Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
01-02-2015
01 februari De Rielenkapel
Ik was de
hele dag niet aan fotograferen toegekomen wat wil je, een kletsnatte
ochtendwandeling en daarna aan de TV gekluisterd om het WK veldrijden te
volgen. Tussendoor moest er ook nog gegeten worden volgens het door Josee
opgelegde uurrooster We hadden wel afgesproken met de vrienden om s avonds iets
te gaan drinken in de Pelleman in Kasterlee. Daar zijn ook nog wel wat
fotomogelijkheden, daarenboven had ik toen we er naar toe vertrokken gezien dat
de maan flink haar best aan het doen was. Het statief had ik dus ook maar in de
wagen gelegd, want de Rielenkapel by night, dat was ook nog een optie.
Nachtfotografie zal wel altijd een van mijn stokpaardjes blijven.
Ons clubje aan de drank, eigenlijk vond ik het bij nader inzien niet echt
origineel meer, maar goed, ik had toch al enkele leuke shots gemaakt. Op de terugweg
wilde ik dan toch ook nog plan B uitproberen. Aan de Rielenkapel was er op dit
uur van de nacht rond kwart voor elf een veelvoud van diverse lichtbronnen.
Er was eerst en vooral het maanlicht, dan was er een gele straatverlichting
langs de achterzijde en aan de voorkant was die dan weer wit. In de nabewerking
thuis heb ik wat zitten experimenteren en na de basisbewerkingen kon ik met
behulp van mijn geliefde Nik Filters toch een aanvaardbaar resultaat tevoorschijn
toveren. Dit is wat het filter Color Efex Pro, Dark contrast #3 Saturated &
detailed er van maakte.
Geen idee of
dit nu een selfie dan wel een otofoto is. Ik hou het voorlopig maar op het
ouderwetse zelfportret.
Het is niet de eerste keer dat ik mezelf probeer te fotograferen in kleine, spiegelende,
al dan niet bolronde objecten. Ogen van dieren zijn daar zeer geschikt voor en
dan bij uitstek paardenogen want die zijn echt wel erg groot en die zitten
daarenboven op een hoogte waar je meestal met de camera goed bij kan.
Probleempje echter, die dieren laten zich niet zo gemakkelijk zo dicht benaderen
met een onbekend groot dreigend zwart object. Nu hebben we al een hele tijd een
vrij goede vrienschapsrelatie met twee paarden die in een weide aan de
Dressenstraat, langs onze dagelijkse wandelroute, hun dagen slijten. Meestal komen
ze zonder dat we ze moeten roepen even naar de afsluiting om ons te begroeten
en een aaitje in ontvangst te nemen en vandaag was dat ook zo. Hun
nieuwsgierigheid naar de gedragingen van Phaido wint het meestal van hun
aandacht voor de man met het fototoestel en dat gaf ondergetekende de
gelegenheid zich zo te positioneren dat de spiegeling mooi midden in het oog
zat. Ik moest wel even door de knieen maar dat is gelukkig fysiek gezien nog
altijd perfect mogelijk, tot nader order.
Toen ik deze
morgen naar buiten keek en de verse sneeuwlaag zag, het mooie licht en de
blauwe lucht had ik niet veel tijd nodig om te beslissen dat ik deze keer maar
meteen met de camera naar buiten moest. Ik heb zelfs het ontbijt maar overgeslaan
en ik was net op tijd in de Smallebroeken, mijn favoriete wandelplek. Net op
tijd inderdaad, want het begon weer te dooien, deze keer kon ik toch nog de
sneeuw op de takken en takjes van de bomen mee pikken in mijn fotos, dat geeft
toch dat tikkeltje extra feeërieke wintereffect en bovendien had ik het geluk
dat er zich een laagje dooimist begon te vormen boven de weiden.
