Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
10-07-2016
10 juli Afscheid van Carla
Na de geijkte,
min of meer verplichte ceremoniën bij gelegenheid van het overlijden van onze
vriendin Carla hadden we besloten dat we in beperkte kring nog haar laatste
wens zouden laten in vervulling gaan. Ze had zelf het plekje uitgekozen en ook omtrent
hoe het allemaal moest verlopen waren we op de hoogte. Of het allemaal volgens
de regels en conform de wettelijke voorschriften was kon ons geen snars
schelen.
Zo kwam het dat we deze middag in de buurt van de Verkeerde Lieve Heer, in het
natuurgebied Hageven, verzameld waren met enkele familieleden en close-friends.
Er werden enige bubbels ontkurkt, we hebben getoast op Carla en leuke
herinneringen opgehaald en dan kwam het moment dat een van de zonen de as van
zijn moeder uitstrooide in de buurt van een jonge eik. Ik vond het al bij al
een erg pakkend ritueel, veel echter en oprechter dan al het officiële gedoe,
of het nu kerkelijk of niet is. Zo wil ik het ook wel als ik, hopelijk binnen minimaal
50 jaar, ook ooit moet gaan.
Ik ben nog
eens een dagje gaan geocachen met mijn maatje Jackie. Dat was alweer veel te
lang geleden. Ikzelf drie weken USA en Jackie daarna een week Portugal we
hadden weer wat om bij te praten. En er was ook een en ander om te zoeken. In
Tielen, vlakbij huis, waren ondertussen twee veelbelovende multicachen op de
kaart verschenen en die zouden we dus maar eens aan ons palmares gaan
toevoegen.
Na dat we bij de watermolen van Tielen de laatste gegevens hadden gevonden om
de eind-coördinaten van de GC6GGP3 te berekenen vond ik dat het hoog tijd was
om de camera uit de tas te halen. Jackie zou zich wel alleen doorheen dat
laatste rekenwerk werken. De watermolen en omgeving is een veelbezocht en
dankbaar foto-onderwerp natuurlijk en ik heb er dan ook duchtig op los
geschoten. Toen mijn met allerlei wiskundige formules worstelende vriend in beeld
kwam kon ik het ook niet laten
Voor vandaag
had het personeel dat verantwoordelijk is voor de ontspanning en de
vrijetijdsactiviteiten in Hoevezavel een wandeling naar de Lourdesgrot in
Lommel Werkplaatsen op de agenda gezet. Dat is een net iets pittigere tocht dan
we meestal plegen te doen op vrijdag en, al is het maar omdat zoiets de normale
routine een beetje doorbreekt, ik vond het een prima idee. De bewoners en
ikzelf ook, we hebben er van genoten.
Het zou in eerste instantie een beetje oneerbiedig kunnen overkomen maar het
was zeker niet zo bedoeld: het altaar voor de grot bleek een ideale plek om wat
versnaperingen, hapjes en drankjes, voor de bewoners klaar te maken. Er werd
een volwassen appeltaart is stukken gesneden, de nodige frisdranken
uitgeschonken en daarna bleken er ook nog snoepjes en chocolaatjes in de
aanbieding te zijn. Toen Heidi, een van onze favoriete personeelsleden teken
deed dat de appeltaart klaar was om geconsumeerd te worden ze deed dat door
een stukje in de hoogte te steken vond ik de tijd rijp om, naar analogie met
de rituelen die daar vaker plaatsvinden, het moment vast te leggen.
Ik ben
vandaag naar een begrafenis geweest. Alweer heeft de vreselijke ziekte
toegeslagen in mijn onmiddellijke omgeving, ze mogen er nu wel eens mee
ophouden daarboven
Carla was lid van Het Blauw Kanneke , ikzelf ook en er waren nog tal van
leden aanwezig. Het Blauw Kanneke is een geocachers collectief, als we er samen
op uit trekken met de groep loggen we onder die naam i.p.v. met allemaal met
onze eigen pseudoniemen. Dat bespaart ons een hoop schrijfwerk en de
cache-eigenaars hoeven niet zo dikwijls de vaak erg kleine logboekjes te
vervangen.
Toen er gediscussieerd werd over een naam stond het bewuste kanneke op tafel en
iemand suggereerde dat we ons zo maar moesten noemen. Omdat er geen
tegenwerpingen kwamen was dat van af dan zo. Nu Carla er niet meer is, vinden
wij met zn allen dat het blauw kanneke een soort relikwie geworden is en hoewel
soortgelijke kannekes nog altijd voor geen geld te koop zijn in de Action
willen wij dit exemplaar voor geen geld ter wereld nog kwijt.
