Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
01-05-2016
01 mei De Biesbosch
Ik ben
vandaag met de geocachevrienden een dagje naar de Biesbosch geweest. Het was
wel vroeg opstaan na het bruiloftsfeest van gisteravond, maar zowel de
fietstocht die we maakten als de wandeling erna wogen ruimschoots op tegen dat
kleine ongemak.
We scoorden een bijna 100% wat onze zoektocht betreft - die ene die we niet
vonden is er niet meer waarschijnlijk gemuggled denk ik - en dat is niet eens het leukste
aspect van zulke mooie dag. Het geocachen is eigenlijk meestal maar de kapstok
waar ik het genieten van de natuur en het fotograferen aan ophang. Dan vind ik
het achteraf gezien misschien wel een beetje jammer dat ik mezelf ooit de
beperking heb opgelegd slechts één foto per dag te tonen in deze blog. Ik had
vandaag een rijke oogst. Goed, de andere volgens mij geslaagde opnames komen
wel op facebook terecht, of via Whatsapp bij onze geocachevriendengroep, het
zou ook kunnen dat ik ze bij een volgende gelegenheid eens toon op de fotoclub
mijn voorraad bruikbare fotos voor het
komende fotosalon groeit gestaag.
De keus voor deze foto wil ik graag verantwoorden door te vertellen dat ik bij
deze plaat in laagjes heb gedacht, zo heb ik er trouwens nog wel enkele mee
gebracht vandaag. De invoegende lijn van de afsluiting die herhaald wordt door
de grassen, daarboven de bomen met de
doorkijk naar de Merwede doorheen de rij stammetjes, in die rij bijna op het einde
die ene tegendraadse boom die de monotonie doorbreekt en dan daarboven weer een
laagje wolkjes in een, voor deze eerste meidag, schitterend blauwe lucht Dat
alles wordt dan ook nog eens ondergedompeld in frisse groen gele
lentekleurtjes, hier en daar zelfs een bruinachtig of oranjetintje erin ( we
zijn tenslotte in Nederland he J ) De regeltjes zijn niet alleen zaligmakend in de
fotografie natuurlijk, maar het is niet verkeerd ze op zn tijd ook eens te
volgen he
Om de vijf
jaar organiseren wij binnen onze fotoclub de 24 uur van Lichtaart. In een
tijdspanne van 24 uren proberen we alles wat er ook maar gebeurt in het dorp te
fotograferen. We archiveren dat dan als een soort tijdsdocument en met de 200 meest
relevante fotos organiseren we ook een tentoonstelling . Van gisteren 12 uur
tot vanmiddag 12 uur zijn we dus met zn allen druk in de weer geweest.
Uiteraard hadden we een planning gemaakt, iedereen had zijn steentje
bijgedragen om uit te vlooien wat er allemaal, voorspelbaar of niet, te
gebeuren stond en we hadden een zeer uitgebreide to-do lijst. De foto die ik
gisteren op deze paginas liet zien was er trouwens een die zich tussen de geplande
punten door onverwacht aanbood
Vandaag waren er ook weer een aantal fotogelegenheden waar ik me in het
bijzonder op zou storten, de zoon van een van onze beste vrienden trad in het
huwelijk bijvoorbeeld. Natuurlijk heb ik daar de nodige fotos gemaakt en daar
doe ik tezijnertijd wel iets mee, maar toch koos ik voor een ander item voor
deze blog.Volgende week organiseert de
plaatselijke ruiterclub haar jaarlijks tornooi en we waren ervan op de hoogte
gebracht dat ze vandaag zouden beginnen met de opbouw van de infrastructuur en
zo Nog voor de bruiloft ging ik daar al eens een kijkje nemen, de feesttent
opbouwen is specialistenwerk en dat wilde ik graag fotograferen. Deze foto vond
ik de leukste uit de serie.
Precies een
maand geleden had ik het over een oud huisje in het gehucht Hoebenschot. Ik
vond het toen jammer dat ik het vrouwtje achter het venster niet meer gezien
had. Haar wilde ik wel eens fotograferen namelijk.
Vandaag was ze er weer en wat meer is, ik heb haar gefotografeerd, niet enkel
door het venster maar ik ben er ook binnen geweest. Neen heb je, ja kun je
krijgen maar ik hoefde het eigenlijk niet eens te vragen toen ik er gestopt
was. Haar zoon woont in het huis er naast zo bleek en toen die zag dat ik ging
aankloppen wilde hij meteen weten wat, wie, waarom enzovoort Hij nam me mee
achterom en zo kon ik kennis maken.
Vijfennegentig is ze ondertussen en ze woont nog altijd zelfstandig in haar
eigen woning, zoonlief houdt uiteraard een oogje in het zeil. Ik heb honderduit
met haar gepraat, ze is nog erg helder van geest, ziet nog zonder bril alleen
het praten moet wat luider. Of ik haar mocht fotograferen? Zo vaak ik maar
wilde en ze poseerde gewillig precies zoals ik het haar vroeg.
Om de sfeer niet te verprutsen heb ik bewust de flits niet gebruikt het
invallend licht door het raam vond ik veel mooier.
