Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
25-01-2015
25 januari Mosselen
Deze
namiddag mochten we weer gaan smullen voor het goede doel. Een van de meest
voor de hand liggende manieren om de kas van je vereniging te spijzen is het
inrichten van een eetfestijn. Ik wil hier meteen aan toevoegen dat ik dat ook
een van de sympathiekste manieren vind. Van alle eetfestijnen is in ons
Vlaanderenland het mosselsouper het meest populaire.
De carnavalsvereniging De Barrierse Rietschieters waar nichtje Jill lid van
is had, zoals ieder jaar, weer beroep gedaan op de eetlust van vrienden,
kennissen en sympathisanten om de werking van de club te sponsoren. Zoiets
moeten ze ons geen twee keer vragen natuurlijk. Wij weten een volwassen portie
heerlijke Zeeuwse lekkernij wel te smaken en als dat dan ook nog in het
gezelschap van enkele goede vrienden kan en er komen de nodige dranken voorbij
om het culinaire plezier compleet te maken, dan mogen we spreken over een
geslaagde namiddag toch?
Tussen het smikkelen door houdt deze jongen natuurlijk altijd de ogen open en
de camera binnen handbereik. De manier waarop de kloeke carnavalisten de potten
met mosselen op een groot dienblad naar de klanten brachten vond ik het bekijken
en het fotograferen alleszins meer dan waard.
Toen ik deze
morgen rond acht uur de gordijnen opentrok sneeuwde het en was het wit buiten.
Ik was niet speciaal zo vroeg opgestaan omdat de nationale weermannen en
vrouwen dat voorspeld hadden, neen, we zouden met enkele leden van de fotoclub
naar een studiedag rond AV-producties gaan in het Nederlandse Rijen. Koffie, ontbijt,
krantje, tandjes poetsen maar rond kwart voor negen kwam een telefoontje van
Alex: of het wel zin had om met dit weer zo ver te rijden? Ik was het er meteen
mee eens, je moet het gevaar niet uitdagen.Nog eens vijf minuten later stond ik al in wandeltenue om het bos in te
trekken.
De temperatuur bleek nogal mee te vallen, te warm eigenlijk om te kunnen
rekenen op een maagdelijk blijvend sneeuwtapijt. En inderdaad, het bos en de
weilanden lagen niet onder die indrukwekkende winterpracht die ik had verwacht.
Het was wit, dat wel, maar op veel plaatsen kwam de gesmolten dooi-smurrie er
al doorheen. Als er zich dan toch eens een mooi landschap aandiende en ik mijn
twijfels had of de foto niet te plat zou worden met zon grote lege ruimte
vooraan had ik gelukkig Phaido nog bij me die gewillig op de goede plaats in de
voorgrond ging poseren.
Sedert ik
las dat een foto van ene Gursky verkocht werd voor 4,3 miljoen en meer nog
nadat ik de foto in kwestie ook gezien had ( althans een copie ervan op het net
) riskeer ik me ook regelmatig op het pad van de minimalistische fotografie
less is more he. Je weet maar nooit of er misschien een of andere kunstkenner
eens een bedrag met meerdere nullen te spenderen heeft
Bij dit beeld waar ik deze ochtend tegenaan liep moest ik ook aan onze
oosterburen denken de heer Gursky is een Duitser namelijk en de voor de
hand liggende titel leek mij eerst: Schutzstaffel, wat drie kwart eeuw geleden werd afgekort als SS J. Bij nader inzien leek me dat toch
net iets te recht voor de raap en heb ik er van gemaakt: Neonazis in de
Kempen? ( met een vraagteken he )
Er was een
tijd dat in het bos langs onze wandelroute overal chalets en vakantiehuisjes te
vinden waren, het ene al wat luxueuzer dan het andere, en allemaal zeer
zonevreemd natuurlijk. Toen besliste de overheid dat ze daar iets aan gingen
doen en dat ze allemaal moesten verdwijnen. Bij de meeste was dat ook
onherroepelijk het geval, het bos herwon zijn rechten, de enkele uitzonderingen
bewijzen waarschijnlijk dat als je de juiste mensen kent er net iets creatiever
met de regels mag omgesprongen worden.
Op deze plek stond ook een mooi buitenverblijfje en nu de permanente bebouwing
afgebroken is komen de eigenaars toch nog regelmatig hier naartoe maar dan met
de motorhome. Eén ding hebben ze evenwel niet afgebroken en dat is de WC, het
toilet, in het mooi Kempens: het huske.
