Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
04-04-2014
04 april Pomeriaan
Er is een
nieuwe woef in de familie. Een pomeriaan is terecht gekomen in huize Swa en
Monique, respectievelijk broer en schoonzus van Josee. Van dat merk hadden wij
ook nog nooit gehoord, maar het blijkt een soort keeshond van een iets kleiner
formaat te zijn, mooi beestje trouwens.
Nu de kleine pup alle inentingen, spuitjes en andere levensreddende vaccinaties
heeft gehad mocht hij kennis maken met andere honden. De eer om eerste in de
rij te zijn viel te beurt aan Phaido. Het werd niet meteen een onverdeeld
succes. Aanvankelijk toonde Phaido wel de nodige interesse, maar Rox zo hebben
ze de nieuwkomer genoemd was dermate geïmponeerd door het formaat van zijn
potentiele eerste vriendje dat ie liever in de veilige armen van het vrouwtje
kroop dan in te gaan op de wederzijdse snuffelroutines die Phaido als voor de
hand liggende begroeting wilde beginnen.
Volgende week gaat Rox voor het eerst naar de puppy-klas en dan zal hij wel
leren omgaan met andere soortgenoten. Wellicht krijgt Phaido dan ook een nieuwe
kans om een blijvende vriendschap aan te gaan
Het Meulezicht
leek me een prima locatie om onze dagelijkse wandeling aan te vatten. Er zijn
nogal wat wandelbare wegen en fotogenieke plekjes daar in de buurt van de
watermolen van Retie en kwestie verkwikkende beloning achteraf wist ik uit
ervaring dat er ook alle mogelijke natjes en droogjes te verkrijgen zijn. We
hebben dan ook samen met Phaido een mooie tocht gemaakt en nadien, tussen het
consumeren van enkele eenheden van een product van de brouwerij Moortgat door ( J ) wilde ik ook nog wat sfeerbeelden
van de omgeving maken natuurlijk. Ik heb eerst wat zitten experimenteren met
verschillende sluitertijden om het effect daarvan op het neerstortende water te
zien, maar toen ik meende met 1/40 de goede instelling gevonden te
hebben moest ik, omdat ik uit de hand fotografeerde en ik een aanvaardbare scherpte wilde, toch weer daarvan afwijken. Uiteindelijk is het f 14 - 1/125 en
ISO 800 geworden.
We gooiden
weer eens wat hobbies op een hoop vandaag. Zoals wel vaker praten we dan over
wandelen, geocachen en fotograferen, drie ingrediënten die een bijzonder
harmonische combinatie vormen. Je geniet met volle teugen van de natuur en het
weer terwijl je toch bezig bent met enige opdrachten en wat zoekwerk, in dit
geval een mooie multi-cache over zon 4 km gespreid, en tussendoor kun je als
het je uitkomt rustig de tijd nemen om het fototoestel te richten op alles wat
je het fotograferen waard vindt het kasteel van Grobbendonk bijvoorbeeld. Enig
opzoekwerk leerde ons dat dit eigenlijk niet het oorspronkelijke kasteel is,
maar wel een bijgebouw van de oorspronkelijke waterburcht. Die laatste werd in
de middeleeuwen al eens plat gebrand, weer opgebouwd en tijdens de Franse
revolutie definitief kompleet vernield. Alleen dit gedeelte bleef bewaard en
zoals we merkten is het nog bewoond, want de was hangt buiten
Ik had
vandaag weinig tijd om achter mijn fototoestel aan te gaan de wijde wereld in, maar ik wil toch absoluut mijn dagelijkse fotografie-routine volhouden.
Gelukkig heb ik voor dat soort toestanden altijd een noodoplossing achter de
hand en dat is de macrolens. Er staat meestal wel iets in bloei in de hof of er
wriemelt ergens een klein beestje en een vogeltje op een tak met de tele dan
versmaad ik ook nooit
De wintergroene laurierstuiken van de buurman, die uitbundig doorheen de
afsluiting komen, staan in bloei en ik ben daar eigenlijk altijd al achteloos
aan voorbij gegaan, maar vandaag, met het zonnetje er op, kreeg ik ineens in de
gaten hoe mooi dat eigenlijk wel is. Ik heb getwijfeld of ik een wuivende tak
vol bloesems moest kiezen om dit te illustreren maar uiteindelijk is het
toch deze macro geworden.
