Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
30-03-2014
30 maart Zumbakids
Twee dagen
lang fotograferen, vijf voorstellingen van Dansen naar de maan en terug
door de dansers en danseresjes van Balance Health Center, het was een hele
klus. Het zit er op zou je dan zeggen, maar niets is minder waar.. nu begint
het pas. Ik heb alvast een hele avond besteed aan het organiseren en ruw
selecteren van de 2300 ( !!! ) fotos die ik geschoten heb. Het is de bedoeling
dat ik dat ga herleiden tot zeg maar een 500-tal. Ik zal er dus met de grove
borstel moeten doorheen gaan. Bewerken dat zie ik ook niet echt zitten als het
over dergelijke aantallen gaat, dan ben ik nog weken bezig. We zullen het dus
moeten doen met wat er uit mijn toestel kwam, het recht voor de raapse eerlijke
product. Bij het overschouwen van de oogst viel me alvast dit plaatje van de
Zumbakids op. Dat kleindochter Julie een van de danseresjes is speelde
natuurlijk een rol bij de keuze.
Misschien dat dit ook wel illustratief is voor de moeilijkheidsgraad voor de
fotografen tijdens het evenement. De witbalans goed aanpakken was onbegonnen
werk met al die kleurige spots die te pas en even vaak te onpas alom voor
kleurzwemen zorgden. Voeg daarbij het feit dat die belichting naar mijn smaak
en die van mijn Canon meestal aan de spaarzame kant was en dan begrijp je dat
het nodige Fingerspitzengefühl nodig was om de camera-instellingen enigszins
aanvaardbaar te houden.
Terwijl
iedereen met dit schitterend voorjaarsweer van de zon, de natuur, eventueel een
terrasje, een wandeling of een fietstocht kortom, van de lente geniet, is dit
de habitat waarin ik twee dagen verblijf. Niet dat ik het heel erg vind, ik had
toegezegd dat ik zou fotograferen tijdens de show van Balance Danscentum in het
Schaliken en ik hou me aan mijn beloften, daarenboven is fotograferen echt mijn
ding wel tegenwoordig, dus ik kan er heus wel van genieten. Maar dat zonnetje
buiten . het doet toch ook een beetje pijn
Vijf uitverkochte voorstellingen staan er gepland op twee dagen tijd, zwaar
werk voor de jeugdige danseresjes, maar ook voor het personeel, de begeleiders,
vrijwillige helpers en helpsters en, jawel, ook voor de fotografen.
Zo ziet de binnenkant van het Schaliken er dus uit. Vóór show nummer drie van
start gaat is dit de nog lege zaal, de huistechnieker John zit al op zijn
werkplek en de stoel ernaast wordt zo dadelijk ingenomen door ondergetekende.
Vandaag heb ik van af die plek met twee verschillende lenzen hoofdzakelijk
totaalshots gemaakt. Morgen ga ik rondzwerven door de zaal, in de nok en op nog
wat rare plaatsen om wat meer detail- en sfeerbeelden te schieten.
De laatste
vrijdag van de maand is het traditiegetrouw vergadering voor de leden van onze
motorclub. We hebben geen vast lokaal, dus proberen we alle gelegenheden die de
nodige accomodaties bieden om beurt aan bod te laten komen. Vandaag hadden we café
De Langenberg uitgekozen.
We komen daar wel vaker en ik heb zeker al meerdere fotos van de binnenkant van
dit etablissement laten voorbijkomen en daarom bedacht ik dat het misschien wel
leuk zou zijn ook de buitenkant eens te fotograferen by night.
Bij nader inzien had ik hier misschien beter een HDR opname gemaakt van op statief om ook die lichtreclame wat beter onder controle te houden,
maar dat is praat na de daad J In de staat waarin ik mij bevond bij het buitenkomen
vond ik dit best een geslaagde opname met alleen maar de monopod om me te
ondersteunen.
Repetitie
voor deel twee van de dansvoorstelling in het Schaliken van aanstaande weekend.
