Meneer Zwaan vond het kennelijk niet zo leuk dat Phaido al zijn water aan het op drinken was. Hij bleef maar blazen, zij het op veilige afstand. Phaido vond het allemaal niet zo bedreigend, want hij bleef maar drinken. Meneer Zwaan is na een tijdje maar gestopt met zijn poging tot imponerend gedrag, Phaido is ook gestopt met drinken, ik vermoed dat zijn dorst gelest was. Er was water genoeg blijkbaar, water genoeg voor allebei.
Ik heb nog een heleboel werk voor ik alle fotos die ik in het weekend gemaakt heb in het Schaliken zal bekeken, geselecteerd en in de goede dropbox-mappen zal ge-upload hebben. Toch had Phaido vandaag even voorrang. Hij heeft ons twee dagen moeten missen en nu probeerden we dat goed te maken met een lange wandeling. Bij een onverwachte ontmoeting tijdens die tocht zag het er even naar uit dat er een confrontatie ging komen tussen twee grote egos. Een bezitterige zwaan kon het niet hebben dat Phaido zijn dorst kwam lessen in de Nete. En dorst is zowat het ergste dat je kan overkomen – daar kan ik ook van meepraten – dus ging Phaido, meneer Zwaan negerend, onvervaard te water. Gelukkig bleef het bij stoere intimidatie aan de ene kant en coole onverzettelijkheid aan de andere kant.
Niets menselijks is de dieren vreemd bedacht ik. Van wie is het water? Van wie is de lucht, van wie is het land, van wie is de wereld?