Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
06-11-2016
06 november Het Glazen Huis
Alweer een
dagje Lommel vandaag. Het vrouwtje wilde graag een lezing bijwonen van Ish Aid
Hamou. Dat het om half elf geprogrammeerd was in het Cultureel Centrum en dat
er eerst nog een soort ontbijt met cava en allerhande andere lekkernijen
voorzien was had ik even uit het oog verloren voor mijn doen vroeg opstaan
dus.
Ik heb van de nood een deugd gemaakt en na dat ik mijn schatje aan de ingang
had af gezet ben ik samen met Phaido wat gaan rondwandelen in de Lommelse
natuur. Dat er langs de diverse trajecten die we bewandelden ook telkens een geocache
werd gevonden was puur toeval natuurlijk.
We hadden afgesproken dat ze me een telefoontje zou doen als haar culturele
honger helemaal voldaan was en zo geschiedde ook. We zijn samen naar het
centrum gewandeld om nog iets te consumeren en dan kom je langs het Glazen
Huis, waar de stad Lommel de bezoekers alles vertelt over zand, glas en dies
meer. Je kan er op een voor meesten niet eens zo gekende plek zelfs naar
beneden kijken waar cursisten worden ingewijd in de kunst van het glasblazen. Je
kunt daar uiteraard ook fotos maken van de bezigheden en dat heb ik dan ook uitgebreid
gedaan.
Phaido
begreep er niks van. We hadden al het grootste gedeelte van onze dagelijkse
wandeling tussen grote en kleine groepjes collega-recreanten afgehaspeld en nu dat we
bijna terug thuis waren, op het eerste stukje verharde weg van de
Dressenstraat, liepen al die mensen gewoon rechtdoor terwijl wij eigenlijk toch
linksaf moeten??? He luister eens naar het baasje !!!
De Kastelse wandelclub De Pompoenstappers had vandaag een rondwandeling
georganiseerd. Die liep voor een groot gedeelte over het parcours dat wij ook
dagelijks afleggen, begrijpelijk natuurlijk want die organisatoren kennen ook
de mooie plekskes van onze regio. Aan het aantal deelnemers dat wij zagen tijdens
onze tocht was dat een groot succes. Ze stoven ons eigenlijk allemaal voorbij
want zoals de naam al zegt, die gasten wandelen niet, die stappen, een andere
vorm van genietend door het landschap evolueren.
Ik was deze
morgen al eens op paddenstoelenjacht geweest en ik had de beste exemplaren uit
de oogst al meteen op facebook geknald. Met de blog in gedachten had ik andere
fotografie plannen voor de namiddag. Maar gepensioneerden en grootouders hebben
altijd tijd te kort zegt de volkswijsheid en dat bleek maar weer eens. Ik kwam
er niet meer aan toe.
Nu had ik de keus tussen één van de afgevallen, mindere fotos op de blog te
zetten of een foto die al op Facebook prijkt daarvoor te gebruiken en dat
laatste is iets wat ik altijd wil vermijden; geen dubbel gebruik en het beste
in principe voor de blog. Om het probleem te omzeilen heb ik dan maar een
andere uitsnijding gemaakt van een van de al op Facebook geplaatste plaatjes. Ik
ben weliswaar geen paddenstoelenspecialist maar ik meen toch te weten dat het
mycenaatjes zijn, minder dan 2 cm groot. De witte paddenstoeltjes komen nu op
een iets sterkere plaats in de compositie en ook het 16x9 formaat vind ik net
iets meer eigentijds. Met onze breedbeeld-televisietoestellen en
laptop-monitors worden we daar meer en meer aan gewend.
