Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
02-08-2015
02 augustus Alle dingen hebben een ziel
Vanaf morgen
wordt het hier weer snikheet en vandaag zou het nog een beetje wisselvallig
blijven met in de namiddag steeds breder wordende opklaringen. De
hoogtewandelingen om de hitte te ontlopen hebben we dus een beetje uitgesteld
en we zijn de hele dag beneden gebleven om wat geocachen op te pikken en
wat plekjes te bezoeken die we tot nu toe overgeslaan hadden. Enerzijds hebben
we ons dat beklaagd want het werd toch een flink eind boven de 30° maar
anderzijds ontdek je toch altijd weer nieuwe leuke dingen en dat is dan weer
mooi meegenomen.
Langs de wandelweg nummer 19 van Göflan richting Holzbrück kwamen we gedurende
enkele honderden meters langs een soort openlucht tentoonstelling gewandeld. We
hadden eerder al kennis gemaakt met de indiaan in Prad maar hier woont
blijkbaar ook een kunstenaar die met stenen, hout en alles wat hij vindt objecten
in elkaar knutselt waar hij bepaalde eigenschappen aan toekent. Toen de man
onze interesse zag en misschien een verkoop rook hebben we er even mee gepraat.
Alles heeft een ziel beweert ie.
Josee kan dus maar beter oppassen voor de slang die uit de boom neerdaalt en uit
de eieren van wit marmer zullen binnenkort kleine draakjes komen. Het beeld
naast haar lijkt zo van het Paaseiland te komen en het voorspelt niet veel
goeds terwijl de verkeersborden de onzin en de overdreven regelgeving van onze
tijden moeten symboliseren. Phaido vond het wel een aardige man, maar hij
geloofde niks van zijn verhalen, wij ook niet trouwens.
Zoals in
alle toeristische plekken ter wereld is het ook in Schlanders toevallig op het
moment van de grootste vakantiedrukte de periode van de zomersolden. Je hebt er
geen idee van wat alle spullen in de winkels eerder in het jaar hebben gekost
maar met grote beloften van vet afgeprijsde spullen worden potentiele klanten
de winkels ingelokt. Ik heb sowieso al helemaal niks met winkelen of shoppen en
om mee te doen aan een soldenjachthoef
je zeker niet tot bij mij te komen. Josee is des te meer gevoelig voor dat
soort uitdagingen.
Toen we rond vier uur na een pittige bergwandeling terug in het stadje kwamen
en ik recht op het terras van het hotel afstevende om van een welverdiende
grote pint te genieten vond zij nog de energie om in een van die winkels binnen
te glippen waar dezelfde 50 tot 70 procent korting belovende affiche buiten hing
die er aan 3 andere winkels in de buurt ook hangt. Oke, ik laat ze in zon
geval maar begaan, ik geniet van mijn biertje en daarna van een tweede als het
moet en tegen dat de koopwoede over is, gelukkig meestal zonder buit, komt ze
vanzelf wel weer naast me zitten om een cappuccino of een fruitsapje te
bestellen.
Van
Lazise aan het Gardameer naar Schlanders in Süd Tirol is een kleine 200 km. We
wilden het rustig doen en hadden beslist van langs kleine wegen en weggetjes de
afstand te overbruggen. Als motorrijder heb ik in die regio menige rit gereden
en ik weet er mijn weg nog wel te vinden, vandaar dat ik de aanwijzingen van de
GPS-madam vaak negeerde om mijn eigen ding te doen. Het werd een mooie tocht
tot we op de afdaling van de Gampenpas richting Lana plots op de staart van een
file stootten. Er was een ongeval gebeurd blijkbaar, nogal ernstig sijpelde
langzaam door. Na vijf minuutjes stilstaan zagen we een reddingshelicopter die
een team medisch personeel naar beneden liet zakken. Ik kon het niet laten om
het te fotograferen hoewel dit misschien een beetje respectloos zou kunnen
overkomen voor mogelijke slachtoffers. Het bleek te gaan om twee motorrijders
vernamen we nog wat later. Toen de file na goed drie kwartier weer in beweging
kwam en we voorbij de plek van het ongeval kwamen zagen we pas hoe erg het moet
geweest zijn, brokstukken van twee totaal verhakkelde race-machines lagen
tegen, onder en rond de vangrail langs weerszijden van de rijweg en ik durf
niet te denken aan het lot van de rijders. Morgen lezen we het wel in een klein
berichtje in de krant hier.
Josee is er
in geslaagd mij vandaag iets te laten doen waarvan ik gedacht had dat het me nooit
ofte never zou overkomen. Ik ben op het strand gaan liggen niksen. We hadden al
enkele redelijk gevulde dagen achter de rug en daarenboven was het de hele tijd
ook net iets te warm als je het ons vraagt. Een luie dag inlassen was dus aan
de orde als het van Josee afhing en hoewel ik een pittige geocache-tocht had
gepland heb ik me laten overhalen. Op een plek die niet geclaimd is als
exclusief voorbehouden voor de diverse luxe-campings en hotels, maar waar
hondjes die in het water gaan worden getolereerd, hebben wij ons dekentje
uitgespreid en nadat ik met Phaido een zwemtochtje had gepleegd zijn we een
tijdje heerlijk samen gaan doen wat miljoenen vakantiegangers op alle stranden
van de planeet weken aan een stuk doen, namelijk liggen zonnen en euhhh verder
niks. Er weze bij verteld dat ik toch een plaatsje had uitgezocht dat min of
meer in de schaduw van enkele bomen lag.
