Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
12-05-2013
12 mei XXL
Deze man is gelukkig, dat zie je zo.
Op terugreis van het Zwarte Woud met de motorclub hadden we een pitstop gepland in
het XXL restaurant Waldgeist in Hofheim am Taunus. De verhalen over giga porties
steak, schnitzel, worst, spare ribs en andere Grill Tellers of hamburgers met
een diameter van 30 cm wilden we zelf wel eens op hun waarheidsgehalte gaan
testen.
De grote motivator en pleitbezorger van ons bezoek is al een tijd een vrij
rigoureus dieet aan het volgen, maar bij deze gelegenheid wilde hij graag toch nog één
keer zondigen. Een Schnitzel van 500 gr. ( en dat is niet eens de grootste
maat die daar te verkrijgen is ) was verleidelijk genoeg om even de dreiging
van de weegschaal te vergeten. Uiteraard had ik de camera schietensklaar toen de
wapens ter hand genomen werden om het grote gevecht te beginnen. Uiteindelijk
heeft ie het gevecht verloren want er kwam een doggy bag aan te pas en niet
alleen bij hem J
Wij gingen vroeger op schoolreis naar de waterval van Coo.
Daar moest ik onwillekeurig aan denken toen we vandaag, tijdens onze omzwervingen
doorheen het zuidelijke Zwarte Woud even over de Zwitserse grens terecht kwamen
bij de Rheinfall in Schaffhausen. Daar hebben we ook allemaal ook wel ooit van
gehoord, tijdens de les aardrijkskunde bijvoorbeeld, en als je er dan in het
echt bij staat, dan blijkt dat toch van een net iets ander kaliber te zijn. We
hebben een flinke wandeling gespendeerd aan het bekijken van het natuurfenomeen
langs beide kanten van de Rijn en met een vol geheugenkaartje zijn we terug in
het hotel aanbeland vanavond. Het opzet van deze dagelijkse blog vraagt maar om
één foto, en eigenlijk vinden we dat in
dit geval jammer en zeer beperkend. Deze plaat geeft volgens ons best goed weer
hoe indrukwekkend het allemaal wel was, maar van uit vele andere standpunten
was dat ook zo. De keuze was weer moeilijk, en het toeval speelde weer een
grote rol.
Na de drukte van gisteren zijn we vandaag toch maar de
motorclub achterna gereisd naar het Zwarte Woud. Vriendelijke mensen zijn dat
wel, die Zwarte Wouders. Overal hangen borden, bordjes, lichtreclames en andere
billboards om ons welkom te heten. Willkommen van hier en willkommen van
ginder bikers willkommen !!!De meest
originele vonden we in Oberharmersbach waar ze zowaar een hele openlucht
hotelkamer voor ons langs de straat hadden gezet. Dat de meubels enigszins
buitenmaats waren kon Josee niet tegenhouden de pot eens te proberen.
Het zijn drukke dagen. De medeclubleden van onze motorclub
zijn deze morgen vertrokken naar het Zwarte Woud. De medeclubleden van de
fotoclub hadden vandaag een leuke mogelijkheid tot interessante fotos bij de
koningsschieting van de plaatselijke gildes. Maar in huize Schrijvers moest
alles wijken voor het communiefeest van Jefke, de enige recht-in-lijn
voortzetter van de familienaam. De fotos heb ik uiteraard al een hele tijd
geleden gemaakt, en de collage in photoshop ook. Maar het hoort natuurlijk dat
je dat niet naar buiten brengt vóór de grote dag. Vandaar dus dat we vandaag
onze kleinzoon graag laten fungeren als fiere feesteling en onderwerp van de
upload van de dag.