Ik herinner me de tijd dat ik een klein manneke was en dat er thuis, bij de
buren en bij de familie, kortom zo ongeveer overal wel in een schuur of in een
klein gebouwtje langs het huis een huske was met een soort grote zitbank, de
onderkant gemetseld en daarop een brede plank met een gat er in. Daar moest je
op gaan zitten om je ontlasting te deponeren en die hoorde je dan anderhalve
meter dieper in de beerput ploffen, en in de winter was het er koud want het
begrip tochtvrij was nog niet uitgevonden... Keurig in stukken geknipte of
gescheurde stukken krantenpapier die op een grote kepernagel tegen de muur geprikt
hingen en waarmee je je achterwerk kon opschonen ( ik had bijna geschreven om je
kont af te vegen ) kan ik me ook nog levendig voor de geest halen en daaraan
moet ik elke keer weer denken als ik tijdens de dagelijkse wandeling langs dit
verlaten huske kom.
Ik zou bijna zeggen historisch erfgoed, beschermen die handel in plaats van af
te breken !!!
Ik las nog
niet zo lang geleden in een of ander fotografie-tijdschrift een artikel over
standpunten, meer bepaald hoe je creatief kunt omgaan met standpunten om
verrassing in je fotos te brengen. Er zijn van die termen die geen uitleg nodig
hebben, zoals kikkerperspectief, vogelperspectief en zelfs dikke neuzenfoto is
ook voor niet fotografen nog best verstaanbaar: het effect dat optreedt als je
iets van te dichtbij fotografeert. Dan worden onderdelen die het dichtst bij de
camera zijn buiten proportie vergroot namelijk. Als kleindochter Julie vóór ze
naar de balletles gaat thuis al even aan het warmlopen is en ik beslis dat ik
haar gedoe van uit een vogelperspectief in beeld wil nemen dan is het resultaat
dus een vogelperspectiefdikkeneuzenfoto als er toevallig net een voet voorbij
de camera komt op het moment dat ik afdruk. Elf lettergrepen en een woordwaarde
om een scrabblekampioen jaloers te maken maar toch noem ik het liever grote voetenfoto.
J
Na twee
dagen binnen zitten ben ik deze morgen toch weer maar eens met het vrouwtje en
Phaido de Smallebroeken in getrokken. Ik ben nog niet terug helemaal ok maak ik
voel beterschap
Tijdens de wandeling viel het me weer eens extra op dat er zo ongeveer nog
nergens iets gedaan is aan de schade die in het bos veroorzaakt is door de
zware natte sneeuw van ondertussen al weer meer als drie weken geleden.
Afgerukte takken liggen nog altijd over wandelwegen, soms zelfs hele bomen en
het lijkt er op dat er geen instantie is die zich daar iets van aantrekt. Vroeger
was dat misschien ook wel zo maar dan ging iedereen die op zoek was naar
brandhout wel zijn deel van het opruimwerk doen Nu mag dat niet meer he.
Phaido heeft alleszins minder problemen dan het baasje en het vrouwtje om
tussen de hindernissen door te laveren en die staat enkele tientallen meters
verder zich af te vragen waar ze toch blijven. Baasje moet eerst een foto maken
We hebben in
de fotoclub een erg goede professionele printer en tegen een zeer minimale
kostenvergoeding mogen we die ook gebruiken. Het probleem is evenwel dat
iedereen elke keer weer alle instellingen naar zijn eigen voorkeuren aanpast,
andere papierprofielen, gebruikersprofielen, kleurruimte en dies meer. Daar
komt nog bij dat ik ook voor familie, vrienden en kennissen wel eens iets
afdruk en dan vind ik het een beetje ongepast daar ook elke keer de clubprinter
voor te gebruiken. Vorige donderdag ben ik daarom zelf een Canon Pixma Pro 1
gaan kopen.
Iedereen die mij kent weet wel hoe graag en hoe snel ik met nieuwe speeltjes
aan de slag ga.Ik wil me wel eerst even
door de handleiding worstelen. Vrijdag: te druk, zaterdag: te druk, en dan
sloeg de griep toe. Gisteren, vandaag echt te ziek om aan fotograferen of
handleidingen te denken.
Ongelooflijk maar waar: hij staat dus nog altijd ingepakt in de doos. Daar een
foto van maken leek mij nog net mogelijk onder grieperige omstandigheden. Laten
we hopen dat ik morgen weer de deur uit kan, Phaido vind die korte
wandelingetjes met het vrouwke alleen ook maar niks heeft ie mij gezegd.