Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
08-02-2015
08 februari Wandelen
We vertellen
geen geheim als we zeggen dat wij fervente wandelaars zijn. Wandelen in
combinatie met fotograferen, wandelen om Phaido uit te laten, wandelen al
geocachend, wandelen om katers weg te werken, wandelen om te onthaasten en we
kunnen nog wel enige andere varianten bedenken. Deze morgen hadden we het
rondje Smallebroeken erg kort gemaakt want we hadden gemerkt dat alles in
gereedheid gebracht was voor de Valentijnsjogging, linten om weggetjes af te
spannen, wegwijzers om de sportievelingen de goede richting te tonen en links
en rechts al een verdwaalde, het parcours verkennende, vroege, zich opwarmende
athleet. Wij houden niet zo van al die drukte en van tussen de lijntjes lopen
en dus zijn we maar met de wagen naar de andere kant van het dorp gereden om
daar het wandelplezier verder te zetten. Ook daar waren we niet alleen trouwens,
er liepen nog medewandelaars rond zagen we, maar daar hadden we geen last van,
integendeel, we hebben ze gefotografeerd.
Er is een
bushalte vlak voor onze deur en we hadden deze dame al diverse keren zien afstappen.
Dan nam ze het paadje richting Smallebroeken, ons vertrouwde wandeltraject en
ook daar zagen we haar wel eens de natuur in lopen. Een kort beleefdheids-praatje
hadden we al ooit gemaakt maar vandaag liepen we een hele tijd samen en konden
we haar wat beter leren kennen. Het werd een heel interessant gesprek. Naar iemand
die ooit te voet naar Santiago de Compostella geweest is luister je met plezier.
Bleek dat ze in Berlaar woont, niet naast de deur, en met de bus drie keer
overstappen regelmatig naar haar boomgaard komt hier in Lichtaart. Boomgaard
is eigenlijk een te pover woord, ik noem het liever groendomein of zo. Ze
plant, kweekt en teelt er kruiden, struiken, bomen en bloemen, zorgt voor de
vogels, insecten en alles wat leeft en ze vertelde daar gepassioneerd over.
Toen ze ons uitnodigde om mee te komen en eens rond te kijken gingen we daar graag op in.
Josee effende het pad voor me, door, nog voor ik er zelf toe gekomen was, te
vragen of ik haar mocht fotograferen. Ze had niet zo veel kaas gegeten van
poseren vertelde ze nog, maar ze wilde wel. De eerste shots kwamen inderdaad
nogal gekunsteld over, maar toen ik haar voorstelde zich maar verder tot Josee
te richten met haar verhalen en geen acht op mij te slaan kwam langzaam aan de
spontaniteit terug, handen die mee speelden in haar discours en expressie in
haar gelaat. Ik heb me wat kleiner gemaakt om haar nog wat meer allure te geven
en beter kon ik haar niet portretteren vond ik.
Toen ze deze avond weer op de bus stond te wachten hebben we haar een A4-afdruk
meegegeven, ze was er blij mee en we hebben terloops ook nog vernomen dat ze
Nelly heet.
Het was koud
deze morgen. Na nauwelijks enkele honderden meters beklaagde ik het me al dat
ik ondanks die maar aanslepende verkoudheid toch beslist had mee te gaan voor
de dagelijkse wandeling met Phaido en het vrouwtje.
En er waren er nog die het koud hadden zag ik. Deze dames die meestal achter in
de wei, ver van onbescheiden blikken hun ding staan te doen kwamen zodra ze de
voorbijgangers zagen naar de omheining gelopen op zoek naar warmte, voeding of
andere hulp De dikke jas die ze allemaal aanhadden leek me op het eerste zicht
nochtans een afdoende bescherming tegen deze temperaturen. Ik meende ook te
zien dat de opvallend dikke lijven van de dames niet alleen veroorzaakt werden
door de winterkleding Ik vermoed dat hier binnen enkele maanden een heleboel
kleine lammetjes aan het stoeien zullen zijn. Toch maar in de gaten houden
das ook leuk fotograferen, dat kleine grut
Toen we
alweer enkele jaren geleden beslisten de gitaren en de microfoons aan de wilgen
te hangen waren we er van overtuigd dat het ook definitief gedaan was met de
muziekmakerij. De goesting was over, de lol was er af. Toch hebben we nog
enkele reunies met de ex-collegas georganiseerd, met veel plezier trouwens maar
ook dat is alweer een hele tijd geleden en ik was er van overtuigd dat het nu
echt wel helemaal voorbij was Never say never
Vandaag heb ik me toch nog eens laten overhalen de gitaren nog een keer uit de
koffers te halen om dochterlief te begeleiden. Die wilde enkele liedjes zingen
in de kerk van Hoogstraten tijdens de begrafenisplechtigheid van Marcel
Sprangers, een te jong, totaal onverwachtoverleden familievriend. De jongedame waar ze vast mee werkt was belet
en ik moest haar dan maar uit de nood helpen. Na summiere samenspraak hebben we
wat liedjes van Willem Vermandere, Adèle en Jan Smit ten gehore gebracht en al
bij al hebben we er ons goed doorheen geworsteld ondanks vingers waar geen eelt
meer op zit ( beginnende gitaristen weten wat dat betekent ), ondanksde kou in de kerk, en ondanks het feit dat de
zelfverzekerde podiumroutine helemaal verdwenen is ondertussen.
Tijdens de dienst ga je niet zitten fotograferen natuurlijk, maar na afloop,
toen alle mensen buiten waren kon ik het weer niet laten. Ook de camera mocht
er even uit.