De iets grotere meisjes kwamen vandaag aan bod en dat was de hoofdreden waarom
ik vandaag ook nog eens een kijkje ging nemen. Julieke danst zich namelijk het
ganse jaar de ziel uit het lijf en nu dat ze een prominente rol speelt in de show
wil ik natuurlijk op voorhand weten waar, wanneer en hoe ze op het podium zal
staan. Hier zit ze, bij de finale van een van de nummers, geknield, in haar
grijze outfit ongeveer in het midden. Tijdens de show zal het er qua kledij
natuurlijk allemaal nog veel meer flashy uitzien. Ik heb mijn notities alvast gemaakt
om ze zo goed mogelijk in beeld te krijgen !!!
Ook leuk was het dat ik facebookvriendin Beatrice, die er vorig jaar ook al
fotografeerde, nu persoonlijk leerde kennen. We gaan het samen goed vinden weet
ik nu al zeker.
In bijgaande foto zit ze trouwens midden voor het podium ook even haar
instellingen uit te proberen veronderstel ik.
Ik vermoed
dat je deze 26ste maart een typisch voorbeeld van wisselvalligheid
mag noemen, maartse buien en aprilse grillen is een benaming die niet zonder reden
op deze tijd van het jaar geplakt wordt. Deze namiddag kreeg ik al fietsend een
kleine zondvloed over me heen, maar in de voormiddag konden we de boswandeling
met Phaido zowaar met een regelmatig door de wolken brekend zonnetje
afhaspelen. En net op het moment dat er zon zonnestraal in het bos op een
plukje jong groen viel had ik mijn fototoestel met telelens in aanslag.
Helemaal niks spectaculair natuurlijk, maar hier wordt ik best gelukkig van.
Het licht dat zo mooi doorheen de frisse blaadjes schijnt tegen een donkere
rustige achtergrond, meer moet dat niet zijn.
Als ik er s
morgens uit kom duurt het meestal nog wel een tijdje voor ik ook echt wakker
ben. Ik heb sloten koffie nodig, mijn krantje, kruiswoordraadsel, sudokus en
dan, na het plegen van een grote beurt op het toilet kom ik gewoonlijk wel
langzaam boven water. Vandaag ging dat veel vlotter. Toen ik in de woonkamer
gesleft kwam zegde Josee: Kijk eens wat daar in de hof zit
Verdomme en gij roept mij niet eerder !?!? Meneer fazant zat in al zijn
glorie schijnbaar ongeïnteresseerd wat rond te kijken en te pikken op wat bij
mensen met groene vingers gazon genoemd wordt. Ik heb nog nooit zo snel de 300
mm met de 1.4x extender op mijn toestel gezet. Eerst heb ik door het keukenraam
alvast voor de veiligheid al enkele fotos gemaakt en daarna ben ik voorzichtig
in een van de slaapkamers stilletjes het raam gaan openmaken, hij had niks in
de gaten en toen kon ik ongehinderd een hele tijd verder fotograferen. Op een
bepaald ogenblik kwam hij zo dicht dat ik begon te denken dat het een tam
exemplaar was en dat ie gewoon kontakt met de mensen zocht. Ik ben dan ook naar
buiten gegaan maar Phaido schoot als een pijl richting meneer fazant. Die
laatste steeg als reactie evenwel meteen, fladder, fladder, bijna loodrecht de
lucht in. Ik weet zeker dat Phaido helemaal niks slechts in gedachten had en
gewoon vriendelijk wilde snuffelen en kennismaken, maar dat wist meneer fazant
niet natuurlijk.
