Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
24-11-2013
24 november De kastelein vertelt
Zondagavond staat in onze agenda steevast als bezet aangeduid.
Okee, het gebeurt wel eens dat er een andere verplichting opduikt waar we echt
niet onderuit kunnen, maar normaal gezien gaan we dan met de vrienden iets
consumeren in een van de kroegen in de buurt. Café De Pelleman is een van de gelegenheden
waar we graag belanden. Ook vandaag was dat de plek van afspraak.
Jef, of moeten we zeggen Vokke Pelleman, de kastelein, is iemand die altijd wel
interessante weetjes en anekdotes te vertellen heeft en hij maakt ook tijd voor
zijn stamgasten. Als hij dan bij ons gezelschap aan tafel komt zitten zijn we
altijd wel nieuwsgierig naar de nieuwtjes en de grappen die hij voor ons in
petto heeft.
Ik kon van op de plaats waar ik zat met de 17-70 net de kop van de stamtafel in
beeld nemen. De andere leden van het gezelschap zullen het me wel niet kwalijk
nemen dat op deze plaat alleen maar Jef Kiek, Josee, Weeltje en Carine staan die
met volle aandacht aan de lippen van onze cafébaas hangen. Bij een volgende
gelegenheid ga ik wel eens aan het andere eind van de tafel staan, dan komt de
andere helft ook in beeld J
Bij het begin en aan het einde van onze dagelijkse wandeling
komen we voorbij deze afsluiting. De tuin waar we langs lopen zit binnenin al
helemaal vol herfst veronderstel ik. Hoewel de bewoners hun best hebben gedaan
om al dat schoons op te sluiten en voor zich zelf te houden zie je op deze foto
dat de natuur altijd wint. De herfst kun je niet opsluiten, die zoekt en vindt
wel een uitweg. Doorheen de spleten, kieren en gaatjes komt de kleurenpracht
toch al naar buiten en zo kunnen voorbijwandelende fotografen daar ook van
genieten J
Voor deze foto werd ik een beetje geïnspireerd door iets wat
ik eerder deze week op een fotoblog zag, ik geef het toe. Dit is mijn toch
enigszins afwijkende versie daarvan. Een andere reden om de macrolens nog eens
boven te halen is dat ik vorige donderdag een gesprek had met een van de leden
van onze fotoclub die er aan denkt er een te kopen. Ik vertelde haar over de
specifieke eigenschappen en meer bepaald over de scherptediepte.
Dat je met een macrolens ook andere onderwerpen in beeld kunt nemen dan de
bloemetjes en de insectjes is wat mij betreft al lang duidelijk. Deze namiddag
ben ik eens met enkele spijkertjes aan het stoeien gegaan. De precieze
nederlandse benaming van die dingen ontgaat me, vroeger noemden we dit in het
dialect klompenagelkes. Ik ben trouwens op 1 april ooit door mijn vader naar
de winkel gestuurd om 100 gram klompenagelkeszaad, maar dit terzijde
Experimenteren met scherptediepte is iets wat ik altijd al fascinerend gevonden
heb sedert ik wat meer serieus met fotografie bezig ben. Dan is de macrolens
daarvoor het instrument bij uitstek natuurlijk.
Op deze grijze namiddag heb ik dus het bakje waarin ik alle oude vijsjes,
schoefjes en dies meer bewaar eens uit het rek gehaald en ik heb daaruit alle
soortgelijke spijkertjes gezocht en dicht bij elkaar rechtop op de tafel gezet.
Het deed me trouwens denken aan een groep mensen, - we zijn ook allemaal gelijk, maar toch zo
verschillend - meer specifiek misschien
aan een zangkoor. Bekeken door de
macrolens merk je hoe klein het gebied met volle scherpte is. Ik heb gefocust
helemaal vooraan op de sopranen en de alten en dan zie je hoe op de derde rij,
zeg maar anderhalve centimeter verder naar achter, alles al behoorlijk onscherp
wordt en helemaal achteraan, bij de bassen en de tenoren, nog eens een
centimeter verderop, zijn er alleen nog maar vage schimmen. Toch is dit
gefotografeerd met diafragma 14, een waarde waarmee je bij een gewone groothoek
bvb. alles van hier tot Oostende scherp hebt bij wijze van spreken
Ik kwam van Lommel naar huis gereden en ik had al een tijdje
in de gaten dat het in het westen behoorlijk rood aan het kleuren was achter de
wolkenflarden. Dit beloofde een mooie zonsondergang. Dan ga je meteen mogelijke
locaties bedenken waar je een fotostop kunt inlassen. Jammer genoeg
kon ik enkele keren ofwel het onderwerp niet tegen het mooiste deel van de
wolken-gloed positioneren, ofwel was er net op het ogenblik dat ik op een
gekozen locatie aankwam net geen mooie lucht, dus na twee mislukkingen ben ik
maar verder naar Lichtaart gereden. Opgeven is evenwel iets waar ik moeilijk
mee kan leven en ik kende nog wel wat mogelijkheden. De Snepkensvijver of de Zegge
met de Nete? Uiteindelijk koos ik voor de Korte Heide, de horeca zaak is in dit
seizoen gesloten in de week en van op het terras heb je daar een mooi uitzicht
over de vijver. Ik kon dus ongestoord mijn statief opstellen en aan de slag
gaan. Wel een beetje laat helaas, het werd al redelijk donker.
