Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
28-02-2016
28 februari Maarheeze
Het dreigt een
beetje eentonig te worden, daar ben ik me helemaal van bewust, maar ook vandaag
heb ik van het mooie weer geprofiteerd om te gaan geocachen. Met zn vijven waren
we naar Maarheeze gereden. Dat is in Nederland ergens op de grens tussen Noord
Brabant en Limburg. Het natuurgebied waar we een uitgebreide wandeling hebben
ondernomen strekt zich ook uit over die twee provincies. Hobby-gewijs hebben we
gevonden wat we zochten en dat geldt zowel voor het geocache gedeelte van onze
uitstap als voor het fotograferen.
Dit panorama beeld heb ik samengesteld uit zes vertikale fotos. Achteraf heb ik
er een 16x9 formaat van gemaakt. Dat wordt meer en meer de norm, zeker bij
landschapsfotografie, en laten we wel wezen, onze TV-toestellen, schermen van
PCs, laptops en smartphones hanteren ongeveer allemaal al dat formaat, dan kun
je als fotograaf toch niet achterblijven?
Alaaaaaf !!!
Ik ben niet zon carnavalsmens, maar toch ben ik al enkele keren naar de
jaarlijkse stoet gaan kijken in Winkelomhei. Dat komt hoofdzakelijk door het feit
dat Jill, een nichtje van het vrouwtje lid is van de Lommelse carnavalsvereniging
De Rietschieters. Telkenjare komen die met de club afgezakt naar de Geelse
deelgemeente om mee te lopen in de stoet.
Als je dan langs het parcours staat en je ziet al dat kleurige gedoe
voorbijkomen dan krijg je evenzovele onderwerpen voor je neus om te
fotograferen natuurlijk. Zo waren er dit jaar 51 groepen die solliciteerden
naar een plaatsje in deze blog, maar dat was uiteraard voorbehouden aan de
Rietschieters. Als je het goede aanspreekpunt hebt dan is het ook niet zo
moeilijk om ze zelfs midden in de actie even samen te laten poseren. Dit jaar
was American Footbal hun invalshoek en het mag gezegd worden dat ze er goed uit
zagen. Big fun Alaaaaaf !!! Ik moet toegeven dat ik het zelf ook leuk vond.
Ik ben deze
avond nog eens naar een optreden van Flying Shoe geweest, mijn favoriete jonge
rock&roll-bandje. Ze hadden me gevraagd om eens langs te komen want er was
onlangs zowel qua bezetting als qua repertoire een en ander veranderd binnen de
groep. Dat ik ook zou fotograferen was bij de uitnodiging inbegrepen
natuurlijk. Nadat ik me eerst blauw geërgerd had aan de huis-DJ die voordat de
jongens aan de beurt waren loeihard hard-metal lawaai de zaal in keilde, genre
Rammstein en erger, mocht ik toch genieten van een erg leuk optreden, van het
beste dat ik de boys al zag en hoorde produceren.
Fotos maken was een ander paar mouwen evenwel. Ze bleven maar kunstrook de zaal
in spuiten zodat flitsen überhaupt uit den boze was en in die erg donkere nevelige
ruimte met constant tegenlicht en weinig belichting naar de voorkant van de
band moest ik het dus wel met een erg hoge ISO-waarde, met een heel groot
diafragma en dan nog met een relatief lange sluitertijd doen. Daarenboven vond
de bediener van de huislichtinstallatie dat ie alle knopjes, effecten, standjes
en pre-sets in een waanzinnig tempo achter elkaar moest mixen zodat een
witbalans instellen gewoon hopeloos was. Het was al laat, of moet ik zeggen vroeg,
toen ik thuis mijn geheugenkaartje in de PC overzette en ik zoals verwacht merkte
dat er niet veel bruikbaar materiaal op stond. Van de 150 gemaakte fotos heb ik
er zegge en schrijven 10 over gehouden waar ik min of meer mee kan leven Je
hebt van die dagen
De bruggen
over het Albertkanaal worden allemaal verhoogd. De scheepvaart vraagt een
grotere doorvaarthoogte en dus moet het wegdek een stuk omhoog. Soms wordt dat
verwezenlijkt door de ganse brug gewoon op te krikken, maar meestal komt er een
gloednieuw kunstwerk, zo ook hier in Zittaart Meerhout.
Ik had hier onze namiddagwandeling gepland en een mij onbekende collega
fotografe was net met de brug aan het stoeien. Mijn interesse was gewekt. Natuurlijk maak ik dan een
praatje en ik schoot ook enkele fotos. Het licht zat
evenwel niet goed maar toen ik na de wandeling terug naar de wagen ging en
de zon al een stuk lager stond kon ik in tegenlicht met de zon verborgen achter
de berm toch enkele opnames maken waar ik wél tevreden over was. In het
bijzonder was ik blij met de belichting op de onderkant van de brug, die wordt
veroorzaakt door de weerkaatsing van het invallend licht op de schuine kant van
de brugconstructie. Dat er in het midden enige overstraling en uitgebeten
lichte delen zijn neem ik er met dit tegenlicht graag bij.
