Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
22-02-2015
22 februari Ziekenbezoek
We kregen
bezoek vandaag. Of liever, er was bezoek voor Phaido vandaag, ziekenbezoek. Dieren-
of beter gezegd hondenvriendin Wieteke was met haar puppy-woef Guusje van
Lommel naar Lichtaart gekomen om te zien hoe het met onze patiënt gaat. Pa Theo
en ma Ellygorett mochten ook mee uiteraard en dat resulteerde in een gezellig
samenzijn in huize Pol en Josee. Taart, koffie, een grote wandeling, enige
versnaperingen in een plaatselijk café, pizzas van de afhaal Italiaan en
tussendoor veel knuffels voor Phaido, er zijn minder leuke manieren om een
zondagnamiddag door te brengen.Dat de
dikke ontstoken zwelling, die op de bil van Phaido zat door de beet eerder deze
week, net in het café open barstte, met een hele dot besmeurde cleenex tot gevolg
en een zichtbaar opgeluchte Phaido achteraf, kwam misschien een beetje ongelegen
op dat moment maar dat konden we hém niet kwalijk nemen natuurlijk.
Integendeel, reden te meer om hem te knuffelen, te troosten en te verzorgen.
Wieteke wilde maar wat graag met onze schat op de foto en Phaido vond dat ook
niet verkeerd, het cadeautje had ie nog niet uitgepakt en dat ligt ook nog in beeld. Pake Pol, die fotografeert alles wat ie voor zijn lens krijgt he
en van mooie vrouwen en lieve honden is ie niet vies J.
Er zijn zo
van die dingen die een jaarlijks weerkerende routine worden. Ergens in februari
voel ik de drang opkomen om krokusjes te fotograferen. Dan zoek ik niet naar
een of andere tuin met aangelegde perkjes keurig gecultiveerde bloemekes maar
ik heb ze liever vers in de wegberm of ergens op een weggestoken plek waar
enkele ontsnapte of verdwaalde zaadjes gekiemd hebben omdat het nu echt aan het
lente worden is. Vorige zondag tijdens een geocache wandeling met Annemarie en
Jackie had ik er in het Rielens Gebroekt al enkele gezien, maar toen waren we
te druk bezig met andere dingen om aan fotograferen toe te komen. Vandaag wist
ik nog wel waar ik kon gaan zoeken, zo zeldzaam zijn ze nu ook weer niet
trouwens. Deze schatjes kreeg ik te pakken in de Rielen langs de fietsweg
richting Turnhout, ze zijn niet perfect, maar dat hoeft ook niet, ze zijn goud
eerlijk en ze mogen wat mij betreft mijn officiële 2015 krokusjes zijn.
Volgend jaar zal ik weer eens kiezen voor gele beloofd !
Naar
aanleiding van een gesprek je mag het ook vruchtbare discussie noemen in de
fotoclub gisteravond ben ik vandaag thuis een beetje gaan filosoferen over
zwart-wit fotografie. En ik ben tot de conclusie gekomen dat zwart-wit
fotografie eigenlijk niet bestaat. We moeten volgens mij altijd spreken over
grijsfotografie. Nu is grijs weliswaar bijna een scheldwoord voor de die-hard
zwart wit liefhebbers maar toch maak ik me sterk dat strikt genomen absoluut
zwart ( kleurenkiezer: 0,0,0 ) en absoluut wit ( kleurenkiezer 255,255,255 )
niet kunnen voorkomen. Als dat vroeger in de analoge fotografie en tegenwoordig
door digitale fotobewerking wel zo was of is dan is dat in beide gevallen een
leugen. Alles tussen absoluut zwart en absoluut wit noemen we grijs naar mijn
bescheiden mening toch? In het analoge proces werd de werkelijkheid bij het
ontwikkelen en afdrukken naar de smaak van de fotograaf doorgedrukt en tegengehouden,
die benamingen geven op zich al aan dat het niet allemaal recht voor de raap
ging, en voor de digitale anno-nu-fotobewerkers is het nog eenvoudiger, de
computer heeft een trukkendoos van hier tot in Bommerskonten ter beschikking
gesteld.
Om mijn punt te illustreren heb ik een foto die ik deze morgen gemaakt heb in
de Smallebroeken eens tot in het extreme in zwart wit omgezet, van enig
geëxperimenteer ben ik nooit vies. Het was een beetje heiig en dat maakte de
uitdaging nog net iets groter. Alles wat lichter was dan middengrijs heb ik wit
gemaakt en alles wat donkerder was werd zwart. Dit is zwart-wit in de meest
fundamentalistische betekenis van de term, of het mooi is laat ik in het midden
al te rechtlijnig denken leidt zelden tot wereldverbeterende resultaten, ik
weet het, maar voor één keer vond ik het wel leuk.
Ik hou van zwart-wit, laat daar geen twijfel over bestaan maar ik weiger aan te
nemen dat we met de middelen die we nu ter beschikking hebben moeten streven naar
dezelfde zwart-wit fotografie als die van een halve eeuw geleden. Als je dat wél wil, dan moet je terug naar analoog en... de analoge
fotografie is opnieuw in opkomst las ik onlangs. Ik kan het alleen maar toejuichen
want ondanks, of misschien wel dank zij de beperkingen van de toenmalige technieken
zijn vroeger dingen gemaakt die nu digitaal nog altijd niet kunnen
gereproduceerd worden. Omgekeerd zijn er tegenwoordig mogelijkheden waar men
vroeger niet eens van durfde te dromen. Digitaal en analoog zwart-wit naast
elkaar in de nabije toekomst? Zou best eens kunnen. In onze fotoclub is
alleszins nog voldoende know-how voorhanden en ik kan daar dan ook wel weer
een en ander van meepikken.
