Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
09-11-2014
09 november Vlieg op de muur
Het
zal in mijn kennissenkring wel algemeen geweten zijn dat ik graag met photoshop
zit te spelen. Bijgevoegd resultaat van een uurtje fotograferen en bewerken is
daar ook een uiting van.
Aanstaande vrijdag vindt in Lichtaart de grote jaarlijkse verenigingenquis
plaats. Omdat wij vorig jaar gewonnen hebben met de fotoclub is het aan ons om
te organiseren deze keer. Het is een traditie dat er telkenjare naast de
eigenlijke quis een wedstrijd is waarbij iedereen tegen betaling ergens op kan
gokken. Omdat we vonden dat het toch iets met fotografie te maken moest hebben
bedachten we dat het leuk zou zijn een vlieg te fotograferen die op een muur
zit, die foto dan in 1000 vakjes te verdelen en de mensen dan te laten raden in
welk vakje de vlieg zat. De vlieg hebben we weggetoverd bij het gokken
natuurlijk. Na afloop wordt dan de originele foto mét vlieg getoond, wordt de
winnaar bekend gemaakt en is onze kas hopelijk weer een beetje vetter gespijsd.
Deze namiddag heb ik dat dus allemaal in elkaar geknutseld. Zó zal de
uiteindelijke oplossing er uit zien. Voor de slimmerikken die én deze blog
volgen én vrijdag zullen deelnemen aan de quis wil ik er volledigheidshalve
toch aan toevoegen dat ik misschien de vlieg wel van plaats veranderd heb voor
deze gelegenheid misschien ook niet. J
We zijn deze
voormiddag naar Retie gereden om een lange wandeling te maken in het
Prinsenpark. Enige duiding is hier misschien nodigvoor de niet-Kempenaars Het Prinsenpark is
het natuurgebied waar de bospoeper uit de TV serie Van Vlees en Bloed zijn
ding deed. Van ons mag je gerust aannemen dat dit domein ook voor heel andere
dingen dan het bedrijven van de buitenechtelijke liefde in open lucht geschikt
is. Er zijn diverse wandelroutes uitgezet en zeker in de herfst zouden wij dit
aan elke natuurliefhebber en wandelaar durven aanbevelen. Phaido vond het ook
geweldig trouwens.
Het hoogtepunt kwam evenwel na de wandeling. Na tien dagen onthouding omdat ik
een lange stevige antibiotica-kuur onderging om van een vervelend abces af te
geraken mocht ik vandaag weer Hoeft het gezegd dat de Duvel in het
nabijgelegen Meulezicht heerlijk smaakte?
Eddy is weer
even in het land. Na de behandeling voor zijn ziekte moet ie om de zes maanden
een grote check-up laten doen en dan komt ie voor 14 dagen overgevlogen van
Gambia. We hebben al een hele tijd geleden besloten om definitief een punt te
zetten achter de serie reunieconcerten met ons bandje van een halve eeuw
geleden maar dat wil niet zeggen dat we niet nog eens een keer samen lekker
mogen gaan eten natuurlijk. Vroeger zouden we samen het nachtleven ingedoken
zijn met alle gevaren en uitspattingen van dien maar tegenwoordig zijn we een
beetje meer bezadigd geworden en vinden we het al goed als we nog eens de benen
onder tafel kunnen steken in een degelijk restaurant. De Brugwachter hadden we
uitgekozen en we hadden weer zoveel bij te praten dat ik warempel vergeten had
de nodige fotos te maken. Toen we afscheid hadden genomen wilde ik alsnog een
herinnering aan de avond in de vorm van een nachtopname van het restaurant. Ik had
mijn spullen al uit de wagen gehaald toen ik moest constateren dat ik het
verbindingsplaatje om de camera op het statief vast te zetten niet bij had Verdomme toch dan maar uit de losse hand. De
6D laat gelukkig hoge ISO-waarden toe zonder onoverkomelijk veel ruis.
Bijgaande opname is gemaakt met ISO 12800, F4 en 1/60 sec. sluitertijd.
Uiteraard heb ik in de nabewerking enige ruisreductie toegepast maar verder is
er eigenlijk weinig aan gebeurd. Misschien dat ik vanaf statief met een HDR
opname er meer uit had kunnen puren maar in deze omstandigheden was ik er al
meer dan tevreden mee.
Dat Phaido
het hart van Wieteke gestolen had is een zwaar understatement. Nu is dat wat
Phaido betreft niet eens zo uitzonderlijk want die steelt ieders hart en bij
Wieteke had ie bijzonder weinig moeite, dat is namelijk een dierenvriendin
zoals er maar weinig rondlopen. Het verwonderde ons dus ook helemaal niet toen
we te horen kregen dat ze ook een pup besteld had, en jawel hoor, ook een
golden retriever. Guusje zou hij gaan heten en ondertussen is die alweer enkele
weken in zijn nieuwe thuis, onder de vertroetelende zorg van zijn nieuwe mama.
