Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
15-03-2015
15 maart Het venijn zit in de staart
Het venijn
zit in de staart, zo bleek vandaag nog maar eens. Nadat de ganse week de
fotoshoots voor het programmaboekje van de dansvoorstelling van Balance
vlekkeloos verlopen waren, met naar mijn eigen beoordeling erg mooie fotos,
ging het vandaag goed fout.
Omdat de te fotograferen groep vrij groot was hadden ze beslist de trap nog
eens te gebruiken, dezelfde trap waar we al enkele keren kinderen hadden
opgezet eerder deze week. Deze keer hadden we evenwel te maken met volwassen danseressen
en daar was die trap niet op voorzien zeker niet omdat ie nog maar voorlopig in
elkaar zat, hij moest nog naar de schouwburg getransporteerd worden immers. Enkele
diagonale dwarsverbindingen en de rug waren nog niet gemonteerd. Shit happens
Nog voor alle dames hun positie hadden ingenomen begaf de constructie het. Er
bleef iemand kermend liggen
Het interventie-team van het ziekenhuis van Herentals was snel ter plaatse en
net voor ze de ongelukkige naar de gekende gele wagen overbrachten kon ik het
toch niet laten Ik had camera en belichting al eerder ingesteld maar er was de
hele tijd al een stem geweest die me influisterde dat je dit niet fotograferen
moest. Maar toen bracht één of ander duiveltje mijn rechter wijsvinger toch
naar de ontspanknop.
Ondertussen hebben we vernomen dat het uiteindelijk allemaal wel meevalt, maar
het was wel even schrikken.
Het is een
redelijk melige foto, ik geef het toe. Dat zit zo
Na de ochtendwandeling met Phaido ben ik eigenlijk niet meer de deur uit
geweest en zeer tegen mijn gewoonte in had ik toen ook al mijn fototoestel niet
meegenomen. De schrale koude oostenwind was niet echt bevorderlijk voor mijn
fotogoesting, dezelfde oostenwind die me de rest van de dag binnenhield
trouwens.
Ik heb voor de PC gezeten, fotos selecteren, bewerken, fatsoeneren, uitsnijden
en dat soort dingen, ik had nog behoorlijk wat achterstand in te halen van de
drukke fotobezigheden van vorige weken. Vanavond kwam ik dan tot de vaststelling
dat ik nog helemaal niks gefotografeerd had vandaag. Als ik mijn zelfopgelegde
leefregel van minimaal een foto per dag met artikeltje erbij wilde respecteren,
dan moest ik dringend De inspiratie wilde niet meteen komen en uiteindelijk
vond ik dat ik het werk waar ik de ganse dag mee bezig geweest was maar moest
als onderwerp kiezen. De USB stick waar ik alles opgezet had wat nog naar
diverse bestemmingen moest gebracht worden heb ik op de rand van de open haard
gelegd maar toen bedacht ik dat het zo toch wel een zeer eenvoudige compositie
zou worden. Ik heb dan maar een goede fles wijn open getrokken en er een glas
naast gezet, alleen maar voor de compositie, ik zweer het. Ik noem het:
stilleven met werk en wijn.
Het vrouwtje
was aan het strijken in haar werkkamer toen ze me riep. Er zat een roodborstje
te pikken op de grond, precies onder de vetbollen die we hangen voor de
meesjes. Dat zien we wel vaker, roodborstjes die de restjes komen opkuisen. Ik
zette vliegensvlug de 300 op mijn toestel en kwam dan helaas snel tot de
vaststelling dat dit niet genoeg was om m voldoende groot en gedetailleerd in
beeld te krijgen. Toen ik de achterdeur opende om buiten te gaan schrok ie en vloog
ie weg. Vijftig meter verder ging ie evenwel weer op de grond zitten. Ik heb
eerst nog de 1.4 extender er bij opgezet en toen ben ik heel stil en langzaam
opnieuw naar buiten geslopen. Hij had me wel in de gaten maar vloog deze keer niet
weg. Met kleine stappen en steeds weer even stilstaan kwam ik langzaam
dichterbij, bij elke stap die ik zette keek ie, maar ik ben klaarblijkelijk
toch niet angstaanjagend genoeg om de doorsnee roodborst in paniek op de vlucht
te jagen. Uiteindelijk was ik dicht genoeg om enkele shots te wagen. Ik heb ook
in de voormiddag nog een voldoende vaste hand merkte ik, want dit is een
uitsnede van een foto zonder statief gemaakt met volle zoomsterkte, 420 mm in
dit geval. Afstand tot object: 8,1 m lees ik in de exif-gegevens.
