Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
22-11-2015
22 november Geocaching
Ik
had via de buienradar zitten loeren op een onderbreking in de dreigende en voorbijtrekkende
buien en toen ik dacht een voldoende redelijk zekere, lange regenvrije periode
te zien vertrok ik met Phaido voor een tochtje. Na nauwelijks 100 meter haalde
ik een groepje in, man, vrouw, drie kids en een woef. Een A4 papier en een smartphone
waarop er gezocht werd het was me meteen duidelijk: dit zijn geocachers en op
deze plek kunnen die alleen maar op zoek zijn naar de Smallebroekencache. Tja,
die heb ik bedacht, uitgestippeld en gelegd, een fotozoektocht over 4,5 km in
de groene natuur tussen Lichtaart en Kasterlee. Net toen ik me wilde
voorstellen herkende ik Toutiorix ( das een schuilnaam he ), een hele tijd
geleden zijn we ooit samen op stap geweest om een nachtmulti te lopen in
Gierle. De beslissing om de wandeling dan maar samen te maken was snel genomen
met dien verstande dat ik helemaal geen hints zou geven, ze moesten het
allemaal zelf zoeken. Daardoor duurde de tocht toch net iets langer dan ik
oorspronkelijk gepland had, maar dat vond ik helemaal niet erg, Phaido ook niet
trouwens, hij kon het wel vinden met die andere viervoeter, hoewel die laatste
wel redelijk energiek en fel was en Phaido eerder van de rustige soort. Ik vond het
enthousiasme en de betrokkenheid van de kinderen best hartverwarmend en uiteindelijk brachten ze alle
opdrachten ook tot een goed einde. Na het vinden van de eindcoordinaten en het loggen van de cache vonden
ze het helemaal niet erg dat ik een familiefoto maakte
Eigenlijk
had ik bij deze foto als titel ook Annemie en Ria kunnen bedenken, en daar
bedoel ik niet mee dat de ene staat voor kaas en de andere voor wijn - wat doe
je dan met Josee trouwens -, maar wel dat we op bezoek waren bij Annemie en Ria
en dat ze ons vergastten op een kaas en wijn tafel. Daar zul je mij dus nooit
over horen klagen. De kaas was precies rijp en de wijn was op dronk.
Sedert jaar en dag zijn we bevriend met dit stel, heel lang geleden was de
vader van een van beiden filiaalhouder van de bank waar wij klant waren en
later kwamen we elkaar toevallig tegen in Süd-Tirol waar we blijkbaar
regelmatig dezelfde vakantiebestemming opzochten. Om de zoveel tijd vullen we
die vakantieontmoetingen aan met wederzijdse bezoeken in onze eigen heimat en
vandaag was het hun beurt om gastvrouw te spelen. Komen eten taferelen kwamen
gelukkig niet voorbij, maar we hebben wel heerlijk gesmikkeld en vooral lekker
lang bij gekletst. De fotograaf staat zelf nooit op de foto natuurlijk, maar ik
kan bij deze verzekeren dat ik er ook van genoten heb, aan tafel met drie dames
iemand een beter idee?
Eind
november en het is nog altijd paddenstoelentijd. Tijdens de wandeling deze
ochtend kreeg ik weer enkele opvallende exemplaren te pakken. Bladeren genoeg
op de grond in het bos, de stormachtige wind van de voorbije dagen heeft een mooi tapijt van herfstkleuren gelegd en de nattigheid heeft voldoende plassen achtergelaten
om voor spiegelingen te zorgen. Dat hadden deze drie inktzwammetjes ook in de
gaten en ze zijn dan ook samen aan de rand van de plas op dat tapijt gaan staan
om de voorbij wandelende fotograaf op dit tafereeltje te vergasten.
Ik ben
vandaag weer eens een hele lange dag gaan fotograferen in een zorgtehuis om
alle bewoners zo mooi mogelijk in al hun waardigheid voor mijn lens te laten
passeren. De serie glitter and glamour die ik enkele jaren geleden maakte
in Hoevezavel had blijkbaar bij de verantwoordelijken van sommige gelijkaardige
instellingen enige indruk gemaakt met dit verzoek tot gevolg.
Precies hetzelfde procedé toepassen, daar had ik eigenlijk geen zin in, maar
alle bewoners hun fotoshoot gunnen en daar dan het aller-, allerbeste van
maken, dat zag ik wel zitten. Zoals meestal had ik weer de onvolprezen hulp van
het vrouwtje die een verborgen talent heeft om die mensen te stylen, te
motiveren en op het ultieme moment tot die ene glimlach te brengen. Ook Phaido
deed weer meer dan zijn duit in het zakje, de manier waarop hij harten steelt
is onbetaalbaar en er zullen bij de uiteindelijke serie weer menige plaatjes
voorbij komen waarbij hij naast een bewoner figureert.