Ik heb nog
eens geprobeerd de eigenaars van de hond die Phaido heeft gebeten te contacteren
maar ook deze keer lukte het niet, telefoonnummer buiten gebruik, geen bel en
een gesloten poort. Daar ga ik niet binnen met drie agressieve loslopende
herdershonden. Dan ben ik maar aangifte gaan doen bij de politie maar daar heb ik
geen fotos gemaakt, met de huidige terrorismedreiging vond ik het niet gepast
het politiekantoor van Zoersel te fotograferen met allemaal naar mij kijkende
agentenogen achter het raam. J
Deze namiddag kreeg ik wel dit verkeersbord te pakken. Ik realiseer me dat de overgang van politie naar verkeersbord redelijk vergezocht is maar een
beetje meligheid moet kunnen op deze paginas vond ik.
Of dit een echt verkeersbord is durf ik betwijfelen trouwens. Ik kan me niet
voorstellen dat de officiële instanties verkeersborden tegen bomen hangen. Ik
vermoed eerder dat er ooit een boze bewoner van een van de huizen in het
straatje was die, moe van de paardendrollen, dat, er toch wel authentiek
uitziende plakaat daar bevestigd heeft. De boom vond dat niet leuk zie ik want
al groeiende is ie begonnen met het ding op te eten.
Phaido heeft
er een zware nacht opzitten. Wij ook. Zag het er gisteren allemaal nog vrij
onschuldig uit, in de loop van de avond en de nacht zag je dat die losgebroken
herdershond toch meer schade had aangericht dan we in eerste instantie hadden
ingeschat. Phaido zag af, kon niet slapen, kon niet zitten, niet liggen, stond
daar maar te jammeren en we zijn m de hele tijd aan het troosten en
vertroetelen geweest, de stakker. Deze morgen zijn we zo snel mogelijk met hem
naar Herentals gereden. We hadden telefonisch alles al uitgelegd aan Frans,
onze dierenarts, en we konden er meteen terecht. Blijkt dat de beet op geen
ongelukkiger plaats kon zijn. De tanden van de aanvaller zijn precies door de
aarsopening gegaan en hebben daar in de sluiting een wonde gemaakt, ook de
aanhechting van de staart en de bil zijn geraakt. Geen wonder dat we dat niet
gezien hadden op die intieme plek, ook toen Frans wat meer diepgaand wilde
kijken was een muilband nodig en moest ik assistentie bieden. Ik kan me zo
voorstellen hoe pijnlijk dit moet zijn. Daarenboven kan hij niet meer met zijn
staart kwispelen en dat is misschien al even erg, want als er iets is wat
Phaido altijd deed
De logerende kleinkinderen moesten mee naar de dierenarts natuurlijk. Ze kennen
de man eigenlijk al van zijn jeugd- en andere dierenboeken. Frans is auteur in
een ander leven en hij schrijft onder de naam Maarten Jagermeester, voldoende
reden voor de kids om samen met hem en de patiënt op de foto te gaan.
Het leek er
op dat het vandaag een grijze dag zou blijven. De nummers vier, vijf en zes van
het nakomelingschap, de drie jongsten dus, bezig houden zonder toe te geven aan
de verlokkingen van TV, tablets en laptops is sowieso al niet makkelijk en als
de weergoden dan nog eens beslissen dat ze binnen moeten blijven wordt het al
helemaal problematisch. Gelukkig zag ik rond half twee op de buienradar dat het
de rest van de dag wellicht droog zou blijven. Zoiets moet je altijd met de
nodige korreltjes zout nemen natuurlijk maar we beslisten toch maar dat het
fijn zou zijn een lange wandeling in de natuur te ondernemen. Op geocaching.com
had ik in luttele minuten een interessant rondje uitgestippeld in de buurt van
Halle Zoersel en amper een half uur later stonden we ter plaatse aan het begin
van een mooie tocht. De kids amuseerden zich, baasje en vrouwtje amuseerden
zich en toch was er ook een behoorlijke dissonant. Toen we voorbij een villa
wandelden met drie vervaarlijk blaffende honden brak een van die beesten uit en
stortte zich op Phaido, die kreeg een flinke knauw. Ik moet er niet aan denken
wat er zou gebeurd zijn als ie het op de kinderen zou gemunt hebben. Phaido is
maar stilletjes vanavond, toch maar in de gaten houden en anders morgen naar de
dierenarts. Deze groepsfoto is gemaakt niet lang na het voorval. Pas toen
Phaido opstond zagen we dat ie bloedde
Krokusvakantie.
We reden deze morgen naar Wuustwezel om de twee kleinsten op te pikken, die
mogen enkele dagen komen logeren bij oma en pake Pol. In de buurt van Loenhout
zijn er nog al wat boomkwekers. Het zou ook kunnen dat het maar één bedrijf is
dat op diverse plaatsen zijn producten verkoopsklaar maakt natuurlijk. De meest
exotische en extravagante soorten zie je daar langs de wegen, getooid en
gesnoeid in alle mogelijke natuurlijke en onnatuurlijke vormen. Je ziet er
vierkanten, theemutsen, prismas, kegels, cilinders, ijslollies, zelfs
kurkentrekkers en bolschijven, genoeg variatie om een hele aflevering van
Extreme Makeover te vullen op VT4. De lage winterzon die ook de stammen mooi in
het licht zette zorgde deze keer voor zo veel verleiding dat ik besloot even de
wagen aan de kant te zetten. Dit moest ik toch eens fotograferen. Uiteraard heb
ik enkele bijzondere exemplaren in close up genomen, maar ook dit architecturaal
verantwoord totaalbeeld van één van de percelen vond ik de moeite waard.
Bijzondere bomen, zeer zeker, maar ik wil er toch zo geen in mijn hof J