Meneer Zwaan
vond het kennelijk niet zo leuk dat Phaido al zijn water aan het op drinken
was. Hij bleef maar blazen, zij het op veilige afstand. Phaido vond het
allemaal niet zo bedreigend, want hij bleef maar drinken. Meneer Zwaan is na
een tijdje maar gestopt met zijn poging tot imponerend gedrag, Phaido is ook
gestopt met drinken, ik vermoed dat zijn dorst gelest was. Er was water genoeg
blijkbaar, water genoeg voor allebei.
Ik heb nog een heleboel werk voor ik alle fotos die ik in het weekend gemaakt
heb in het Schaliken zal bekeken, geselecteerd en in de goede dropbox-mappen
zal ge-upload hebben. Toch had Phaido vandaag even voorrang. Hij heeft ons twee
dagen moeten missen en nu probeerden we dat goed te maken met een lange
wandeling. Bij een onverwachte ontmoeting tijdens die tocht zag het er even
naar uit dat er een confrontatie ging komen tussen twee grote egos. Een
bezitterige zwaan kon het niet hebben dat Phaido zijn dorst kwam lessen in de
Nete. En dorst is zowat het ergste dat je kan overkomen daar kan ik ook van
meepraten dus ging Phaido, meneer Zwaan negerend, onvervaard te water.
Gelukkig bleef het bij stoere intimidatie aan de ene kant en coole
onverzettelijkheid aan de andere kant.
Niets menselijks is de dieren vreemd bedacht ik. Van wie is het water? Van wie
is de lucht, van wie is het land, van wie is de wereld?
Twee dagen
lang fotograferen, vijf voorstellingen van Dansen naar de maan en terug
door de dansers en danseresjes van Balance Health Center, het was een hele
klus. Het zit er op zou je dan zeggen, maar niets is minder waar.. nu begint
het pas. Ik heb alvast een hele avond besteed aan het organiseren en ruw
selecteren van de 2300 ( !!! ) fotos die ik geschoten heb. Het is de bedoeling
dat ik dat ga herleiden tot zeg maar een 500-tal. Ik zal er dus met de grove
borstel moeten doorheen gaan. Bewerken dat zie ik ook niet echt zitten als het
over dergelijke aantallen gaat, dan ben ik nog weken bezig. We zullen het dus
moeten doen met wat er uit mijn toestel kwam, het recht voor de raapse eerlijke
product. Bij het overschouwen van de oogst viel me alvast dit plaatje van de
Zumbakids op. Dat kleindochter Julie een van de danseresjes is speelde
natuurlijk een rol bij de keuze.
Misschien dat dit ook wel illustratief is voor de moeilijkheidsgraad voor de
fotografen tijdens het evenement. De witbalans goed aanpakken was onbegonnen
werk met al die kleurige spots die te pas en even vaak te onpas alom voor
kleurzwemen zorgden. Voeg daarbij het feit dat die belichting naar mijn smaak
en die van mijn Canon meestal aan de spaarzame kant was en dan begrijp je dat
het nodige Fingerspitzengefühl nodig was om de camera-instellingen enigszins
aanvaardbaar te houden.
Terwijl
iedereen met dit schitterend voorjaarsweer van de zon, de natuur, eventueel een
terrasje, een wandeling of een fietstocht kortom, van de lente geniet, is dit
de habitat waarin ik twee dagen verblijf. Niet dat ik het heel erg vind, ik had
toegezegd dat ik zou fotograferen tijdens de show van Balance Danscentum in het
Schaliken en ik hou me aan mijn beloften, daarenboven is fotograferen echt mijn
ding wel tegenwoordig, dus ik kan er heus wel van genieten. Maar dat zonnetje
buiten . het doet toch ook een beetje pijn
Vijf uitverkochte voorstellingen staan er gepland op twee dagen tijd, zwaar
werk voor de jeugdige danseresjes, maar ook voor het personeel, de begeleiders,
vrijwillige helpers en helpsters en, jawel, ook voor de fotografen.
Zo ziet de binnenkant van het Schaliken er dus uit. Vóór show nummer drie van
start gaat is dit de nog lege zaal, de huistechnieker John zit al op zijn
werkplek en de stoel ernaast wordt zo dadelijk ingenomen door ondergetekende.