Enneuuuhhh dat het gras zo lang staat heeft alleen maar te maken met het feit
dat ik bedacht dat lang gras toch veel fijner is om de eitjes in te verstoppen
als de klokken komen met Pasen. J
Het komende
weekend ga ik enkele dagen fotograferen in schouwburg het Schaliken in
Herentals. De jonge danseresjes van dansschool Balance gaan daar de show Dansen
naar de maan en terug presenteren en dat moet worden vastgelegd. Vandaag hadden
ze de eerste repetities in zaal en ik ben er al eens naar toe getrokken om de
sfeer op te snuiven en natuurlijk ook om me al een beetje voor te bereiden. Het
kan nooit kwaad als je op voorhand weet wat er gaat voorbij komen, waar de
beste plekjes zijn, hoe het licht is, welke lenzen je best kunt gebruiken enz.
enz De podiumbelichting was nog helemaal niet goed ingesteld maar toch heb ik
al enkele shots gemaakt gewoon om een en ander uit te testen.
De eerste helft van de show werd vandaag afgewerkt en aanstaande donderdag
wordt deel twee aangepakt met andere deelneemstertjes dus. Toen ik deze opname
maakte van wat de grote finale gaat worden bedacht ik dat het dan wel erg druk
gaat worden op dat podium als er nog eens zoveel jong geweld bij moet
Toen ik de opname thuis bekeek zag ik pas hoe grappig het was dat, in de
voorgrond, er massaal gefotografeerd en gefilmd wordt met tablets en
smartphones door de aanwezige mamas en papas. Volgend weekend, tijdens de echte
voorstelling mag dat niet meer
Dit is niet
meteen een foto waarmee ik bij de volgende vergadering van de fotoclub ga
vertellen He jongens en meisjes, nu moet je eens zien welk meesterwerk ik nu bij
heb Fototechnisch gezien stelt het weinig voor. De opname is gemaakt in een
donker café, zonder flits en met een lamp die boven de tafel voor plaatselijke
overbelichting zorgde, kortom, moeilijk moeilijk. Het is wel een document dat
vertelt hoe het er in ons zondagavondvriendenclubje kan aan toe gaan.
Niet iedereen van ons gezelschap is elke week present als we ergens in een van
de Groot-Kastelse horecazaken wat zitten bij te kletsen tijdens het consumeren
van de nodige dranken, al dan niet alcoholisch. Maar soms gebeurt het dat
iemand die de ganse dag hard gewerkt heeft, met de catering bij een receptie
bijvoorbeeld, onverwacht, een beetje laat toch nog komt binnenvallen met enkele
schotels van de heerlijkste hapjes die je je kunt indenken. Vers uit de
koelkast, overschot, te optimistisch besteld dat gooi je toch niet in de
vuilnisbak? Dan is het feest natuurlijk.
Het is eigenlijk altijd feest met ons zondagavondvriendenclubje, maar vandaag
was het toch een tikkeltje extra feest.
O ja, intimi weten in een oogopslag waar de fotograaf van dienst zat J
We hebben
binnen de fotoclub best wel wat spullen waarmee we een goed geëquipeerde fotostudio
kunnen in elkaar knutselen. Minpuntje is wel dat we alles telkens weer moeten
opbouwen als we er gebruik van willen maken. Tijdens de vergadering van vorige
donderdag hadden we de nodige achtergronden, lampen, softboxen en andere
belichtingsapparatuur klaar gezet om tijdens het weekend te gebruiken. We
hadden de beschikbare tijd mooi verdeeld en deze namiddag tussen half vier en
half zes was het aan mij om mijn gang te gaan.
Fotomodellen zoeken was niet zo moeilijk, want uiteraard denk je dan aan de
kleinkinderen. Die hebben het druk evenwel, zeker in het weekend. Toch vond ik
de twee jongste van de jongedames bereid om voor de camera van pake Pol te
komen poseren.
Er is er zelfs eentje bij die haar plechtige communie gaat doen, maar ze had
nog geen schoenen die bij haar outfit passen en dus was een shoot voor de
communiefotos nog niet opportuun. Ook op die leeftijd hebben de dames al
prioriteiten
Het werd een sessie met allerlei verkleedpartijen en gevarieerde poses. Het
poseertalent van mijn modellen bereikte professionele hoogtes moet ik stellen. De
oogst wordt pas tijdens de volgende vergadering van de club becommentarieerd,
maar als foto van de dag voor deze blog kon ik toch niet anders dan er nu al eentje
uit te pikken. Na afloop van de sessie had ik de dametjes kunnen overtuigen om
nog eens samen voor de witte achtergrond te gaan staan, gewoon in de alledaagse
kledij. Uit de serie die ik toen maakte koos ik een shot, zo hoef ik niet
te kiezen tussen mijn beide onderwerpen J
Dit is niet
voor mensen met arachnofobie, spinnenangst...
