasteel Le Paige ieder jaar massas sneeuwklokjes te
bewonderen zijn en toen ik vanmiddag even naar Herentals moest ben ik er eens
gaan kijken. Mijn verwachting bleek ietwat aan de optimistische kant, zo veel
waren het er niet deze keer, maar ik heb er toch enkele gezien en
gefotografeerd.