Vandaag heb ik van af die plek met twee verschillende lenzen hoofdzakelijk
totaalshots gemaakt. Morgen ga ik rondzwerven door de zaal, in de nok en op nog
wat rare plaatsen om wat meer detail- en sfeerbeelden te schieten.
De laatste
vrijdag van de maand is het traditiegetrouw vergadering voor de leden van onze
motorclub. We hebben geen vast lokaal, dus proberen we alle gelegenheden die de
nodige accomodaties bieden om beurt aan bod te laten komen. Vandaag hadden we café
De Langenberg uitgekozen.
We komen daar wel vaker en ik heb zeker al meerdere fotos van de binnenkant van
dit etablissement laten voorbijkomen en daarom bedacht ik dat het misschien wel
leuk zou zijn ook de buitenkant eens te fotograferen by night.
Bij nader inzien had ik hier misschien beter een HDR opname gemaakt van op statief om ook die lichtreclame wat beter onder controle te houden,
maar dat is praat na de daad J In de staat waarin ik mij bevond bij het buitenkomen
vond ik dit best een geslaagde opname met alleen maar de monopod om me te
ondersteunen.
Repetitie
voor deel twee van de dansvoorstelling in het Schaliken van aanstaande weekend.
De iets grotere meisjes kwamen vandaag aan bod en dat was de hoofdreden waarom
ik vandaag ook nog eens een kijkje ging nemen. Julieke danst zich namelijk het
ganse jaar de ziel uit het lijf en nu dat ze een prominente rol speelt in de show
wil ik natuurlijk op voorhand weten waar, wanneer en hoe ze op het podium zal
staan. Hier zit ze, bij de finale van een van de nummers, geknield, in haar
grijze outfit ongeveer in het midden. Tijdens de show zal het er qua kledij
natuurlijk allemaal nog veel meer flashy uitzien. Ik heb mijn notities alvast gemaakt
om ze zo goed mogelijk in beeld te krijgen !!!
Ook leuk was het dat ik facebookvriendin Beatrice, die er vorig jaar ook al
fotografeerde, nu persoonlijk leerde kennen. We gaan het samen goed vinden weet
ik nu al zeker.
In bijgaande foto zit ze trouwens midden voor het podium ook even haar
instellingen uit te proberen veronderstel ik.
Ik vermoed
dat je deze 26ste maart een typisch voorbeeld van wisselvalligheid
mag noemen, maartse buien en aprilse grillen is een benaming die niet zonder reden
op deze tijd van het jaar geplakt wordt. Deze namiddag kreeg ik al fietsend een
kleine zondvloed over me heen, maar in de voormiddag konden we de boswandeling
met Phaido zowaar met een regelmatig door de wolken brekend zonnetje
afhaspelen. En net op het moment dat er zon zonnestraal in het bos op een
plukje jong groen viel had ik mijn fototoestel met telelens in aanslag.
Helemaal niks spectaculair natuurlijk, maar hier wordt ik best gelukkig van.
Het licht dat zo mooi doorheen de frisse blaadjes schijnt tegen een donkere
rustige achtergrond, meer moet dat niet zijn.
Als ik er s
morgens uit kom duurt het meestal nog wel een tijdje voor ik ook echt wakker
ben. Ik heb sloten koffie nodig, mijn krantje, kruiswoordraadsel, sudokus en
dan, na het plegen van een grote beurt op het toilet kom ik gewoonlijk wel
langzaam boven water. Vandaag ging dat veel vlotter. Toen ik in de woonkamer
gesleft kwam zegde Josee: Kijk eens wat daar in de hof zit
Verdomme en gij roept mij niet eerder !?!? Meneer fazant zat in al zijn
glorie schijnbaar ongeïnteresseerd wat rond te kijken en te pikken op wat bij
mensen met groene vingers gazon genoemd wordt. Ik heb nog nooit zo snel de 300
mm met de 1.4x extender op mijn toestel gezet. Eerst heb ik door het keukenraam
alvast voor de veiligheid al enkele fotos gemaakt en daarna ben ik voorzichtig
in een van de slaapkamers stilletjes het raam gaan openmaken, hij had niks in
de gaten en toen kon ik ongehinderd een hele tijd verder fotograferen. Op een
bepaald ogenblik kwam hij zo dicht dat ik begon te denken dat het een tam
exemplaar was en dat ie gewoon kontakt met de mensen zocht. Ik ben dan ook naar
buiten gegaan maar Phaido schoot als een pijl richting meneer fazant. Die
laatste steeg als reactie evenwel meteen, fladder, fladder, bijna loodrecht de
lucht in. Ik weet zeker dat Phaido helemaal niks slechts in gedachten had en
gewoon vriendelijk wilde snuffelen en kennismaken, maar dat wist meneer fazant
niet natuurlijk.
