Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
19-10-2014
19 oktober Verboden voor voetgangers
We hebben
vandaag gebroken met een jaarlijkse traditie en tezelfdertijd hebben we een
deel er van toch in ere gehouden. We zijn gewoon in de voormiddag even
poolshoogte gaan nemen in Kasterlee maar de pompoenmarkt hebben we links laten
liggen. De wandeling - heen over de Hoge Mouw en terug langs de noordkant van
de N123 - hebben we wel met veel plezier ondernomen. Door de tocht zo vroeg te
plannen hadden we ook nog eens het geluk dat we tijdens de mooiste uren van de
dag onderweg waren. Later werd het immers steeds maar meer bewolkt, kwam er
meer en meer wind en kregen we zelfs nattigheid te verwerken.
Tijdens de terugweg loopt de aardeweg die wij meestal nemen om terug in
Lichtaart te geraken enkele honderden meters parallel met de nieuwe Noord-Zuid verbinding
N19g. Aan de kant waar wij liepen zijn er enkele volkstuintjes, staan er wat
paarden in de wei en is de gloednieuwe brandweerkazerne gebouwd. Aan de
overzijde ligt de dorpskern van Kasterlee met een woonwijk achter een aarden
wal. Enkele slimmeriken hebben waarschijnlijk een snelle manier ontdekt om
thuis, op het werk, in de tuin of bij de paarden te geraken want er zijn prille
sporen van een paadje in wording dat ze door de gracht en over de berm, dwars
over de drukke baan naar de overkant brengt. Edoch, al bijna even snel hebben
de bevoegde instanties dit foute gedrag menen te moeten fnuiken door aan de
gracht en de berm langs weerszijden een verkeersbord te plaatsen. Ik vond het
wel grappig: een gracht, iets wat op een paadje zou kunnen lijken en dan het
bord verboden voor voetgangers.
Volgens het
KMI werd het vandaag de warmste achttiende oktober ooit. Dan blijf je niet
binnen zitten, dan trek je er op uit, de natuur in. Met de natte vinger hadden
we vandaag de bossen van Arendonk uitgekozen om een grote wandeling te
ondernemen. We hebben het ons niet beklaagd, het groengebied tussen het kanaal
en de Nederlandse grens was tot nu toe onontgonnen gebied voor ons maar deze
eerste kennismaking smaakte naar nog. Ook Phaido had het best naar de zin. Hoe
dieper we de bossen in trokken hoe ruiger het terrein werd en de paden waren
ook niet meer altijd als paden te herkennen. Gelukkig hebben we dan altijd nog
de wandel-GPS om ons naar de vooropgestelde punten te brengen.
Als de grassen op het traject meer dan kniehoog zijn en daarenboven de nodige
herfstkleuren beginnen te vertonen is dat voor Phaido de perfecte camouflage,
keer op keer verloren we hem uit het zicht en als we hem dan riepen kwam hij vlakbij
ons uit een onverwachte hoek weer uit het decor gesprongen.
De
Reivennen, ik had er nog nooit van gehoord en toch is het vlakbij.
Ik zal het nog maar eens herhalen: een van de allerfijnste aspecten van
geocachen is dat je op plekjes aanbelandt waar je anders nooit zou komen. Je
put als het ware uit het fijne-plekjes-repertoire van duizenden en duizenden
collega hobbyisten. Deze avond kon ik de kriebels weer even niet bedwingen en
ik ben met Phaido naar Geel gereden. Rond een onvermoed mooi vennetje aan de
rand van de Europawijk was er een korte multicache wandeling uitgestippeld. We
hebben er met zn tweeën van genoten en uiteraard heb ik geprobeerd de rust, het
avondlicht, de prille herfst en de schoonheid van de locatie te vangen op mijn
geheugenkaartje.
Niet geheel
toevallig kwam ik deze namiddag bij de pas gerestaureerde windmolen van Gierle.
De regelmatige volger raadt het al: daar was iets verborgen. Nadat ik redelijk
snel de ene hobby met een vondst en een log tot een goed einde had gebracht was
het de beurt aan die andere hobby. Die molen fotograferen was een morele
verplichting natuurlijk. Dat was niet eens zo gemakkelijk want ten eerste ligt
ie midden tussen de huizen en die zijn niet allemaal aangepast aan de sfeer om
het maar zacht uit te drukken en ten tweede kon ik uit de kijkrichting die je
logischerwijs zou verkiezen niet voldoende afstand nemen om hem er met de 24mm
( extremere groothoek had ik niet bij ) helemaal op te krijgen. Een klein
compromis qua positionering verhielp aan dat probleem maar toen kreeg ik toch
een merkbare perspectiefwerking. Daar zou ik in de nabewerking wel iets aan
doen Klik !!!
