Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
10-11-2013
10 november Sinte Merte
Sommige folkloristische feesten zijn zeer streekgebonden en
worden heel anders ingevuld in verschillende landen, regios, dorpen en
gehuchten. Het feest van Sint Maarten ( Sinte Merte ), wordt in grote delen van
Limburg en zeker in Lommel al van oudsher tot groot jolijt van jong en oud
gevierd met forse vreugdevuren. Waar vroeger de medemens al dan niet vrijwillig
en meestal bij verrassing zwart gemaakt werd met de asse van die vuren, houdt
de traditie heden ten dage stand, zij het in enigszins afgezwakte vorm. Er wordt
nog lang en fanatiek hout gezocht, gespaard, en gestapeld - iedere buurt wil de
grootste hebben -, de brand wordt er ook in gestoken op 11 november ( of de
vooravond zoals vandaag in de Barrier ) en bij het nuttigen van de nodige
eenheden alcohol, en enige boterhammen met spek, worstenbroodjes of andere
hapjes is het geëvolueerd naar een gezellig samenzijn voor de ganse buurt. De
brandstapel van Gerard en Tiest wordt elk jaar imposanter, deze keer vermoed ik dat er een rekord
gevestigd is. Om een uur of zeven ging de vlam er in en toen wij rond half tien
naar huis moesten omdat wij de kleinste van de kleinkinderen meegenomen hadden
brandde hij nog volop.
Op de foto: Gerard, die al sedert Barrier-kermis in juli driftig aan de stapel
aan het bouwen was en in wiens hof het feest doorgaat, verder Hannelore die even poseert voor ze aan
Gerard gaat vertellen dat ze ook een boterham met spek wil, op de rug gezien,
Tiest, die mede verantwoordelijk is voor drank, stemming en goed verloop en, op
de achtergrond, rond het vuur, enkele van de drinkende, etende en keuvelende buren
en vrienden.
Ik zou me beter maar eens beraden omtrent de vraag of ik er
wel goed aan gedaan heb Phaido op te nemen in ons gezinnetje. De helft ( of
meer ) van de knuffels die Josee in de loop van een dag uitdeelt, en die
vroeger grotendeels voor mij bestemd waren gaan nu naar hem
Nu weet ik wel dat als Josee in haar zetel aan het raam gaat zitten, ik daar
met mijn 120 kg beter niet op ga liggen en dat de 30 kg van Phaido beter te
verdragen zijn, maar toch Hij beleeft er zichtbaar plezier aan, en daar zal ik
mee moeten leren leven.
Ikke jaloers? Bah nee
De mogelijkheden om prachtige wandelingen te maken in onze
Lichtaartse bossen zijn zeer uitgebreid. Het gebeurt niet zo vaak, maar
occasioneel gaan wij ook wel eens aan de andere kant van het dorp, zeg maar,
tussen Lichtaart en Herentals, onze dagelijkse portie zuurstof tanken. Niet zo
ver van de Diestweg, onzichtbaar achter de begroeiing voor de toevallige
passant, staat dit buitenverblijf, of moeten we zeggen ex-buitenverblijf, want
het verval begint nu echt wel toe te slaan.
Het is al enkele jaren verlaten en het verwondert me eigenlijk dat ik er nooit
eerder aan gedacht heb in foto-onderwerp-termen en het verwondert me al
evenzeer dat ik er nog nooit meer uitgebreid poolshoogte ben gaan nemen. De
deur stond open en wars van de alles-wat -niet-te-vast-zit-nemen-we-mee
verhalen was ik ten derde male zeer verwonderd dat binnen nog bestek, servies
en dergelijke, redelijk zichtbaar aanwezig waren. Om ook aan dat andere manco
iets te doen heb ik met de camera tegen een boom geklemd om wat steun te
zoeken, met een relatief lange sluitertijd ( 1/25 ) in dat donkere bos, deze
opname gemaakt. In de nabewerking heb ik, omwille van de sfeer, de kontrasten
een beetje opgepept en een likje vignettering toegevoegd in de hoeken.