Enneuuuhhh dat het gras zo lang staat heeft alleen maar te maken met het feit
dat ik bedacht dat lang gras toch veel fijner is om de eitjes in te verstoppen
als de klokken komen met Pasen. J
Het komende
weekend ga ik enkele dagen fotograferen in schouwburg het Schaliken in
Herentals. De jonge danseresjes van dansschool Balance gaan daar de show Dansen
naar de maan en terug presenteren en dat moet worden vastgelegd. Vandaag hadden
ze de eerste repetities in zaal en ik ben er al eens naar toe getrokken om de
sfeer op te snuiven en natuurlijk ook om me al een beetje voor te bereiden. Het
kan nooit kwaad als je op voorhand weet wat er gaat voorbij komen, waar de
beste plekjes zijn, hoe het licht is, welke lenzen je best kunt gebruiken enz.
enz De podiumbelichting was nog helemaal niet goed ingesteld maar toch heb ik
al enkele shots gemaakt gewoon om een en ander uit te testen.
De eerste helft van de show werd vandaag afgewerkt en aanstaande donderdag
wordt deel twee aangepakt met andere deelneemstertjes dus. Toen ik deze opname
maakte van wat de grote finale gaat worden bedacht ik dat het dan wel erg druk
gaat worden op dat podium als er nog eens zoveel jong geweld bij moet
Toen ik de opname thuis bekeek zag ik pas hoe grappig het was dat, in de
voorgrond, er massaal gefotografeerd en gefilmd wordt met tablets en
smartphones door de aanwezige mamas en papas. Volgend weekend, tijdens de echte
voorstelling mag dat niet meer
Dit is niet
meteen een foto waarmee ik bij de volgende vergadering van de fotoclub ga
vertellen He jongens en meisjes, nu moet je eens zien welk meesterwerk ik nu bij
heb Fototechnisch gezien stelt het weinig voor. De opname is gemaakt in een
donker café, zonder flits en met een lamp die boven de tafel voor plaatselijke
overbelichting zorgde, kortom, moeilijk moeilijk. Het is wel een document dat
vertelt hoe het er in ons zondagavondvriendenclubje kan aan toe gaan.
Niet iedereen van ons gezelschap is elke week present als we ergens in een van
de Groot-Kastelse horecazaken wat zitten bij te kletsen tijdens het consumeren
van de nodige dranken, al dan niet alcoholisch. Maar soms gebeurt het dat
iemand die de ganse dag hard gewerkt heeft, met de catering bij een receptie
bijvoorbeeld, onverwacht, een beetje laat toch nog komt binnenvallen met enkele
schotels van de heerlijkste hapjes die je je kunt indenken. Vers uit de
koelkast, overschot, te optimistisch besteld dat gooi je toch niet in de
vuilnisbak? Dan is het feest natuurlijk.
Het is eigenlijk altijd feest met ons zondagavondvriendenclubje, maar vandaag
was het toch een tikkeltje extra feest.
O ja, intimi weten in een oogopslag waar de fotograaf van dienst zat J
We hebben
binnen de fotoclub best wel wat spullen waarmee we een goed geëquipeerde fotostudio
kunnen in elkaar knutselen. Minpuntje is wel dat we alles telkens weer moeten
opbouwen als we er gebruik van willen maken. Tijdens de vergadering van vorige
donderdag hadden we de nodige achtergronden, lampen, softboxen en andere
belichtingsapparatuur klaar gezet om tijdens het weekend te gebruiken. We
hadden de beschikbare tijd mooi verdeeld en deze namiddag tussen half vier en
half zes was het aan mij om mijn gang te gaan.