We moesten
snel weer eens samen op pad. Mijn vaste cachemaatje Jackie en zijn vrouwtje waren
vorige zondag behouden teruggekeerd van een weekje Madeira. Voor maandag en
dinsdag hadden nationale Frank en Sabine ons niet meteen de beste
vooruitzichten gegeven op mooi weer maar vandaag leek er een fijne dag aan te
komen. Een bestemming hadden we snel gevonden. Een korte zoektocht op
Geocaching.com leerde ons dat we eens moesten gaan kijken net ten zuiden van Aarschot.
Een onvermoed mooi natuurgebied werd zo het decor van alweer een meer dan
gesmaakte wandeling.
s Hertogenheide en het Kloesebos waren namen die me tot dusver helemaal niks
zegden maar dat is na vandaag wel net iets anders. Voor wandelfanaten en
natuurliefhebbers is dit een Geheimtipp die nog een extra blinkend randje
krijgt, want sedert kort is er een erg leuke serie van twaalf geocaches plus
bonus verstopt Dat we die allemaal gevonden en gelogd hebben is bijna
vanzelfsprekend en dat ik weer met enkele mooie fotos ben thuisgekomen ook
natuurlijk. Dit is een beeld van op een van de hoger gelegen punten van s
Hertogenheide.
Ik heb
vandaag weer eens gekozen voor een zwart - wit omzetting. Het is een van mijn
dadas op fotogebied, dat is inmiddels geweten mag ik aannemen. Ik heb
daarenboven vrij rigoureus met de schuifjes gespeeld deze keer want de opname
vroeg er om vond ik.
Toen ik deze middag op weg was naar de GC5WXR, een zeer aanbevelenswaardige
superleuke cache trouwens, leek het er op dat het weer plots helemaal op tilt
sloeg. Enerzijds scheen de zon nog altijd, maar anderzijds kwamen er van uit
het noorden dreigende wolken die vrij onverwacht voor wat winterse neerslag
zorgden. Er kwam enige motsneeuw naar beneden dwarrelen en meteen daarna kregen
we, vrij intens, zelfs wat hagel te verwerken, kort, maar heftig.
In een weide langs de weg, tussen enkele verdwaalde bomen, stond een boerenknol
de grillen van de weerman te ondergaan en ik vond het een moment dat ik niet
mocht missen. De Eos heb ik gelukkig altijd binnen handbereik. Het licht, de
schaduwen veroorzaakt door de relatief lage winterzon, de sporen van winterse
neerslag op de rug van het paard en op de grond ik vond dat ik het in de
nabewerking allemaal nog net iets dikker in de verf moest zetten.
Het is niet
meteen mijn favoriete weer. De nattigheid waar we de ganse dag mee moesten
leven werkt echt deprimerend. Ik denk niet we vandaag langer dan 5 minuten aan
een stuk zonder regen waren. Het mag dan ook niet verwonderen dat ik daardoor
geïnspireerd was toen ik de fotografiekriebels toch even voelde opkomen. Water,
regen, nat het duurde niet lang voor ik in de eigen tuin onderwerpen vond. Ik
moest er eigenlijk niet naar zoeken, druppels waren er overal, in alle maten en
gewichten. Aan de waslijn, aan de rand van de dakgoten, op het gras, aan de
takken van de bomen, ik had de keuze uit miljoenen mogelijkheden. Dat het net deze
druppel, aan het uiteinde van een tak, geworden is, is puur toeval. Hoewel , ik
vermoed dat de suggestie van een groene knop, klaar om te ontbotten, die de
belofte van de komende lente tegen beter weten in toch even wilde tonen, er
iets mee te maken had. Ik had de macrolens op het toestel gezet en wilde een zo
klein mogelijke scherptediepte. Het vrouwtje was zo lief om met mij mee naar
buiten te gaan om een paraplu vast te houden. Zelf kan ik wel tegen een spatje
water, maar mijn apparatuur stel ik daar liever niet aan bloot. Uit de losse
hand heb ik enkele reeksen fotos geschoten van dezelfde druppel en er waren er
gelukkig enkele bij die net voldoende scherp waren. Ingewijden zullen wel weten
dat zo iets met een macrolens en f2,8 niet voor de hand liggend is. Aan nabewerking
hoefde ik niet veel te doen, een beetje vigneteren in de hoeken voor nog wat
meer grijzigheid en klaar is kees. Het is weer eens wat anders, minimal art,
less is more