Onder het motto Humor is overal, je moet het alleen maar
zien heb ik al vaker fotos gemaakt en gedeeld met de rest van de wereld. In
de hoop ergens een glimlach los te weken wil ik graag tonen waar ik vandaag
weer tegen aan liep. Ik vind dit namelijk een opvallende, lachwekkende,
makabere kombinatie.
Op de hoek van de Leistraat en de Tielense Steenweg in ons dorp is er een
pizzeria , La Torre ( met de warme aanbeveling van deze bourgondische
smulpaap trouwens ), ernaast heeft de
begrafenisondernemer zijn stek Omdat de reclameborden van beide zaken naast
elkaar hangen leest de overal-humor-spotter: Funerarium Take away . Om het
nog leuker te maken heb ik het wandelende groene mannetje van de
verkeerslichten mee in beeld genomen, dat kun je met beide borden kombineren
natuurlijk, en als kers op de taart lijkt het er op dat, in de spiegeling, er
uit het funerarium ook nog zon groen mannetje wegloopt. Een geest die een
lichaam heeft verlaten en er alleen van door gaat of zo iets? Een zombie? Halloween?
Kijk, als ik daar voorbij wandel, dan krijg ik een brede grijns op mijn gezicht,
dan slaat mijn fantasie op hol en dan haal ik de camera boven.
Ik neem aan dat mijn vrienden, kennissen en toevallige
voorbij komende geïnteresseerden wel op de hoogte zijn van mijn voorliefde voor het beste bier van de wereld en omliggende galaxies: nl.
Duvel.
Wij zijn deze avond gaan eten met Alex en Leentje in Het Castelijnshof in
Halle Zoersel, erg lekker gegeten trouwens, een aanrader, en voor één keer wil
ik graag een foto plaatsen die niet door mezelf of Josee geschoten is. Alex,
die als enige zijn toestel mee naar binnen genomen had, een Nikon nota bene, heeft
mij gefotografeerd met mijn favoriete drink in de hand voor een poster van .
mijn favoriete drink. Dat zag ik wel zitten voor deze blog.
Deze voormiddag was duidelijk het beste deel van de dag. We
hadden goed geluisterd naar de weervoorspellers en de dagelijkse wandeling werd
meteen na het ontbijt en het krantje aangevat. De Nete, onze thuisrivier, was
deze keer het decor en dat was natuurlijk grotendeels omwille van het feit dat
daar in de herfst vaak sfeervolle beelden te schieten zijn. De storm van enkele
dagen geleden had evenwel al een groot deel van de bomen langs de oevers net
iets kaler achtergelaten dan ik verwacht had, maar toch vond ik het nog de
moeite waard om van af het bekende houten brugje tussen
Houtum en Hinnekensbergen de sfeer even vast te leggen. En ja, ik heb achteraf het resultaat even
gekieteld in photoshop das een onlosmakelijk onderdeel van de fotografie
geworden toch?
Dag één na het fotosalon. We hebben vier goed gevulde, soms redelijk
hektische dagen overleefd en nu hadden we eindelijk tijd om enkele dingen te
doen die we noodgedwongen voor ons uit hadden moeten schuiven. Naar de garage
met de wagen om die kapotte zijruit te laten vervangen bijvoorbeeld , en
aansluitend verder rijden naar Limburg om te doen wat de meesten al tijdens het
weekend gedaan hadden, namelijk even een bezoekje brengen aan de plekken waar
onze overleden dierbaren rusten. Allerheiligen
en Allerzielen zijn van oudsher de dagen van het jaar waarop wij in onze streken onze doden herdenken. Nu
vind ik zelf dat je beter het ganse jaar door regelmatig eens bij de meest
uiteenlopende gelegenheden in stilte terugdenkt aan vrienden, kennissen en
familieleden die ons voorgingen, dan dat je op die verplichte eerste dagen van
november op een kerkhof tegen een zerk gaat staan praten, maar de traditie
heeft haar rechten
Op de begraafplaats van Lommel, waar de ouders van Josee rusten, hebben we even
staan mijmeren bij het graf. Ze worden niet vergeten, we denken nog vaak aan
hen maar of ze in de hemel veel plezier zullen beleven aan die bloemstukjes?
Ik durf het te betwijfelen Gouden tijden voor de bloemisten, dat wel.