Fotomodellen zoeken was niet zo moeilijk, want uiteraard denk je dan aan de
kleinkinderen. Die hebben het druk evenwel, zeker in het weekend. Toch vond ik
de twee jongste van de jongedames bereid om voor de camera van pake Pol te
komen poseren.
Er is er zelfs eentje bij die haar plechtige communie gaat doen, maar ze had
nog geen schoenen die bij haar outfit passen en dus was een shoot voor de
communiefotos nog niet opportuun. Ook op die leeftijd hebben de dames al
prioriteiten
Het werd een sessie met allerlei verkleedpartijen en gevarieerde poses. Het
poseertalent van mijn modellen bereikte professionele hoogtes moet ik stellen. De
oogst wordt pas tijdens de volgende vergadering van de club becommentarieerd,
maar als foto van de dag voor deze blog kon ik toch niet anders dan er nu al eentje
uit te pikken. Na afloop van de sessie had ik de dametjes kunnen overtuigen om
nog eens samen voor de witte achtergrond te gaan staan, gewoon in de alledaagse
kledij. Uit de serie die ik toen maakte koos ik een shot, zo hoef ik niet
te kiezen tussen mijn beide onderwerpen J
Dit is niet
voor mensen met arachnofobie, spinnenangst...
Eenentwintig maart, de lente begint officieel vandaag en ik was van plan dat
feit te gedenken met enkele macrofotos. Ik was dan ook door onze hof aan het
dwalen, kruipen, rondneuzen op zoek naar insectjes, bloemetjes of eender welk
onderwerp dat de lente kon symboliseren. Nu zijn spinnen niet het eerste waar
ik aan denk als ik lentekriebels voel maar toen ik deze joekel in het oog kreeg
ging mijn interesse toch meteen die kant uit. Ik had de hoekzoeker op mijn
toestel, dus ik kon op mijn buik liggend een goede positie innemen om hem
frontaal te fotograferen. Voorlopig bleef hij stil zitten en ik kon dicht
genoeg sluipen om m goed in beeld te krijgen. Ik moest snel zijn Gelukkig had
ik de instellingen van de Eos al met de natte vinger voor macro-fotografie
aangepast. Diafragmavoorkeuze, f16 en ISO 250 leek mij een goed uitgangspunt.
Achteraf gezien had ik beter die ISO op 800 of nog hoger gezet, dat kan de 6D
makkelijk aan en dan was mijn sluitertijd korter geweest. Nu kwam ik uit op
1/13 sec. Zonder statief, met de ellebogen op de grond steunend kon ik enkele
opnames maken, toen ging ie er van door. Het moet zijn dat ik toch nog een
redelijk vaste hand heb, want met zulke lange sluitertijd vind ik de scherpte
nog best meevallen.
Een van de
fijne kanten van het geocachen is dat je plaatsen ontdekt waar je anders nooit
ofte nimmer zou gekomen zijn. Je zoekt op de site gewoon een leuke multicache,
leest de beschrijving en de logs van vorige bezoekers en zo kun je je een idee
vormen of je het de moeite waard vindt. Vandaag kozen we de wandeling in de
Looiendse bossen in Retie als decor waarin we met Phaido een dik uur zouden rondlopen.
Dat er in die Looiendse bossen ook nog een plas van redelijke afmetingen was
vond niet alleen Phaido leuk, ook de fotograaf kwam hier best aan zijn trekken.
Eerst moest ik natuurlijk de nodige hond-in-water fotos maken en daarna de
obligate hond-schudt-zich-droog fotos maar uiteindelijk nam ik toch ook even de tijd
om de omgeving vast te leggen. Het 16x9 formaat leek mij het best geschikt om deze
blik over de plas naar de groenpartijen er achter vast te leggen.
Voor het
geval er nog eens een mooie zonsondergang zou voorbij komen had ik al lang een
aantal plekjes in mijn achterhoofd die als decor konden dienen. De eik die ik
in de voorbije jaren menigmaal gefotografeerd heb in alle mogelijke seizoenen
en weersomstandigheden was een van de locaties waarvan ik vond dat die daar
geschikt voor zijn. Ik noem hem liefkozend mijn eik Hij is al diverse keren
opgedoken in deze blog en vandaag is het dus weer zo ver.