Phaido vond het heerlijk dat ie voor een keer eens vast tegen het baasje mocht
komen liggen. Ik vond dat zelf ook niet verkeerd en tussendoor, als ik mijn
ogen en oren even open deed genoot ik van het uitzicht over het meer, de
ritselende bladeren boven me, het geluid van de krekels en het schone vrouwvolk
dat de hele tijd overal te bewonderen was. Al bij al vond ik het niet eens zon
erge beproeving.
In onze
kennissenkring ken ik enkele koppels waarvan de relatie aan het Gardameer is
begonnen. Het fenomeen vakantieliefje wordt wel vaker bezongen, maar in sommige
gevallen wordt het meer dan dat. Of het met Phaido en zijn nieuwe vriendinnetje
ook zo een vaart zal lopen blijft nog af te wachten, er lijkt wel iets moois te
groeien.
Onze viervoetige vriend is niet meteen een held als er nieuwe dingen in zijn
leven komen. Thuis zwemmen in een vennetje met vlak en rustig water, jazeker,
maar als er golfjes zijn zoals aan het Gardameer, dan was er meer nodig dan
onze aansporingen om hem in het water te krijgen. Als ie in de buurt komt van
andere honden is ie ook niet meteen de meest sociale, hij houdt de nodige
reserve en meestal ook de nodige afstand. Die twee eigenschappen werden vandaag
zeer onverwacht helemaal doorbroken. Mirra is een teefje die al enkele dagen
komt zwemmen en spelen op de plek waar wij Phaido ook in het meer willen laten
en vandaag klikte het. Is het omdat ie indruk wil maken? Feit is dat ie samen
met Mirra al stoeiend en de golven negerend zonder enige aarzeling het water in
dook. Honden hebben op seksueel gebied ook minder remmingen dan mensen bleek
maar weer eens want al spelend en snuffelend op de meest interessante plekken
leken ze de rest van de wereld een tijd lang helemaal te vergeten. Benieuwd wat
het morgen wordt.
Als je van
Lazise langs het meer richting Pachengo wandelt loop je enkele honderden meters
voorbij La Quercia voorbij een gesloten en helemaal vervallen camping.
Projectontwikkelaars hebben zonder twijfel al veel begerige blikken op dit
perceel laten vallen en ik kan me voorstellen dat urbex-fotografen ook al wel
enkele gaten in de omheining ontdekt hebben. Ik had als gewoon voorbij
wandelende geïnteresseerde eergisteren al opgemerkt dat de restanten van die
steiger wel eens een dankbaar onderwerp zouden kunnen zijn en met de
schitterende zonsondergang die we vandaag mochten beleven was de link snel
gelegd. Ik had mijn tijdstip vrij goed geprikt zodat ik niet lang moest wachten
om dit moment mee te pikken. Dit is de nauwelijks bewerkte foto, zoals ie uit
mijn toestel komt. Wat meer uitgebreid bewerken doe ik wel als ik thuis kom en
ik de PC met een beter scherm en de collectie Nik-filters ter beschikking heb.
De zon was toch nog vrij fel om er knal tegenin te fotograferen zodat ik een
erg kleine ISO-waarde moest kiezen en ook het diafragma moest ik erg knijpen om
de belichting in toom te houden. Voor de liefhebbers wil ik de waarden wel meegeven:
ISO 100 - f 10 1/200
Fervente en
geroutineerde wwaterskiërs zullen hier zonder twijfel veel opmerkingen bij
hebben en stellen dat ze nog erg veel te leren heeft. Julie heeft nog niet de
meest gracieuze houding als ze achter de boot hangt. Maar of dat haar op
dit moment kan deren durf ik te betwijfelen. Dit is haar moment van glorie. De
tweede keer dat ze het probeert op het Gardameer en jawel hoor ze is er in
geslaagd uit het water op te staan en recht te blijven. De glimlach op haar
gezichtje vertelt boekdelen, om de heer Obama te parafraseren: " Yes I can "
We hebben er
vandaag een rustige dag van gemaakt. Een wandelingetje langs het meer tot bij
La Quercia waar Michael met vrouwje en kinderen verblijft, een beetje varen,
gezien hoe goed Jefke al kan waterskien, wat in Lazise rondgehangen en enkele
koele biertjes gedronken ( ze hebben hier geen Duvel, dat is een minpunt ), met
zn allen samen gaan eten en tenslotte iets wat in Italie zeker niet mag
ontbreken: gelati, ijs !!! Phaido weet dat ook te smaken hebben we
ondertussen geleerd en een potje vanille moest er dus ook bij voor onze schat.