Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
18-01-2015
18 januari Griep
Baasje is
een beetje ziekskes en Phaido komt baasje troosten en bijstaan in de
beproeving.
De griep heeft toegeslaan in huize Pol en Josee. Ik voelde het gisteren al,
flanellen benen, beetje koortsig, koude rillingen en overal pijn. Dan zit er
niks anders op dan maar uitzieken zeker? Ik heb deze morgen nog geprobeerd met
Phaido even het bos in te trekken maar ik was blij dat ik na een klein half
uurtje terug thuis was en op de zetel kon gaan liggen. Daar ben ik eigenlijk de
rest van de dag nauwelijks nog van af gekomen. Zelfs de traditionele
zondagavond stap in de wereld met de vrienden kon me niet bekoren
Josee vertelt me net dat zij zich ook niet al te best voelt. Dat wordt samen
ziek zijn morgen, gelukkig duurt een griepje bij mij meestal niet zo lang.
Koud, maar
mooi in het bos deze morgen, en vooral zonnig!!! De lichte nevel en de
invallende lage stralen zorgden weer voor feeërieke taferelen. De fotograaf in
mij was meteen heel goed wakker. Ik ben altijd wel op zoek naar bijzonder licht
en het was al de tweede keer deze week dat zich zulk buitenkansje aandiende.
Phaido was al flink aan het rennen geweest toen hij precies in een plekje zon
even halt hield. De damp van zijn adem krinkelt in de invallende lichtharpen en
de hele sfeer vond ik erg sprookjesachtig. Ik heb een hele reeks geschoten en
ik moest twee keer kiezen: welke foto voor de blog, welke voor facebook en
welke voor de fotoclub anderzijds heb ik ook lang getwijfeld tussen kleur en
zwart wit, maar dat laatste leek me toch nog net iets meer dramatisch. Ik
vermoed dat ik al weet wat ik aanstaande donderdag op de club ga tonen aan de
medeleden.
Dat Golden
retrievers en labradors van water houden is algemeen geweten. Ze zijn tenslotte
ooit gekweekt voor de jacht op waterwild. Daarom ben ik er van overtuigd dat
Phaido het natte weer van de voorbije dagen niet eens zo erg vond. Nu het
vandaag eindelijk eens droog was en we warempel zelfs de zon als gezel kregen
tijdens onze wandeling hadden we goede hoop dat we deze keer met een droge hond
zouden thuiskomen. Mis poes
In het bos en tussen de velden waren er nog voldoende plassen om in te
badderen. Meestal slagen we er wel in om hem rond de verleidingen te gidsen
maar bij de eerste gelegenheid was het raak vandaag. Net voor hij in een grote
plas wilde duiken konden we hem nog stoppen.
Zit !!!, net op tijd
Blijf !!! Dat interpreteerde hij dan weer als ga liggen, maar schuifel eerst
een halve meter naar voor zo dat je toch in dat waterke ligt met je
voorpoten en inderdaad, hij bleef en
bleef, lang genoeg om mij de tijd te geven om te wachten tot de rimpelingen
helemaal verdwenen waren en ik Phaido met spiegeling kon vastleggen.
Ik vrees dat
ik binnenkort afscheid zal moeten nemen van twee goede vrienden. Ze hebben
samen met mij vele verre tochten ondernomen, lange wandelingen gemaakt, op hoge
bergen gestaan Ze hebben me geholpen om steile hellingen, glibberige paden en om
barre weersomstandigheden te overwinnen. Ze waren mijn trouwe gezel in mijn
geliefde Süd Tirol, daar komen ze ook vandaan trouwens. En nu wordt het tijd om
afscheid te nemen. Slik.