Vandaag kwamen ze op bezoek en de kennismaking met Phaido was iets waar we
allemaal naar uitgekeken hadden. De confrontatie verliep zonder enig probleem,
Phaido vond op zn tijd wel dat het enthousiasme van zijn jonge soortgenoot
soms een beetje te veel werd en hij liet dat ook wel een enkele keer blijken,
maar uiteindelijk konden ze best goed met elkaar opschieten. Ik ga er dus van
uit dat die twee binnenkort goede vriendjes zullen worden als we regelmatig
samen aan de wandel gaan.
Toen ik er deze
morgen, voor mijn doen redelijk vroeg, uit kwam zag het er even naar uit dat we
een heerlijk zonnige dag zouden krijgen. Na de koffie, het ontbijt, mijn
krantje en de post was er, toen we buiten kwamen voor de dagelijkse wandeling,
totaal onverwacht een flinke portie nevel over de Kempen geslopen. Meestal is
het andersom en komt zonneschijn na ochtendnevel maar een beletsel om
goedgemutst aan ons rondje Smallebroeken te beginnen was het geenszins. Een
beletsel om met het fototoestel op jacht te gaan was het evenmin. Een
verlokkelijk blauwe hemel of prachtige wolkenluchten waren er niet bij
natuurlijk maar het diffuse licht was precies goed om de sfeer van deze tijd
van het jaar te schetsen. Triest Allerheiligenweer wil ik het niet noemen, ik
zou eerder spreken van serene herfstsfeer.
Phaido is voorop gelopen, die kent inmiddels de weg en in de verte staat ie op
een fotograferend baasje te wachten, de zandweg slingert zich richting nevelige
verte en enkele herfstkleuren vrolijken het plaatje net voldoende op. Meer moet
dat niet zijn om de landschapsfotograaf te plezieren. Het hoeven niet altijd
spectaculaire beelden te zijn van verre reizen
Het is nog
altijd paddenstoelentijd. Er zijn vorige maand al enkele fraaie exemplaren
voorbij gekomen op deze plek, maar wat ik vandaag voor de lens kreeg kon ik
toch echt niet laten liggen. Ik heb zelden zoveel vliegenzwammen bij elkaar
gezien. Over enkele tientallen meters stonden massas rood-wit gevlekte
schoonheden te pronken. Hier waren voldoende hallucinogene
middelen voorhanden om gans de provincie een week lang apestoned te laten
rondlopen
In de wegberm was een hele kabouterstad te bewonderen. Er waren nogal wat
fotomogelijkheden: een totaalbeeld, enkele mooie details of een van de
deelclusters van de grote agglomeratie Uiteindelijk koos ik voor deze foto van
een van de grotere deelgemeenten, maar in de nabijheid waren er nog wel enkele
voorsteden die de moeite waard waren. Op mijn facebook-pagina zal ik er nog wel
enkele plaatsen.
Nu het
fotosalon voorbij is hebben we eindelijk de tijd gevonden om te doen wat nog
altijd een mooie traditie is: rond Allerheiligen bezoeken we de graven van onze
dierbaren Wij zijn daarom vandaag naar Lommel en naar Peer gereden. Josee had
samen met haar broer het graf van hun ouders vorige week al gefatsoeneerd, en
om op alles voorbereid te zijn hadden we nu toch ook maar poetsgerief
meegenomen toen we in Peer naar het kerkhof gingen. Bij de plek waar de urnes
van pa en ma zijn bijgezet was alles piekfijn in orde. Op het oude gedeelte
waar vlak bij elkaar nog een aantal Schrijversen liggen daarentegen was wel
enig poetswerk nodig. Het graf van Marie-moentje-Schrijvers, mijn grootmoeder,
die jaren bij ons verbleef en die voor een groot gedeelte onze kinderen
opvoedde terwijl wij vaak in het buitenland aan het muziek maken waren, hebben
we een grote beurt gegeven. Eerlijkheidshalve moet ik de we uit de vorige zin
specifiëren: Josee deed het poetswerk terwijl ik dat fotografeerde
Het zit er
op. De fotos zijn weer uit de kaders, de kaders van de panelen, de projector
staat weer in de club, de belichting is gedemonteerd, de laatste drank is
opgedronken, de zaal is opgeruimd en wij blikken met zn allen terug op een
meer dan geslaagd salon. Nog een laatste officieel bedankje vanwege de
voorzitter voor de inzet van alle leden en dan ging het richting La Torre,
het Italiaanse restaurant, een van onze sponsors.
Ik had voor deze laatste shift mijn D6 thuis gelaten maar om, in het geval er
zich iets fotografeerbaars zou aandienen,toch niet zonder wapens te zijn had ik het kleine Sony toestelletje
van Josee meegenomen en die laatste wilde voor de gelegenheid ook wel enkele
keren op het knopje drukkenmet de stand op automatisch. In lichtarme omstandigheden bleek evenwel
pijnlijk dat de kwaliteit van dat ding toch niet kan tippen aan mijn Canon
Maar goed, er is nu eenmaal een uitspraak die nooit dichter bij de waarheid
was: De beste camera is die welke je bij de hand hebt