Eenentwintig maart, de lente begint officieel vandaag en ik was van plan dat
feit te gedenken met enkele macrofotos. Ik was dan ook door onze hof aan het
dwalen, kruipen, rondneuzen op zoek naar insectjes, bloemetjes of eender welk
onderwerp dat de lente kon symboliseren. Nu zijn spinnen niet het eerste waar
ik aan denk als ik lentekriebels voel maar toen ik deze joekel in het oog kreeg
ging mijn interesse toch meteen die kant uit. Ik had de hoekzoeker op mijn
toestel, dus ik kon op mijn buik liggend een goede positie innemen om hem
frontaal te fotograferen. Voorlopig bleef hij stil zitten en ik kon dicht
genoeg sluipen om m goed in beeld te krijgen. Ik moest snel zijn Gelukkig had
ik de instellingen van de Eos al met de natte vinger voor macro-fotografie
aangepast. Diafragmavoorkeuze, f16 en ISO 250 leek mij een goed uitgangspunt.
Achteraf gezien had ik beter die ISO op 800 of nog hoger gezet, dat kan de 6D
makkelijk aan en dan was mijn sluitertijd korter geweest. Nu kwam ik uit op
1/13 sec. Zonder statief, met de ellebogen op de grond steunend kon ik enkele
opnames maken, toen ging ie er van door. Het moet zijn dat ik toch nog een
redelijk vaste hand heb, want met zulke lange sluitertijd vind ik de scherpte
nog best meevallen.
Een van de
fijne kanten van het geocachen is dat je plaatsen ontdekt waar je anders nooit
ofte nimmer zou gekomen zijn. Je zoekt op de site gewoon een leuke multicache,
leest de beschrijving en de logs van vorige bezoekers en zo kun je je een idee
vormen of je het de moeite waard vindt. Vandaag kozen we de wandeling in de
Looiendse bossen in Retie als decor waarin we met Phaido een dik uur zouden rondlopen.
Dat er in die Looiendse bossen ook nog een plas van redelijke afmetingen was
vond niet alleen Phaido leuk, ook de fotograaf kwam hier best aan zijn trekken.
Eerst moest ik natuurlijk de nodige hond-in-water fotos maken en daarna de
obligate hond-schudt-zich-droog fotos maar uiteindelijk nam ik toch ook even de tijd
om de omgeving vast te leggen. Het 16x9 formaat leek mij het best geschikt om deze
blik over de plas naar de groenpartijen er achter vast te leggen.
Voor het
geval er nog eens een mooie zonsondergang zou voorbij komen had ik al lang een
aantal plekjes in mijn achterhoofd die als decor konden dienen. De eik die ik
in de voorbije jaren menigmaal gefotografeerd heb in alle mogelijke seizoenen
en weersomstandigheden was een van de locaties waarvan ik vond dat die daar
geschikt voor zijn. Ik noem hem liefkozend mijn eik Hij is al diverse keren
opgedoken in deze blog en vandaag is het dus weer zo ver.
Ik was nog redelijk laat gaan wandelen met Phaido en toen ik door het bos terug
naar huis kuierde kleurde de lucht steeds maar roder. In het bos heb je
natuurlijk weinig weidse uitzichten om dergelijke mooie avondkleuren te vangen en
daarom spoedde ik me maar meteen met de fiets naar hetzelfde plekje dat ik al
zo vaak had opgezocht: het fietspad tussen de hoge en de lage Rielen. Thuis
gekomen met enkele, naar mijn idee, best aardige shots heb ik er toch even COLOR
EFEX PRO 4 op losgelaten voor nog iets meer dramatiek. Helemaal waarheidsgetrouw
is deze afbeelding dus niet, maar in naam van de kunst eigen ik me bij deze het
recht toe lichtelijk te overdrijven qua kleurgebruik. Waar zie je dezer dagen
trouwens nog een foto die niet door photoshop, lightroom of een aanverwant
programma gehaald is?