Het begint
er op te lijken dat we toch nog een beetje zomers gevoel gaan mogen plukken. We
hadden 2016 al in de verdomhoek van zomerloos jaar geklasseerd maar eindelijk
kregen we vandaag iets wat de deur lijkt open te zetten naar enig terras-,
waterkant- of zonnebadweer. En het leuke er aan is dat, naar men zegt, het de
volgende dagen alleen maar beter wordt. Wat het waterkant gedeelte van die
vaststelling betreft is zoonlief meteen in de opportuniteit gedoken. Een
avondje Albertkanaal was een snelle en logische keuze om de nieuwe motor van
zijn boot wat vaaruren te gunnen en kleinzoon Jefke alvast weer wat uit de
waterski-winterslaap te halen.
Pake Pol wil zelf ook nog wel eens op de skis en zijn vaarbewijs is altijd
handig in geval zoonlief over het kanaal wil gaan slalommen, maar vandaag was het
evenwel aan de jeugd en dan blijft pake Pol aan de kant zitten met de telelens
op zijn fototoestel.
Ik moet toch eens aan de kapitein vertellen dat ze de volgende keer best eens
wat dichterbij mogen komen voor wat close ups trouwens
In de loop
van de avond klaarde het op en ik verwachtte een mooie zonsondergang. Ik ben
daarom met de camera en statief iets na achten de Smallebroeken ingetrokken om
te zien of ik daar geen leuke plaatjes uit kon puren. Naarmate de zon dichter
bij de horizon kwam, roder werd en mooier kwamen er in de verte toch weer
enkele wolken. Terwijl de dazen en de muggen me met huid en haar begonnen op te
vreten kwamen er gelukkig de nodige gaten in die verre wolkenlaag. Omdat het interessante
deel van het schouwspel zich afspeelde in een klein hoekje heb ik dan maar de
tele op mijn toestel gezet. Landschapsfotografie met de 300 mm, het is weer
eens wat anders. Het is maar een smal stukje dat ik in beeld genomen heb en
door het tele-effect lijkt het allemaal een beetje samengedrukt, maar de zon
komt voldoende groot precies goed door een opening piepen en daar doe ik het
voor. Het is een HDR opname geworden, drie shots, een goed belichte, een met
twee stops onderbelichting en een met twee stops overbelichting. De samengestelde
HDR die DynamicPhoto er van maakte vond ik al best OK maar toch heb ik er in
Photoshop nog enkele lagen uit de originele fotos aan toegevoegd. Het gedeelte
met de zon heb ik zo uit de onderbelichte versie gehaald en de ganse onderste
helft met de voorgrond uit de overbelichte. Dat laatste leek me dan toch weer
net iets te flets zodat ik daar weer de filter Dark Shadows van Nik Color EFEX
Pro4 op losgelaten heb. Qua sfeer is het nu zo ongeveer waar ik naar zocht. Met
al dat gestapel en gefilter ben ik wel een beetje scherpte verloren meen ik,
maar als ik moet kiezen tussen sfeer en scherpte is het niet altijd de scherpte
waar ik voor ga
De rij
bandjes waarin ik ooit speelde is lang. Ik ken nog veel ex-collegas, met
sommigen heb ik nog contact, anderen heb ik helemaal uit mijn geheugen gewist,
maar de relatie met de vrienden van The Lonely Boys ( whats in a name? ) waar
ik van 1966 tot 69 mee optrok is altijd intact gebleven. Vanaf 2001, dik 30
jaar na datum, kwamen er zelfs regelmatig reunies, vaak gepaard gaand met een
reunie-optreden. Na het aller-, aller-, allerlaatste optreden zijn die reunies
zelfs een jaarlijkse traditie geworden. En dan komt dus het moment dat je er
eentje mist Jack, onze Amerikaanse bassist is helaas niet meer bij ons, hij
verloor eerder dit jaar de strijd tegen de vreselijke ziekte, het was een
beetje onwezenlijk toen we vandaag samen zaten. Ik heb geprobeerd dezelfde foto
die ik naar ik me meen te herinneren 4 jaar geleden maakte vandaag opnieuw te
maken het plekje waar Jack toen zat hebben we vrij gelaten Okee, Jack was
iets breder dan dat vrije plekje, maar ik hoop dat ie ons dat foutje niet
kwalijk neemt