De allermoeilijkste foto van de dag evenwel, die wil ik hier tonen. Deze dame,
ik ken helaas haar naam niet, was vrij diep in een apatische, lethargische afwezigheid
gehuldigd. Ze zat daar maar, of liever, ze hing diep voorover gebogen in haar
rolstoel. Haar naar de voorziene fotolocatie brengen was geen optie dus ben ik haar maar op de afdeling gaan fotograferen. De enige aanvaardbare plek zonder storende details was een blauw gekleurde muur, niet meteen de subtiele tint die ik zelf als achtergrond zou selecteren, maar bij gebrek aan alternatief ga je er voor... In een poging om toch een glimp van haar gezicht op te vangen ben ik
op mijn buik voor haar gaan liggen en eindelijk na diverse pogingen om haar
aandacht te vangen deed ze even haar ogen open. Gelukkig was ik alert genoeg om
dat ene moment te pakken te krijgen. Het voelde als de ultieme overwinning.
Yesss !!!
Jean Pierre
Monseré, Jempi voor de vrienden en bij uitbreiding voor de hele wielerwereld, welke
youngster kent de naam nog tegenwoordig? In 1970 werd hij wereldkampioen op
22-jarige leeftijd. In 1971 verongelukte hij in zijn regenboogtrui door tijdens de Jaarmarkt Prijs
van Retie op de kaarsrechte weg tussen Lille en Gierle tegen 45 km per uur aan
de zijkant van de weg achter op een wagen te knallen. Ik herinner het mij
levendig, ik was een fan, Jempi was een beetje rebel, een beetje tegendraads,
maar oh zo getalenteerd.
Ondanks de pittige wind vond ik deze middag dat het best nog wel fietsweer was
en heb mijn trouwe tweewieler nog maar eens uitgelaten, Phaido was deze morgen
al aan zijn trekken gekomen. Tegen de wind in zwoegend was ik een eind voorbij
Lille geraakt, daar had ik wat met mijn GPS gespeeld J en om van Lille uit bij mijn
volgende doelwit in Gierle te komen had ik er voor gekozen om het fietspad
langs de grote weg maar eens te nemen. Dat is meestal niet mijn favoriete route,
ik hou meer van de kleine kronkelwegeltjes, maar nu had ik de wind pal langs
achter en kon ik even flink doortrekken. Zo kwam het dat ik het monument dat op
de onheilsplek voor Jempi is opgericht vandaag pas voor het eerst zag. Ik was
er eigenlijk al voorbij toen ik vond dat ik beter even terug draaide om er enkele ogenblikken bij stil te staan. Dezelfde emoties als bij het vernemen van het
ongeval voelde ik na al die jaren niet meer natuurlijk, maar toch was ik nog onder
de indruk toen ik de gedenkplaten las en een beetje mijmerde over
vergankelijkheid en roem en gelijkheid en zo Een foto om Jempi te eren mag ook
in mijn jaarboek 2015.
Phaido had
deze morgen zijn ochtendwandeling al gedaan met het vrouwtje nog voor ikzelf
helemaal wakker was, ook lang voor het tijdstip dat we dit samen plegen te doen
moet ik er volledigheidshalve aan toe voegen. Eens uit bed heb ik sloten
koffie, mijn krantje en uiteindelijk de geleidelijk moeilijker wordende sudokus
nodig om alle hersencellen op een aanvaardbaar niveau te krijgen. Daar kon het
vrouwtje deze keer niet op wachten want er was een afspraak met de kapster...
Ik heb deze namiddag mijn wandelachterstand dan maar goed gemaakt door met
Phaido enkele groengebieden tussen Kasterlee en Retie te bezoeken. Drie
verschillende locaties, samen goed voor, volgens de iphone-stappenteller, 12964
stappen. Natuurlijk was daar drie keer een geocache verborgen, maar deze keer
was dat echt niet de hoofdzaak je spendeert geen hele namiddag aan drie
tradjes J
Phaido de tijd gunnen om te snuffelen overal waar hij dat wilde doen, zelf de
tijd nemen om rustig de fotos te maken die ik van uit een weloverwogen positie meende
te zien en vooral rustig rondkijkend op mijn eigen tempo wandelend een frisse
neus halen dat was waar we tussen half twee en half zes mee bezig waren.
Vooral deel drie van onze uitstap leverde veel fotomomenten op. Een wandeling
langs de Nete in Kasterlee is altijd, en bijzonder in deze tijd van het jaar zeker
wel de moeite. Dit soort tafereeltjes is daar meer de regel dan de uitzondering.
Een van de
personeelsleden die in zorgtehuis Hoevezavel werkte toen ik daar de reeks
Senioren in Glamour en Glitter schoot, is tegenwoordig verantwoordelijk voor
de animatie in Coham in Oostham. Van haar kreeg ik de vraag of ik iets
dergelijks ook daar eens wilde doen. Voor dit soort uitdagingen ben ik
uiteraard meteen te vinden. Donderdag gaan we aan de slag en vandaag wilde ik ter
plaatse al eens een kijkje nemen, kwestie van terreinkennis op te doen,
fotogenieke plekjes te selecteren en alles goed te plannen. Natuurlijk ging
Phaido mee en bijna vanzelfsprekend had hij ook meteen de harten gestolen van
iedereen waar we mee in kontakt kwamen, niet in de laatste plaats de bewoners.
Met deze minder mobiele meneer klikte het meteen en Phaido begreep wel dat hij
de knuffels die hij overal mag in ontvangst nemen deze keer moest missen.
Zonder veel woorden hebben ze samen een hele tijd met elkaar gecommuniceerd.
De glitter and glamour-fotos komen later deze week wel, dit is de dagelijkse
realiteit.