Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
19-03-2017
19 maart Met oma op de foto
We waren deze namiddag op een baby-borrel, een
fenomeen dat steeds vaker voorkomt. Kersverse ouders nodigen liever de ganse
vriendenschaar samen uit om kennis te maken met de nieuwgeborenen bij een
drankje en dies meer dan dat ze het ganse jaar lang de agenda moeten vullen met
bezoekjes uit gewenste en soms ook ongewenste hoek.
De leden van onze motorclub waren ook uitgenodigd door Toke, de uitbaatster van
taverne De Korte Heide om de intrede in deze wereld van hun eerste telg Axel te
vieren.
Jef en Weeltje, clubleden van het eerste uur hadden de kleinkinderen op bezoek
en die waren meegekomen zo gaat dat bij grootouders als papa en mama druk bezig zijn en ik heb
meestal de camera schietensklaar. Toen ik Weeltje en deugniet Ryan spontaan
poserend voor de lens kreeg heb ik geen fractie van een seconde geaarzeld om af
te drukken. Het was redelijk duister in de zaal en de instellingen zijn dan ook
vrij extreem, ik wilde niet flitsen namelijk, maar tot mijn groot genoegen
merkte ik nog maar eens dat de 6D dat aan kan.
Na een druilerige ochtendwandeling zonder fototoestel
ben ik tot het donker werd niet meer de deur uit geweest, niet aan fotograferen
toegekomen. Een stapke in de wereld vanavond leverde ook weinig bruikbaars op zodat
ik, om bij werk van de dag zelf te blijven, weer moet terugvallen op een
bewerking die ik in de loop van de namiddag in elkaar knutselde. Eergisteren
heb ik in het Hobos uiteraard nog meer fotos gemaakt dan die van het eerder
getoonde Hobos-huis. Deze plaat van een totaal afgeleefde, versleten en
verwaarloosde kar vond ik in eerste instantie niet meteen sterk genoeg, het
fletsgroen verkleurde hout van de kar tegen een al even fletgroene achtergrond
van winterse bomen en gras in een keihard middaglicht kon mij niet echt
bekoren. Toch ben ik er mee aan de slag gegaan. Na enkele experimenten waarbij
ik o.a. met verkleuring, zwart-wit omzetting en kontrastverhogingen speelde
vatte ik het idee op er een nieuwe oude prentkaart van te maken. De
opeenvolgende fases van de bewerking wil ik U besparen, ik weet trouwens niet
zeker of ik het op precies dezelfde manier zou kunnen herhalen, maar op een
bepaald moment vond ik: Zo moet ie
Er zijn, althans in onze buurt, opvallend minder
vogeltjes dit jaar. Meesjes hebben we al helemaal niet gezien deze winter, de
vetbollen en voederkorfjes hebben de hele tijd tevergeefs gewacht op bezoek, en
ook merels zie je nog nauwelijks. Mussen hebben we dan weer zat, occasioneel komt
er eens een vinkje voorbij gefladderd en ook roodborstjes laten zich wel eens
zien. Deze middag kreeg ik er een te pakken. De 300 mm is dan niet de meest
performante zoom ter wereld, het bereik volstond net om deze schoonheid er
voldoende gedetailleerd op te krijgen. Helemaal ingezoomd is het maximale
diafragma f5,6 bij die lens en gecombineerd met de noodzaak een redelijk korte
sluitertijd in te stellen omdat ik uit de hand fotografeerde maakte de 6D er
ISO 640 van. Het resultaat valt me niet tegen. De onscherpte voor- en achterin is
lekker meegepikt bij deze instellingen en bij de nabewerking heb ik er nog een
redelijk pittige dosis vignettering tegenaan gegooid.
300 mm-f 5,6-1/640-ISO 640
We waren vandaag samen met schoonbroer Swa o.a. in het
Hobos in Noord Limburg om een route uit te stippelen voor een nachtzoektocht
die ze eind april willen organiseren. Er doen veel verhalen en legendes de
ronde omtrent dat Hobos en in het bijzonder over Drossaard Clercx die als
brutale machtswellusteling of strenge rechtvaardige rechter, wie zal het
zeggen, zowat in zijn eentje de hele Bokkenrijders bende op rolde en veroordeelde tot
de galg, de brandstapel of onthoofding. Midden in het Hobos wandelden we langs
het Hobos-huis en de legende van de geest van drossaard Clercx die in de vorm
van een zwarte hond zou rondwaren in de buurt konden wij alvast niet op
waarheidsgehalte kontroleren want Phaido beschermt ons altijd natuurlijk. Wat
we wel konden was onze fototoestellen boven halen en er op los schieten. Er
staat een grootscheepse restauratie van de site in de steigers. We zijn
benieuwd naar het eindresultaat, laten we alleszins hopen dat het net iets meer authentiek wordt dan het plastic pijpje links boven.
Een gekende uitspraak bij fotografen wil ik nog maar
eens onderschrijven: tegenlicht, het mooiste licht . Dat was vandaag zeker
het geval toen ik bij een heerlijk vroeg-lente weertje, na een gesmaakt rondje
geocachen zat te nagenieten op het terras van het Prinsenhof tussen Herenthout
en Bevel. De zon die zo mooi in mijn Duvel speelde en de andere ingredienten in
de foto, het lensdopje als link naar de fotografie, de leiband van Phaido als
schijnbaar achteloos bewijs dat mijn maatje er ook weer bij was, het kommetje
met nootjes dat je bij een beter bier geserveerd krijgt om de kwaliteit van het
moment nog wat beter te illustreren je hoeft niet eens een spectaculaire foto
te maken om binnen xxx jaren nog eens terug te denken aan dit moment.
Iedereen reageert anders op de eerste lentekriebels.
Zelf heb ik absoluut geen voeling met wat sommigen het tuinier-plezier noemen.
Ik ga bij de eerste mooie dagen liever fietsen, fotograferen en op locatie
dat hoeft niet eens zo ver weg te zijn van de zon genieten. Het vrouwke
daarentegen heeft groene vingers en die vindt het leuk om allerlei, volgens mij
niet nodige, dingen te doen in de tuin. Ze beweegt zich daarbij meestal op handen
en knieën doorheen de door de winter zeer beschadigde begroeing. Werktuigen
vindt ze vaak overbodig en ze doet het meeste opknapwerk gewoon met de blote
handen merkte ik toen ik haar deze middag even in de gaten hield door het
venster van de keuken. Ik vond uiteraard dat ik een fotografeerplicht had in
deze maar daar dacht zij blijkbaar niet zo over. Ze probeerde nog met een
dreigend durf-nie-he-manneke-gebaar me ervan te weerhouden maar te laat J
Met zulke grote volle maan wil de fanatieke
amateurfotograaf daar graag een opname van maken natuurlijk. Om me het werk een
beetje te vergemakkelijken had ik aan het vrouwke gevraagd of ze de maan niet
even voor mij wilde plukken. Dan kon ik op mijn gemak thuis er een fatsoenlijke
foto van maken. Het vrouwke deed dat maar al te graag. Dat heb ik uiteraard ook
gefotografeerd en in de linker benedenhoek heb ik daarna dan maar het resultaat
van mijn arbeid neergeshopt.