Ik was nog redelijk laat gaan wandelen met Phaido en toen ik door het bos terug
naar huis kuierde kleurde de lucht steeds maar roder. In het bos heb je
natuurlijk weinig weidse uitzichten om dergelijke mooie avondkleuren te vangen en
daarom spoedde ik me maar meteen met de fiets naar hetzelfde plekje dat ik al
zo vaak had opgezocht: het fietspad tussen de hoge en de lage Rielen. Thuis
gekomen met enkele, naar mijn idee, best aardige shots heb ik er toch even COLOR
EFEX PRO 4 op losgelaten voor nog iets meer dramatiek. Helemaal waarheidsgetrouw
is deze afbeelding dus niet, maar in naam van de kunst eigen ik me bij deze het
recht toe lichtelijk te overdrijven qua kleurgebruik. Waar zie je dezer dagen
trouwens nog een foto die niet door photoshop, lightroom of een aanverwant
programma gehaald is?
Voorjaar,
tijd voor gezinsuitbreiding in de schapenfamilies. In menige weide zie je al
lammetjes rondhuppelen en ook bij boer Nicolas is er al jong leven. Er lopen er
al enkele te grazen tussen de andere hoevebewoners en eerder deze week was er
nog een heuse drieling de veestapel komen verrijken.
Toen we deze avond de kleinkinderen van school waren gaan halen kon Nicolas
niet snel genoeg in de stal zijn want er was weer een ooi bij wie het ging
gebeuren wist ie. Ik ging er natuurlijk achteraan met de camera. We waren net
te laat, of net op tijd, het is maar hoe je het bekijkt. Alweer drie stuks
waren net op de wereld gekomen, de bebloede navelstrengen vertelden ons dat het
nog niet zo lang geleden gebeurd was en toch stonden de kleine ukjes al, zij
het wankel, op vier poten, er was er zelfs al een die de weg naar de papfles
gevonden had zag ik. Het was nog niet zo makkelijk om een groepsfoto te maken
waar iedereen op stond, want mama kwam steeds weer beschermend tussen haar
kroost en die vreemde meneer staan. Uiteindelijk lukte het toch en dit is een
plaatje waar ik best gelukkig mee ben, ook al omdat boer Nicolas het mooi vond.
Ik ben deze
namiddag samen met Phaido nog eens een stuk Kasterlee gaan verkennen waar we
nog niet gewandeld hadden. Onze geocache-hobby brengt ons nog steeds, en steeds
vaker eigenlijk, naar plekjes waar we het bestaan niet van kenden. De omgeving
van de Zandhoef was het decor waarin een collega geocacher een mooie multi-zoektocht
had uitgestippeld en de aanwijzingen van onze wandel-GPS volgend genoten we
weer volop. De rust, de natuur, het wandelen
op zich en natuurlijk ook de fotomomenten zijn ingredienten die deze jongen helemaal
tevreden kunnen stemmen, en voor zover ik het kan inschatten denkt Phaido er
ook zo over.
Ergens in een weide zagen we deze jongedame met vlechtjes in het haar. Ze was
erg sociaal want ze kwam me meteen groeten en toen ik haar vroeg of ze even
wilde poseren deed ze dat ook zeer geduldig. Op mijn vraag of ze er bezwaar
tegen had dat ik haar foto op het internet zou plaatsen schudde ze het hoofd en
ik hoef me dan ook geen zorgen te maken omtrent portretrechten of andere
mogelijke juridische valkuilen. Deze schoonheid met vlechtjes wordt dus mijn
foto van de dag.
Pake Pol en
oma, allebei helemaal links in beeld, de zes kleinkinderen en dochter Ilse, de
mama van vier stuks van het kleine grut voeg daarbij de altijd goed poserende
Phaido en je krijgt de min of meer voorspelde of laten we zeggen beloofde
groepsfoto van ons animatieteam.
Ook vandaag is dit uiteraard geen foto die ik zelf gemaakt heb, de dank gaat dus
weer uit naar schoonbroer Dreeke voor de perfecte timing, compositie en
instellingen. Er zijn zo van die dagen dat ik uit tientallen fotos niet weet
welke kiezen om als foto van de dag te fungeren. Deze keer was het er maar één
maar dat ie goed zou zijn wist ik wel. Merci Dreeke. Morgen doe ik het weer
zelf