Als je met zulke zware lens, helemaal ingezoomd op die afstand toch nog
voldoende scherpte over houdt is je dag goed als amateur-fotograaf toch? En dan moest de fotoshoot bij Balance nog
komen
Deze foto is
niet gemaakt in Verweggistan of in een obscure achtergebleven regio in de
Balkan of daaromtrent. De laatste tijd denderen vrachtwagens met gele
nummerplaten regelmatig over de zandwegen door onze Lichtaartse en Kastelse
bossen. Wandelaars opzij en hondjes ook. De houtkap is een lucratieve
aangelegenheid blijkbaar. Eigen soorten eerst !!! Onze bossen moeten weer meer
inheemse soorten tellen volgens de groene jongens en dus zijn Oostenrijkse
sparren, Amerikaanse eiken en andere geïmporteerde boomsoorten ongewenst
voortaan. Die dienen dus te worden verwijderd, en als goede kooplui hebben onze
noorderburen de deal binnengehaald. Er worden hele percelen platgelegd, boompartijen
uitgedund en de oogst wordt zo snel mogelijk binnengehaald. Het uitgedunde bos
moet weer heide worden lees ik als ik naar het waarom zoek op google.
Tja, we hebben sowieso al groengebieden te veel in dit land bedenk ik dan
enigszins sarcastisch en mijn scepticisme wordt nog een beetje groter als ik bijvoorbeeld
merk dat de overgebleven wortels van de afgezaagde bomen niet worden weg gefreesd
zoals U en ik zouden doen om de heide weer ruimte te geven. Het zal wel zijn
dat daar dan niks meer mee te verdienen is
Ik begrijp nu plots ook waarom er langs elke invalsweg naar onze dorpskernen,
of het nu een verharde weg, een zandweg of een bospaadje is, dure
verkeersborden moesten komen om aan te geven dat je in de bossen weer harder
mag rijden dan vijftig.
Ondertussen worden onze wandelwegen helemaal kapot gereden en heeft het bos een
groot deel van zijn charme verloren. Dat herstelt zich wel weer, hoor ik dan
Het zal wel. Ik hoop dat mijn achterkleinkinderen er dan van zullen kunnen
genieten.
Nadat ik
eergisteren de spits afbeet en gisteren vriendin en topfotografe Bea aan de
beurt was ben ik vandaag weer dansgroepen gaan fotograferen bij Balance Health
Center. Het programmaboekje bij de voorstelling Reflections 2015 gaat er goed
uitzien, zeker weten.
Ons danseresje, kleindochter Julie, zit in twee van de groepen die vandaag
voorbij kwamen en liever dan weer een groepsfoto te tonen, koos ik vandaag voor
een opname die ik tussen de drukke bedrijvigheid door kon maken. De hele set
stond gewoon schietensklaar en dus kon ik Julie enkele keren solo voor me laten
poseren.
Ik had in de
vooravond toch nog even de tijd gevonden om samen met Phaido naar de Kasseman
te trekken, een van de plekken waar we vaak en graag van de rust, de natuur en
van de plaatselijke fauna en flora gaan genieten. De camera had ik ook mee
natuurlijk en ik had de 70-300 er op gezet. Het was mijn bedoeling enkele
vogels te gaan schieten, digitaal bedoel ik he
Nadat ik de wagen op de grote parking langs de Franse Baan geparkeerd had
begonnen we aan onze rondwandeling zoals meestal in tegenwijzerzin. Een 300 mm
is echt wel aan de krappe kant als je langs die grote plassen de watervogels in
de beste omstandigheden te pakken wil krijgen. Toen we zo ongeveer driekwart
rond waren had ik, meestal tot het uiterste ingezoomd, al de nodige eendjes,
aalscholvers, meerkoeten, inheemse- en uitheemse ganzen en enkele meeuwen op
mijn geheugenkaartje gezet. Ondertussen zakte de zon alsmaar dieper en zag ik
dat de rietkragen aan de overkant steeds maar mooier belicht werden. Aan zulk
mooi avondlicht kon ik niet weerstaan en met de lens nu helemaal aan de andere
kant van de zoom-range kon ik toch dit redelijk breed overzicht fotograferen.
Dat er toch nog een fuut in beeld dobbert aan de rechterkant is een toetje dat ik
als invulling van het oorspronkelijke doel van de wandeling beschouw, namelijk
vogels fotograferen.
Eind april
gaan de dansers en danseressen van Balance Health Center weer hun jaarlijkse
voorstelling geven. Reflections 2015 zal die gaan heten en ze zijn druk bezig
met de voorbereiding. Choreografien, kleding, repetities , naarmate D-day
nadert groeit de spanning. Deze week worden de fotos gemaakt voor het
programmaboekje en vandaag stond ik voor de eerste fotoshoot. Ik neem aan dat
dit een dans wordt met vampieren of iets dergelijks want deze groep deed geen
enkele moeite om er lief uit te zien. Drie shots waren hier gevraagd, de
jongens apart, de meisjes apart en voor deze blog koos ik een foto van de
voltallige, gemengde groep. Het was niet eens zo gemakkelijk de witte kledij
met de nodige structuur en doortekening te fotograferen tegen die zwarte
achtergrond. Met een 300 Watt continu-licht softbox aan weerszijden en mijn
opzetflitser gemonteerd in een 60 bij 60 softboxje in het midden boven de
camera kreeg ik de boel goed belicht.