Voorjaar,
tijd voor gezinsuitbreiding in de schapenfamilies. In menige weide zie je al
lammetjes rondhuppelen en ook bij boer Nicolas is er al jong leven. Er lopen er
al enkele te grazen tussen de andere hoevebewoners en eerder deze week was er
nog een heuse drieling de veestapel komen verrijken.
Toen we deze avond de kleinkinderen van school waren gaan halen kon Nicolas
niet snel genoeg in de stal zijn want er was weer een ooi bij wie het ging
gebeuren wist ie. Ik ging er natuurlijk achteraan met de camera. We waren net
te laat, of net op tijd, het is maar hoe je het bekijkt. Alweer drie stuks
waren net op de wereld gekomen, de bebloede navelstrengen vertelden ons dat het
nog niet zo lang geleden gebeurd was en toch stonden de kleine ukjes al, zij
het wankel, op vier poten, er was er zelfs al een die de weg naar de papfles
gevonden had zag ik. Het was nog niet zo makkelijk om een groepsfoto te maken
waar iedereen op stond, want mama kwam steeds weer beschermend tussen haar
kroost en die vreemde meneer staan. Uiteindelijk lukte het toch en dit is een
plaatje waar ik best gelukkig mee ben, ook al omdat boer Nicolas het mooi vond.
Ik ben deze
namiddag samen met Phaido nog eens een stuk Kasterlee gaan verkennen waar we
nog niet gewandeld hadden. Onze geocache-hobby brengt ons nog steeds, en steeds
vaker eigenlijk, naar plekjes waar we het bestaan niet van kenden. De omgeving
van de Zandhoef was het decor waarin een collega geocacher een mooie multi-zoektocht
had uitgestippeld en de aanwijzingen van onze wandel-GPS volgend genoten we
weer volop. De rust, de natuur, het wandelen
op zich en natuurlijk ook de fotomomenten zijn ingredienten die deze jongen helemaal
tevreden kunnen stemmen, en voor zover ik het kan inschatten denkt Phaido er
ook zo over.
Ergens in een weide zagen we deze jongedame met vlechtjes in het haar. Ze was
erg sociaal want ze kwam me meteen groeten en toen ik haar vroeg of ze even
wilde poseren deed ze dat ook zeer geduldig. Op mijn vraag of ze er bezwaar
tegen had dat ik haar foto op het internet zou plaatsen schudde ze het hoofd en
ik hoef me dan ook geen zorgen te maken omtrent portretrechten of andere
mogelijke juridische valkuilen. Deze schoonheid met vlechtjes wordt dus mijn
foto van de dag.
Pake Pol en
oma, allebei helemaal links in beeld, de zes kleinkinderen en dochter Ilse, de
mama van vier stuks van het kleine grut voeg daarbij de altijd goed poserende
Phaido en je krijgt de min of meer voorspelde of laten we zeggen beloofde
groepsfoto van ons animatieteam.
Ook vandaag is dit uiteraard geen foto die ik zelf gemaakt heb, de dank gaat dus
weer uit naar schoonbroer Dreeke voor de perfecte timing, compositie en
instellingen. Er zijn zo van die dagen dat ik uit tientallen fotos niet weet
welke kiezen om als foto van de dag te fungeren. Deze keer was het er maar één
maar dat ie goed zou zijn wist ik wel. Merci Dreeke. Morgen doe ik het weer
zelf
Ik ben een
fervente saunaganger. Transpireren, zweten, ik weet er alles van. Maar elk
saunabezoek isklein bier vergeleken met
de tweedaagse klus waar we vandaag aan begonnen zijn. De pakken die we
aantrekken om het paasverkoop-evenement van de Aarschotse middenstand te
animeren zijn mini-saunas in de overtreffende trap. Ik ben zeer gelukkig dat
het weer vandaag plots niet meer zo vroeg-zomers was als de vorige dagen, en
even zo gelukkig ben ik met het feit dat mijn pak niet uit waterdicht materiaal
vervaardigdwas, want anders was ik
zeker verdronken door het transpiratievocht dat ik er in gelaten heb.