Toen we vandaag van de wandeling thuis kwamen merkte ik dat ik natte voeten had
en wat zich al langer liet aanvoelen kon ik nu niet meer negeren. De slijtage
was dermate ernstig geworden dat, met een nieuwe reis naar Noord Italie voor de
boeg, het niet langer verantwoord was mijn broze enkels aan die trouwe makkers
toe te vertrouwen. Helaas, het moet jongens, jullie mogen niet meer mee. Ik
hoop dat ik uit dezelfde familie daar twee even goede jonge krachten vind.
Ik wilde ze vanavond nog één keer in de spotlights zetten en dan durf ik niet
denken aan het vervolg.
Ons dagelijks rondje Smallebroeken zal nooit meer hetzelfde zijn.
Het zijn
grijze dagen. We hebben nu al meer neerslag gehad dan in een normale maand
januari en we zijn niet eens halfweg. We waren al nat geworden deze voormiddag
en de dagelijkse Phaido-pipi-kaka wandeling was de kortste tot nu toe, maar in
de loop van de namiddag klaarde het toch even op en dan maken wij van de
gelegenheid gebruik om er nog eens op uit te trekken. We kozen deze keer eens
voor een kant van Lichtaart waar we normaal gezien nooit of zelden langs lopen.
Dan zie je weer andere dingen en nieuwe potentiele foto-onderwerpen. Aan de
zijkant van dit oude huisje hebben de bewoners zelf voor kleur gezorgd. Als ik
zie hoeveel struiken en planten er overal staan, hoeveel nestkastjes er aan de
muren en aan de bomen hangen en hoe verzorgd en goed onderhouden het hele erf
er uit ziet, dan stel ik mij zo voor dat het hier in de zomer één grote
bloemenpracht is. In dit seizoen hebben ze er ook iets op gevonden. Tegen de
zijgevel is een plaat bevestigd bekleed met een of andere groene kunststof en
daarop hebben ze allerhande kleurige plastic bloemen bevestigd. Het ziet er een
beetje kitscherig uit, toegegeven, maar ik kan er toch van genieten, ook al
omdat het me weer een foto opleverde.
Erg vrolijk
wordt een mens daar niet van. Regen, regen en nog eens regen, nattigheid in
vele varianten: druilerig gesmos, slagregen en stortbuien, alleen maar
onderbroken door rukwinden die al het water uit de bomen dan weer over en op de
wandelaar jagen. Ik mag zonder overdrijven zeggen dat ik er vandaag echt de
pest in had. Na een kletsnatte wandeling zijn we de rest van de dag dan ook
maar kniezend binnen gebleven. Ik had al enkele fotos van regendruppels op de
ramen op mijn geheugenkaartje toen ik bedacht dat zonder voorgrond of
aandachtspunt zulke plaatjes vrij saai zijn.
Een opgeplakt silhouet van een roofvogel op een van de zijruiten van onze
pergola leek me wél een mogelijkheid om tenminste een beetje meer inhoud in de
nattigheid te brengen. De meesjes en ander klein grut die gretig van onze
vetbollen en pindanootjes-korven komen smullen proberen nog wel eens dwars door
het raam te vliegen maar het ongeval-percentage is sedert wij die dingen
opgeplakt hebben toch drastisch gedaald. En uiteindelijk blijken ze ook nog
fotogeniek.
We zijn deze
middag nog eens langs onze vriendjes de Shetlang ponys geweest. Ze grazen
tegenwoordig op een achterliggende wei, maar als je op fotojacht bent zijn die
paar honderd meter extra echt wel de moeite waard. Ieder jaar slaagt er wel
eentje in door te stoten tot in mijn jaarlijks fotoboek en deze keer was het
deze fiere blonde dame. Uit een laag standpunt kwam ze er op haar voordeligst
op en dus vond ik het niet erg een paar natte knieen te krijgen.
Ik heb trouwens het meervoud van pony even opgezocht want ik was ook aan het
twijfelen gegaan. Het is een Engels leenwoord natuurlijk en in het Engels is
het wel degelijk ponies, maar in het Nederlands is de correcte vorm ponys,
waarvan akte