In
afwachting dat het nu eindelijk lente wordt heb ik mijn macrolens maar alvast
van onder het stof gehaald. Ik heb hem meteen maar op de Eos gezet en tussen
twee buien door ben ik al eens door het gras gaan kruipen. Kleine krioelende
kriebelbeestjes waren er nog niet veel te bespeuren maar er zijn al wel dappere
bloemekes die het monotone groen van ons grasperk ( of wat daarvoor moet
doorgaan ) komen opvrolijken. De erg kleine scherptediepte die je met zon lens
hebt is precies wat je zoekt bij dit soort fotografie: één enkel bloemeke
scherp en al de rest in een rustige onscherpte. De naam ontsnapt me trouwens -
zou het robertskruid kunnen zijn? Wereldschokkend is het niet, zon klein lichtpaars
ding maar dat hoeft ook niet om mooi te zijn toch?
Nu nog wachten op beter weer en op het kruipende en vliegende kleine grut en
dan hebben we gedurende een hopelijk lang seizoen weer extra onderwerpen om op te
gaan jagen.
Mooi licht,
daar doe je het voor als fotograaf. Mooi licht heb je vaak s morgens, het
gouden uurtje, ik ben helaas niet vaak in de gelegenheid dat mee te maken, ligt
aan mijn bioritme Mooi licht heb je ook dikwijls s avonds, het befaamde
blauwe uurtje, dat ligt me al iets beter en net voor een bui of net na een bui
kan het ook erg genietbaar zijn.
Toen ik deze voormiddag vertrok voor de wandeling met Phaido was dat net na een
bui en onder de stralen van een voorzichtig zonnetje. De belofte van blauw in
de hemel en van opklaringen was voldoende om de paraplu thuis te laten, ons
dagelijks rondje zouden we wel droog afhaspelen. Toenwe al een eind in de Smallebroeken waren
kreeg ik een fameus staaltje van mooi licht te zien. Dan ga ik aan het
fotograferen natuurlijk en daar was ik zo druk mee bezig dat ik me niet
realiseerde dat wat ik uit het noord-westen zag dichterbij komen de
aankondiging van de zoveelste aprilse gril was. Dit was niet het mooie licht na
de bui, dit was het mooie licht vóór de volgende bui. Vijf minuten later was
het vandattume en hoeft het gezegd dat we behoorlijk uitlekten toen we weer
thuis waren. Ik vond het niet eens zo erg want ik had toch weer enkele prachtopnames
gescoord.
In de exif
gegevens van deze foto kan ik natuurlijk zien om hoe laat ie gemaakt is maar
eigenlijk was dit vandaag op zowat ieder uur van de dag mogelijk geweest. We
kregen van s morgens vroeg tot een stuk in de avond de meest onverwachte
koude, natte grillen van de weergoden over ons heen.
Lieden die hierdoor meteen de klimaat-opwarming naar het rijk der fabelen
willen sturen moet ik er toch op wijzen dat het al sedert jaar en dag is dat er
in deze tijd van het jaar totaal knettergekke weerfenomenen kunnen voorbij
komen. De benaming aprilse grillen is dan ook algemeen gekend en wat we vandaag
meemaakten is dan misschien niet wat we hoopten maar wel perfect normaal, het
is niet de eerste keer dat het hagelt, vriest, oude wijven of pijpestelen regent
in april
We zijn deze morgen flink nat geworden tijdens de wandeling, helemaal verkleumd
zijn we thuisgekomen en de rest van de dag hebben we wijselijk binnenskamers
doorgebracht. De vooropgestelde 10.000 stappen hebben we vandaag niet gehaald
en de foto die de dag illustreert hebben we door het venster gemaakt. J
25 april Alweer
een jaar erbij, een mens zou een hekel krijgen aan verjaardagen als ie het
getal ziet dat tevoorschijn komt. Het begon allemaal heel normaal deze morgen,
ontwaken rond een uur of 9, meteen wat knuffels, net iets meer als anders merkte
ik, ontbijt, krantje, sudokus, en dan de ochtendwandeling met Phaido. Daarna begonnen
de verjaardags-gerelateerde activiteiten.
Gisteren hadden we al met de Lichtaartse vrienden een voorproefje mogen beleven
en vandaag waren de Lommelse relaties aan de beurt. Het is beregezellig
geworden. Dat ik tijdens het bijkletsen en het nuttigen van wat nats ook nog
een telefoontje kreeg van doodzieke Jack uit Omaha had ik al helemaal niet
verwacht en ik kon enige tranen niet tegenhouden mag het?
Van fotograferen is niet veel meer terecht gekomen, gelukkig had ik tijdens de
ochtendwandeling Phaido al eens te pakken gekregen. Als de wandeling bijna ten
einde loopt moet ie op het baasje wachten en dat doet ie dan ook ergens in de
berm. Hij hoeft verder ook helemaal niet aan de lijn of zo, maar van af dat
punt hebben we toch liever dat ie iets dichter bij ons blijft en dat weet ie.
Phaido is een verstandige hond immers.