Tijdens dit soort bezigheden kan ik zelf helaas geen camera meesleuren, maar
gelukkig is er dan schoonbroer Dreeke aan wie de fotoklus wel toevertrouwd is.
Voor een groepsfoto vermoed ik dat we beter tot morgen wachten, vandaag waren
immers drie van de kleinkinderen niet present wegens andere verplichtingen.
Maar toen ondergetekende in een onbewaakt moment een dansje pleegde met Phaido
had de fotograaf van dienst ook zijn vinger op de afdrukknop. Ik vond het
resultaat best illustratief voor de sfeer waaraan we onze bijdrage probeerden
te leveren.
Wij
kennen Mieke al een hele tijd. We hebben samen ooit plezier gemaakt, gepraat,
iets gedronken en nooit hadden we er op gelet of Mieke groene vingers had.
Mieke is ook een facebook-vriendin en niets in haar posts of commentaren liet
ook maar vermoeden dat wij haar ooit zouden zien met enig tuingereedschap in de
handen
Toen we in de vooravond Josees broer gingen oppikken om samen iets te gaan
nuttigen in de Brugwachter hadden we Mieke al gezien langs de baan, we hadden
zelfs gewenkt en teken gedaan om ook iets te komen drinken. Maar ze was te druk
bezig blijkbaar. Waarmee? Daar hadden we toen nog het raden naar. Tien minuten
later reden we er weer voorbij, deze keer in de andere richting en toen zagen
we het Mieke was aan het tuinieren, of toch iets wat er op leek. Ze was het voetpad
voor haar woonst aan het fatsoeneren meenden we te zien. Ik stopte langs de weg
zon 50 m er vandaan en Mieke merkte niet eens dat ik mijn hoofd en de camera
met de telelens door het open dak wurmde om een reeks fotos te maken, zo zeer
ging ze op in haar bezigheid. Eén keer keek ze recht in mijn richting, maar
zelfs toen had ze niks in de gaten. Ik zag wel dat haar bril daar zo maar hing te
bengelen, misschien is dat wel de verklaring. Zonder bril zag ze me niet
natuurlijk. Wie gaat er nu tuinieren met een bengelende bril rond zijn/haar
hals? Ja, Mieke blijkbaar
We waren
eigenlijk van plan vandaag naar de Ardennen te rijden. De wandeling langs de
Ninglinspo was al lang een van de items op mijn to-do-lijst. Ik wilde het
riviertje en de watervalletjes fotograferen met een lange sluitertijd en ik had
daarom ook al de ND- en de grijsverloopfilters in mijn fototas gestopt. In
laatste instantie hebben we omwille van het smogalarm en de raadgevingen om het
autoverkeer zoveel mogelijk te beperken, millieubewust als we zijn, maar
beslist in eigen regio te blijven. Snel hadden we in het Oostmalse gehucht
Salphen een aanvaardbaar alternatief gevonden. Dat scheelt toch wel zon 300 km
uitstoot J.
Het werd een zeer gesmaakte tocht en op een bepaald ogenblik werd het nog extra
leuk, want toen we over een brugje liepen zag ik langs de ene kant een
rimpelloos, spiegelend wateroppervlak en aan de andere kant behoorlijk wat
stroming en verval kon ik die filters toch nog gebruiken !!! Ik ben dus de wei
in gedoken, ben in een bocht van de rivier, tegenover het brugje, op mijn buik
in het gras gaan liggen en eerst ben ik even aan het rekenen gegaan. Met een
2-stops ND filter gecombineerd met een 1 stop grijsverloopfilter - om de lucht
iets donkerder te maken kwam ik bij ISO 100 en diafragma 22 uit op een
sluitertijd van 1/3 seconde. Dat leek me net voldoende om de stroming in het
water een beetje zachtheid mee te geven en niet zo akelig scherp te bevriezen.