Deze morgen
was ik al vrij vroeg de Smallebroeken in getrokken om een mistige herfstfoto te
scoren maar het was geen mooie laaghangende mist waar ik doorheen wandelde,
integendeel, de grauwe nevel was eerder een minpunt dan een toevoeging aan het
landschap. De zin in herfstfotografie bleef evenwel aanwezig en ik ben deze
namiddag dan maar naar de omgeving van het Zilvermeer gereden met Phaido. Ik
ken daar meerdere fotogenieke locaties en bij de eerste was het al raak. Vanaf
de zuidkant van het Kempisch kanaal iets voorbij het restaurantschip de
Kleppende Klipper kon ik aan de overkant de herfst in al zijn glorie te pakken
krijgen.
Of ik er
helemaal achter sta, dat laat ik in het midden, maar het is nog altijd zo dat
wij getrouw ieder jaar met Allerheiligen of Allerzielen naar het kerkhof
trekken om daar onze overleden dierbaren te gedenken. Het is waar: tradities
horen in ere te worden gehouden maar anderzijds draag je toch de herinneringen
ook de andere dagen van het jaar met je mee en hoef je niet per sé naar een
kerkhof om daar wat te mediteren bij een zerk of er een bloemetje op te
plaatsen
Maar goed, zo kwam ik vandaag weer eens in mijn geboortedorp en zag ik nog eens
waar mijn ouders liggen en de overige leden van de familie. Zoals altijd kreeg het
graf van moentje, mijn grootmoeder wat extra aandacht. Met haar had ik een
speciale hechte band en ze woonde ook bij ons de laatste jaren van haar leven.
Een foto van haar graf vond ik gepast op deze dag. Omwille van de sfeer heb ik
geprobeerd er een oud tintje aan te geven middels een aangepast kadertje en een
stevige kleurvervaging.
Tweede en
laatste dag van ons fotosalon, het was weer erg druk. Ook vandaag mocht ik weer
veel kennissen en vrienden verwelkomen de makkers van de motorclub natuurlijk,
mijn zus met haar ventje, dochterlief en kroost, er was zelfs een fotovriendin
die speciaal uit Neerpelt tot in Lichtaart was gekomen om te zien hoe wij hier met
de fotografie omgaan.
Tussen de vele bezoekers liepen er uiteraard ook weer de nodige figuren waar je
als fotograaf meteen de lens op wil richten. En ik heb mijn toestel zo goed als
altijd bij de hand. Gust is een bekend iemand in Lichtaart, een volksfiguur,
iemand die eigenlijk 8000 km te ver naar het oosten en 140 jaar te laat geboren
is. South Dacota, The Black Hills, Deadwood, 1876 daar zou ik m situeren. Een
speling van het lot zorgde er voor dat het in plaats daarvan Belgie, de Kempen,
Lichtaart, 2016 geworden is.
Gust is trouwens een heel aardige man, netjes verzorgd, vriendelijk en toen ik m
vroeg of ik een foto mocht maken vond hij dat prima.
Het is me
tijdens mijn fietscarrière al enkele keren overkomen. Als ik lek rijd,
plattentuub, vind ik ofwel een fietsenwinkel om me te depanneren ofwel bel ik
naar het vrouwtje om de coördinaten door te geven waar ze me kan komen oppikken
als ze me terug wil. Ik meen me te herinneren dat ik zelf ook wel ooit de
schade heb hersteld maar dat is lang geleden.
Vandaag gebeurde het weer, in drievoud nog wel. Ik vrees dat ik zo snel
mogelijk maar eens naar de fietsenwinkel moet om het rubber waar ik mee rond
toer te vervangen want als ik de commentaren van mijn maatje Jackie moet
geloven is dat hoog tijd. Diezelfde Jackie heeft gelukkig altijd een miljoen megahandige
multifunctionele tools bij de hand om alle mogelijke euvels op te lossen, en
wat nog belangrijker is hij weet ook hoe hij ze moet gebruiken.
Ik zou zo iemand meteen vol Duvel gieten om m te bedanken, maar als we gaan
fietsen en/of geocachen drinkt Jackie überhaupt geen alcohol tja hoe bedank je
dan zo iemand?