Om zeker te spelen was ik van plan er een HDR bewerking van te maken door een
goed belichte opname, een met 2 stops onderbelichting en een met 2 stops overbelichting
bij elkaar te voegen, maar uiteindelijk vond ik de onderbelichte foto op zich mooier
dan het bewerkingsresultaat. Uiteraard heb ik er wel nog een beetje
aan geprutst in de Raw conversie en daarna met Nik Viveza.
Hoe zeere vallen zaf, de zieke zomerblaadjes Ik moet
onwillekeurig aan Guido Gezelle denken elke keer als we in het bos door een
regen van neerdwarrelende bladeren wandelen. Die bladeren vallen niet altijd
vanzelf, uit eigen kracht, van de bomen. Zoals uit deze foto blijkt loopt er in
het bos wel eens een vrijwilligster rond die aan de bomen, dun en dik, gaat
schudden om het kaal worden ietwat te bespoedigen. Er is klaarblijkelijk nog
veel werk aan de winkel en we moeten dus nog vaak gaan wandelen de komende
dagen. Dat ik dan in de buurt ben met een fototoestel klinkt ondertussen vrij
logisch toch? Phaido vindt het allemaal wel goed. Het vrouwtje heeft immers zit
en blijf gezegd en hij weet dat er binnen enkele ogenblikken een snoepje
wordt tevoorschijn gehaald als beloning. Dan is het ondergaan van een
bladerenregen niet eens zon zware beproeving
Er was niet veel licht meer toen ik dit plaatje schoot, daarom een groot
diafragma en een hoge Iso-waarde om een aanvaardbaar korte sluitertijd te
krijgen en zo de dwarrelende blaadjes toch nog enigszins scherp te hebben.
( f 2,8 1/250 en Iso 1600 ruisreductie met Nik Dfine )
Het lijkt me vrij logisch dat je in dit seizoen herfstfotos
maakt, zeker als je sowieso al een meer dan gemiddelde belangstelling hebt voor
landschapsfotografie en als je daarenboven ook elke dag de natuur in trekt om
de woef uit te laten of moeten we zeggen: om uitgelaten te worden door de
woef. Enfin, we worden er allebei beter van zullen we maar vaststellen
De mooie plekjes zijn talrijk in onze Lichtaartse bossen en tijdens onze
wandelingen weten we ze ook allemaal wel te vinden. Afhankelijk van het weer,
het tijdstip van de dag, de lens die ik op mijn toestel heb zitten is er altijd
wel ergens een locatie waar ik even een korte tussenstop in wil lassen. Vandaag zag ik hier herfstfoto nummer zoveel....
Een wandelweg door het bos, in het midden een hardgereden strook, want dit is
ook een mountainbike-route en de herfst die bij de ene boom al wat meer
aanwezig is dan bij de andere, meer moet dat niet zijn.
We moesten toch in de buurt zijn en dus zijn we deze
namiddag Marie Leentje maar eens van school gaan halen. Of dat in de buurt zijn dan wel het van school
halen de echte reden was van onze rit naar Essen wil ik even in het midden
laten, feit is dat we allebei nu wel eens wilden zien waar de oudste van de
kleinkinderen haar schoolcarrière gaat verder zetten. Het college van Essen is
prachtig gelegen in een zeer groene omgeving en alles straalt hier grandeur uit,
zowel de imposante gebouwen als de omringende lanen, parken, vijvers, bomen en andere groenpartijen.
Fotomogelijkheden zat dus en voor de gelegenheid ben ik nog eens met een
spiegeling aan de gang gegaan. Dit geintje heb ik wel eens vaker uitgehaald,
het heeft een zeer bevreemdend effect. Als je dit op een PC bekijkt moet je nu
de monitor even 180° draaien, dan zie je wat ik zag toen ik de foto maakte, als
je een afdruk of een album voor je hebt ook gewoon even onderste boven houden. Je
kunt ook zelf op je hoofd gaan staan natuurlijk. J
Buiten dat omdraaien is er noch in Photoshop, noch in enig ander
fotobewerkingsprogramma ook maar iets veranderd aan de oorspronkelijke foto.