Geheugenkaartjes zijn er in steeds grotere formaten tegenwoordig en dat is maar
goed ook want ik kwam thuis met een massa mistfotos, sneeuwfotos, dieren in de
sneeuwfotos, detailopnames en ga zo maar door Ik heb Josee laten kiezen om
haar favoriet er uit te halen om als foto van de dag te fungeren want zelf zag
ik ze allemaal even graag. Al bij al kan ik me wel vinden in haar keuze, de
mistlaag, diepte in de foto door voorgrondtakken onder en boven, een
prikkeldraad die van uit een hoek de blik naar de hoofdonderwerp-boom leidt
het vrouwtje heeft ondertussen ook voldoende vista en know-how om op een
verantwoorde manier naar fotos te kijken merk ik
De naweeën
van de griep hebben ondergetekende nog altijd in een stevige houdgreep en
hoewel ik probeer weer zo goed als het kan het normale leefpatroon op te pikken
lukt dat toch nog niet altijd. De ochtendwandeling heb ik vandaag weer eens aan
me moeten laten voorbij gaan, de ochtendreutel, - rochel en hoestbuien vertelden
me dat het niet opportuun was meteen de agressieve winterkou in te duiken. Het bioritme
van Phaido draait evenwel voor een groot gedeelte rond pipi en kaka en in zijn uurrooster
willen we niet te veel onnodige verandering brengen. Josee heeft die taak dan
maar alleen op zich genomen. In de loop van de namiddag heb ik geprobeerd dat
goed te maken door er ook eens rustig alleen op uit te trekken met hem. Rustig
is misschien niet het goede woord want met het redelijk natte weer van de
laatste dagen zijn er nogal wat zogenaamde wandelwegen herschapen tot
regelrechte modderpoelen, een WK veldrijden waardig. De aanduiding voor de te
volgen wandelroute en de rustbank die hier neergeplant is door de toeristische
dienst doen eerder lachwekkend aan op een plek waar je door de bagger moet
ploeteren om al wandelend verder te geraken.
Op woensdag
namiddag wordt er meestal beroep gedaan op de grootouders om de kleinkinderen
op te pikken en overal naar toe te brengen. Jefke moest voetballen in Herentals,
dat werd dus de verantwoordelijkheid van bompa Jan. Julie, die gaat dansen in
Balance Health Center, komt dan mee naar huize Pol en Josee, waar tussen een
gezonde maaltijd en de dansles er nog voldoende tijd is aan de schooltaken te
beginnen. Een yoghurtje tussendoor wil er wel in en pake Pol ziet daarin meteen
fotomogelijkheden. Ik weet niet of we dit over-acting mogen noemen, maar de
manier waarop Julie zich duidelijk bewust was van de camera en gekke bekken
begon te trekken was voor mij voldoende reden om af te drukken en om dit beeld
uit te kiezen, liever dan de overige eerder brave kiekjes.
Aan de
overkant van de Kasterleesteenweg gaan we niet zo vaak om onze dagelijkse
portie wandelplezier te halen. Komt het omdat we dan die drukke weg moeten
oversteken? Wie zal het zeggen ik vermoed eerder dat het te maken heeft met
het feit dat het meestal iets natter en iets drassiger is aan die kant. Dat was
vandaag trouwens ook zo toen we beslist hadden dat een alternatieve route weer
eens nodig was. Anderzijds zijn daar dan ook de nodige minder platgetreden
paden op fotogebied en ik heb dus weer uitgebreid mijn hartje kunnen ophalen.
Deze dreef vond ik best enkele shots waard. Phaido erin plaatsen als
aandachtspunt is een van de eerste dingen waar ik aan denk als ik iets wil
toevoegen aan het beeld. Hem laten poseren is ondertussen een vrij eenvoudige
routine geworden. Hij weet precies wat er van hem verwacht wordt en hij kent de
woorden wacht, blijf en zit beter dan welk ander bevel Bij de nabewerking thuis heb ik diverse
uitsnedes, filters en omzettingen van dit beeld uitgeprobeerd en een zwart-wit
omzetting leek me wel iets maar toch miste ik nog dat beetje extra. Uiteindelijk
heb ik Phaido buiten de omzetting gehouden om zo één kleurtoets in de foto over
te houden. Zwart-wit puristen zullen dit wel weer ongepast vinden, maar daar
trek ik me niks van aan. Ik vind het mooi zo.
Een beetje
tegen beter weten in had ik vandaag de macrolens eens op mijn toestel gezet
tijdens ons dagelijkse tochtje en dan ga je anders kijken natuurlijk. Het is
verrassend hoeveel kleine, toch interessante dingen je opvallen als je op die
manier door de winterse natuur doolt.
In de loop van de maand januari trekken we telkenjare wel een dag uit om naar
het arboretum in Kalmthout te rijden en er de bloei van de toverhazelaars te
gaan bewonderen en fotograferen. In de loop van de voorbije jaren zijn er dan
ook al enkele kleurige prachtexemplaren voorbij gekomen op deze blog. Dit jaar
hebben we nog niet de kans gezien om tot daar te geraken en de ons allemaal
beter bekende gewone hazelaar moet dan maar als alternatief fungeren om ons op
de eerste tekenen van de onherroepelijk dichterbij sluipende lente te
attenderen. Qua vroeg in bloei staan moet die nauwelijks onderdoen voor zijn
meer exotische familieleden en hoewel net iets minder spectaculair doet die lang
vóór het botten van de bladeren immers ook al flink zijn best.