De binnenkant van de kerk van Hoogstraten bood best de nodige
fotomogelijkheden, maar ook de werkplek waar ondergetekende, alweer voor de
laatste keer J, zijn kunstjes opvoerde vond ik het bewaren waard, als
souvenir. Mijn twee lievelingsgitaren die heb ik gelukkig nooit verkocht
mochten mee in beeld en als ik in zeg maar 2025 nog eens doorheen mijn albums blader
zal ik hier zonder twijfel met veel plezier naar kijken.
Josee houdt
van varkens. Ze hoeven niet noodzakelijk bijna 70 jaar te zijn en dik, een
beetje jonger en big mag ook. Voor alle duidelijkheid big moet hier niet
gezien worden als een Engels woord.
Ik was vandaag even in Wuustwezel en dan is het niet meer dan normaal dat ik
met enkele fotos van de kleinkinderen thuiskom en daar bovenop is het ook mijn
gewoonte eens langs de veestapel te lopen om te zien of ik daar eventueel geen
mooie plaatjes kan schieten. Mama koe met kalfje, geitenbok die zijn best doet om
tot bij de geiten te geraken, Brabanders in de wei, enkele poezen op het erf
er was, zoals meestal de nodige bedrijvigheid. Maar om het vrouwtje te
plezieren heb ik deze keer gekozen voor een foto van dit schatje.
Het was behoorlijk donker in die stal en zonder flits moest de Iso-waarde naar
hoogtes waar je enkele jaren geleden alleen maar van kon dromen, de rode
warmtelamp was ook niet echt bevorderlijk voor een makkelijke fotoklus maar de onvolprezen
producten van de firmas Adobe en Nik zorgden er in de nabewerking nog maar eens
voor dat ook deze shot toonbaar werd.
Ik was met
het vrouwke meegereden tot in Achterlee. Daar zou zij vriendin Martine oppikken
om samen een middagje Ikea doen. Zelf wilde ik te voet langs de Coolsweg en
door het bos achter de Floreal terug naar huis wandelen met Phaido.
De tocht voerde ons dus ook langs het Hofke van Bayot. Het was weer een hele
tijd geleden dat ik hier nog geweest was. Iedereen in de streek kent de plek
wel vermoed ik. Bij het begin van de eerste wereldoorlog was Nestor Bayot de
enige Belgische soldaat die op Lichtaarts grondgebied sneuvelde. Op 20 augustus
1914 liep hij hier in de bossen in een hinderlaag die er door Duitse ulanen was
gelegd. Toen hij plots oog in oog kwam te staan met de vijand loste hij een
paar schoten maar werd dan zelf dodelijk getroffen in het hoofd. Hij viel van
zijn paard dat samen met de medesoldaten ongedeerd kon ontsnappen. Een paar
dagen later werd Bayot aan de kerk van Lichtaart begraven. Na de oorlog lieten
zijn ouders de stoffelijke resten naar zijn geboortedorp bij Luik overbrengen. De
jongeman was 21 jaar toen hij stierf. Rond 1919 werd op de plaats van het
vuurgevecht een kruis opgericht en later werd daar een keurig verzorgd perk bij
aangelegd, het Hofke van Bayot. Bij gelegenheid van de honderdste
verjaardag werd hier vorig jaar nog een herdenkingsplechtigheid gehouden.
We zijn met de fotoclub al een tijdje aan het werken aan een project rond W.O.
1 en we denken dan in het bijzonder aan onze Lichtaartse slachtoffers, maar
deze, hier gevallen Luikenaar verdient toch ook de nodige aandacht vond ik.
Er was
vannacht al een nieuw dun laagje sneeuw op de nog niet helemaal weggesmolten restanten
van eergisteren gevallen en toen we klaar stonden om aan de ochtendwandeling te
beginnen kwam het plots weer in dikke vlokken naar beneden gedwarreld. Binnen
de kortste keren was alles weer maagdelijk wit en het bleef maar sneeuwen. Met de
naweeën van de griep nog in mijn lijf, de aanhoudende hoest en kortademigheid
vond ik het op dat moment beter even te passen. Josee is er dus alleen met
Phaido op uit getrokken. Toen ze terugkwam en vertelde hoe mooi het weer was,
en ik ook wel merkte dat het duidelijk leek op te klaren heb ik me toch maar
bedacht en Phaido een extra rondje gegund. Dezelfde fotos maken als eergisteren
leek me geen uitdaging en daarom heb ik gezocht naar andere standpunten.
Het leek er bij momenten op dat de zon
door het wolkendek wilde komen piepen en dat vond ik de moeite van het
fotograferen waard. Knal tegen het licht in heb ik op deze plaats enkele shots
gemaakt. Op het kleine display van mijn toestel leken ze wel oke. Toen ik deze
opname thuis groot bekeek op het computerscherm was ik eerlijk gezegd niet
meteen gelukkig. Het centrale uitgebeten overbelichte deel was zelfs na
gebruikmaking van alle mogelijkheden van Raw-omzetting en de volledige Photoshop-trukkendoos
nog altijd beneden de normen die ik mezelf opleg en ik wilde al aan de slag
gaan met een andere foto. Toch probeerde ik eerst nog even een wit-zwart
omzetting en o wonder daar knapte hij helemaal van op. Mij stoort het lichtere
deel in het midden niet meer en de rest van de plaat ademt ook plots de juiste
sfeer Hoe je onverwacht toch nog een reddingsboei vindt