We hadden met de leden van de fotoclub afgesproken deze
avond aan nachtfotografie te gaan doen in Geel. Het weer zag er echt niet goed
uit toen ik rond half negen vertrok naar de parking van het OC waar we
afgesproken hadden. Met zn drieen hadden we het er, tegen beter weten in
eigenlijk, toch op gewaagd, maar na een beetje ronddrentelen en afwachten was
ik de eerste om de knoop door te hakken en te konstateren dat het eigenlijk
geen zin had. Terug naar huis dan maar. Voor mijn dagelijkse foto had ik wel
mijn hoop gesteld op dat gebeuren, maar toen ik thuis de oprit opdraaide kreeg
ik al meteen een alternatief. Aan het einde van de regenboog vind je een pot
goud, volgens het gezegde... welnu het ultieme bewijs dat dit een mythe is
diende zich zo maar gratis aan. Ik heb door het open raampje van de wagen snel
een foto gemaakt om voor altijd aan te tonen dat er aan het einde van de
regenboog een frituur staat. Eigenlijk had ik dat als goede Belg al eerder
moeten weten
Ik was deze morgen weer eens onderweg naar de vogelkijkhut
maar ik ben er niet geraakt deze keer. Enkele honderden meters voor ik er zou
aankomen was er opvallend veel bedrijvigheid in een wei langs de
Koningshoefsedijk. Enkele geparkeerde wagens, de nodige fietsen, een lichte
vrachtwagen, en in de verte kon ik mensen zien lopen met gele t-shirtjes daar
was iets te doen !!! Mijn gezonde nieuwsgierigheid dwong me er toe de fiets even
aan de kant te zetten om poolshoogte te gaan nemen. Er bleek ook nog een hele
kudde jongelui in het gras te zitten en een 15-tal fladderaars van een ander
kaliber dan deze welke ik meende te gaan fotograferen aan de Kattesteertvijver.
De gele t-shirtjes zaten rond de bovenlichamen van enkele leden van het team
van het Roofvogelhof uit Herselt. Die waren naar hier gekomen om de leerlingen
van een Geelse school op deze mooie dag in open lucht te onderwijzen over hun
passie, roofvogels, de kweek, het africhten, de verzorging, de jacht en alles
daar om heen. Als beleefde jongen vraag je dan of je even mag meeluisteren en,
veel belangrijker, of je eventueel enkele fotos mag maken. Dat was geen enkel
probleem
Ik heb al enkele malen een roofvogelshow mogen meemaken en als je geluk hebt
sta je dan niet op de 7de rij, maar zelfs dan is het meestal
onmogelijk fotos te maken zonder ongewenste rommel op de achtergrond. Dat was
vandaag wel even anders. Ik kon prachtige close ups en actiefotos maken van
buizerds, valken, uilen, oehoes en noem maar op, alles in de vrije natuur, een
onverwachte buitenkans mag je wel zeggen.
Toen deze jonge man en zijn vogel samen iets meenden op te merken had ik
gelukkig de camera precies op de goede plek gericht, en mijn rechter wijsvinger
zat net los genoeg om die twee blikken in één foto te krijgen. J
Als je weet waar je moet kijken kun je dezer dagen van uit
de vogelkijkhut aan de Kattesteertvijver langs de Koningshoefsedijk zien hoe
een fuutenvrouwtje als zorgzame toekomstige moeder op een nest eieren zit te
broeden. Echt fotorijp is de situatie niet want ze heeft haar plekje goed
gekozen, behoorlijk verscholen in het riet. Telkens als ik die kant op fiets ga
ik er een kijkje nemen en ben zeker niet de enige die de ontwikkelingen volgt
daar. Het probleem van de fietsende fotograaf is dat die meestal geen plaats
heeft om een heel arsenaal aan superzoomlenzen mee te sleuren. Toen we vandaag,
onderweg van Lommel naar huis, in de buurt passeerden met de wagen zag ik de
kans schoon om, gewapend met de 300 mm en de 1,4 extender er op, een half
uurtje aan birdwatching te gaan doen. De normale vijverpopulatie passeerde
voorbij de lens: de immer aanwezige aalscholver, diverse soorten eenden,
meerkoetjes, een statige zwaan en uiteindelijk liet papa fuut zich ook even
zien. Leep als ie is bleef ie evenwel de hele tijd net buiten bereik. Eén keer
kon ik hem toch te pakken krijgen en mijn eerste fuut van het jaar is
geschoten wacht maar tot die jongen uit komen, dan volgen er nog