Door in Photoshop het perspectief weg te werken werden de horizontale wieken
iets uitgerekt, de foto werd bovenin immers breder en onderin iets smaller. Dat vond ik helemaal niet erg, integendeel. Na
opnieuw uitsnijden bedacht ik dat er nog iets nodig was om m van de doorsnee
molenfotos te onderscheiden. Ik heb er een tijdje mee zitten spelen en
uiteindelijk kwam ik tot dit aquarel-achtig resultaat en dat vond ik best
aardig. De precieze werkwijze van naaldje tot draadje uitleggen zou ons binnen
het kader van deze blog te ver leiden, maar wie het echt wil weten moet me maar
eens mailen of een reactie achterlaten. Ik zal alleszins ook de originele foto
op mijn facebook-pagina zetten. Dan kan men vergelijken.
Wie
het kleine niet eert is het grote niet weerd en het is nog altijd
paddenstoelentijd
Vandaag had het vrouwtje andere verplichtingen en ik heb van de gelegenheid
gebruik gemaakt om alleen met Phaido eens achter de allerkleinste paddootjes
aan te gaan. Hoewel Josee zich altijd wel aanpast aan het wandeltempo als ik
weer eens op fotojacht ben en ik dientengevolge te pas en te onpas stil sta om
wat beter te kijken, vind ik het soms toch ook prettig als ze er eens een
keertje niet bij is. Dan hoef ik nergens rekening mee te houden en kan ik
helemaal op mijn eigen tempo door het bos zwerven. Daarenboven moet ik dan ook
geen vervelende opmerkingen horen over kledij wassen en de niet meer zo
sierlijke manier waarop ik me soms in moeilijke houdingen moet wringen om net
die opname te maken die ik in gedachten had. Phaido, die vindt het heerlijk als
ik weer eens ergens vijf minuten op mijn buik ga liggen, dan heeft hij zelf ook
tijd zat om alle geurtjes van de omgeving op te snuiven.
Bij deze kleine schoonheid, hooguit 2 cm groot ik vermoed dat het een mycena
is, maar dat denk ik ook alleen maar door de zeer summiere info die ik via de
firma Google verkreeg heb ik inderdaad mijn voorkant een beetje bevuild. J Ik had de macrolens op de 6D staan en omdat op
dat toestel geen uitklapbaar scherm zit moest ik, zelfs met gebruikmaking van Live
view, helemaal tegen de grond om m in beeld te krijgen met een aanvaardbare
achtergrond. Bijkomend voordeel was wel dat ik zo voldoende steun had om het
toestel stabiel te houden zodat de foto zelfs met een sluitertijd van 1/40 nog scherp
genoeg is.
Dochterlief
had aan het vrouwtje gevraagd of die de kinderen wilde van school gaan halen.
Ja natuurlijk en dan gaat deze jongen mee uiteraard. Gewapend met fototoestel
en GPS is er ook in Wuustwezel altijd wel iets te beleven. Tussen het vinden
van een aantal prachtige geocachen door slaagde ik er ook nog in de nodige
landschapsfotos op mijn geheugenkaartje te krijgen.
Knotwilgen zijn altijd fotogeniek vind ik maar ik kan me niet van de indruk
ontdoen dat je er minder ziet dan vroeger. Dat heeft misschien te maken met het
feit dat economisch gezien het gebruik van de wilgentenen voor het vlechten van
allerlei gebruiksvoorwerpen min of meer in onbruik is geraakt, het kan ook zijn
dat men de ijver niet meer kan opbrengen om de bomen om de vier of vijf jaar te
knotten, misschien beeld ik het me ook maar in. Wie zal het zeggen? Ze leven
ook geen eeuwen zoals vele andere bomen trouwens, 40 à 50 jaar las ik, en dat
is niet oud als je een boom bent... Deze rij solliciteerde alleszins nadrukkelijk
naar een fotoshoot, die heb ik ze dan ook volgaarne gegund.
Eén
vliegenzwam per jaar moet kunnen ik zou zelfs zeggen: is een verplicht nummer.
We hadden hem deze morgen al zien staan toen we met Phaido door de
Smallebroeken liepen, toen was ie nog druk doende zijn hoed van de stengel los
te wrikken. Deze middag kwam ik er terug langs met Alex en diens dochter Katja,
ik wilde namelijk graag even meelopen toen die de Smallebroekencache gingen
zoeken. Ik had toen al gemerkt dat ie er al veel beter uit zag en ik had me
voorgenomen dat dit een foto-onderwerp voor morgenvroeg zou zijn. In de
vooravond begon ik toch weer te twijfelen misschien is het vannacht zulk
hondenweer dat ie er onder lijdt, afbreekt of beschadigd geraakt door een
vallende tak of zo Ik ben daarom nog eens tot daar gewandeld met mijn
fototoestel en inderdaad, veel mooier wordt ie niet meer dacht ik. Ik ben dus
maar in de gracht er naast gaan liggen om m op zn voordeligst te pakken te
krijgen.