Met beide ellebogen stevig op de grond slaagde ik er toch in, met die relatief
lange sluitertijd, mijn toestel stabiel te houden en een aanvaardbare scherpte
over te houden.
Er mag dan wel brugje boven deze foto staan, eigenlijk was het me om het water
te doen he
De nieuwe
Noord-Zuid verbinding is ondertussen alweer een halve maand in gebruik en ik
vermoed dat er op het ogenblik wel niemand meer zal zijn die niet wil toegeven
dat dit een goede zaak is voor alles en iedereen. Zelfs de meest fanatieke
activist die ooit geijverd heeft om het project te saboteren zal toch wel de
voordelen moeten zien, voordelen voor de natuur, voor de leefbaarheid van
Kasterlee, voor de automobilist, voor de economische ontwikkeling van onze
regio , kortom ik zie niet wie nu nog valabele argumenten kan aanhalen om negatieve
aspecten te vermelden.
Ik heb het project van in het begin gevolgd, gefotografeerd en er regelmatig
aandacht aan besteed in deze blog. Het landschap is op de tunnel in- en uitgang
na weer in zijn oorspronkelijke vorm hersteld. Het is nu aan de natuur om
binnen de kortste keren zijn rechten weer te laten gelden. Het ziet er
voorlopig nog een beetje kunstmatig uit, maar laten we niet vergeten dat de Hoge
Mouw vóór de ingreep ook al grotendeels een zandvlakte was, en strikt genomen
zijn dennen niet meteen de meest van oudsher inheemse vegetatie, begroeing waar
de groene medemens zo naar streeft.
Er zullen zich in de toekomst waarschijnlijk nog wel fotomogelijkheden
aandienen van op deze plek, maar dan zullen de onderwerpen niet meer over
verkeer, bouwwerken en machines gaan. Nog één keer wil ik dus een foto tonen
van het voltooide project, de tunnel-ingang aan de noord-zijde, het verkeer dat
van Turnhout komt en dat nu niet meer in al zijn drukte dwars door Kasterlee
moet, met alle hinder van dien.
Fotografen
hoef ik niet te vertellen wat het blauwe uurtje is. Andere volgers van deze
blog behoeven misschien enige uitleg Na zonsondergang, als het voor onze ogen
al erg duister is blijft er nog een tijdje veel blauw in de lucht. Dat zie je
pas goed als je met lange sluitertijden gaat fotograferen, zoals op dit
plaatje.
Ik vond al een hele tijd dat ik toe was aan wat afwisseling qua
onderwerpen en dus ging ik deze avond rond 8 uur maar weer eens achter mijn
toestel aan met nachtfotografie-plannen. Ik had wat mogelijke locaties in mijn
achterhoofd en de Molen vant Veld tussen Geel en Lichtaart was een van de eerste
plekken die ik aandeed. In the middle of nowhere heb je daar absoluut geen last
van lichtpollutie en het was er dan ook echt wel donker maar met een
sluitertijd van 30 seconden, uiteraard vanaf statief, kon ik toch voldoende
licht vangen om er een opname van te maken. Ik had eigenlijk de maan ook mee in
beeld genomen voor nog wat meer romantiek maar met zulke lange belichting was
het resultaat toch enigszins anders dan ik gepland had. De typische stervormige
stralen die bij nachtopnames rond lampen en dergelijke plegen te verschijnen
kreeg ik nu in het groot te pakken. Ik had daar in photoshop gemakkelijk een
mooie heldere gedetailleerde maan in kunnen plakken, maar voor één keer verkoos
ik de foto te tonen zoals ie uit de camera kwam. Let trouwens ook op de kleine witte
streepjes dat zijn sterren die tijdens de 30 seconden dat de sluiter openstond
al een eind van plaats veranderden door de rotatie van de aarde.